Printable View
هی فکر میکنم که چرا فکر میکنم
شب با تمام خاطره هامان به سر شده؟
من ماندم و تو ماندی و افسوس ما شدن
حرفی که در تمام غزل هام تر شده
تو میروی و من از گوش خیره اشک
میریزم از دم چشمان کر شده
اول رسیدی و دوست داشتی و دریغ
آخر همیشه عشق کمی فتنه گر شده
آنقدر مانده ای به درازای این سفر
که پای تو- راه فراق را - بر شده
آه…
بار دگر چمدانم را باید…
باید…
ببندم
سوی کجا؟
چه می دانم
شاید دلم برای کجا تنگ است…
شاید…
چه می دانم من…
من چه می دانم…
شاید…
شاید دلم برای خدا تنگ است
شاید دلم برای شما
فاصله
یک ایدئولوژی
از مکتب گیسویت
این را
که آموختم
تو را ایمان می آورم
بگذار دنيا
در هوس های تند نفرت و کام
بميرد
من با نفس های تو
بيدار می شوم ...
از صدف درآمدی ديروز
و حالا بر کف دست من
پرواز را دل دل می کنی!
گفتم؟
پيش از تو
هيچ مرواريدی پروانه نشد ...
عباس معروفی
شبی زیر باران
با ساعت دلم
وقت دقیق آمدن توست
من ایستاده ام
مانند تک درخت سر کوچه
با شاخه هایی از آغوش
با برگ هایی از بوسه
با ساعت غرورم اما
من ایستاده ام
.
.
با برگ هایی از پاییز
هنگام شعله ور شدن من
هنگام شعله ور شدن توست
ها .... چشم ها را می بندم
ها....گوش ها را می گیرم
با ساعت مشامم
اینک
وقت عبور عطر تن توست
:40::11::40::11::40:
چنان سرمست و شيدايم كه پا از سر نميدانم
دل از دلبر نميابم مي از ساغر نميدانم
برو اي عقل سرگردان زجان من چه مي جويي
كه من سرمست و حيرانم بجز دلبر نميدانم
شدم از ساحل صورت به سوي بحر معني باز
چه جاي بحر و بر باشد بجز گوهر نميدانم
دلم چون مجمر و عشقش چو آتش جان من چون عود
همي سوزد روان عودم ولي مجمر نميدانم
من آن داناي نادانم كه مي بينم نمي بينم
از آن مي گويم از حيرت كه سيم از زر نمي دانم
چو ديده سو به سو گشتم نظر كردم به هر سويي
بجزنور دو چشم خود درين منظر نمي دانم
ز هر بابي كه مي خواهي بخوان از لوح محفوظم
كه هستم حافظ قرآن ولي دفتر نمي انم
بر آمد نور سبحاني چه كفر و چه مسلماني
طريق مومنان دارم ره ديگر نميدانم
بجز يا هو و يا من هو نمي گويم به روز و شب
چه گويم چونكه در عالم كس ديگر نميدانم
هم او صورت هم او معني هم او مجنون هم او ليلي
به غير از سيد و ياران شه و چاكر نميدانم
راستى را كه به دورانى سخت ظلمانى عمر مىگذاريم
كلمات بىگناه
نابخردانه مىنمايد
پيشانى صاف
نشان بيعارىست
آنكه مىخندد
هنوز خبر هولناك را
نشنيده است
چه دورانى!
كه سخن از درختان گفتن
كم و بيش
جنايتىست. -
چرا كه از اينگونه سخن پرداختن
در برابر وحشتهاى بىشمار
خموشى گزيدن است!
...
باد پائیزی ابرهای سپید را در آسمان می پراکند
سبزه ها زرد می شوند
برگ ها فرو می افتند
غازهای وحشی به سوی جنوب پرواز می کنند
آخرین گل ها می شکوفند
ارکیده ها و داوودی ها با عطر تلخ شان
من در رویای آن روی زیبایم
که هرگز نمی توانم از یاد ببرم.
به رود خانه می روم برای سفری بر آب
کرجی بر آب می راند
و با موج های سرسفید غوطه می خورد
نی و طبل می نوازند و پاروزنان آواز می خوانند
برای لحظه ای سر خوش می شوم
و آنگاه اندوه کهن باز می گردد
من فقط زمان کوتاهی جوان بودم
و اکنون دوباره پیر می شوم
تنها نرو٬ اين راه رفتن نيست٬دنياي تو چيزي به جز من نيست.تو از خودت چيزي نمي دوني٬تنها نرو! تنها نمي توني.ميري كه با فكر تو تنها شم٬ميري كه همدرد خودم باشم.تو آخر راهو نمي دوني٬تنها نرو تنها نمي توني!من حال اين روزاتو مي دونم٬چيزي نگو چشماتو مي خونم.اين جاده تا وقتي نفس داره٬چشماشو از تو بر نمي داره.من از هواي جاده دلگيرم٬از فكرشم دلشوره مي گيرم.اين آينه تو فكر شكستن نيست٬باور نكن اين صورت من نيست.دستاموبا احساس تو بستم٬من بینهایت با تو همدستم!
تو را چون گذرگاه پروانگان دوست دارم.تو را من به اندازه ی آسمان دوست دارم.تو را به اندازه ی بيکران دوست دارم.تو خود آسمانی، تو خود بيکرانی، عظيمی،تو را من به قدر خودت در جهان دوست دارم.تو را مثل آن دختر شاه پريان، که قصرش،بنا گشته در عمق يک داستان دوست دارم.تو جاری شدی در رگم، در تمام وجودم،تو آبی، تو را چون نهالی جوان دوست دارم.تو روح منی، بی تو من مرده ام، هيچ هيچم،تو جانی، ولی من تو را بيش از آن دوست دارم.تو را با اميدی که مرغابی بی پناهی،پرد سوی درياچه ای بی نشان دوست دارم.تو سرشار عطری، تو شور آفرينی، تو سبزی،