Printable View
تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت
حالیا نیرنگ نقشی خوش بر آب انداختی
گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش
جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی
هر کسی با شمع رخسارت به وجهی عشق باخت
زان میان پروانه را در اضطراب انداختی
گنج عشق خود نهادی در دل ویران ما
سایه دولت بر این کنج خراب انداختی
یک شب ز ماورای سیاهی ها
چون اختری به سوی تو می ایم
بر بال بادهای جهان پیما
شادان به جستجوی تو می ایم
ی می دی اقا جلال!!!!!
...
مي دويدند از پي سگها
كودكان پا برهنه،سنگ به دست
زني از پشت معجري خنديد
باد ناگه دريچه اي را بست
...
واي بايد با ميم بعدي رو شروع مي كردمنقل قول:
صبا افتان و خیزان می‌روم تا کوی دوست
و از رفیقان ره استمداد همت می‌کن
م يادت رفته.
تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم
چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست
بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم
بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم
که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله
که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم
حالا ما یه بار "ی" دادیما
...
معشوق من
همچون طبيعت
مفهوم ناگزير صريحي دارد
او با شكست من
قاانون صادقانه ي قدرت را
تاييد مي كند
...
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت
عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد
عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد
برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد
همش قشنگه ولی بیت اخری رو خیلی دوس داریم
دلم امشب دوباره باز گریان است
نه اشکی و نه آهی دارم اما خوب میدانم .... دلم بیماره بیمار است .
دلم دلتنگ ایامی که رفت اما نه از یادم
دلم آغوش سرد و بی فروغ خاطراتی پر ز اندوه است
دلم تنها و بی ناجیست ... خوب میدانم
خوب میدانم که جز تو ای رفیق با من و بی من .... رفیق دردها و غم
رفیق دیگری نبود ... مرا یاری دگر نبود ... که سرمای دلم بسیار سوزان است .
مفهوم قشنگی داره
...
تكيه بر تقوا و دانش در طريقت كافريست....راهرو گر صد هنر دارد توكل بايدش
...
شلنگ اين شاه رگ
افتاد دست تو و
ياس پاشيدي
روي دکمه هاي رايانه
وقتي که جستجوگر گوگل هم پيدات نکرد
استکانها به هم خورد
مادرم داد زد معتاد اينترنتي
...
يك ستاره؟
آري،صدها صدها ،اما
همه در آنسوي شبهاي محصور
-يك پرنده؟
آري صدها،صدها،اما
همه در خاطره هاي دور
با غرور عبث بال زدنهاشان
-من به فريادي در كوچه مي انديشم
-من به موشي بي آزار كه در ديوار
گاهگاهي گذري دارد!
...
فرانك خانوم شمام كه ي ميدي
ولي طنز جالبي بود