مشاعره

يادم آيد : تو به من گفتي :

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب ، آئينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن
(كوچه)

تسبيح و خرقه لذت مستی نبخشدت
همت در اين عمل طلب از می فروش کن

پيران سخن ز تجربه گويند گفتمت
هان ای پسر که پير شوی پند گوش کن

(دوباره كل كل با مونيكا [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )

نميدانم چه مي خواهم خدايا
بدنبال چه مي گردم شب و روز
چه مي جويد نگاه خسته من
چرا افسرده است اين قلب پرسوز

بفرما مارو بازي نميدي بعدشم در ميري؟


نيلوفر روييد،

ساقه اش از ته خواب شفّا هم سركشيد

من به رؤيا بودم

سيلاب بيداري رسيد

چشمانم را در ويرانه خوابم گشودم

نيلوفر به همه زندگي ام پيچيده بود

در رگهايش من بودم كه مي دويدم

هستي اش در من ريشه داشت

همه من بود

كدامين باد بي پروا

دانه اين نيلوفر را به سرزمين خواب من آورد
(سهراب)
دال دادم كه بگردي دنبالش [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
انگارديرسيدم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

زندگي شستن يك بشقاب است .

زندگي يافتن سكه دهشاهي در جوي خيابان است .

زندگي (( مجذور )) آينه است .

زندگي گل به (( توان )) ابديت ،

زندگي (( ضرب )) زمين د رضربان دل ها،

زندگي (( هندسه )) ساده و يكسان نفس هاست

تا بگويم كه ديوانه بودم
مي تواني به من رحمت آري
دامنم شمع را سرنگون كرد
چشم ها در سياهي فرو رفت
ناله كردم مرو ‚ صبر كن ‚ صبر
ليكن او رفت بي گفتگو رفت

نقل قول:

---

نوشته شده توسط WooKMaN

(دوباره كل كل با مونيكا )

---

من که مشکلی ندارم شما زود خوابت می گیره [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تن تو آهنگي ست

و تن من كلمه ئي ست كه در آن مي نشيند

تا نغمه ئي در وجود آيد :

سرودي كه تداوم را مي تپد.



در نگاهت همه مهرباني هاست :

قاصدي كه زندگي را خبر مي دهد .

و در سكوتت همه صداها :

فريادي كه بودن را تجربه مي كند
(شاملو)

در اين فكرم من و دانم كه هرگز
مرا ياراي رفتن زين قفس نيست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نيست

تومبين جهان زبيرون كه جهان درون ديده ست
چودوديدهراببستي زجهان جهان نماند
دل تومثل بامست وحواس ناودان ها
توزبام آب مي خور كه چوناودان نماند
توزلوح دل فروخوان به تمامي اين غزل را
منگر تودرزبانم كه لب و زبان نماند

ديگر سراغ شعله آتش زمن مگير
مي خواستم كه شعله شوم سركشي كنم
مرغي شدم به كنج قفس بسته و اسير
روحي مشوشم كه شبي بي خبر ز خويش
در دامن سكوت بتلخي گريستم