مشاعره

من میروم ز کوی تو و دل نمی رود
این زورق شکسته ز ساحل نمی رود
گویند دل زعشق تو بر گیرم، ای دریغ
کاری که خود ز دست من و دل نمی رود!
گر بی سوی کعبه رود کاروان ما
پیداست آن که جز ره باطل نمی رود
در جست و جوی روی تو هرگز نگاه من
بی کاروان اشک ز منزل نمی رود.
خاموش نیستم که چو طوطی و آینه
ان روی روشنم ز مقابل نمی رود.

مژگان جان جان امشب باید بیای عیادت
ــــــــــــــــ

شبي پرسيدمش با بي قراري
به غير از من كسي را دوست داري
ز چشمش اشك شد از شرم جاری
ميان گريه هايش گفت آری

یا چشم مرا ز جای برکن
یا پرده ز روی خود فروکش
یا بازگذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم

مرا اينك كنار آتش خود اي محبت جا بده آري
كه از صحراي سرما خيز باران خورده مي آيم
وزين يورش كه غم مي آورد روز و شبم بر دل
به تلخي مي گرايد عاقبت طبع شكر خايم

ماه ، دریا را به خود می خواند و،
آب
با کمندی ، در فضاها ناپدید؛
دم به دم خود را بالا میکشید.
جا به جا در راه این دلدادگان
اختران آویخته فانوس ها.
***
گفتم این دریا و این یک ذره راه!
می رساند عاقبت خود را به ماه!
من ، چه می گویم ، جدا از ماه خویش
بین ما ،
افسوس :
اقیانوس ها ...

آن پري رو گر نشد ملک دلم را شهريار
ميدهم اين شهر را بر شهريار ديگري

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر
دوری دو و پیشتر زما مست شدند

دیگه باور کردم انگار , سرنوشتم هم یه رنگه
گاهی وقتا هم نباشی , زندگی یه جور قشنگه

حتی تو خواب و خیالم , نمی بینم با تو هستم
بسه هر چی کردی با من , بسه هر چقدر شکستم

خواستنت یه اشتباه بود ,توی لحظه های رنگی
گول نمی خورم دوباره , گول یک نگاه سنگی

يك شمع چو قامتت نمي افروزند
اما تو همان ستاره شام مني
گر ننگ به نام عشق كردند چه باك
بدنام بداني تو و خوشنام مني

یک بال فریاد و یک بال آتش:
مرغی از این گونه ،
سرتاسر شب ،
برگرد آن شهر پرواز می کرد.

گفتند:
-"این مرغ جادوست؛
ابلیس این مرغ را بال و پرواز داده است."
گفتند و آنکاه خفتند.

وان مرغ سرتاسر شب
- یک بال فریاد و یک بال آتش -
از غارت خیل تاتارشان بر حذر داشت.

فردا که آن شهر خاموش
(در حلقۀ شهربندان دشمن)
از خواب دوشینه برخاست ،
دیدند ،
زان مرغ فریاد و آتش ،
خاکستری سرد بر جاست.

تا دل هرزه گرد من رفت به چين زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

پيش کمان ابرويش لابه همی‌کنم ولی
گوش کشيده است از آن گوش به من نمی‌کند

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دست هایم رو به خورشید ،
چشم هایم به زمین ،
من دلم هزار راه می رود .
امروز ، درگیر یک سلام
فردا ، بی خواب رفتنی بدون خداحافظی .
این بار دست هایم رو به آسمان که نه ، رو به خدا
و ابری که شاید از سر دلتنگی ،
روی سرمان خراب می شود

در دستانم چيزي ريشه مي كند ، در چشمم سيراب مي شود ، در قلبم سبز مي شود ،

مي شود مانا ي نا ميرا ،

دستانم بوي خاك مي دهند ، چشمانم بوي آب ، دلم بوي درخت و تو بوي زنده گی

چقدر شبيه نوازش بادي بر گندم زاران زرد زرد ،

چقدر شبيه شبنمي روي شمعداني سبز سبز ،

چقدر شبيه لرزش دستي هنگام دست هم گرفتن ،

چقدر شبيه همه ي لحظه هاي زنده گي .

بي تو بهار سبز كمرنگ است ، آسمان تيره ، دريا طوفاني ، دلم مضطرب ،

اي نبض ناميراي زنده گي ،

با تو آرام مي شوم .

من لمس می کردم غمت را
هر چند بودم پشت دیوار
چند قطره اشکت روی شیشه
با سایه های درهم و تار
آخر نوشتی روی شیشه
مشتی بزن بر قلب دیوار
سنگی بزن برقلب شیشه
من هم نوشتم روی دیوار
باید فرو ریزد از این پس
این شیشه ها و سنگ و دیوار
باران خوشبختی ببارد
بر لحظه های سبز دیدار

راه افتادم به قصد يك سفر
در ميان راه ، در يك روستا
خانه اي ديديم ، خوب و آشنا
زود پرسيدم : پدر ، اينجا كجاست ؟
گفت : اينجا خانه خوب خداست !
گفت : اينجا مي توان يك لحظه ماند
گوشه اي خلوت ، نمازي ساده خواند
با و ضويي دست و رويي تازه كرد
با دل خود گفت و گويي تازه كرد
گفتمش ، پس آن خداي خشمگين
خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟!

گفت : آري خانه ي او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان و ساده و بي كينه است
مثل نوري در دل آينه است

تا ز ميخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پير مغان خواهد بود

حلقه پير مغان از ازلم در گوش است
بر همانيم که بوديم و همان خواهد بود

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دل تمنا مي كند بوسد لب پيمانه را
لطف كن حاجت روا كن اين دل ديوانه را

اي خدا در آتش زجر و ستم افتاده ام
كن خبر زين درد و غم آن ساقي ميخانه را

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا بکی در غم تو ناله شبگیر کنم
دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم زسر زلف تو زنجیر کنم
آنچه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
در یکی نامه محال است که تحریر کنم
با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجا لی که سراسر همه تقریر کنم

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران ترا چاره زجایی بکنیم
دل بیمار شد از دست رفیقان مددی
تا طبیبش بسر اریم و دوایی بکنیم

مي شكافد دانه، مي بالد درخت،
مي درخشد غنچه همچون روي بخت!
باغ ها سرشار از لبخند شان،
دشت ها سرسبز از پيوندشان ،
چشمه و باغ و چمن فرزندشان !


با تب تنهائي جانكاه خويش،
زير باران مي سپارم راه خويش .
شرمسار ازمهرباني هاي او،
مي روم همراه باران كو به كو .


چيست اين باران كه دلخواه من است ؟
زير چتر او روانم روشن است .
چشم دل وا مي كنم
قصه يك قطره باران را تماشا مي كنم :


در فضا،
همچو من در چاه تنهائي رها،
مي زند در موج حيرت دست و پا،
خود نمي داند كه مي افتد كجا !


در زمين،
همزباناني ظريف و نازنين،
مي دهند از مهرباني جا به هم،
تا بپيوندند چون دريا به هم !


قطره ها چشم انتظاران هم اند،
چون به هم پيوست جان ها، بي غم اند .
هر حبابي، ديده اي در جستجوست،
چون رسد هر قطره، گويد: - « دوست! دوست ... !»
مي كنند از عشق هم قالب تهي
اي خوشا با مهر ورزان همرهي !


با تب تنهائي جانكاه خويش،
زير باران مي سپارم راه خويش.
سيل غم در سينه غوغا مي كند،
قطره دل ميل دريا مي كند،
قطره تنها كجا، دريا كجا،
دور ماندم از رفيقان تا كجا !


همدلي كو ؟ تا شوم همراه او،
سر نهم هر جاكه خاطرخواه او !
شايد از اين تيرگي ها بگذريم .
ره به سوي روشنائي ها بريم .
مي روم، شايد كسي پيدا شود،
بي تو، كي اين قطره دل، دريا شود؟
...

دیدی که بهار بی تو سرد است
پاییز تر از خزان زرد است

آن شب دل من شکسته تر شد
دیگر همه چیز رنگ درد است

دیگر همه جا سکوت دلگیر
دست و دل من اسیر زنجیر

ای روح پر از ترانه من
خاموش ترین بهانه راگیر

مشاعره کردن خوب
ولی عکست دل آدمو ریش ریش میکنه.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Monica [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دیدی که بهار بی تو سرد است
پاییز تر از خزان زرد است

آن شب دل من شکسته تر شد
دیگر همه چیز رنگ درد است

دیگر همه جا سکوت دلگیر
دست و دل من اسیر زنجیر

ای روح پر از ترانه من
خاموش ترین بهانه راگیر

---

روی هر بامی خدایی خنده رو
در قفس آوازهای بغض من
مثل گنجشکان آزاد و رها
سوی هم پر می زنند
نان ترد و تازه خوش رنگ و رو
آفتاب نیمه جان ماه دی
رقص گلبرگی به روی حوض شب
تکیه بر هم می زنند

در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت
با جام می به کام دل دوستان شدم

از آن زمان که فتنه چشمت به من رسيد
ايمن ز شر فتنه آخرزمان شدم

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

من می دانم؛
می دانم روزی از کوچه دلتنگی هايم گذر خواهی کرد.
من آن روز٬ کوچه را با اشک هايم آب خواهم داد تا؛
بوی خوش آمدن يار همه را با خبر کند؛
و به انتظار ديرينه ی من پايان دهد.
من تو را٬ عشقت را٬ حتی دوست نداشتن هايت را٬ در سينه ام٬ در خيالم و در روحم حبس خواهم کرد.

در آمد از در ، خندان لب و گشاده جبین
کنار من بنشست و غبار غم بنشاند ،
فشرد حافظ محبوب را به سینۀ خویش
دلم به سینه فروریخت : " تا چه خواهد خواند ! "
به ناز ، چشم فروبست و صفحه ای بگشود
ز فرط شادی ، کوبید پای و دست افشاند
مرا فشرد در آغوش و خنده ای زد و گفت :
" رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند "
هزار بوسه زدم بر ترانۀ استاد
هزار بار بر آن روح پاک رحمت باد

ديگر برايت از لحظه هاي نبودنهايت
از لحظه هائي که بي تو خاکستري مي شوم
از ثانيه هائي که دستهايت در من ويرانه مي شود
و خودت نيستي که از تقلاي خواستنهايت نجاتم دهي
حرفي نمي زنم
ديگر برايت از قصر بلورين روياهايم
از شاهزاده هزار و يک شب قصه هايم
از پنجره خانه ات که به وسعت رنگين کمان است
حرفي نمي زنم.
بهار نارنج اگر خواستي
گيلاسها را هم مي چينم
و در دفتر خاطراتم خشکشان مي کنم
اگر خواستي ليموهاي باغ اندامم را به پاکي دستهايت مي فروشم
و ديگر سراغي از عطش چشمهايت نمي گيرم
ديگر از تو سراغي از.....
فقط بمان هميشه سبز ...

زندگی نامۀ شقایق چیست؟

-رایتِ خون به دوش ، وقتِ سحر ،
نغمه ای عاشقانه بر لبِ باد ؛
زندگی را سپرده در رهِ عشق ،
به کفِ باد و هرچه باداباد.

دلم دور است و احوالش ندونم
كسي خواهد كه پيغامش رسونم
خداوندا ز مرگم مهلتي ده
كه ديداري به ديدارش رسونم

مردم از درد و گوشِ تو فغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب رازِ نهانم نرسید

گرچه افروختم و سوختم و دود شدم
شِکوه از دست تو هرگز به زبانم نرسید

به امید تو چو آیینه نشستم همه عمر
گردِ راه تو به چشمِ نگرانم نرسید

غنچه ای بودم و پرپر شدم از باد بهار
شادم از بخت که فرصت به خزانم نرسید

منِ از پای در افتاده به وصلت چه رسم
که به دامانِ تو این اشک روانم نرسید

آه! آن روز که به تو دادم آیینۀ دل
از تو این سنگ دلی ها به گمانم نرسید

عشقِ پاکِ من و تو قصۀ خورشید و گل است
که به گلبرگِ تو ای غنچه لبانم نرسید.

در عشق توام نصیحت و پند چه سود
زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند در پاش کنید
دیوانه دل است پام در بند چه سود

در خرابات مغان نور خدا می‌بينم
اين عجب بين که چه نوری ز کجا می‌بينم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه می‌بينی و من خانه خدا می‌بينم

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

می ترسم
سطرها از کمرنگی قلم ها با خبر گشته اند
فزونی تشنجی غریب از شب می گذرد
سایش افکاری از خود را
در دلواپسی نقاط پایانی دفترم
به میان ناخن های خویش
گم می کند.
شاید اصلا نقطه ای در کار نیست
و حتی پایانی برای رسیدن
تا نقطه ای بدست گیرم و به پایان
برسم!
به مرز عدالت

تا ببندي چشم ، كورت مي كند
تا شدي نزديك ، دورت مي كند
كج گشودي دست ، سنگت مي كند
كج نهادي پاي ، لنگت مي كند
تا خطا كردي ، عذابت مي كند

اشتباه شد . قاطی شد

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد
بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود هم در غم عشق
اما نه چنین زار که این بار افتاد

د بده بیاد

دل من چون پرستوی بهاری ست
ازین صحرا به آن صحرا فراری ست
شکیب او همه در بی شکیبی ست
قرار او همه در بی قراری ست

ـــــــــــــــــــــــــ ـــ
دوست خوبم باید با " د " می دادی

تا به دامان تو ما دست تمنا زده ایم
به تمنای تو بر هر دو جهان پا زده ایم

همه شب از طرب گریه مینا من و جام
خنده بر گردش این گنبد مینا زده ایم

مهربانی ، ساده ای
یاور تنهای من
یک ستون از صبر من
پشت این شب های من
ای نخستین تکیه گاه
من کنون محتاجتم
تو مرا با خود ببر
ای همیشه حاجتم