اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

همیشه من،هرگز بود
غروب،پلی است از رویا به تاریکی
تاریکی
نگاه توست زیر پلکهای افتاده
همیشه من،هرگز بود
غروب،ظهر توست
منظومه هاست،پنجره های اتاق
و آسمانی از شیشه می آید
بر دستهای چهار درخت لخت
شگفتا که سایه می گذرد
بی آفتاب از این هرگز

از همیشه من

از بیژن نجدی

آخر گذشت
آن زمان کهنه ی دیدار
رفت آن ثانیه های پر هیاهو
شکست آن لحظه های زیبا
و تو ، چه ساده گذشتی از این همه احساس

زمستان
سرآغاز نگاه سرد تو بود
و شب بلورین من
معصومانه شکست
با حجم سنگ های غرور تو

برو بيرون از دلم كه زندگيم با تو حروم شد
بين قلب منو تو هر چي بود ديگه تموم شد
جلو چشم من نيا كه ديدنت برام عذابه
هر چي پل ساختي تو دنيا همه نابود و خرابه
تمومه بين ما هيچي نمونده
تمومه تمومه
راهي جز رفتن نمونده
اين همه ناز و ادا يه ريال هم نمي ارزه
فكر نكن دنيام بدون تو خراب ميشه ميلرزه
بايد بري همون جائي كه آدماش دو رنگ اند
هر چي دل دارند تو دنياشون همه از جنس كوه و سنگ اند
تمومه بين ما هيچي نمونده

تمومه تموه راهي جز رفتن نمونده

ورد زبونه همه اينه كه صداي من نفرتيه ولي براي تو عزيز من سرآمده عاشقيه
ميخوام بگم دوستت دارم اما نگو برو بي خيال
تو بهم ميگي ولم بكن بي خيال اين عشق محال
هرچي بگي براي تو همون ميشم اي نازنين
ميشم مثله يه مرغكي تو دست تو بازم اسير
اي تمام زندگيم برات ميميرم نازنين
توي تموم خاطره هام هر روز كنار تو ميشينم من
به ياد عشقم ميشينم با يه كوله بار غم
تو رو ميشونم من هر روز كنارم ميگم به خيال خودم
كه من هنوز تو رو دارم
ولي اينو ميدونم نيستي كنارم ولي ميخوام بگم من تو رو دارم

يه عمر دل و سوزوندي يه بار خوبي نكردي
خدا كنه بري و هيچ موقع بر نگردي
حرفي نزن دروغات نه باورم نميشه
از عشق بچگونم پشيمونم هميشه
بسه ديگه بي انصاف چي از جونم تو ميخواي
يه روز ميگي ميموني يه روز ميگي نمياي
دلت ميخواد شب و روز جلو چشمات بميرم
كاش به روزم بيفتي بدبختيتو ببينم

دل بستن به تو آره بزرگترين گناهه

آهاي توئي كه از اون مينويسي بدون مرام اون از جنس سنگه
اوني كه لاف عاشقي رو ميزد يه روز تنهام گذاشت با كلي نيرنگ
غريبي بي كسي اندازه داره آخه دل من هم خدائي داره يه گيتاره شكسته همدم من به كلي غريبه و بي نشونه
كسي كه يه روزي دلش با من بود ببين قلبش شده يه تيكه از سنگ اوني كه لاف عاشقي رو زد ببين تنهام گذاشت با كلي نيرنگ
نه گيتار شكسته همدم من به كلي غريب و بي نشونه بريد بهش بگد فرقي نداره بخواد بخواد پيشم بمونه يا نمونه
غريبي بي كسي اندازه داره آخه دل منم خدائي داره
يك گيتار شكسته همدم من به كلي غريب و بي نشونه

تنهایی ها عمیق اند
عمیق
مثل صورت مردگان.

حلزون ها چقدر تنهایند
به جز آشیانه ی خود همراهی ندارند.

تنهایی ها عمیق اند، آشیانه ی کوچکم!
و تو در خاموشی هایم می درخشی
در آتش و روشنی می درخشی
و من آن قدر دوستت دارم
که فراموش می کنم
زندگی
با بلعیدن زندگان است تنها که ادامه دارد.

شمس لنگرودی

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

اینجا نمی شود به کسی نزدیک شد



ادمها



از دور دوست داشتنی ترند !!




یک جورایی شبیه شعر هم هست