مشاعره

آسمان آبي تر از ديروز است

دست در دست خدايم امروز


فرانک خانم صبح بخیر

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا
چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا

چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید
چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا

زهی ماه زهی ماه زهی باده همراه
که جان را و جهان را بیاراست خدایا

زهی شور زهی شور که انگیخته عالم
زهی کار زهی بار که آن جاست خدایا

آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا؟
بيوفا حالا كه من افتاده ام از پا چرا؟

اگر درآید ناگه صنم زهی اقبال
چو در بتان زند آتش بتم زهی اقبال

چنانک دی ز جمالش هزار توبه شکست
اگر رسد عجب امروز هم زهی اقبال

نشسته‌اند در اومید او قطار قطار
اگر ز لطف نماید کرم زهی اقبال

لاف از سخن چو در توان زد
آن خشت بود كه پر توان زد

دلم دردی که دارد با که گوید
گنه خود کرد تاوان از که جوید

دریغا نیست همدردی موافق
که بر بخت بدم خوش خوش بموید

در غروب لحظه عشق
در خزان آخرین حسرت دل
خاطرات سفرم به شهر عشق
برگهای خیس باران زده ی دفتر عشق
که به نعمت بلور اشک چشم ،
دل من می فشرد،
با یه دنیا حسرت،
همه یکباره به رعدی سوختند !
همه ویران گشتند .
چه غروبی !!!

یار درآمد ز باغ بیخود و سرمست دوش
توبه کنان توبه را سیل ببردست دوش

عاشق صدساله‌ام توبه کجا من کجا
توبه صدساله را یار دراشکست دوش

باده خلوت نشین در دل خم مست شد
خلوت و توبه شکست مست برون جست دوش

ولوله در کو فتاد عقل درآمد که داد
محتسب عقل را دست فروبست دوش

شبي از پشت يك تنهائي نمناك وباراني
ترا با لهجه گلهاي نيلوفر صدا كردم
تمام شب براي با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهايت دعا كردم

من مستم و ز مستی در یار می‌گریزم
زنار بسته محکم، زین نار میگریزم

هر چند باده‌ی او مرد افگنست و قاتل
من جای خویش دیدم، هشیار میگریزم

بر خار می‌نشینم، گل را ز دور بینم
تا دشمنم نگوید: کز خار می‌گریزم