اشعـار عاشقـانـه

نگاهم کن نگاهم کن
ببین این منم
که مثل سایه ای بی جان بدنبال تو می آیم
نگاهم کن نگاهم کن
بجز چشمان زیبایت نگاه مهربانی من نمی خواهم
نگاهم کن نگاهم کن
مرا چون زورقی خسته در این گرداب تنهایی
کسی جز تو نمی خواند
مرا کس این چنین رنجور و دل خسته نمی خواهد
برای شادی روح شکسته
همان روحی که با عشقت گسسته
به آن عهدی که با قلب تو بسته....
ولی قلبت ....ولی قلبت
نه قلبت نه... آن دل سنگت
رهایم کن نمی خواهم نه قلبت را نه چشمانت

گوشه گوشه های تهرون هر کجا که پا ميذارم
می بينم از تو و تهرون هزار تا خاطره دارم

روی اون نيمکت آبی گوشه پارک که میشينم
تو رو مثل اون قديما کنار خودم می بينم

تو کجایی که من تنهای تنهام
تو کجایی من اون روزا رو می خوام

با يه بارونی کهنه توی مه ميرم و ميرم
از همه مردم تهرون سراغ تو رو می گيرم

همه کوچه های شهرو به هوای تو ميگردم
تا شايد بازم بگيرم دستتو تو دست سردم

تو کجایی که من تنهای تنهام
تو کجایی من اون روزا رو می خوام

وقتی پاييز ميشه تهرون ياد رفتن ميوفتم
صدای گريه برگ و زير پاهات می شنو فتم

آسمونم گريه می کرد وقت رفتنت عزيزم
رفتی با غروب از اين شهر ديگه هيچ تورو نديدم

تو کجایی که من تنهای تنهام
تو کجایی من اون روزا رو می خوام

بخت آیینه ندارم که در او می‌نگری!
خـاک بازار نیرزم که بر او می‌گذری!

من چنان عاشق رویت که ز خود بی‌خبرم
تو چنان فتنه خویشی که ز ما بی‌خبری!!

به چه ماننده کنم در همه آفــــــاق تو را؟
کان چه در وهم من آید تو از آن خوبتری!

دیده ‌ای را که به دیـدار تو دل می‌نرود
هیچ علت نتوان گفت بجز بی بصری!

گفتم از دست غمت سر به جهان دربنهم
نتوانم! که به هر جا بروم در نظــــــــــــری!

به فلک می‌رود آه سحــــــر از سینه ما
تو همی برنکنی دیده ز خواب سحری!

خفتگان را خبر از محنت بیداران نیست
تا غمــــت پیش نیاید غم مردم نخوری!

هر چه در وصف تو گویند به نیکویی هست
عیبت آنست که هر روز به طبعی دگـــری!!

گر تو از پرده برون آیی و رخ بنمــایی
پرده بر کار همه پرده نشینان بدری!

عذر "سعدی" ننهد هر که تو را نشناسد
حـــــال دیوانه نداند که ندیده ست پری!!

غرور نذاشت بهت بگم قد خدا دوستِ دارم
حالا نشستم يه گوشه دارم ستاره ها رو مي شمارم
تنهايي عين يه تبر شکسته برگ و ريشه مو
غرور سوزونده آفتِ از حالا تا هميشه مو
اگر بهت گفته بودم حالا تو مالِ من بودي
من تو خيالِ تو بودم تو توخيالِ من بودي
کاشکي ميون ِ من و تو تو اون روزا حصار نبود
هيچي ميونمون به جز دلاي بي قرار نبود
انگار که تقدير نمي خواست تو در کنار من باشي
منم بهار ِ تو باشم توام بهارِ من باشي
يه خلوت ساکت و سرد انگار اسيرمون شده
نميشه فکر ديگه کرد ما خيلي ديرمون شده
تو رفتي و حالا ديگه اونور دنيا خونته
انگار نه انگار که کسي اينور آب ديوونته
تقصير هر دومون بوده ما عشقو خوب نشناخته بوديم
فقط يه قصر کاغذي تو رويامون ساخته بوديم
جداييِ دستاي ما يه اتفاق ساده نيست
سواره هرگز با خبر از غصه پياده نيست
توي مسيرِ عاشقي بايد هواي دلو داشت
حرفِ دلو عينِ قسم روي طاقِ چشما گذاشت
حالا که من تنها شدم قدرِ چشماتو مي دونم
ولي نميشه کاري کرد هميشه تنها مي مونم
کاش توي دنيا غرور کسي قربوني نشه
راه دو تا پرنده کاش هيچ روزي از هم دور نشه

می نویسم،
گذر ثانیه ها را،
از تو.
مینویسم،
سفر کودکیت را،
به خزان.
مینویسم،
سراین کوچۀ دور،
ایستادست کسی چشم به راه.
مینویسم،
روشنایی همه جا هست ولی،
روز من بی تو شب است.
مینویسم،
دل من تنگ شده،
باز آی از طرف جادۀ دور
تا سرازیر شود دست من از حاشیه در
به هم آغوشی تو.
مینویسم،
تو فراموش بکن،
بدیم را
و به یاد آر که من،
خوب هم بوده ام انگار
ولی،
بی بها بوده و کم.
مینویسم اما،
تو کجا میدانی؟!
مینویسم اما،
نامه هایم را تو،
از کجا میخوانی؟!

میسپارد
نام بیرنگ تو را،
بر کاغذ.
دست من حس تو را مینوشد
آنچنان محو فروریختنی،
که تن واژه به من می خندد.
که سپید کاغذ،
پر از خط خطی حس من است.
اندکی تاب بیار،
تا تو را رسم کنم.
تا تو را نه
بودن پیش تو را وصف کنم.
وحشی کوچک من تاب بیار،
تا من عاشق بشوم.....

تو چشمات دونه اشكه عزیـزم
لبات میلرزه از یه بغض خامـوش
میترسم وقتی رفتم از كنـارت
بگی كردم دیگه تو روفرامـوش
واسم یه خاطره ٬ یه قصه بودی
كه واژه گل میكرد تو باغ ذهنم
همیشه آخر قصه هـمین بود :
گل گریه میزد رو گونه هات نم
دلیل بودنم اینجا تـو بــودی
منو با حسی از من تـازه كردی
تو دنیای فراموشی تو ای عشق
منو از نـو تـو پـر آوازه كردی
تو لبخندی زدی و تازه گشتم
جـوونـه زد هـمه شعرای خفته
همه حرفا كه تو سینه نشسـته
همـه شـعر و غـزلـهای نگفته

" صدا کن مرا ، صدای تو خوب است ، صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجینی است که در انتهای صمیمیت حزن روئیده است
بیا تا برایت بگویم : چه اندازه تنهائی من بزرگ است و تنهائی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد و اینست خاصیت عشق "[

می خوانمت
با هفت زبان
در اوج عشق و عاطفه ایستاده ای
سرشار از تکلم درخت و آفتاب
سرشار از تنفس آینه و عود
سرشار از بلوغ آسمان
و من هر چه می آیم
به انتهای خطوط دستان تو نمی رسم
می خواهم در بیرنگی گم شوم

از عشق که می نویسم ،

به یاد می یاورم هنوز تمام نشده ای

پس در التهاب سطوح و اضطراب رنگ ها

نقاشی ات می کنم

پیش از آنکه نقشی جز تو

بر بوم هیچ نقاشی ، نقش بندد !