Printable View
تو مرا در بی کسی همدم شدی
در شب تنهاييم محرم شدی
از تو روياهای من معنا گرفت
در کنارت قلب من آرام گرفت
از نگاه عاشقت زيبا شدم
سنگ بودم از تو من ديبا شدم
قامتم در هم شکست از بار غم
با تو پيوستم دگر باره به هم
با تو گشتم هفت شهر عشق را
يافتم من در تو بحر عشق را
ـــــــــــــــــــــــــ
اینم به خاطر حسین که دیگه نگه فرانک خندان و شاد چرا تازگیها همه شعراش توی مشاعره غمگینه
آن صداها کجا رفت ،
صداهای بلند ،
گریه ها ، قهقه ها ،
ان امانت ها را ،
اسمان آیا پس خواهد داد؟
پس چرا حافظ گفت :
" آسمان بارِ امانت نتوانست کشید".
نعره های حلاج ،
بر سرِ چوبۀ دار ،
به کجا رفت کجا ؟
به کجا می رود آه !
چهچهِ گنجشک بر ساقۀ باد ،
آسمان آیا ،
این امانت ها را ،
باز پس خواهد داد ؟
در غرب، خورشيد زمينى هنوز پرتوافكن است
و زير اشعهاش بامهاى شهر مىدرخشند
اينجا زنى سفيدپوش بر درها صليب مىكشد
و آهسته كلاغها را صدا مىكند.
درون سینه ام صد آرزو مرد
گل صد آرزو ، نشکفته پژمرد
دلم بی روی او دریای درد است
همین دریا مرا در خود فرو برد!
ديري‌ست دل‌ها و روان‌ها
از پرتو خورشيد دانش دور مانده‌ست
وان ديده در هر زبان بيدار، انگار
دور از جهان روشنايي، كور مانده‌ست
زنجير صد بندت بر اندام است هرچند
هرچند مي‌سايد تو را زنجير صد بند
هرچند دشمن
مانند بيژن در بن چاهت نشانده‌ست
بيرون شدن زين هفتخوان را چاره مانده‌ست
دوش گفتم با حریفی با خبر -----کاندرین مطلب مراشو راهبر
دشمنی حر و بذل جان چه بود ؟ ----اول آ ن کفر آخر این ایمان چه بود؟
اول آنسان کافر مطلق شدن ----سد راه اولیای حق شدن
آخر از کقر آمدن یکباره باز ---- جان و سر در راه حق کردن نیاز
گفت اینجا نکته ای هست ای خبیر ---- زد چو سالک دست بر دامان پیر
خواست تا رهرو شد اندر طریق ---- همقدم گردد به رحمانی فریق
نفس کافر دل چو یابد آگهی ----مشتعل گردد ز روی همرهی
آرد از حرص و هوس خیل و سپاه ---- راهرو را سخت گردد سد راه
مانع هر گونه تد بیرش شود ----رو نهد هر سو عنانگیرش شود
تلخ سازد آ ب شیرینش به کام ---- گام نگذارد که بردارد ز گام
گر گریزان گشت سالک نیست او ---- در مهالک غیر هالک نیست او
ور فشر د از همت او پای ثبات ---- ماند برجا بر تمنای نجات
پیر را از باطن استمداد کرد ---- باطن پیر رهش امداد کرد
آن عنانگیر از وفا یارش شود ---- همدم و همراه و همکارش شود
عمان سامانی
در اين ارديبهشت سوزان
كه سدر و گز از حرارت خورشيد
پژمرده مي شود
بزاز هاي دوره گرد غريب
با بقچه هاي ململ رنگين چيت گلي
و شيشه هاي گلاب
از دره اي به دره ديگر مي چرخند
زنهاي روستاهاي كوهستاني را
به جامه ها و ارحلق تازه وسوسه كنند
و هوس هاي گرمسيري را
دامن مي زنند
دیر شد هنگام رفتن ای پدر ---- رخصتی گر هست باری زودتر
در جواب از تنگ شکر قند ریخت ---- شکر از لبهای شکر خند ریخت
گفت : کای فرزند مقبل آمدی ---- آفت جان رهزن دل آمدی
کرده ای از حق تجلی ای پسر ---- زین تجلی فتنه ها داری به سر
راست بهر فتنه قامت کرده ای ---- وه کزین قامت قیامت کرده ای
نر گست با لاله در طنازی است ---- سنبلت با ارغوان در بازی است
از رخت مست غرورم می کنی ----- از مراد خویش دورم می کنی
گه دلم پیش تو گا هی پیش اوست ---- رو که در یک دل نمی گنجد دو دوست
بیش ازین بابا دلم را خون مکن ---- زاده لیلی مرا مجنون مکن
پشت پا بر ساغر حالم مزن ---- نیش بر دل سنگ بر بالم مزن
خاک غم بر فرق بخت دل مریز ---- پس نمک بر لخت لخت دل مریز
همچو چشم خود به قلب دل متاز ---- همچو زلف خود پیشان مساز
حائل ره مانع مقصد مشو ---- بر سر راه محبت سد مشو
عمان سامانی
وقتي لاي برگا نيستي ، بوي پاييز رو مي گيرم
بي تو زرد زرد زردم ! بي صداي تو مي ميرم
اما وقتي كه مي خوني ، من ميشم پر از جوانه
يه ترانه ساز عاشق ، با هزار و يك ترانه
هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد
هر پاک روی که بود تر دامن شد
گویند شب آبستن و اینست عجب
کو مرد ندید از چه ابستن شد
در فروغ این ستارگان بی دوام
روزگار شادی و غمم فرا رسید
این به جز دمی نماند و آن همیشه ماند
این همیشه ماند و آن به انتها رسید
آسمان حسود بود و چشم بخت من
چون ستارگان چشم تو دمید و مرد
بی تو از لبان من ترانه ها گریخت
بی تو در نگاه من شراره ها فسرد
آری ای که در منیّ و با منی مدام
وه که دیگرم امید دیدن تو نیست !
تو گلی، گل بهار جاودان من
زین سبب مرا هوای چیدن تو نیست !
تو را چو با دگران یار و همنفس بینم
بهارِ خویش به تاراجِ خار و خس بینم
ز باغبانیِ خود شرمساریم این بس
که چون تو دسته گلی را به دستِ کس بینم
روا مدار خدایا که من در این گلزار
هوای عشق تماشاگهِ هوس بینم
شکوفه روی منا برگِ آن بهارم نیست
که شاخسارِ گل از روزنِ قفس بینم
بیا که چون سحرم، بی تو ، یک نفس باقی ست
مگر چو آینه رویت در این نفس بینم.
ما مرغ اسیریم و پریدن هوس ما
تنهایی دوران همه جا پیش و پس ما
قلبی نشکستیم و جفایی ننمودیم
هر لحظه ولی جور و جفا ، هم نفس ما
در بغض ترک خوردهء ما عشق نهان است
ماییم و همین مهر و وفا ، دادرس ما
افسانهء بودن همه را صحبت عشق است
این کفر پرستی نبود خار و خس ما
بر شب شده گان نغمهء بیدار نخوانید
صبحیم و همین روشنی روز ، بس ما
آخر ای دوست ، نخواهی پرسید
که دل از دوری رویت چه کشید ؟
سوخت در آتش و خاکستر شد
وعده های تو به دادش نرسید.
داغ ماتم شد و بر سینه نشست
اشک حسرت شد و بر خاک چکید.
آن همه عهد فراموشت شد ؟
چشم من روشن ، روی تو سپید.
جان به لب آمده در ظلمت غم
کی به دادم رسی ای صبح امید ؟
آخر این عشق مرا خواهد کشت
عاقبت داغ مرا خواهی دید.
دل پر درد " فریدون " مشکن
که خدا بر تو نخواهد بخشید.
دل می کشیدی روی شیشه
دل می کشیدم روی دیوار
تو منتظر از پشت شیشه
من منتظر از پشت دیوار
وقتی که باران محو می کرد
شعر مرا از روی دیوار
یک بوسه از تو روی شیشه
یک بوسه از من روی دیوار
راه طلب تو خار غمها دارد
کو راهروی که این قدمها دارد
دانی که که روشناس عشقست آنکو
بر چهرۀ جان داغ ستمها دارد
دل من دير زماني ست كه مي پندارد:
دوستي نيز گلي ست…مثل نيلوفر و ناز
ساقه ي ترد ظريفي دارد
بي گمان سنگ دل است آنكه روا مي دارد جان اين ساقه ي نازك را دانسته بيازارد
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد
چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که دردسرکشی جانا گرت مستی خمار آرد
شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد
عماری دار لیلی را که ماه در حکمست
خدارا در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد
بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل ارد بار و چون بلبل هزار آرد
خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش با قرار آرد
درین باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروری در کنار آرد
دیگر چندان گرم نمی شوم وقتی که می رسد تا دستم را بگیرد
دیگر چندان شاد نمی شوم
دیگر ماه که پشت ابر پنهان شود نمی ترسم
و گفتگویی را که با سایه آغاز کرده ام ادامه می دهم
...
من بودم وماه وشب وشعرم؛
ـ شعری که سهم چشمهایت شد!
حرفِ دلت با ماه می گفتی؛
ـ ماهی که هر شب داده آزارم ـ
اینگونه با من دشمنی تا کی؛
ـ دیگر به خواب من نمی ایی ـ
در کوچه باغ خواب رویاها
ایا نخواهی کرد تکرارم
مست.....نه مست نبودی که مرا جار زدی
باورم نيست که دستان مرا دار زدی
مست .....نه مست نبودی که تبر....ممکن نيست
ساقيا مست شدم بی تو دگر ممکن نيست
تو از عدل علی گویی ولی با حال نمرودی
یزیدی ؟! یا حسینی تو ؟! نمی دانم ! نمی دانم !
چرا باید یزیدی بود و از شور حسینی گفت ؟!
منافق پیشه را آخر درون شعله بنشانم
تو خود از زشتی می گفتی و هر روز و شب مستی !
دگر از من چرا خواهی که از او رو بگردانم؟
بساط ظلم را برکن ، ستم با مردمان کم کن
که خواهد آمد آن روزی که داد ظلم بستانم
ـــــــــــــــــــــــــ ــ
چه زرنگ;) :rolleye:
فکر نمیکنم انچنان مطلب پیچیده و تعجب اوری باشه !نقل قول:
او
یعنی خودتونهم اول جستجو می کنین بعد می نویسین ایول بابا
....................
چیزی مرا به قسمت بودن نمی برد
از واژه ی دو وجهی تکرار خسته ام
من بی رمغ ترین نفس این حوالیم
از بودن مکرر بر دار خسته ام
من با عبور ثانیه ها خرد می شوم
از حمل این جنازه ی هشیار خسته ام
می شناسمت
چشم های تو
میزبانِ افتابِ صبح سبز باغ هاست.
می شناسمت
واژه های تو ،
کلید قفل های ماست.
می شناسمت
آفریدگار و یارِ روشنی
دست های تو
پلی به رویتِ خداست.
------
ما اینیم دیگه:biggrin:
تـا پيـچ و تـاب قـد تـو را دل ننشيـن كنم
دست از سر نيــاز بـه هـر ســو گشـــوده ام
از هـر زنـي تــراش تنــي وام كــــرده ام
از هر قدي كرشمـه ي رقصــي ربــوده ام
امـا تـوچـون بتــي كـه بـه بت ساز ننگرد
در پيش پاي خويش بــه خاكـم فكنـده اي
مست از مــي غـروري و دور از غـم مني
گوئي دل از كسي كه تو را ساخت كنده اي
ـــــــــــــــــ
همه ت ها به من می افته امروز که
یک سینه بود واین همه فریاد
می برد بانگ خود را ، تا برج آسمان
می کوفت مشت خود را بر چهرۀ زمان
زنجیر می گسست
دیوار می شکست
انگار که حق خود را می خواست!
می زد به قلب توفان ،
می افتاد!
می رفت و ، خشمگین تر
بر می گشت
می ماند و سهمگین تر بر می خاست.
یک سینه بود و این همه فریاد
تنها ،
اما شکوهمند ، توانا
دریا !
--------
اینم الف
این را بدان ، دیگر نمی خواهم بمانی
تا از پرستوهای خوش آوا بخوانی
دیگر نمی خواهم برایم تا سحرگاه
از عشق ، مستی ، از صداقتها بخوانی
ــــــــــــــــــــ
ولی برای شما باز " ی "
فعلا خداحافظ تا بعد
یکی بر تربتی فریاد می کرد
که اینان پادشاهان جهانند
بگفتم تخته ای بر کَن ز گوری
ببین تا پادشه یا پاسبانند
بگفتا تخته برکَندن چه حاجت
که می دانم که مشتی استخوانند
در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز / چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود
---------------
من سایه می خوام [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] دلم واسش تنگ شده خب [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مگه من گفتم که پیچیده و تعجب آوره. منظورم این بود که چه حالی دارید بابا دمتون گمنقل قول:
ولی حالا خداییش جستجوهم می کنید یا نه؟
دل حافظ که به دیدار تو خو گر شده بود
ناز پرورد وصال است مجو آزارش
شباهنگام
تمام دریچه های خانه دل را می گشایم
و چشم به راه آمدنش
شمع دل که از شرار ستاره ها
به یادگار گرفته ام
بر دست به کوچه می آیم
و چشم به انتهای ناکجا
صدایش می کنم
ناله ای از حزن
نا له ای از جان
که ای گم شده
ای غریبهء آشنا
تا کی به انتظارم خواهی
ـــــــــــــــــــــ
وباز هم "ی "
یادم نمی رود که در آن سال های دور
مردانگی ز افسر شاهی جدا نبود
در باور قبیله احساس های پاک
بی حرمتی به ساحت گلها روا نبود
آن روز در تصور انسان قصه ها
می گفت مادرم که محبت خطا نبود
واقعا خیلی ممنون که به حرف من توجه کردید [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دیده ای بسیار و می بینی
می وزد بادی ، پری را می برد با خویش،
از کجا ؟ از کیست؟
هرگز این پرسیده ای از باد؟
به کجا؟ وانگه چرا؟ زین کار مقصد چیست؟
توكه با ناز سيه چشم به من مي نگري من كه با ديده ي حسرت به سويت مي نگرم
توكه چون باد صبا از بر ما در گذري من كه با ياد توام تا ز جهان درگذرم
تو كه از مهر در اين دهر نديدي ثمري من كه اين شيفتگي دردوجهان شد ثمرم
مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی درافتی به پایش چو مور
راه دوری بود
خورشید خوابش برد
ناگاه دید سنگ ها فرو ریخته از کوه بلند
خفته بر ریل دراز
او برآشفت که مبادا…
صدایی شنید
نوری دید
سویش دوید
ولی او در آن شب جز سیاهی نبود
از آن رو خود را شهـابی نمود
منم دلم برات تنگ شده بود عزیزمنقل قول:
من سایه می خوامدلم واسش تنگ شده خب
خوبی گلم ؟
نقل قول:
راه دوری بود
خورشید خوابش برد
ناگاه دید سنگ ها فرو ریخته از کوه بلند
خفته بر ریل دراز
او برآشفت که مبادا…
صدایی شنید
نوری دید
سویش دوید
ولی او در آن شب جز سیاهی نبود
از آن رو خود را شهـابی نمود
ای قلب تو پر شراره از عشق بگو
وی درد تو بی شماره از عشق بگو
امید رهایی ام از این دریا نیست
ای پهنه ی بی کناره از عشق بگو
تا شب پره ها باز ملامت نکنند
با این شب بی ستاره از عشق بگو
دیریست که می رویم و نا پیداییم
درمانده که چیست چاره از عشق بگو
تا یاد تو را به لحظه ها نسپارند
هر دم همه جا هماره از عشق بگو
گاهی سخن سکوت را می فهمند
لب دوخته با اشاره از عشق بگو
وقتی ز قصیده ها غزل می سازند
بنشین و به استعاره از عشق بگو
تنهای من ای با من تنها ، تنها
از عشق دوباره از عشق بگو
...
و من افسوس شدم واله و دیوانه تو
صبح فردا دیدم سینه من خالیست و دلم با من نیست ولی از عشق وجودم پر بود
تا غروبی غمگین
تا غروبی سرد و پاییزی و ابری و کبود
لابلای آنهمه برگ چنار
دل خود را دیدم و به خود لرزیدم
دلم خرد شده روی زمین بود و من
زود برداشتمش
گریه کردم در راه تا رسیدم به در خانه خویش
صبح فردا دل خود را دادم تا که بندش بزنند
و از آن روز به بعد
دل من یک دل کلوائی شد
و هنوز جای پای تو برویش پیداست
باز امروز همان قصه پوچ است ولی
من به تو میگویم که دگر شعر دروغین تو برایم نسرای
که دل من دل کلوائی من
طاقت عشق ندارد دیگر
جای پای دگری باز ندارد دیگر
پس رها کن تو مرا با غم و درد دل خویش
که دل با نگاهی ز هم می پاشد و فرو میریزد
---------
سلام عسلم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] آخریش رسید؟
در گردش این کون و مکان راز بزرگی ست
دریاب ، که بازیچه پرستی قفس ما
ما در ره معشوق سر و جان نشناسیم
این بی سر و پایی همه جا خویش وکس ما
پرواز امیر از پی آهنگ خدا بود
ما مرغ اسیریم و پریدن هوس ما