مشاعره

نه ره پیدا نه چشم رهگشایی
نه سوسوی چراغ آشنایی
گریزی بایدم از دام این شب
نه پای ای دل نه اسب بادپایی

یک دمی خوش چو گلستان کندم
یک دمی همچو زمستان کندم

یک دمم فاضل و استاد کند
یک دمی طفل دبستان کندم

یک دمی سنگ زند بشکندم
یک دمی شاه درستان کندم

یک دمم چشمه خورشید کند
یک دمی جمله شبستان کندم

منم چنگی غنوده در غم خویش
به لب خاموش و غوغا در دل ریش
غبار آلود یاد بزم و ساقی
گسسته رشته اما نغمه اندیش

شب گشت ولیک پیش اغیار
روزست شب من از رخ یار

گر عالم جمله خار گیرد
ماییم ز دوست غرق گلزار

گر گشت جهان خراب و معمور
مستست دل و خراب دلدار

زیرا که خبر همه ملولیست
این بی‌خبریست اصل اخبار

روي چشمم همه آه است و سياهي و صليب
رفته شمع و سحر و ياور بينايي من ...

سخنم يكسره درد و بدنم ، خسته ، كبود
دم به دم ميشكند ساز نكيسايي من ...

نفس برآمد و کام از تو بر نمیآید
فغان که بخت من از خواب در نمی اید

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش
وزآن غریب بلا کش خبر نمی آید

در ايينه ي اشك شفاف من
چه زيباست طرز خود اراييت

ز دلبستگانت كسي پي نبرد
به اسرار عشق معماييت

من و اين تن سرد دل مرده ام
تو و ان دم گرم عيساييت

تا که نشانت در همه جا می جویم
در همه دنیا وصف تو را می گویم

از دل شب تا به سحر هر لحظه
خاک رهت تا به ثریا می پویم

از دل شب تا به سحر هر لحظه
خاک رهت تا به ثریا می پویم

باز ای جان بار دگر خاموشی
چهره خود از نظرم می پوشی

درد مرا مرغ سحر می داند
دم به دمی نغمه غم می خواند

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان
لب ميگزد چو غنچه ي خندان كه خامشم

هر شب چو افتاب به بالين من بتاب
اي افتاب دلكش و ماه پري وشم

ميروم و نميرود از سر من هواي تو
هواي تو....
داده فلك سزاي من تا چه بود سزاي تو
سزاي تو.....
ميروم و نمي رود نام تو از زبان من
ده كه نمي پرسي از كسي نام من و نشان من