مشاعره

دي ميشد و گفتم صنما عهد به جاي آر
گفتا غلطي خواجه در اين عهد وفا نيست!

درون كومه اي كز سقف پيرش مي تراود گاه و بيگه قطره هايي زرد

زني با كودكش خوابيده در آرامشي دلخواه

دود بر چهره ي او گاه لبخندي

كه گويد داستان از باغ رؤياي خوش آيندي

نشسته شوهرش بيدار ، مي گويد به خود در ساكت پر درد

گذشت امروز ، فردا را چه بايد كرد ؟

كنار دخمه ي غمگين

سگي با استخواني خشك سرگرم است

دو عابر در سكوت كوچه مي گويند و مي خندند

دل و سرشان به مي ، يا گرمي انگيزي دگر گرم است

شب است

شبي بيرحم و روح آسوده ، اما با سحر نزديك

نمي گريد دگر در دخمه سقف پير

و ليكن چون شكست استخواني خشك

به دندان سگي بيمار و از جان سير

زني در خواب مي گريد

نشسته شوهرش بيدار

خيالش خسته ، چشمش تار
...

رهرو آن نیست که گهی تند و گهی خساه رود
رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود

در زورق آبهاي لرزان
بازيچه عطر و نور بوديم
مي زد ‚ مي زد درون دريا
از دلهره فرو كشيدن
امواج ‚ امواج نا شكيبا
در طغيان بهم رسيدن

ناکرده گنه در این جهان کیست بگوی
آن کس که گنه نکرد و زیست بگوی

ياد عشقي كه با حسرت و درد
رفت و خاموش شد در دل گور

رازي كه بر غير نگفتيم و نگوييم
با دوست بگوييم كه او محرم راز است

شرح شكن زلف خم اندر خم جانان
كوته نتوان كرد كه اين قصه دراز است

تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله نگاه پريشانش
مي بندم اين دو چشم پر آتش را
تا بگذرم ز وادي رسوايي
تا قلب خامشم نكشد فرياد
رو مي كنم به خلوت و تنهاي

چون بگذريم ديگر نتوان به هم رسيدن
يا رب به يادش آور درويش پروريدن

فرصت شمار صحبت کز اين دوراهه منزل
گويی برفت حافظ از ياد شاه يحيی

يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم
پر گشوديم و درآن خلوت دلخواسته گشتيم
ساعتي بر لب آن جوي نشستيم
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت