Printable View
اينک
از هر هجای مبهم خواب تو
به تصوير روشن يک حقيقت رسيده ام
سهم گل ها از خواب زمستانی
چيزی جز ساقه خشکيده نيست
افسوس
درد جانکاهی ست
اين من بی تو
در عمق جاری زمستان خوابيده
و يک لحظه در آن فرو کش نخواهد کرد
ولع هميشگی خواستنت
می گويند
از نو متولد می شويم
در راستای عدالت
جايی که< قانون زمستان می شکند>
فرقی نمی کند
که صامت باشی
يا
مصوت
اين معنی آخرين هجای ما بود
بهار
ديگر
نمی آيد...
نرو ...
از حضورم نترس
من چیزی جزء سایه ی یك تنهایی بیش نیستم
نرو ...
كه همین رفتن ها مرا به اینجا كشانده است
باور كن
بودم را ...
سیاهی گم شده چشمانم در سپیدی روز ...
مردمك بیچاره ی چشمانم ...
كه دلش برای تو لك زده
بمان و بدان و باور كن
این دو روز زندگی ام را
این عمر كوتاهم ،
كه ثانیه ای ، هزار سال طول می كشد
بخوان ،
این كلمات آویزان شده از چشمانم
كه آفتاب بی اعتنای روزگار از رنگ و رو انداخته شان
ببین ،
جز یك سایه چیزی نمانده است
از آن همه اشتیاق ...
همین كه می بینی مانده است
از مردی كه سال هاست نقاب به صورت دارد
و خنده اش ، كفری بیش نیست
بخند ...
تا شاید با دروغی بر لبهای تو
چشمانم را ببندم
من نه عاشق بودم
نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من ،
من خودم بودم و یک حس غریب
که به صد عشق و هوس می ارزید
شعر دیوانگی از «سیمین بهبهانی»
یارب مرا یاری بده،تا خوب آزارش كنم
رنجش دهم زجرش دهم،زارش كنم،خوارش كنم
از بوسه های آتشین از خنده های دلنشین
صد شعله در جانش كنم رامش كنم، رامش كنم
در پیش چشمش ساغری، گیرم ز دست دلبری
از ننگ آزارش دهم،از غصه بیمارش كنم
بندی به پایش افكنم،گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر،كالای بازارش كنم
گوید بیفزا مهر خود،گویم بكاهم مهر خود
گوید كه كمتر كن جفا، گویم كه بسیارش كنم
هر شامگه در خانه ای چابكتر از پروانه ای
رقصم بر بیگانه ای،از خویش بیزارش كنم
چون بینم آن شیدای من،فارغ شد از سودای من
منزل كنم در كوی او، باشد كه دیدارش كنم
گیسوی خود افشان كنم جادوی خود پژمان كنم
با گونه گون سوگندها بار دگر یارش كنم
چون یار شد بار دگر كوشم به آزار دگر
تا این دل دیوانه را راضی ز آزارش كنم
پاسخ دیوانگی از« ابراهیم صبا»
یارت شوم یارت شوم،هر چند آزارم كنی
نازت كشم نازت كشم،گر در جهان خوارم كنی
بر من پسندی گر منم دل را نساز غرق غم
باشد شفا بخش دلم،كز عشق بیمارم كنی
گر رانیم از كوی خود،ور باز خوانی سوی خود
با قهر و مهرت خوش دلم ، هر عشوه در كارم كنی
من طایر پر بسته ام،در كنج غم بنشسته ام
من گر قفس بشكسته ام،تا خود گرفتارم كنی
من عاشق دلداده ام بهر بلا آماده ام
یار من دلداده شو، تا با بلا یارم كنی
ما را چو كردی امتحان،ناچار گردی مهربان
رحم آر ای آرام جان بر این دل زارم كنی
گر حال دشنامم دهی روز دگر جانم دهی
كامم دهی الطاف بسیارم كنی
پاسخ به پاسخ دیوانگی «از سیمین بهبهانی»
گفتی شفا بخشم ترا،وز عشق بیمارت كنم
یعنی به خود دشمن شوم،با خویشتن یارت كنم
گفتی كه دلدارت شوم،شمع شب تارت شوم
خوابی مبارك دیده ای ترسم كه بیدارت كنم
تجسم من ....خیلی زیبا بودنقل قول:
تو حرف نداری
این منم که
گم می شوم هر روز
در گستره نا محدود زندگی!
گم می شوم هر روز در
این دلتنگی ها!
و این سایه روشن ها!
لطفاً دور مرا خط بکش
این درست
که شعرهایم
را با اسم تو می شنایند
و تو شکل دیگر عشقی
و عشق شکل دیگر تو
که شاعرم کردی!
اما
( لطفا دور مرا خط بکش)
من که گفتم
تو حرف نداری!
به همه سپرده ام
اگر چیزی از من باقی ماند
در تو جستجویش کنند
اگر تا آن وقت
چیزی از تو باقی مانده باشد!
از پنجره ی خیس چشمانم ،
به جاده های دور غربت نظر می کنم
و تو را می نگرم با کوله باری از سالهای سوگناک تنهایی ، با
حرف های نگفته ی بسیار ونگاهی به کنج تاریک قفس که در
روشنایی صمیمی آن حک شده بود:
" تو "
غربت غمناک دستهایت ر ا، به دستهای مشتاقم بسپار،
که دیریست چشم به راهِ آمدنت ، نگاهم به جاده های غبارآلود
خشکیده است
از نگاه امید ناکت بگو،که در کنج دلتنگ قفس،آن سوی میله ها را
غریبانه می نگریستی،
و از آسمانی بگو، که در فراق دو بال اوج پروازت ، عاشقانه ،
تنها بود
آسمان خلاء یک پرواز بی پروا،
و من بی تو فصل های دلتنگی را می گذرانم
دیشب برای اخرین باردیشب برای اخرین دیدار
چشمانم را روبه تو باز کردم
و به چشمان تو خیره شدم
و از ته دل برایت حرف زدم
و تو با ارامش تمام به حرف هایم گوش دادی
کاش میشد دستانت را در دستانم بگیرم
کاش میشد تو را در باغچهء کوچک دلم می کاشتم
تا تمامه تاریکی های دلم را روشن کنی
کاش میشد که ماله من باشی
.....کاش
میدانم , میدانم
باز زمان رفتن است
منتظرت میمانم ای پرستوی تنهایی من
دیشب دوباره برق چشمانت در خواب بیدارم کرد
صدای گرم نفسهایت دوباره هوشیارم کرد
دوباره خواب دیدم و دوباره کابوسی صد باره
ای کاش خوابم هم مانند قلبت ترک دیارم می کرد
Vhd _hgh
دشنه حتی توی دست سایه هاست
فرصت جدایی من از شماست
آسمون می خواد که فریاد بکشه
بگه دیگه وقت زجر آدمهاست
.
.
مثل آسمون غربت دلمان سرد و سیاهه
توی دست زرد پاییز تنمان خزون زده
لشگر آدمکهای سنگی بی عاطفه
انگار از عمق سیاهی و تباهی
.
.
کی میشه دوباره موعد دیدار برسه
این همه فاصله ها جدایی ها تموم بشه
ای خدا ای خدا کاری بکن که فصل غصه بگذره
نمی خوام عمرم تو این دقیقه ها حروم بشه
.
.
خنده ها ماسیده رو لبهای خشک عاشقها
حسرت شنیدن یه شعر تازه دوباره
دارم آتش میگیریم تو این کویر لعنتی
وقتشه که آسمون دوباره بارون بزنه
.
.
من جریح تیغ عشقم زخمی خنجر دوست
تو جدالی که همیشه سخته و نابرابره
چی بگم چی بگم وقتی رفیقان همه نا رفیق شدند
چی بگم وقتی برادر دیگه نا برادره
واسه التیام این زخمهای سخت و لا علاج
روز وشب بوسه بر این جام بلوری می زنم