مشاعره

تو كه رفتي همه ثانيه ها سايه شدند
سايه در سايه ي آن ثانيه هاخواهم مرد

در این زمانه که وفا چو کیمیاست نازنین
سراسر وجود تو پر از وفاست نازنین
اگر چه قلبهای ما به عشق هم تپد ولی
ببین چگونه راه ما زهم جداست نازنین

نوازشهايت مرا در بر مي گيرد
چونان چون پيچكهاي بالارونده بر ديوارهاي افسردگي !



من عشقت را فراموش كرده ام
اما هنوز
پشت هر پنجره اي
چون تصويري گذرا
مي بينمت !



به خاطر تو
عطر سنگين تابستان
عذابم مي دهد !
به خاطر تو
ديگر بار
به جستجوي آرزوهاي خفته بر مي آيم :
شهابها !

او!
بايد پيامی را
به پايان
می نشاند!

عطار!
شناور
در رودباره ای
از خون!
سر خود از پيکره ی خاک خويش
بالا کشيد!
با دستانش
و بر گردن جوشان خويش
نهاد!

برپيکره ی خاک کلک
جويی بود
پرنی
پر سوز!

عطار نی
استادانه
در دامنه ی جوی
تراشيد
وز
سبزه ها
جوهر همی ساخت
وبر سياهه ی خاک مام
نبشتن آغازيد!
او!
بايد
کلامی را
او!
باید
پيامی را
به پايان می نشاند!

دل خسته سوي خانه تن خسته مي كشم
آوخ ... كزين حصار دل آزار خسته ام

بيزارم از خموشي تقويم روي ميز
وز دنگ دنگ ساعت ديوار خسته ام

از او ككه گفت يار تو هستم ولي نبود
از خود كه بي شكيبم و بي يار خسته ام

تنها و دل گرفته و بيزار و بي اميد
از حال من مپرس كه بسيار خسته ام

من آرزومند دهانت هستم ، صدايت ، مويت

دور نشو
حتي براي يك روز
زيرا كه …
زيرا كه …
- چگونه بگويم –
يك روز زماني طولاني ست
براي انتظار من
چونان انتظار در ايستگاهي خالي
در حالي كه قطارها در جايي ديگر به خواب رفته اند !

تركم نكن
حتي براي ساعتی
چرا كه قطره هاي كوچك دلتنگي
به سوي هم خواهند دويد
و دود
به جستجوي آشيانه اي
در اندرون من انباشته مي شود
تا نفس بر قلب شكست خورده ام ببندد !

دل ساده
برگرد و در ازای یک حبه کشک سیاه شور
گنجشک ها را
از دور و بر شلتوک ها کیش کن
که قند شهر
دروغی بیش نبوده است

این شعر را خیلی دوست دارم

تنها نه حسرتم غم هجران يار بود
از روزگار سفله دو چندان كشيده ام

بس در خيال هديه فرستاده ام بتو
بي خوان و خانه حسرت مهمان كشيده ام

سلام:

آره قشنگه

ميخانه اگر ساقي صاحب نظري داشت
ميخواري و مستي ره و رسم دگري داشت

سلام. حال شما؟

تو اگر میدانستی
که چه زخمی دارد.
که چه دردی دارد
خنجر از دست عزیزان خوردن
از من خسته نمیپرسیدی اه ای مرد چرا تنهایی..!


خوبم ممنون. شما خوبیییید؟