مشاعره

آنان كه محيط فضل و آداب شدند
در جمع كمال شمع اصحاب شدند

ره زين شب تاريك نبردند برون
گفتند فسانه اي در خواب شدند

دست هنر چید، نه دست هوس ××× میوه‌ی این شاخ نگونسار را
پروين

اگرچه خرمن عمرم غم تو داد به باد
به خاك پاي عزيزت كه عهد نشكستم

چو ذره گرچه حقيرم ببين به دولت عشق
كه در هواي رخت چون به مهر پيوستم

من از قبیله ی عشاق بی سر انجامم
به آن دقایق پر درد زندگی سوگند
که بی تو یک نفس ای هم نفس نیارامم
مکش ز دامن من دست با فراغت دل
که آفتاب غروبی به گوشه ی بامم
مرا که این همه طوفان طبیعتم، دریاب
که من به یک سر موی محبّتی رامم
ز عمر شکوه ندارم که خامه ی تقدیر
نوشته بود در آغاز نامه فرجامم
مرا امید رهایی ز قید هستی نیست
که با تمام وجودم فتاده در دامم
به هرکه دل بسپردم ز من چو سایه رمید
مرا ببین که شوریده بخت و ناکامم
چگونه پای نهم در حریم حضرت دوست؟!
هنوز دست ارادت نبسته احرامم
هوای خواندن افسانه ام مکن اکنون
ورق ورق شده دیگر کتاب ایّامم

میشتابد از پی هم بی شکیب
روزها و هفته ها و ماهها
چشم تو در انتظار نامه ای
خیره میماند بچشم راهها

اگر باران به کوهستان نبارد
به سالی,دجله گردد خشک رودی

يك پنجره براي من كافيست
يك پنجره به لحظه ي آگاهي و نگاه و سكوت
اكنون نهال گردو
آنقدر قد كشيده كه ديوار را براي برگ هاي جوانش
معني مي كند

دست توياس نوازش

درسحرگاه بهاري

اي همه آرامش ازتو

درسرانگشتت چه داري

دركتاب قصه من

معني هردل سپردن

خودشكستن بودومردن

درغم خودسوگواري

پاسي از شب رفته بود و برف مي باريد

چون پر افشاني پر پهاي هزار افسانه ي از يادها رفته

باد چونان آمري مأمور و ناپيدا

بس پريشان حكمها مي راند مجنون وار

بر سپاهي خسته و غمگين و آشفته

برف مي باريد و ما خاموش

فار غ از تشويش

نرم نرمك راه مي رفتيم

كوچه باغ ساكتي در پيش

هر به گامي چند گويي در مسير ما چراغي بود

زاد سروي را به پيشاني

با فروغي غالبا افسرده و كم رنگ

گمشده در ظلمت اين برف كجبار زمستاني

برف مي باريد و ما آرام

گاه تنها ، گاه با هم ، راه مي رفتيم

چه شكايتهاي غمگيني كه مي كرديم

با حكايتهاي شيريني كه مي گفتيم

هيچ كس از ما نمي دانست

كز كدامين لحظه ي شب كرده بود اين بادبرف آغاز

هم نمي دانست كاين راه خم اند خم

به كجامان ميكشاند باز

برف مي باريد و پيش از ما

ديگراني همچو ما خشنود و ناخشنود

زير اين كج بار خامشبار ،‌از اين راه

رفته بودندو نشان پايهايشان بود
...

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد؟
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد؟