مشاعره

من در این
آبی هجران زده ام
نغمه آزادی یک چلچله را
می شنوم
که در این بستر خونین افق
جز به ره عشق
ندارد پرواز
غم این مرغ مهاجر
به یقین
از دل تار من و توست
که بر این شام صدا
ضربه زند
پیک سحر

قسم می خورم که بی عشق باشم
نگاهی سرد همچون آب یخ باشم

روان مثل صفحه ی خاطره ها باشم
گزر کنم و مرگ تمامی گلها باشم

خواهی نهنگ جان ستان تو باشم
زبان سرخ آتشین آواز باشم

تا تو مرا باور کنی تا من باشم
تا تو مرا بخوانی که من تاریک باشم

قسم می خورم به یادت باشم
قسم می خورم که همرازت باشم

مرگ من روزی فرا خواهد رسید :
در بهاری روشن ازامواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور

خاک میخواند مرا هر دم به خویش
میرسند از ره که در خاکم نهند
آه ... شاید عاشقانم نیمه شب
گل به روی گور غمناکم نهند


فروغ فرخزاد

ديده آزاد مردان سوي دنياي دل است
سفله باشد آنكه روي دل به دنيا مي كند
عشق و مستي را از اين عالم بدان عالم بريم
در نماند هر كه امشب فكر فردا مي كند

در این دنیا که حتی ابر میگرید به حال ما

همه رفتند تو هم بگذر از این تنها

آمدن رفتن دويدن
عشق ورزيدن
غم انسان نشستن
پا به پاي شادماني هاي مردم پاي كوبيدن
كار كردن كار كردن
آرميدن
چشم انداز بيابانهاي خشك و تشنه را ديدن
جرعه هايي از سبوي تازه آب پاك نوشيدن
گوسفندان را سحرگاهان به سوي كوه راندن
همنفس با بلبلان كوهي آواره خواندن
در تله افتاده آهوبچگان را شير دادن
نيمروز خستگي را در پناه دره ماندن
گاه گاهي
زير سقف اين سفالين بامهاي مه گرفته
قصه هاي در هم غم را ز نم نم هاي باران شنيدن
بي تكان گهواره رنگين كمان را
در كنار بان ددين
يا شب برفي
پيش آتش ها نشستن
دل به روياهاي دامنگير و گرم شعله بستن
آري آري زندگي زيباست

تار و پود عالم امكان به هم پيوسته است
عالمي را شاد كرد آن كس كه يك دل شاد كرد

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت
ورنه من داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم کنون باشد ز تنهایی خموش
نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

من از مردن نمیترسم
من از مردن نمیترسم
من از سنگینی بار گناهان سخت می لرزم
چرا دنیا برای من چنین تاریک وغمناک است؟
...........

ترس بود و بالهاي مرگ
كس نمي جنبيد چون بر شاخه برگ از برگ
سنگر آزادگان خاموش
خيمه گاه دشمنان پر جوش
مرزهاي ملك
همچو سر حدات دامنگستر انديشه بي سامان