اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

Gəzib mən görmədim dünyani, mehnətxanədən ğeyri
Tapilmaz künci rahət guşeyi meyxanədən ğeyri
Ənisi bəzmi xəlvət yox ğəmə cananədən ğeyri
Demə sərraf səndə yazdıgün əfsanədən ğeyri
Olan məcnun kimi zənciri eəşqə bəstə canim vay
Vətən avarəsi,ğurbət əsiri,xəstə canım vay

SƏRRAF TƏBRİZİ

گشتم این دنیا را و نیافنم آنرا به غیر از محنت خانه ای
کنج راحتی پیدا نمیشود برایم،به غیر از گوشه ی میخانه ای
انیس بزم خلوت نیست جز غم جانان(تنها انیس و دلخوشی ام غم فراق جانان است)
خاموش باش صراف که گفته هایت نیست غیر از افسانه ای!(چون من به چشم خود دیده ام و اکنون تعریف می کنم اما مردم گفته هایم را باور ندارند و به آن نسبت افسانه می دهند پس بهتر که خاموش باشم)
شده دربند با زنجیر عشق-همچون مجنون- بسته جانم،ای وای
آواره ی وطن،اسیر غربت،و جانم خسته،ای وای

صرّاف تبریزی

سلب می کند

رویای محالت

امان زندگی را

از من


مهديه لطيفي

روی دست شب مانده ام

منی که

تو روی دستم مانده ای

شانه های شب می شکند آخر

هر شب

شاید خورشید بمیرد تا صبح

هر صبح

شاید دلی بمیرد تا شب

مرگ خورشید را بی گریه

تلخ لبخندی می زنم تنها

که مرگ دل هامان

مصیبت بالاتری ست

حالا که رفته ای

حسابی که هوا را بی من نفس کشیدی

سر دو راهی که رسیدی

به چپ برو

به جهنم ختم می شود !

تو کجا مانده ای که

این روزها

بهار است اما

بهاری نیست ؟

تو کجا مانده ای

که صندلی رو به رویم

این همه خالی ست ؟


اين چند شعر همه از خانم لطيفي بودند

من هرگز از مرگ نمی هراسیده ام
عشق به آزادی سختی جان دادن را بر من هموار می سازد
عشق به آزادی مرا همه ی عمر در خود گداخته است
آزادی معبود من است
به خاطر آزادی هر خطری بی خطر است
هر دردی بی در است
هر جهادی آسودگی است
هر مرگی حیات است

هیچ کس نمی فهمد که چه می کشم ؟

قدرت درک و وسعت احساس و صداقت روح

در هیچ کس تا آنجا نیست که بتوان پیشش نالید

سکوت بر سر این درمرا از درون هر لحظه می کاود

و می کاهد و احساس می کنم که همچون مومی می گدازم

و قطره قطره نابود می شوم

چه امید بندم در این زندگانی
که در ناامیدی سرآمد جوانی
سرآمد جوانی و مارا نیامد
پیام وفایی ازاین زندگانی
بنالم زمحنت همه روزتا شام
بگریم زحسرت همه شام تاروز
توگویی سپندم براین آتش طور
بسوزم ازاین آتش آرزوسوز
بود کاندرین جمع ناآشنا
پیامی رساند مرا آشنایی ؟
شنیدم سخن ها زمهرو وفا لیک
ندیدم نشانی زمهر و وفایی
چو کس بازبان دلم آشنا نیست
چه بهترکه از شکوه خاموش باشم
چو یاری مرانیست همدرد بهتر
که ازیاد یاران فراموش باشم
ندانم درآن چشم عابد فریبش
کمین کرده آن دشمن دل سیه کیست ؟
ندانم که آن گرم و گیرا نگاهش
چنین دل شکاف و جگر سوز ازچیست ؟
ندانم در آن زلفکان پریشان
دل بیقرار که آرام گیرد ؟
ندانم که از بخت بد آخر کار
لبان که از آن لبان کام گیرد ؟

آفتاب است و، بيابان چه فراخ!

نيست در آن نه گياه و نه درخت.

غير آواي غرابان، ديگر

بسته هر بانگي از اين وادي رخت.

در پس پرده اي از گرد و غبار

نقطه اي لرزد از دور سياه:

چشم اگر پيش رود، مي بيند

آدمي هست كه مي پويد راه.

تنش از خستگي افتاده ز كار.

بر سرو رويش بنشسته غبار.

شده از تشنگي اش خشك گلو.

پاي عريانش مجروح ز خار.

هر قدم پيش رود، پاي افق

چشم او بيند دريايي آب.

اندكي راه چو مي پيمايد

مي كند فكر كه مي بيند خواب

سهراب