جواب سوال اولت رو من می دم.
نیگا کن، یه برنامه نویس برای نوشتن یه برنامه با رابط گرافیکی نمیاد درگیر طراحی کلید ها و فرم ها بشه، فقط کد رو می نویسه و این سیستم عامله که اون کد ها رو به کلید یا فرم یا هر چیز دیگه تبدیل می کنه. البته اگه زبونی مثل جاوا رو هم در نظر بگیریم که با یه واسط به اسم ماشین مجازی سروکار داره، همین روند وجود داره. یعنی در نهایت امر این سیستم عامله که کلید ها رو فراهم می کنه. توی سیستم عاملی مثل ویندوز بدلیل فقدار رابط گرافیکی به جز اونی که با خودش هست، شما معنی این حرف رو درک نمی کنی. اما برای گنو/لینوکس رابط های گرافیکی بسیاری وجود داره، گنوم که مخفف GNU Object Model Environment هستش و رابط گرافیکیه که جزئی از پروژهی گنو اِ. همون رابط گرافیکیه که همراه با اوبونتو عرضه شده. می گن با c طراحی شده و سرعت خوبی داره.
KDE هم سر کلمه ی این ها هستش K Desktop Environment. یه رابط گرافیکیه خوب و قوی و زیبا که همراه با کوبونتو عرضه می شه و از خصوصیات بارزش ظاهر زیبای اونه. کاربر های مخصوص خودش رو داره و می گن با ++c طراحی شده. رابط های دیگه ای هم وجود داره که از مهم ترین اون ها می شه اسم xfce رو برد که به سبک بودن و ساده بودنش معروفه.
اما چطور بین این ها سوییچ کنیم؟
اول از همه این محیط ها رو باید نصب کنیم که توی وبسایتشون آموزش نصب رو گفته. البته سخت نیست و مثل همه ی برنامه های دیگه نصب می شه. بعد تو صفحه ی لاگین از قسمت Options گزینه ی Select Session رو می زنین و تو پنجره ی Sessions محید کاری رو انتخاب می کنین.
راستی تا یادم نرفته بگم که آقای لینوس توروالدز از KDE استفاده می کنه و آقای استالمن از GNOME و جالب تر این که هردوشون رابط گرافیکی ای که خودشون استفاده می کنن رو قوی تر از بقیه می دونن!