>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

نگاهی به آینده خورشید

تجسم خورشید در چهار میلیارد سال آینده

یمی از اخترشناسان حرفه ای با استفاده از رصد خانه فرو سرخ آریزونا (متشکل از سه تلسکوپ اپتیکی مرتبط)موفق شدند خورشید را در چهار میلیارد سال آینده مجسم کنند، زمانی که خورشید در آن هنگام تبدیل به یک غول سرخ خواهد شد.

در واقع سه ابزار اپتیکی مرتبط به هم کار یک تداخل سنج بسیار بزرگ و مجهز را انجام می دهند.اخترشناسان با استفاده از این ابزار توانستند تعداد بسیار زیادی از ستارگان غول سرخ را مشاهده نمایند.یکی از نتایج مهم این مشاهدات کشف این نکته بود که ستارگان غول سرخ دارای سطوح متفاوتی می باشند،همچنین تعداد و محل لکه ها نیز در آن ها پراکنده می باشد.

بیش از یک سوم ستارگان غول سرخ مشاهده شده از لحاظ درخشندگی سطح یکسانی نداشتند، به عبارت دیگر در برخی نقاط از سطح آن ها لکه هایی ابر مانند دیده می شد که شاید قابل مقایسه با لکه های خورشیدی باشند. به عقیده دانشمندان عامل پدید آمدن این لکه ها شاید ناشی از موج های تکان دهنده ای باشد که توسط تپیدن ستاره ایجاد می شود و یا با گذر یک سیاره همدم از نزدیکی ستاره پدید می آید.

سام راگلند که مسئولیت این پروژه را بر عهده داشته است در این باره می گوید:در این روش با استفاده از سه تلسکوپ و روشی تداخل سنجی در عملی بی سابقه، داده های بسیار دقیق و ارزشمندی را پیرامون ستارگان غول سرخ در دور دست های کهکشان بدست آوردیم.در حقیقت ما با این کار به آینده خورشید نگریسته ایم.باور عادی ما از ستارگان این بوده است که آنها باید به صورت یک توپ گازی متقارن باشند.اما بیش از 30% از ستارگانی که ما روی آن ها تحقیق و بررسی انجام داده ایم دارای شکلی نا متقارن و نا موزون می باشند،این موضوع حاکی از آن است که این ستارگان در مراحل پایانی عمر خود دچار دگرگونی شده اند.این درست زمانی است که خورشید تبدیل به یک سحابی سیاره نما خواهد شد.

از جمله مزایای دیگر این تحقیقات که توسط راگلند و همکارانش صورت گرفت، اثبات این موضوع بود که با بکار گیری چند تلسکوپ اپتیکی مرتبط به جای یک ابزار بزرگ، می توان تصاویری با وضوح بسیار بالا حتی بسیار بهتر از موارد قبلی بدست آورد.در حال حاضر دانشمندان مشغول بررسی امکان به کار گیری پنج و یا حتی شش تلسکوپ فرو سرخ به طور مرتبط می باشند.

پروفسور لی آن ویلسون از دانشگاه ایالتی آیوا که مسئولیت ثبت و نگارش تحقیقات را بر عهده داشته است،می گوید:استفاده از سه تلسکوپ گام بسیار بزرگی در زمینه رصد های اپتیکی می باشد.زمانی که شما از چنین ابزارهایی استفاده می کنید،نه تنها می توانید اندازه یک ستاره را بیان کنید، بله می توانید متقارن بودن و یا عدم تقارن آن را نیز تشخیص دهید.اگر ما از تلسکوپ های بیشتری استفاده کنیم قادر خواهیم بود تا تصویری حقیقی از این ستارگان بدست آوریم.

راگلند و ویلسون به طور مشترک از سازمان فضایی ناسا و فرانسه نتیجه تحقیقات خود را ارائه دادند که توسط ژورنال اختر فیزیک نیز تایید شده است.

تداخل سنج ها با ترکیب نور های دریافتی سه تلسکوپ ،جزئیات بیشتری را به نمایش می گذارند.می توان این گونه تصور کرد که تلسکوپی به بزرگی فاصله سه تلکسوپ از یکدیگر پدید می آید.در ستاره شناسی رادیویی به دلیل بلند بودن طول امواج رادیویی گسیل شده (چند سانتی متر تا چند متر) نمايان ساختن تفاوت های بسیار ناچیز طول موج ها در زمان دخول نور در تلسکوپ های مختلف بسیار ساده است. در حالی که تداخل سنجی فرو سرخ برای امواجی که طول آن ها در حدود یک و نیم میکرون و یا یک صدم میلیمتر است،کار را بسیار مشکل می کند.(این طول موج ها در مقایسه با طول موج های رادیویی چیزی در حدود یک میلیون بار کوچک ترند).

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سحابى حلقوى(عکس از رصد خانه کک)


در طول موج های کوتاه ثبات و پایداری استقرار ابزار نقش حیاتی دارد،زیرا کوچکترین لرزشی کل سنجش ها را مختل می کند.علاوه بر این دانشمندان در این پروژه تکنولوژی را نوینی به کار بردند. آنها یک تراشه نیم اینچی یونیک(اپتیک یکپارچه برای جمع آوری پرتو های نور )*استفاده نمودند.این تفاوت بارز این تحقیق با سایر پژوهش های انجام شده بود که در آن ها از تعداد زیادی آینه برای هدایت پرتو های پراکنده نور به یک گیرنده مرکزی استفاده می شد.

هدف اصلی راگلند تمرکز بر روی ستاره هایی با جرم کم و متوسط بود. ستارگانی که از سه چهارم تا سه برابر خورشید جرم داشتند.این ستارگان زمانی که به مراحل پایانی عمر خود (میلیون ها سال پیش)نزدیک می شدند، بسیار حجیم شده و شروع به سوزاندن هلیوم می کنند.در زمان فعالیت یک ستاره درخشندگی و گرمای آن از سوختن هیدروژن و تبدیل شدن آن به هلیوم حاصل می شود.در مراحل پایانی این ستارگان از هسته ای بسیار چگال از کربن و اکسیژن تشکیل شده اند که توسط پوسته ای ضخیم احاطه می شود.در یک چرخه مداوم هیدروژن به هلیوم تبدیل می شود و هلیوم به کربن و اکسیژن.در بیشتر این نوع ستارگان چرخه تبدیل هیدروژن به هلیوم برای مدت صد هزار سال ادامه خواهد داشت و موجب درخشندگی ستاره می گردد.در بسیاری از موارد ستارگان دویست هزار سال پایان عمر خود را همچون یک ستاره متغییر می گذرانند.میزان درخشندگی این ستارگان هر هشتاد تا هزار روز تغییر می کند.این گونه از ستارگان را ستاره نخستین نیز می نامند.ستاره میرا در صورت فلکی قیطس(نهنگ) نمونه ای بارز از یک ستاره متغییر است.

راگلند می افزاید:یکی از دلایل علاقه من برای بررسی این گونه از ستارگان،سرنوشت مشابه ای است که خورشید نیز در آینده دچار آن خواهد شد.

در همین زمان است که ستارگان در اثر بادهای بسیار عظیمی در سطح ،لایه های بیرونی خود را از دست می دهند.پس از آن سحابی سیاره نمایی در حال گسترش پدید می آید که کوتوله ای سفید را در میان خود نگاه می دارد.هنگامی که ستاره لایه های خود را به اطراف می پراکند مانند یک سو پاپ شروع به تپیدن می کند.زمان تپش هم ماهانه آغاز شده و به صورت سالانه ادامه می یابد.راگلند و گروهش در این پروژه توانستند سی و پنج ستاره متغییر(میرا مانند)،هجده ستاره متغییر نیمه منظم و سه ستاره متغییر نامنظم را مشاهده و ثبت کنند.تمامی این ستارگان در فاصله در حدود 1300 سال نوری از زمین قرار دارند.دوازده عدد از ستارگان متغییر (میرا مانند) درخششی نا متقارن داشتند،این در حالی است که تنها سه عدد از ستارگان ستاره متغییر نیمه منظم و یک ستاره متغییر نامنظم چنین حالتی داشته اند.

راگلند در پایان افزود :دلیل این عدم تقارن در درخشندگی هنوز در پرده ای از ابهام قرار دارد.مدلی که توسط ویلسون ارائه شده است بیان می دارد که وجود یک سیاره همدم با اندازه ای در ابعاد مشتری شیار هایی در باد های ستاره ای پدید می آورد.این شیارها از لحاظ ظاهری باعث ایجاد شکلی نا متقارن می شوند.گمان می شود که سیاره ای در ابعاد زمین نیز در فاصله بسیار نزدیک به ستاره ، قادر به ایجاد چنین شیار هایی می باشد.اگر چه که سیاره ای چنان نزدیک به یک غول سرخ پس از مدت کوتاهی توسط خود ستاره بلعیده می شود.

تفاوت میزان موادی که توسط ستاره به بیرون رانده می شوند نیز می تواند به صورت ابر هایی متراکم(هم چگال) مانع از رسیدن نور بخشهایی از ستاره شود.

ویلسون می افزاید:دلیل این موضوع هر چیزی که هست،یک موضوع مهم را به ما یا آوری می کند،نظریه ای که در آن ستارگان به طور یکنواخت می درخشند ،کاملا اشتباه است.ما باید مدل های سه بعدی جدیدی را ارائه نمایم.

منبع Keck Observertory

شفق های قطبی نورهای که گاه از آسمان آویخته و دل هر بیننده را مجذوب خود می کند
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شفق های قطبی نورهای که گاه از آسمان آویخته و دل هر بیننده را مجذوب خود می کند.

اما به علت تشکیل در عرض های جغرافیایی بسیار بالا یا پایین زمین دیدن آنها برای بسیاری امکان پذیر نیست، و اما به راستی این نور ها چیستند و از کجا آمده اند ؟

این مقاله٬ متن سخنرانی من٬ روز نجوم٬ در رصدخانه زعفرانیه است.

این مقاله قصد دارد به چنین سوالاتی پاسخ دهد برای مشاهده آن به لینک زیر مراجعه کنید :

Geomagnetic & Aurora

By : ILIA TEIMOURI

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



منبع [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تحقيقاتي كه به تازگي توسط دو فيزيكدان انجام شده نشان مي دهد كه ميزان ماده از ميزان انرژ‍ي موجود در جهان براي هميشه بيشتر خواهد بود .

انشتين نشان داد كه ماده و انرژي نسخه هاي متفاوتي از يكديگر هستند . او با ارائه ي فرمول E=mc2 نشان داد كه چه ميزان انژي از تبديل جرم هر ماده مي توان بدست آورد .

در حال حاضر ما قادريم قسمت اعظم جهان خود را مشاهده كنيم اما با انبساط جهان ، اجسام دوردست هر لحظه سريع تر از ما دور دور مي شوند و روزي مي رسد كه اين اجسام با سرعتي كه فراتر از سرعت نور به نظر خواهد رسيد از ما دور خواهند شد و در آن هنگام ما تنها مي توانيم اجرام موجود در خوشه ي كهكشاني محلي خود را تماشا كنيم . هنگامي كه سرعت جسمي از سرعت نور فراتر رود آن جسم با توجه به فرمول انشتين به تشعشعات انرژي تبديل خواهد شد .

با توجه به اين نظريه اكنون فيزيكدان ها و كيهان شناسان بر اين باورند كه تريليون ها سال ديگر تمام ماده ي موجود در جهان به تشعشعات انرژي تبديل خواهد شد.

اما فشار ماده ي تاريك يا همان نيرويي كه باعث شتاب گرفتن جريان انبساط عالم مي شود شايد بتواند پيشگويي بالا را به نفع ماده تغيير دهد .دو فيزيكدان به نام هاي Lawrence Krauss و Robert Scherrer به تازگي با ارائه ي مقاله اي در نشريه ي Physical Review اعلام كردند تا زماني كه ماده ي تاريك باعث انبساط جهان مي شود ، نسبت ميان ماده و تشعشعات انرژي تقريبا همين گونه باقي خواهد ماند .

Krauss و Scherrer محاسبه كرده اند كه تشعشات انرژي كه ازمحو شدن ماده بوجود آمده اند با همان سرعت بوجود آمده ، رقيق خواهند شد و نسبت ميان ماده و انرژي همانگونه كه هست باقي مي ماند :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

هنگامي كه مقداري ماده در اين فرايند به تشعشع انرژي تبديل مي شود ، انرژي تاريك فاصله ي ميان فوتون هاي آن را افزايش مي دهد و باعث كاهش انرژي و غلظت آن در جهان مي شود . اين فرايند باعث خواهد شد تا ميزان ماده براي هميشه بر ميزان انزژي در جهان چيره باشد .



منبع universetoday

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نتايج مسابقه وبلاگها و وب سايتهاي ستاره شناسي

سرانجام نتيجه اين مسابقه هم در روز دوشنبه 3 ارديبهشت 1386 اعلام شد. وب سايت پارس اسکای با مدیریت محمد رحیمی به مقام اول، وب سایت آسمان شب ایران با مدیریت خسرو جعفری زاده به مقام دوم و وب سايت كاربران هوافضا به مقام سوم، رسیدند. ( خبر بروز شد )

نخستين جشنواره وب‌سايتها و وبلاگهاي فضايي كه از سوي سازمان فضايي ايران و به مناسبت هفته جهاني نجوم برگزار شده بود، روز دوشنبه، سوم ارديبهشت 1386 با معرفي برگزيدگان به كار خود پايان داد.

در اين مراسم كه جمعي از مديران پايگاه‌هاي اينترنتي فضايي و نجومي شركت داشتند، آقاي مهندس احمد طالب‌زاده رياست سازمان فضايي ايران با اشاره به اين نكته كه نجوم از سوي مسئولان نظام مورد توجه جدي است، اعلام كردند كه: ما ايران را از متوليان نجوم مي‌دانيم و مايليم اين اوج را بار ديگر تكرار كنيم.

ايشان همچنين تأكيد كردند: سازمان فضايي ايران با عنايت به اين كه مسئوليت توجه به علوم فضايي را نيز به عهده دارد و نجوم مهمترين دانش فضايي است، ما بايد توجه ويژه‌اي به اين موضوع داشته باشيم.

در اين مراسم همچنين آقاي مهندس شهرام يزدان پناه، سرپرست روابط عمومي سازمان فضايي ايران در مورد تاريخچه سازمان و دلايل توجه اين ارگان دولتي به حوزه مطلب‌نويسي فضايي اشاره كردند و در پايان به شرح اصول و قواعد گزارش‌نويسي علمي پرداختند. ايشان همچنين اشاره كردند كه روابط عمومي سازمان فضايي ايران درصدد است تا با تشكيل دوره‌هاي آموزشي خاص براي مديران و نويسندگان حوزه فضا در اينترنت، موجبات رشد و شكوفايي اين حوزه رسانه‌اي را در خصوص آموزش و اطلاع‌رساني صحيح فراهم آورد.

در اين برنامه همچنين آقاي عماد هنرپرور به نمايندگي از جامعه مديران حوزه اينترنت ايران نيز حضور داشتند كه با توجه به نيازهاي جامعه علمي‌نويس كشورمان قول دادند تا به زودي امكانات و ابزار ويژه‌اي را براي اين قشر خاص منتشر نمايند.

در پايان نتيجه داوري انجام شده از بين بيش از يكصد وب‌سايت و وبلاگ فضايي اعلام گرديد. وب‌سايتهاي آسمان پارسي، آسمان شب ايران و كاربران هوافضا به ترتيب موفق به كسب رتبه اول تا سوم شدند. همچنين وبلاگهاي منجمان آماتور، انجمن نجوم مهبانگ تربت حيدريه و گروه نجوم سمپاد زاهدان نيز در بخش وبلاگها توفيق كسب عناوين نخست تا سوم را به دست آوردند.

منبع خبر : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

هاوکینگ به ایران می‌آید

پژوهشگاه دانش‌های بنیادی اعلام کرد پرفسور استفاون هاوکینگ به زودی به ایران سفر می‌کند.

پژوهشگاه دانش‌های بنیادی اعلام کرد: پرفسور استفاون هاوکینگ، استاد برجسته ریاضیات و کیهان شناسی دانشگاه کمبریج و صاحب کرسی لوکسیان پرفسور ریاضیات این دانشگاه، که زمانی در اختیار سر ایزاک نیوتون بوده است، به زودی به ایران سفر می‌کند.

استفان هاوكينگ در ايران (يکشنبه 16 ارديبهشت 1386)




«استفان هاوكينگ»، استاد دانشگاه «كمبريج» و فيزيكدان برجسته معاصر به دعوت پژوهشگاه دانش‌هاي بنيادي به ايران مي‌آيد.

به گزارش ايسنا، «استفان هاوكينگ»، استاد دانشگاه «كمبريج» و دانشمند برجسته معاصر به دعوت پژوهشگاه دانش‌هاي بنيادي (مركز تحقيقات فيزيك نظري و رياضيات) تيرماه به ايران مي‌آيد.

وي در مدت سفر به ايران ضمن برگزاري نشست‌هاي تخصصي احتمالا در المپياد جهاني فيزيك در اصفهان نيز حضور خواهد يافت.

گفتني است، استفان ويليامز هاوكينگ در تاريخ 8 ژانويه سال 1942 در شهر اكسفورد در انگليس متولد شد.

خانه پدري وي در شمال انگليس بود اما در طول جنگ جهاني دوم اكسفورد مكاني امني براي كودكان محسوب مي‌شد.



وقتي او به سن 8 سالگي رسيد خانواده وي به سنت آلبانز شهري در حدود 20 مايلي شمال لندن نقل مكان كردند.

در سن 11 سالگي استفان به مدرسه سنت آلبانز رفت و سپس به كالج دانشگاه آكسفورد كه كالج قديمي پدرش بود رفت.

استفان مايل به تحصيل در رشته رياضيات بود اگرچه پدرش پزشكي را ترجيح مي‌داد. در كالج دانشگاه رشته رياضيات تدريس نمي‌شد بنابراين استفان در عوض رشته فيزيك را انتخاب كرد. پس ازسه سال و در حالي كه كار زيادي انجام نداده بود استفان در رشته علوم طبيعي اولين ديپلم افتخاري را كسب كرد.

پس از آن استفان براي تحقيقات در رشته كيهان شناسي به كمبريج رفت كه در آن زمان هيچ كس در آكسفورد در اين حوزه فعاليت نمي‌كرد. استاد وي دنيس سياما بود اگرچه استفان اميدوار بود كه با فرد هويلي كه در اين رشته در كمبريج كار كرده بود، تحقيقاتش را انجام دهد.

پس از كسب دكتري استفان به عنوان اولين محقق انتخاب شد و سپس عنوان محقق تخصصي را در كالج گونويل و كايوس به خود اختصاص داد.

وي پس از ترك موسسه نجوم در سال 1973 به دپارتمان رياضي كاربردي و فيزيك تئوريك رفت و از سال 1979 مقام استادي Lucasian را در رشته رياضيات كسب كرد. اين كرسي در سال 1663 با هزينه‌ ريويرند هنري لوكاس، يكي از اعضاي پارلمان دانشگاه و به درخواست وي برگزار شد. اين مقام اولين بار نصيب اسحاق بارو و سپس در سال 1669 نصيب نيوتون شد.

استفان هاوكينگ بر روي قوانين پايه‌اي كه كائنات را اداره مي‌كنند كار كرده است. وي با همراهي روگر پنروس نشان داد كه تئوري عمومي نسبيت انيشتن كه اشاره به فضا و زمان دارد، نقطه آغازي در پديده بيگ بنگ (انفجار بزرگ) و نقطه پاياني در سياهچاله‌ها دارد.

اين نتايج نشان مي‌دهد كه يكي كردن نسبيت عمومي با تئوري كوانتوم امري ضروري است. تئوري كوانتوم يك دستاورد بزرگ علمي ديگر از نيمه اول قرن بيستم است.

يك نتيجه چنين اتحادي كه وي كشف كرد اين بود كه سياه چاله‌ها نبايد كاملا سياه باشند اما بايد پرتوهايي را منتشر كنند و در نهايت از بين رفته و ناپديد مي‌شوند. فرض ديگر اين است كه كائنات لبه يا مرزي در زمان تصوري ندارد. اين امر نشان مي‌دهد كه روشي كه كائنات بر اساس آن آغاز شده‌اند كاملا با قوانين علم تعيين شده است.

پروفسور هاوكينگ كه 12 ديپلم افتخاري دارد در سال 1982 جايزه CBE را كسب كرده و ديپلم افتخار بعدي را نيز در سال 1989 به خود اختصاص داد. وي تعداد زيادي جايزه، مدال و پاداش دريافت كرده است و محقق انجمن سلطنتي و عضو آكادمي علوم آمريكا است.

منبع : آسما پارس و مجله ی نجوم

یخ‌های ناپیوسته در زیر سطح مریخ
با بررسی اطلاعات دریافت شده از فضاپیمای ادیسه ناسا، دانشمندان موفق به کشف لایه‌هایی از یخ در اعماق متفاوت سطح سیاره سرخ‌ فامِ مریخ شدند.


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


بر اساس این اطلاعات که در مجله نیچر(Nature) مورخ اردیبهشت ۲۰۰۷ به چاپ رسیده است، احتمالا فضاپیمای ققنوس در ماموریت سال ۲۰۰۸ خود موفق به کشف لایه‌های ناپیوسته‌ای از یخ در اعماق متفاوت در زیر سطح خاکی یخ زده خواهد شد. «ج. بن فیلد»(J. Bandfield) از دانشگاه آریزونا می‌گوید:"لایه‌های بالایی خاک تاثیر زیادی بر یخ زیرین خود دارند".


نتایج جدید بر اساس تصاویر فرو سرخ از منطقه یخ زده جنوبی و شمالی بدست آمده است که ۵ سال پیش مورد بررسی قرار گرفته بود. هم اکنون با استفاده از روش‌های جدید نقشه بَرداری از عمق، جزئیات بیشتری قابل تشخیص است. راه حل جدید، استفاده از تصاویر دمایی است که تغییرات سریع درجه حرارت را در بهار، تابستان و پاییز نشان می‌دهند. لایه یخ زیرین گرمای بیشتری را نسبت به خاک روی آن در خود نگاه می‌دارد. بنابراین هر چه این لایه یخ به سطح نزدیک‌تر باشد، دمای سطح آهسته‌تر از زمانی که این لایه در عمق بیشتری قرار دارد، تغییر می‌کند.


نقشه‌های بدست آمده میزان نزدیکی این لایه‌های یخ را به سطح نشان می‌دهند. بن فیلد می‌گوید:"در مناطقی که با سنگ‌های زیادی پوشیده شده است، گرمای بیشتری در لایه‌های زیرین محفوظ می‌ماند که این امر باعث تشکیل لایه مقاومی از یخ در عمق بیشتر می‌شود. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که دو عامل سطحی سنگ و غبار باعث انتشار ناپیوسته لایه‌های یخ زیرین هستند که با مدل‌های کامپیوتری می‌توان محل آن‌ها را نشان داد".


بن فیلد می‌افزاید:"با استفاده از این نتایج می‌توان مدل آب و هوایی دراز مدتی را برای مریخ پیش بینی کرد. بر اساس این اطلاعات مریخ در گذشته دوران‌های سردتر و گرم‌تری را طی کرده است که این مسئله مشابه دوران‌های یخبندان در زمین است. در مناطقی که لایه یخ به سطح نزدیک‌تر است، رابطه میان این لایه و جریان آب و هوا را نشان می‌دهد که خود شاهدی بر این است که با تغییر شرایط آب و هوایی، آب یخ زده لایه‌های زیرین می‌تواند محل خود را با بخار آب موجود در جو عوض کند. «ف. کریستنسن»(Ph. Christensen) از دانشگاه آریزونا می‌گوید:"بیش از ده سال است که دانشمندان به وجود لایه‌های یخ در مریخ پی برده‌اند. آن چه هم اکنون حائز اهمیت است، یافتن پاسخی برای منشا این آب و چگونگی راه یافتن آن به این قسمت است".



منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

والتر شیرا، فضانورد برجسته سازمان فضایی ناسا در گذشت

ناسا امروز اعلام کرد والتر (والی) شیرا ، فضانورد کار آزموده و با سابقه این سازمان فضایی، در سن 84 سالگی درگذشت.

خانواده شیرا اعلام کردند که وی به طور طبیعی در روز چهارشنبه در بیمارستان لا جولا واقع در ایالت کالیفرنیا دار فانی را ودا گفت.

مایکل گریفین مدیر ارشد ناسا در بیانیه ای اظهار داشت: با درگذشت والی شیرا ، بار دیگر فقدان یکی دیگران از پیشگامان سفر های فضایی بشر، ما را بسیار اندوهگین کرده است.



شیرا فعالیت حرفه ای خود را به عنوان خلبان در آکادمی ناوال اندکی پس از جنگ با کره آغا نمود.او در ابتدا به عنوان یکی از فضانوردان اصلی ماموریت مرکوری انتخاب گشت، اما گام فراتر نهاد و علاوه بر این ماموریت در سایر کاوش های فضایی همچون ژمینی و آپولو حضور یافت.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
والتر شیرا، فضانورد برجسته سازمان فضایی ناسا (عکس از ناسا)

او در سوم اکتبر سال 1962 میلادی با فضاپیمای مرکوری به فضا پرتاب شد، و در سومین پرواز به دور مدار زمین،به عنوان پنجمین آمریکایی در فضا نام خود را ثبت نمود.

شیرا به همراه فضانورد توماس پی. استافورد در ماموریت ژمینی 6 که به عنوان نخستین تلاش برای ملاقات با سایر فضاپیمای های مدارگرد محسوب می شد حضور داشتند.او همچنین در ماموریت آپلو 7 (نخستین ماموریت پس از حاثه غم انگیز آپولو 1 که در آن بر اثر آتش سوزی ،سه فضانورد جان خود را از دست دادند) به فضانوردان دان ایزله و والتر کانیگهام ملحق شد.

درخشان‌ترین ابرنواختر تاریخ


درخشان‌ترين ابرنواختر تاريخ کشف شد. بر اساس رصدهای تلسکوپ فضایی پرتو ايکس چاندرا و برخی از تلسکوپ‌های زمینی درخشان‌ترین انفجار ستاره‌ای که تا به حال اتفاق افتاده است، احتمالا گونه‌ی جدیدی از انفجارهای ابرنواختری است. این کشف جدید نشان می‌دهد که در هنگام نوزادی جهان انفجارهای بسیار شدید ابرنواختری متداول بوده است. ممکن است در کهکشان ما نیز چنین انفجاری اتفاق بیفتد.

«ناتان اسمیت»(Nathan Smith) از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی که رهبری گروهی از اخترشناسان دانشگاه کالیفرنیا و تگزاس را بر عهده دارد می‌گوید:"این انفجار بسیار مهیب و صدها برابر پرانرژی‌تر از انفجارهای ابرنواختری متداول بود. این بدین معناست که ستاره‌ی عامل این انفجار یک ستاره‌ی ابرپرجرم با جرمی معادل ۱۵۰ جرم خورشیدی بوده است که تا به حال دیده نشده بود". تصوير بالا-راست ابرنواختر را در نور مرئی و تصویر پایین-راست آن را در ناحیه ایکس نشان می‌دهد. جرم سمت چپ هر دو تصویر، هسته کهکشان میزبان است که در تصویر چاندرا درخشندگی آن با ابرنواختر برابری می‌کند!

دانشمندان معتقدند اولین ستارگان در جهان این گونه ستارگان بسیار پرجرم بوده‌اند و این ابرنواختر نمونه‌ای نادر از مرگ این گونه ستارگان است. کشف این ابرنواختر که SN ۲۰۰۶gy نام دارد گواهی است بر این که مرگ ستاره‌های پرجرم آن گونه که تئوری پیش بینی می‌کند، اتفاق نمی‌افتد.

«الکس فیلیپنکو»(Alex Filippenko) رهبر رصدهای زمینی در رصدخانه‌ی «لیک»(Lick) در کالیفرنیا و رصدخانه «کک»(Keck) در موناکیِ هاوایی می‌گوید:"در بین تمام انفجارهای ستاره‌ای این نمونه بدون ‌شک عظیم‌ترین است. ما از درخشندگی بسیار زیاد و مدت زمان این درخشش متحیر شدیم".

احتمال داشت که این انفجار یک انفجار ابرنواختری نباشد و در اثر وارد شدن یک ستاره کوتوله با جرمی بیش‌تر ازجرم خورشید به درون یک ناحیه غنی از هیدروژن به وجود آمده باشد اما رصدهای چاندرا نشان داد که چنین اتفاقی نیفتاده و این انفجار یک انفجار ابرنواختری بوده است. اگر اتفاق اول رخ می‌داد، پرتوهای X ساطع شده می‌بایست ۱۰۰۰ بار درخشان‌تر از حالت کنونی می‌بود. «دیو پولی»(Dave Pooley) از دانشگاه کالیفرنیا و رهبر رصدهای چاندرا می‌گوید:"رصدهای چاندرا مدرکی محکم است که نشان می‌دهد SN ۲۰۰۶gy مرگ یک ستاره‌ی پرجرم است".

ظاهرا این ستاره پیش از انفجار مقدار زیادی از جرم خود را به بیرون پرتاب کرده است. این از دست دادن جرم همانند اتفاقی است که هم اکنون برای ستاره‌ی «اتا-کارینا»(Eta Carinae) می‌افتد. اتا کارینا یک ستاره‌ی بسیار سنگین در کهکشان ما است. این احتمال وجود دارد که اتا-کارینا نیز در چنین اتفاقی منفجر شود. اما تفاوت در این جاست که SN ۲۰۰۶gy در کهکشان NGC ۱۲۶۰ و در فاصله‌ی ۲۴۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد اما فاصله‌ی اتا-کارینا از ما تنها ۷۵۰۰ سال نوری است.

«ماریو لیویو»(Mario Livio) از موسسه علوم تلسکوپ فضایی می‌گوید:"ما نمی‌دانیم که این ستاره به زودی منفجر خواهد شد یا نه، اما بهتر است مراقب آن باشیم. در صورت انفجار این ستاره ما شاهد پرنورترین ابرنواختر تاریخ تمدن بشری خواهیم بود". ابرنواخترها هنگامی به وجود می‌آیند که ستاره‌ای پرجرم سوخت خود را به پایان برساند و در اثر نیروی گرانش در خود فرو بریزد.

اما در این انفجار احتمالا اتفاقات دیگری رخ داده است. تحت شرایط خاصی هسته‌ی ستاره مقادیر زیادی پرتو گاما تولید کرده است و بخشی از این پرتوها به ماده و پادماده تبدیل شده و سپس هسته با سرعت زیادی در خود فرو ریخته است و در اثر انفجاری شدید لایه‌های اطراف را به بیرون پرتاب کرده است. در اثر این انفجار تمام مواد به بیرون پرتاب می‌شوند و ماده‌ای برای تشکیل سیاه‌چاله‌ی مرکزی باقی نمی‌ماند. اتفاقی که با نظریات هم‌خوانی ندارد. اسمست می‌گوید:"این دو نوع انفجار در تکامل کهکشان تاثیر بسیار متفاوتی دارند. یکی حجم بسیار زیادی از عناصر جدید را به محیط پرتاب می‌کند و دیگری آن‌ها را در قالب یک سیاه‌چاله در خود نگه می‌دارد".

منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ماده تاریک باعث خاموشی ستارگان اولیه شده است

به راستی ماده تاریک در دوران اولیه کیهان چه نقشی داشته است؟ از آنجا که بخش وسیعی از عالم، از ماده تاریک تشکیل شده ،روشن است که این ماده اسرار آمیز در روند عالم تاثیر به سزایی دارد.

گروهی از محققین بر این عقیده اند که مواد چگال تشکیل دهنده ماده تاریک، با شکل گیری ستارگان تاریک نخستین ، مانع از ورود نسل اولیه ستارگان به مرحله "رشته اصلى" شده اند.ستارگان تاریک به جای سوختن هیدروژن ( همجوشی هسته ای)،با نابودی ماده تاریک گرم می شدند و به احتمال زیاد این ستارگان هنوز هم در گوشه ای از کیهان وجود دارند.



تنها چندین صد هزار سال پس از انفجار بزرگ با سرد شدن تدریجی کیهان، مواد اولیه از ابر های گاز يونيده ابر گرم جدا شدند و در اثر گرانش گرد هم آمدند و ستارگان نخستین را شکل دادند.اما این ستارگان با ستارگانی که ما امروز می بینیم تفاوت های عمده ای داشته اند.آنها به طور کلی از هیدروژن و هلیم تشکیل می شدند و پس از این که جرم شان بسیار زیادی می شد با انفجاری مهیب تبدیل به ابر نو اختر می گشتند. انفجار های ابر نواختری پی در پی و همجوشى هسته اى این دست از ستارگان، باعث ورود عناصر سنگین تری به کیهان می شد.



ماده تاریک در دوران اولیه کیهان، حکم فرما بوده است. این ماده اسرار آمیز با گرانش خود مواد موجود در کیهان را به دور هم جمع کرده و هاله ای آز آنها تشکیل می داده است. همچنان که ستارگان اولیه در درون هاله هایی از ماده تاریک در کنار هم گرد می آمدند، پروسه ای که از آن تحت عنوان سرد شدن مولکولی هیدروژن یاد می شود،به ،فروپاشی آنها به داخل ستارگان کمک می کرده. البته این ایده متداولی است که مورد پذیرش شمار زیادی از اخترشناسان می باشد.



اما عده ای از محققین ایالات متحده بر این عقیده اند که ماده تاریک صرفا به واسطه گرانشش تاثیر گذار نبوده ، و به طور عمیق تری در کیهان درگیر بوده است.نتایج تحقیقات این گروه تحت عنوان " ماده تاریک و ستارگان نخستین : فاز جدیدی از تکامل تدريجى ستاره ای" به چاپ رسیده است.

هنگامی که ریز ذرات ماده تاریک به هم فشرده می شوند،از بین می روند.ذارت در فرایند نابودی مقدار زیادی حرارات ایجاد کرده و باعث اختلال در مکانیزم پروسه سرد شدن مولکولی هیدروژن می شوند. همجوشی هسته ای هیدوژن می ایستد و فاز نوین ستاره ای "ستاره تاریک" آغاز می گردد.بدین ترتیب گوی های پرجرمی از هیدروژن و هلیوم به جای همجوشی هسته ای از نابودی ماده تاریک حاصل می آیند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
نمایی خیالی از ستارگان نخستین


اگر این ستارگان به میزان کافی پایدار باشند، احتمال می رود شماری از آنها هنوز هم وجود داشته باشند.این بدان معنا است که جمعیت های ستارگان نخستین هیچگاه به مرحله "رشته اصلی" نرسیده اند و همچنان در پروسه توسعه نيافته نابودی ماده تاریک به سر می برند و به بیان دیگر عقب مانده اند.

همچنان که ماده تاریک در این فرایند به مصرف می رسد.مقادیر دیگری از ماده تاریک در سایر نقاط به عنوان جایگزین به سوی هاله جریان خواهند یافت تا هسته همچنان گرم بماند.بدین ترتیب همجوشی هسته ای هیدروژن همانند گذشته دیگر ادامه نخواهد یافت.



از طرف دیگر ممکن است ستارگان تاریک نتوانند برای مدت زیادی دوام بیاورند. همجوشی هسته ای مواد عادی ممکن است سرانجام فرایند نابودی ماده تاریک را مختل نماید.بنابر این سیر تکاملی این دست از ستارگان برای تبدیل شدن به یک ستاره عادی از حرکت نمی ایستد ، بلکه به تاخیر می افتد.



چگونه اخترشناسان می توانند به جستجوی ستارگان تاریک بپردازند؟



ستارگان تاریک بسیار عظیم اند و شعاع هسته آنها می تواند بیش از یک واحد نجوی باشد (فاصله بین زمین و خورشید، در حدود 150 میلیون کیلومتر). در نتیجه کاندیدا های مناسبی برای آزمایش عدسى گرانشی می باشند.در این آزمایش مشاهداتی از گرانش کهکشان های مجاور به عنوان تلسکوپ های مصنوعی برای کانونی کردن نور اجرامی که در دور دست ها قرار دارند، استفاده می شود. تا کنون این بهترین روشی است که اخترشناسان برای شناسایی و بررسی اجرام دور دست از آن بهره می برند.



این ستارگان همچنین از راه دیگری نیز قابل آشکار سازی هستند،اگر ماهیت ماده تاریک از تئوری "کنش و واکنش ضعیف ذرات پر جرم" پیروی کند، به هنگام نابودی ریز ذرات ماده تاریک، مقدار زیادی حرارت تولید می شود و بواسطه این گرمای زیاد ،تابش هایی در طیف گاما صورت می گیرد. علاوه بر این ذرات دیگری نیز در فضا پراکنده می گردند. بنا بر این اخترشناسان با بررسی آسمان در طیف گاما و جستجوی ذراتی همانند نوترينو و پاد (ضد) ماده می توانند به وجود ستارگان تاریک پی ببرند.



راه سوم برای یافتن این دست از ستارگان، تاخیر در ورود به مرحله "رشته اصلی" ستارگان اولیه است.ستارگان تاریک می توانند برای میلیون ها سال برای رسیدن به این مرحله تاخیر داشته باشند، که این امر خود باعث ایجاد شکافی غیر عادی در فرایند تکاملی ستارگان می باشد.



شاید ستارگان تاریک بتوانند اخترشناسان را در یافتن ماهیت حقیقی ماده تاریک یاری نمایند.



منبع ARXIV.org / Universe Today

مقاله کوتاه جهت آشنایی با دسته از کهکشان ها، که بی قاعده نام دارند

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مقاله کوتاه جهت آشنایی با دسته از کهکشان ها، که بی قاعده نام دارند.

برای دریافت فایل به لینک زیر مراجعه کنید :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نخستین نقشه از سطح یک فراخورشیدی

برای اولین بار دانشمندان موفق شدند با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر نقشه‌ای را از سیاره‌ای ناشناخته که به دور ستاره‌ای همانند خورشید می‌چرخد، تهیه کنند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این سیاره که متشکل از گاز است، فاقد سطح یک پارچه بوده و به همین علت به صورت توده‌ای غبار مانند نمایان است. تلسکوپ فضایی اسپیتزر یک «لکه داغ» را نیز در این سیاره کشف کرده است. «ه .ناتسن» (H. Knutson) از دانشگاه هاروارد می‌گوید:"احساس ما مانند گالیله در زمانی است که برای اولین بار مشتری را دید".

این تلسکوپ تنها برای تشخیص سیاره‌هایی بسیار داغ که فاقد آب مایع یا اثری از حیات هستند، به کار می‌رود. تلسکوپ فضایی «جیمز وب» که قرار است در سال ۲۰۱۳ پرتاب شود قادر به شناسایی سیاراتی مشابه با شرایط زمین نیز خواهد بود. از آن جایی که در ناحیه فروسرخ تفاوت درخشندگی سیاره و ستاره کمتر است، لذا راحت‌تر می‌توان سیگنال‌های سیاره را دریافت کرد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

گروه تحقیقاتی توانست با استفاده از دوربین فروسرخ در طی ۳۳ ساعت بیش از ۲۵۰ هزار اطلاعات را از سیاره HD۱۸۹۷۳۳b جمع آوری کند. این گروه با اندازه‌گیری تغییرات در هنگام چرخش سیاره نقشه‌ای طولی را تهیه کردند و سپس میزان روشنایی سیاره را از یک قطب تا قطبی دیگر را در طول نوارهایی اندازه گرفتند و سپس این نوارها را به صورت یک تصویر سرتاسری نشان دادند.

ناتسن می‌افزاید:"می‌توان تغییرات درخشندگی سیاره را در زمانی که نواحی موجود در جو آن در اثر چرخش سیاره قابل رویت هستند و در زمانی که از دید ما خارج می‌شوند، مشاهده کرد. اندازه لکه داغ کشف شدهِ سیاره‌ HD۱۸۹۷۳۳b با درجه حرارت ۹۳۰ درجه سلسیوس دو برابر لکه داغ مشتری با درجه حرارت ۹۰- درجه سلسیوس است که تنها ۳۰ درجه گرم‌تر از نقاط اطراف آن است. «د. شاربونو» (D. Charbonneau) از هاروارد می‌گوید:"این سیاره دارای تندبادهایی با سرعت ۹۶۰۰ کیلومتر بر ساعت است. در صورتی که سرعت تندبادهای زمین ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت است".

بادهای گرم این سیاره احتمالا دلیلی بر شب‌های گرم آن هستند. در غیر این صورت جهتی که به سمت ستاره بود می‌سوخت و جهت مخالف آن یخ می‌زد! اختلاف دمای این دو قسمت حدود ۵۰۰ درجه است یعنی در شب سردترین نقطه دارای درجه حرارتی در حدود ۶۵۰ درجه سلسیوس است. ستاره‌‌ی مادر با فاصله‌‌ی ۶۰ سال نوری اندکی خنک‌تر و کوچک‌تر از خورشید ماست. این سیاره که کمی از مشتری بزرگ‌تر است با فاصله ۸/۴ میلیون کیلومتر به دور ستاره‌اش می‌چرخد و هر ۲/۲ روز یک دور کامل می‌زند.

منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دانشمندان به تازگي موفق به كشف پيرترين ستاره ي جهان شدند ستاره اي كه تقريبا پا با پاي جهان عمر كرده است. اما دانشمندان چگونه عمر ستارگان را تعيين مي كنند

نا به محاسبه ي دانشمندان 13.7 بيليون سال ازز عمر جهان مي گذرد . با اين حساب پيدا كردن ستاره اي با سن 13.2 بيليون سال بسيار شگفت انگيز به نظر مي رسد . اين دان معناست كه اين ستاره ي پير مدت زمان كمي پس از انفجار بزرگ بوجود آمده است يعني تنها چند صد ميليون سال از "جهان ما " كوچك تر است .

اين ستاره ي كهن سال كه به تازگي توسط رصد خانه اروژايي جنوبي VLT كشف شده است ، HE 1523-0901 نام گذاري شده .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ستاره شناسان با مشاهده ي چنين ستارگاني مي توانند پيش بيني كنند كه به ستاره اي كهن سال نگاه مي كنند اما آنها چگونه مي توانند سن اين ستارگان را به اين دقت محاسبه كنند ؟

تاريخ گذاري و تعيين سن ستارگان بسيار مشكل به نظر مي رسد . نحوه ي كار دانشمندان بسيار شبيه به كار باستان شناسان است ، باستان شناسان براي تاريخ گذاري بروي اجسام كشف شده در حفاري ها از شيوه اي موسوم به راديوكربن استفاده مي كنند و با بكارگيري ايزتوپ هاي كربن سن وسايل پيدا شده در حفاري ها را تعيين مي كنند .

ستاره شناسان براي تعيين سن اين ستاره با استفاده از رصد خانه VLT فراواني عناصر گوناگون راديو اكتيو مانند اورانيوم و توريم را در اطراف ستاره اندازه گيري مي كنند . اين عناصر راديو اكتو براي ستاره شناسان در حكم ايزوتوپ هاي كربن است براي كاوش گران آثار باستاني .

هنگامي كه يك ستاره شكل مي گيرد عناصر راديواكتيو شروع به واپاشي مي كنند و به عناصر سبك تر تبديل مي شوند . با دانستن آهنگ واپاشي و همچنين اندازه گيري دقيق ميزان اين عناصر دانشمندان قادر خواهند بود سن يك ستاره را تعيين كنند حتي اگر 13.2 بيليون سال از عمر ستاره اي گذشته باشد .



[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منبع universetoday.com

لكه جديد خوشيدي

لكه جديد خورشيدي با شماره 956 در غرب خورشيد پدیدار شده است. این لکه در روز 22 اردیبهشت ماه از غرب خورشید حرکت خود را آغاز کرده است و در روز هاي آينده وضعيت بهتري براي بررسي کردن پیدا خواهد كرد.


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درخشان ترين ابر نواختري كه تاكنون ديده شده سوالات مهمي را در مورد چگونگي پايان عمر ستاره هاي عظيم به وجود آورده است.

چندين گروه از منجمان ابر نواختري را رويت كرده اند كه به نظر مي رسد 2 يا 3 برابر درخشان تر از ركورد قبلي باشد. تخمين زده مي شود كه اين ابر نواختر (ابر نواختر 2006gy ) حداكثر درخشندگي 50 ميليارد برابر خورشيد را دارد(با قدر مطلق -22) كه اين تخمين دور از واقعيت نيست. ابر نواختر 2006gy صد برابربيشتر از يك ابر نواختر معمولي نوع دوم انرژي پخش مي كند كه حاكي از مرگ يك ستاره بسيار بزرگ است.بعد از پيدا شدن اين ابر نواختر در 18 سپتامبر 2006 در فهرستNGC 1260 در پرسيوس حدود 70 روز طول كشيد تا به اوج خودش برسد در حالي كه اين زمان براي ابر نواختري معمولي 20 تا 30 روز است و اين ابر نواختر به طور حيرت آور صد روز بالاي قدر مطلق -20.5 باقي ماند.
يك گروه به رهبري نادان اسميت(nathan smith) از دانشگاه كاليفرنيا استدلال مي كنند كه اين ابر نو اختر براي اينكه به حداكثر درخشندگي اش برسد بايد حداقل چيزي به اندازه 100 برابر جرم خورشيد دفع مواد داشته باشد. به عبارت ديگر احتمالا واجد(به وجود آورنده )در هنگام تولد به اندازه 150 برابر جرم خورشيد را به بيرون انداخته و 110 برابر يا بيشتر در زمان مرگ آن.
مدلها پيش بيني مي كنند كه ستاره هاي پر جرم (بزرگ) بيشتر بسته هاي گازيشان را به كمك بادهاي عظيم پراكنده مي كنند كه آنها را شايد 10 تا 40 برابر جرم خورشيد قبل از انفجار كم مي كنند. اما در مقاله اي كه به نيچر(nature) اريه شد، اسميت و گروهش نتيجه گرفتند كه واجد ابر نواختر 2006gy نتوانسته است كه بيشتر بسته هاي گازي عظيمش را قبل از انفجار پراكنده كند. گروه استدلال مي كنند كه اين ابر نواختر توسط يك سحابي بزرگ كه در حال حاضر به كمك اين ابر نواختر روشن و درخشان شده است احاطه شده بود. اين شبيه سي بي هومون كولوس (homunculus) است كه دور تا دور اتاكرينا(eta carina) را فرا گرفته است كه جزء درخشان ترين و بزرگترين ستارگان كهكشان ما است.
اين مشاهدات اظهار مي كند كه اين ستاره هايي كه فوق العاده بزرگ و درخشان هستند مي توانند در چرخه زندگيشان زودتر از موقعي كه نظريه ها پيش بيني مي كنند منفجرشوند به عبارت ديگر آنها مي توانند بدون
اينكه حتي منبسط شده و برابر غول هاي قرمز تبد يل شوند و فقط وقتي كه ابر غول هاي آبي هستند برابر نواخته تبد يل شوند مثل (Betelgeuse)به نظر اسميت اين خبر بسيار بزرگي براي مطالعه تحولات ستارگان
است.
يكي از اعضاي گروه به نام ويدنگ لي(weidong li)اضافه مي كند:اين كه دقيقا ستارگان چگونه منفجر مي شوند كاملا واضع وروشن نيست و احتمالا كمي تعد يل در نظريه اخير مبني بر چگونگي منفجر مي شود
كاملا واضح وروشن نيست واحتمالا كمي تعديل در نظريه اخير مبني بر چگونگي انفجارستارگان بسيار بزرگ نياز است كه دماي واجد آنقدر زيادمي شود كه فوتون هاي پرتوي گاما كه در اثر فصل و انفعالات
هم جوشي هستند به وجود آمده است به جفت هايي از ذرات ماده و پاد ماده تبديل مي شود(طبق معادلهانيشتين
E=mc2)بدون پراكنده كردن انرژي كافي به بيرون از هسته، تمام ستاره فروپاشي ومنفجر شده و به اصطلاح
به يك جفت ناپايدار تبديل مي شود كه به طور قابل ملاحظه اي شديدتر از يك ابرنواخترنوع دوم است. نظريه ها پيش بيني مي كنند كه بعضي از اولين ستاره هاي جهان كه احتمالا صدها برابر جرم خورشيد را دارند. در اين انفجارات فوق العاده قوي نابود شده اند اما انتظار مي رود كه جفت ناپايدار در جهان امروزي كمياب يا ناياب باشد به خاطر اينكه چنين ستاره هاي عظيمي به علت عناصر سنگينشان هنوز تشكيل نشده اند.
يك گروه ديگر هم به رهبري اران افك (eran efek) كه اين واقعه را رويت كردند هم عقيده و هم راي اند كه احتمالا ابر نواختر 2006gy از انفجار يك ستاره عظيم در يك محيط چگال به وجود آمده است اما اين محققين در مقاله اي كه به مجله مقالات فيزيك نجومي ارايه دادند نتيجه گرفتند كه نور عظيم و حيرت انگيزي كه در اثر موج انفجار ابر نواختري به بيرون داده مي شود . سحابي اطراف آن را درخشان و داغ كرده
است. كه الزاماُ لازم نيست اشاره به يك واجد بسيار عظيم داشته باشد.احتمال ضعيف ديگر حاكي از اين است كه ابرنواختر حاصل انفجارات هسته اي يك كوتوله سفيد (ابر نواختر نوع Ia) در يك دو تايي باشد كه دو ستاره در يك بسته گازي معمولي جايگزين شده باشند. افك مي گويد: اين ممكن است بعضي از خصوصيات اين ابر نوااختر اسرار آميز را توضيح دهد.
اسميت معتقد است كه اطلاعات حاكي از يك ابرنواختر حاصل از ستاره هاي عظيم است. اين كه آيا توسط فعل و انفعالات يك ستاره در اطراف آن يا يك جفت ناپايدار نيرو مي گيرد را نمي دانم. اگر چه تكامل طيف نگاري و مشاهده اشعه x در آينده كمك زيادي خواهد كرد.
اسميت مدارك ديگري را مبني بر اينكه يك ابر غول آبي رنگ مي تواند به يك ابر نواختر تبديل شود پيدا كرد واجد نزديكترين ابر نواختري را كه در همين چند قرن پيش مشاهده شد يعني ابر نواختر 1987A يك ابر غول آبي بود وقتي كه منفجر شد. اسميت هم چنين سه ابر غول ديگر در كهكشان ما پيدا كرد كه توسط حلقه هايي از مواد احاطه مي شوند و اين شبيه تصاويري بود كه تلسكوپ فضايي هابل از اطراف ابر نواختر1987 گرفته بود.اتا كرينا سحابي هومون كولوس چنين حلقه هايي را دارد كه اشاره به اين دارد كه اين هم شايد آماده انفجار باشد. طبق گفته اسميت به نظر نمي رسد كه اين ستاره ها در مرحله اي از زندگيشان باشند وقتي آماده انفجار هستند شايد هم باشند.
Sky & telescope aprill 2007
ترجمه: اطهر كاظمي

کهکشان تاریک

هیچ ستاره ای در این کهکشان تاریک نمی درخشد
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
روهی از اخترشناسان بین المللی اخیرا مدرکی قطعی مبنی بر کشف کهکشان تاریک ارائه دادند، در واقع این جرم هم اندازه با یک کهکشان است اما ماده تشکیل دهنده آن، ماده تاریک است. این جرم با نام VIRGOHI21 شناخته می شود که در سال 2000 مشاهده شد.

اما معمولا اخترشناسان تصمیم در مورد تعاریف جدید را به آرامی و دقت بررسی می کنند از این رو نتیجه نهایی دیر منتشر شد.در تحقیق جدید که لینک آن را می توانید مشاهده کنید می توانید مدارکی جدید در مورد کهکشان های اسرار آمیز را مشاهده کنید:

21-cm synthesis observations of VIRGOHI 21 – a possible dark galaxy in the Virgo Cluster

اکنون ما مشاهده خوبی را از این جرم اسرار آمیز انجام داده ایم که حاصلی از تلسکوپ رادیویی Westerbork Synthesis Radio Telescope (WSRT) است، در مشاهدات دقیق تر نیز می توان مقداری از گاز هیدروژن را مشاهده نمود. همچنین با کمک تلسکوپ هابل مدرکی برای ستاره های این جرم پیدا شده است.

اخترشناسان ابتدا بر این گمان بودند که در حضور کهکشان NGC4254 در آن ناحیه نیز کهکشانی مرئی یافت شود.این مشاهده ای غیر عادی از کهکشانی بود که در حال آماده شدن برای برخورد با یکی از کهکشان های همدم خود بود.تمام مدارک معمول از آماده شدن برای تصادم بر این اساس است که گازها از کهکشان به صورت لوله ای نازک شروع به جریان می کنند و یکی از بازوهای مارپیچی به سمت بیرون کهکشان کشیده و به سمت دیگر جرم می رود.

اما در این برخورد همدم دیگر در جریان این فرآیند قابل دیدن نبود.اخترشناسان با محاسبات خود به این نتیجه رسیدند که این جرم با جرمی معادل 10 بیلیون جرم خورشیدی باید به اندازه 100 سال به سمت NGC4254 کج شده باشد و جریان های گازی تشکیل بدهد همچنین بازوها شروع به کشیده شدن کرده باشند. چنین مشاهداتی به زیبایی روشن می ساخت که احتمالا کهکشانی به ماده تاریک در این اطراف پنهان شده است.

جزئیات این تحقیق سبب شناسایی این جرم با نامVIRGOHI21 شد که در 50 میلیون سال نوری از زمین واقع است. در این ناحیه کهکشانی معمولی وجود دارد که شما می توانید آن را با تلسکوپ های قدرتمند آماتوری مشاهده کنید، اما در واقع هیچ چیزی نخواهید دید. حتی در رصد تلسکوپ هابل نیز هیچ سیگنالی مبنی بر درخشش ستاره ای در این ناحیه پر جرم از فضا ثبت نشد.این جرم تنها در رادیو تلسکوپ ها آشکار خواهد شد که می تواند تابش هیدروژن خنثی را که در این ابر بزرگ واقع اند را ثبت کند.

هنگامی که این تیم اولین نتایج تحقیق خود را مدتی پیش منتشر کرد انجمن هایی از منجمان به دلیل نوع نگرش خاص و سعی در فهم موضوع تئوری های زیادی را برای توضیح این جرم اسرار آمیز پیشنهاد کردند.دکتر Robert Minchin رهبر این گروه محقق از رصدخانه Arecibo می گوید: هیچ نشانه ای از درخشش ستاره در این جرم به وسیله رصد با قدرتی مانند هابل یافت نشد.

برای این جرم ممکن است خاستگاهی بسیار کهن از زمان مهبانگ وجود داشته باشد، به عبارتی تشکیل آن از ماده تاریک و هیدروژن خنثی بعد از انفجار بزرگ. این جرم همواره در جهان در حال گشت زنی بوده و باعث در هم گسیختگی کهکشان ها نیز از راهشان شده است.هر چند که در این موضوعات وانمود می شود که ماده تاریک از کهکشان متمایز است اما در حدود کمتر از یک ماه پیش هابل توانست حلقه ای از ماده تاریک را که خوشه ای کهکشانی را احاطه کرده بود ثبت کند.شاید VIRGOHI21 نیز جرمی باشد از چنین خوشه ای که ذرات ماده تاریک را به بیرون فضا پرتاب می کند.

شاید مقدار بسیار زیادی از این نوع کهکشان های تاریک وجود داشته باشد. در نقشه برداری جدید از آسمان توسط تلسکوپ رادیویی Aricebo شاید بسیاری از این نوع اجرام را برای ما آشکار کند این پروژه نیز Arecibo Galaxy Environment Survey (AGES) نام دارد.

نتایج بیشتر و دقیق این تحقیق در مجله Astrophysical چاپ خواهد شد.

منبع : Universe Today

منبع [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خطرات ابر نو اختر ها

زندگی هر ستاره ابر غول دارای بیش از 10 جرم خورشیدی در انفجاری عظیم به نام ابرنواختر پایان می یابد.

در ابتدا به چگونگی شکل گیری و تشکیل یک ابر نو اختر می پردازیم .

تشکیل ابرنو اختر : زندگی هر ستاره ابر غول دارای بیش از 10 جرم خورشیدی در انفجاری عظیم به نام ابرنواختر پایان می یابد. این انفجار آنچنان پر انرژی است که شاید از کهکشان کاملی با میلیاردها ستاره، درخشنده تر شود. شاید تا مدتی از دید ناظر زمینی این ابر نواختر به صورت ستاره تازه و خیلی درخشان به نظر برسد. اگر از این انفجار، هسته ای با 4/1 الی 3 جرم خورشیدی بجای ماند، هسته کوچک می شود و ستاره نوترونی تشکیل می دهد. اگر جرم هسته از 3 جرم خورشیدی بیشتر باشد، جاذبه آن را وا می دارد که بیشتر منقبض شود تا حفره سیاه تشکیل بدهد.

برای نمونه به شکل 1 که سحابی خرچنگ است و از انفجار یک ابرنواختر پدید آمده توجه کنید .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شکل 1)

انرژی ابرنواختر : انرژیی که از انفجار هر ابرنواختر آزاد می شود، می تواند دهها هزار سیاره نظیر زمین را ویران کند. همگی ابرنواختر ها ویرانگر نیستند، ولی این انفجارها عناصر بوجود آمده در درون ستارگان را در فضای میان ستاره ای منتشر می کنند تا در انجا به ستارگان و سیارات تازه تبدیل شوند. اتم های کربن که بخشی از مولکولهای تشکیل دهنده اکثر غذاها و بدنمان هستند، برای نخستین بار در داخل ستارگان ایجاد شده اند.

اگر چه ابر نواختر ها حوادث نادری هستند .آنها خیلی قوی هستند و می توانند بر زندگی روی سیاراتی که نزدیک ستارگان دور می زنند تاثیر بگذارند . در حقیقت انفجارات ابر نو اختر ها در مدت ها قبل ممکن است بر روی آب و هوای زمین و تحول زندگی تاثیر گذارده باشند .اگر ابرنواختری حدود 50 سای نوری اتفاق بیافتد بشر اجبار داردکه سطح را رهاکرده ودر زیر زمین حداقل برای چند دهه زندگی کند .انفجار پرتوهای گاما و ذرات پر انرژی از انفجار ابرنواختر ها میتواند اشکال زندگی بسیاری را بکشد و موجب ضرر و زیان ژنتیکی در دیگران شود .تنها راه جلوکیری از این تابش جابجایی جمعیت در داخل تونل های زیرسطح زمین خواهد بود. ابته اگر یک ابر نو اختر صورت بگیرد ما فرصت کافی برای حفر تونل را نداریم .

حتی اگر ما به مدت طولانی در تونل ها برای رادیواکتیو روی سطح زمین زنده بمانیم نبایستی زمین را دوست داشته باشیم هنگامی که در القاء متقابل ژنتیکی که توسط رادیو اکتیویته می توانست زندگی گیاه و حیوان را به طور جدی اصلاح کند.غذا های اساسی بشر شیر کره تخم مرغ گندم سیب زمینی کاهو و گوشت و سبزیجات و... که در شکل های مختلف می باشند .غذا های دریایی صرفاً از اقیانوس به عمل می آید و زندگی گیاهی که باید همچنین اصلاح شود یا توسط انفجار ابرنواختر محلی صدمه ببیند حتی اگر زندگی سطحی تابش را نگه دارد آن به لایه های بالاتر ظریف جو مان که باید آب و هوا را یه طور بر جسته اصلاح کند صدمه می زند . ابرنواختر های محلی پیشنهاد شده اند به عنوان یک علت ممکن برای تغییرات آب و هوای اتفاقی و خاموشی ها در گذشتۀ کرۀ زمین . امکان دارد که هرچند صد میلیون سال یک ابر نو اختر نزدیک به زمین اتفاق بیافتد.چنین انفجاری پیشنهاد شده است به عنوان یک بیان نظری از خاموشی دایناسور ها.

پس ما به نظر میرسد که برای لحظه ای نسبتاً امن باشیم . هیچ ستاره ای داخل 50 سال نوری شناخته نشده است که یک غول سنگین قابل انفجاری مانند یک ابرنواختر باشد . یک داوطلب، ستارۀ متغییر ویژه اتاکارینا(eta carina) می باشد که به طور ضعیفی درک شده است اما بعضی از ستاره شناسان پیشنهاد می کنند که آن یک ستارۀ سنگینی که در حال کاهش بسته اش می باشدو به فرو ریزش نهائی اش در چند میلیون سال آینده نزدیک می شود .در فاصلۀ 3700 سال نوری ما بایستی صدائی داشته باشیم ، اگر چه از قرار معلوم جایگاه مطمئنی است .البته ، یک کوتلۀ سفید ، در حال سرد شدن لبه حد چاندراسکار را میبیند که می تواند فرو ریزش کند و یک انفجار ابرنواختر نوع 1 را تولید کند .حتی یک کوتولۀ نزدیک کاماً ضعیف خواهد بود و بنابر این بایستی بدون هیچ توجهی وجود داشته باشد تا اینکه فرو ریزش کند .


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شکل 2 )
شکل2و 3 ) سی بی کارینا یک محل برجسته ای از شکل گیری ستاره است . گاز به توسط تعدادی از ستارگان روشن داغ تحریک شده است که یکی از آنها خود اتای کارینا ظاهراً سنگین ومتغیر است.بعضی از ستاره شناسان گمان می کنند که آن در چند میلیون سال آینده ابرنواختر خواهد شد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شکل 3 )


منبع : آسمان پارس

سحابی رزت
شکوه آفرینش در 4500 سال نوری از ما. تنها چیزی که برای لذت بردن از آن نیاز است یک جفت چشم بینا و تلسکوپی کوچک که به سوی صورت فلکی تکشاخ نشانه رفته است. همین و بس. نام دیگر آن ان.جی.سی 2244. آثار بعضی از عناصر در این نما به زیبائی دیده می شود مثل : سولفور( قرمز تیره ) و هیدروزن( سبز ) و اکسیزن( آبی ). در این فصل اصلا به دنبال آن نباشید چون در 20 درجه ای خورشید قرار گرفته است. باید تا زمستان صبر کنید. اما همین تصویر آنقدر زیباست که می تواند خاطره یک شب خوش رصدی را به ارمغان آورد. به راستی که مشاهده و درک قدرت خداوند پایانی ندارد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

برگرفته از : آسمان پارس

دو فاجعه در يک کهکشان

ابرنواخترها پدیده هایی نادر اند که در هر 25 تا 100 سال یکبار در کهکشان رخ می دهند...

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ابرنواخترها پدیده هایی نادر اند که در هر 25 تا 100 سال یکبار در کهکشان رخ می دهند. به همبن دلیل سازمان فضایی ناسا از کشف چنین پدیده ای بسیار حیرت انگیز شد، این واقعه در حالی رخ داد که ماهواره سوئیفت توانست دو ابرنواختر با فاصله 16 روز از انفجار را در یک کهکشان ردیابی کند.

تاکنون اخترشناسان ابرنواختری به اینگونه؛ MCG +05-43-16 مشاهده نکرده بودند، که ناگهان انفجاری مهیب رخ می دهد. این دو ابر نواختر با نام های SN 2007ck و SN 2007co شناخته می شوند.

اخترشناسان بر این باورند که این پدیده بسیار نادر و متمایز است، SN 2007ck ابرنواختری نوع II است و هنگامی رخ می دهد که ستاره بسیار پرجرم تر از خورشید است در این هنگام ستاره شروع به بیرون ریزی شدید ماده و در نهایت انفجاری مهیب را به وجود می آورد و واقعه ای عظیم پدیدار می شود سیاهچاله، ستاره نوترونی یا دمیدن پوسته های گازی ستاره به دیگر نواحی فضا.

ابرنواختر بعدی، یعنی، SN 2007ck از نوع Ia است و در حالی رخ داده که ماده کوتوله ای سفید توسط همدمی غیر قابل دید ربوده شده است تا جایی که ستاره توانایی نگهداری هیچ ماده ای را بر خود نداشته سپس انفجاری مهیب و پرصدا و حجیم رخ داده است.
در حقیقت این پدیده تصادفی و نادر در دو بازه زمانی کم سبب پر نور تر شدن کهکشان به اندازه دهها هزار بار بیشتر از آنچه بوده شده است.

منبع : Universe Today
منبع [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آیا انسان تنها ناز پرورده این جهان است ؟


منظومه شمسی ما با بیشتر منظومه های سیاره ای شناخته شده در اطراف ستاره های دیگر تفاوت دارد، چون به شیوه دیگری شکل گرفته است. اگر چنین باشد، سیارات زمین مانند بسیار نادر هستند. اخترشناسان پس از بررسی مشخصات حدود 100 منظومه سیاره ای و بررسی دو روش شکل گیری سیارات اعلام کردند که منظومه شمسی ما به راستی مظومه ای خاص است. در منظومه ما مدار همه سیارات بزرگ، تقریبا دایره ای است و چهار سیاره غولپیکر در فاصله زیادی از خورشید قرار دارند. اما بیشتر سیاره های فرا خورشیدی کشف شده غول های مشتری مانند هستند که به ستاره مادرشان نزدیک اند و مدارشان، بیضی بسیار کشیده ای است. دو توضیح برای این یافته ها وجود دارد. اول اینکه احتمالا فرایندهای شکل گیری سیارات متعدد است و فرض اخترشناسان مبنی بر اینکه همه سیارات مثل هم شکل می گیرند اشتباه بوده است. در شبیه سازی شکل گیری سیارات منظومه شمسی، سیارات غولپیکر همچون مشتری، با گرد آمدن گاز در در اطراف هسته های سنگی – صخره ای (مانند زمین) شکل می گیرند. این هسته اولیه در محیط سرد دور از ستاره در ابر اولیه، با گرانش خود، گازها را به طرف خود می کشد و لایه ی ضخیمی از گاز اطراف ستاره، هسته را می پوشاند. اما نزدیکتر به ستاره به دلیل حرارت بالا و بادهای شدید خورشیدی، هسته های صخره ای توان به دام انداختن گازها را ندارند و به شکل سیارات زمین مانند باقی می مانند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نظریه پذیرفته تر این است که سیارات غولپیکر فراخورشیدی، مستقیما از رمبش گرانشی گازها شکل می گیرند. در این داستان هسته های صخره ای سیارات زمین مانند، اصلا شکل نمی گیرند. اگر این نظریه برای همه سیاره های فراخورشیدی درست باشد، پس بیشترشان سیاره زمین مانندی که بتواند میزبان حیات آشنای ما باشد، ندارند. البته نتیجه هنوز قطعی نیست و شاید توضیح دیگری برای تفاوت های ظاهری میان منظومه های فراخورشیدی باشد. ماهیگیری را تصور کنید که نتیجه می گیرد همه ماهی ها بزرگتر از 10 سانتی متر هستند، چون این مقدار اندازه شکاف های تورش است. این شاید همان اتفاقی باشد که برای جستجوگران سیاره های زمین مانند می افتد. ابزارهای ما هنوز نتوانسته اند این سیارات خرد را بیابند. شاید حدود 3 تا 4 سال دیگر وقت لازم باشد تا اخترشناسان به قدرت رصدی مناسبی دست یابند که بفهمند کدام نظریه درست است.

منبع Astronomy

لکه های خورشیدی نقاط تیره رنگی هستند که دمای کمتری نسبت به نقاط دیگر خورشیدی داشته و در بعضی مواقع بر سطح خورشید ظاهر میشوند. ظهور منظم این لکه ها در هر دوره 11 ساله تکرار میشود که به آن دوره فعالیتهای خورشیدی گفته میشود.


◄لکه های خورشیدی نقاط تیره رنگی هستند که دمای کمتری نسبت به نقاط دیگر خورشیدی داشته و در بعضی مواقع بر سطح خورشید ظاهر میشوند. لکه از نظر مغناطیسی بسیار فعالند و در صورتی که تعداد و اندازه آنها افزایش یابد تاثیراتی را بر زمین خواهند گذاشت. شفق های قطبی - تاثیرات بر امواج مخابراتی و برخی تاثیرات بر اب و هوا از جمله اثار ازدیاد لکه های خورشیدی است. اگر از ***** مناسب و یک تلسکوپ کوچک یا دوربین دوچشمی استفاده نمایید میتوانید این لکه ها رامشاهده کنید.به خاطر داشته باشید استفاده از ***** مخصوص برای این کار الزامی است و استفاده نکردن از ***** باعث وارد آمدن صدمات جبران ناپذیری به چشم خواهد شد. همچنین میتوانید از طریق سایت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] با حرکت روزانه و ظهور لکه های جدید را ببینید. عکس مربوط به لکه شماره 961 در تاریخ 5 شنبه 8 تیر ماه 1386 است.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
◄ تصویر بالا یکی از انفجارهای عظیم سطح خورشید را در کنار این لکه نشان میدهید که انرژی آزاد شده ان برابر با چند میلیون بمب هیدروژنی است. این عکس بوسیله ***** آلفای هیدروژن و توسط John Stetson گرفته شده است.

پدیده ای به نام بلازار

سیاهچاله ای در مرکز کهکشانی دور دست.


اخترشناسان سیاهچاله ای را در مرکز کهکشانی بسیار دوردست در فاصله حدود 12.5 میلیارد سال نوری یافته اند که بیش از 10 میلیارد برابر خورشید جرم دارد. این سیاهچاله سنگین وزن چنان دوردست است که تصور می شود در دورانی دیده می شود که عالم فقط 7 درصد سن فعلی اش را داشته است. سیاهچاله در مرکز کهکشان، قرص گاز و غبار اطراف خود را می بلعد. اجرام با سرعت و حرکتی مارپیچی به مرز سیاهچاله نزدیک می شوند، جائی که به افق رویداد نزدیک است و پس از آن کشش گرانشی چنان زیاد است که حتی نور هم نمی تواند بگریزد. اما سیاهچاله نمی تواند تمام مواد در حال سقوط را یک جا ببلعد و بخشی از مواد در نزدیکی افق رویداد با سرعتی نزدیک به سرعت نور به صورت فوران( جت ) ذرات از دو سو به فضا پرتاب می شوند. اگر یک سر باریکه ذارات در امتداد خط دید ما باشد اخترشناسان این جرم را " بلازار " می نامند. این جرم، تابش شدیدی در تمام طیف های الکترومغناطیس دارد که به دلیل جت رو به ماست. تابش آنها در طول موج گاما بسیار شدید است به طوری که دیگر اجرام در این تابش ممکن است در فروغ بلازارها رنگ ببازند و در آسمان پیدا نشوند. یکی از دلایل جست و جوی بلازار ها این است که که پس از شناسایی آنها می توان منابع پرتوی گامای دیگر مثل ستاره های نوترونی را در کهکشان خودمان تمیز داد. امسال با پرتاب تلسکوپ فضائی پرتو گامایی به نام " گلاست " این چشمه های پرتو گاما به خوبی شناسایی خواهند شد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
منبع Astronomy

تازه ترین نمای هابل از دو عضو قلمرو سیارک ها : وستا و سرس

اینبار چشمان هابل، کمربند سیارک ها را هدف خود قرار داده است. مکانی میان مریخ و مشتری که از 100 هزار خرده سنگ پر شده است. درشت و ریز. همه نوع اندازه ای را در آن پیدا می کنید. اما از میان این همه خرده سنگ، کدامشان در میدان دید دوربین های هابل قرار گرفته اند ؟ وستا در میدان دید دوربین سیاره ای 2 و سرس در وسط دوربین پیشرفته نقشه برداری قرار گرفته اند. نمای سرس در بهمن ماه سال 82 و تصویر سرس در 24 اردیبهشت امسال، تهیه شد. تصاویر، برای نقشه برداری دقیق از کمربند سیارک ها گرفته شده اند. این نقشه ها در تکمیل اطلاعات ماموریت " طلوع " کمک رسان خواهند بود. ماموریتی که برای بررسی کمربند سیارک ها در نظر گرفته شده است. فضاپیمای طلوع در سال 1399 به وستا و در سال 1404 به سرس می رسد. طلوع اولین فضاپیمایی خواهد بود که به طور اختصاصی، کمربند سیارک ها را مورد مطالعه قرار می دهد. اطلاعاتی که از تصاویر هابل به دست آمده بسیار جالب است.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر هابل : وستا در سمت راست و سرس در سمت چپ دیده می شوند.

در نمای وستا، دانشمندان متوجه دهانه ای به طول 456 کیلومتر در نیمکره جنوبی این سیارک شدند. دهانه ای که صدها هزار سال پیش بر اثر برخورد جسمی بزرگ ایجاد شده است. اگر این جسم به زمین برخورد می کرد می توانست اقیانوس آرام را از میان بردارد! همچنین تغییراتی در غرب و شرق وستا دیده شده که حکایت از آتشفشان های فعال در این سیارک دارد. اما از سرس چه خبر؟ نواحی تیره و روشن این سیارک شاهدی است بر این مدعا که مواد تشکیل دهنده نواحی مختلف این سیارک، با هم متفاوت هستند. شاید علت این اختلاف، اجرامی باشند که پس از برخورد به سرس، مواد تشکیل دهنده آنها در سطح پراکنده می شده و در تشکیل لایه سطحی نقش داشته اند. همچنین شواهدی مبنی بر وجود آب در زیر سطح این سیاره کوتوله وجود دارد. سرس اولین سیارکی است که در سال 1801 در کشف شد. همچنین مقام سومین سیاره کوتوله شناخته شده را بر دوش می کشد! باید تا سال 1404 صبر کنیم و ببینیم که فضاپیمای طلوع از چه اسراری در این سیارک مرموز پرده بر می دارد.


منبع SpaceFlightNow.Com

ستاره شگفت انگیز کهکشان ما

به نظر می رسد که اوضاع و احوال ستاره اتا - حمال در حال دگرگونی است


به نظر می رسد که اوضاع و احوال ستاره جنوبی، اتا – حمال( کارینا )، یکی از شگفت انگیزترین ستاره های کهکشان ما در حال تغییر و تحول است. این ابرغول آبی جرمی معادل 100 برابر جرم خورشید دارد( مرز پرجرم ترین ستاره های موجود در عالم ) و نیروی خروجی آن در مدت 6 ثانیه برابر نیروی خروجی خورشید در مدت یک سال است ! در دهه 1840 میلادی این ستاره با پرتاب انفجاری ماده ای به جرم 5 تا 15 برابر جرم خورشید ناگهان چنان درخشان شد که مدتی دومین ستاره پر نور آسمان شب پس از شباهنگ بود. اما درخشندگی بسیار و فوران های عظیم ماده فقط بخشی از داستان بود. تغییرات اخیر در سحابی صورتی رنگ اطراف این ستاره، مدرک معتبری است بر اینکه این ستاره، بسیار بیشتر از آنچه تصور می شد شگفت انگیز است. این ستاره یک ستاره پر جرم نیست. بلکه دو ستاره است. بسیاری از اخترشناسان از سال 1375 بر این باور بودند که اتا – حمال یک ستاره دوتایی است. آنها دریافتند که هر 5.5 سال یکبار تغییرات محسوس و کوتاهی در طیف این ستاره نمایان می شود.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تازه ترین تصویر تلسکوپ فضایی چاندرا از کارینا

احتمالا همدمی در مداری بیضوی هر از گاهی به ستاره اصلی نزدیک می شود و برخورد بادهای دو ستاره بر خصوصیت کل مجموعه اثر می گذارد. این باور دانشمندان در اواخر سال 1377 که تغییرات پیش بینی شده رخ دادند، قوت گرفت. تغییرات اخیر اتا – حمال اوایل تابستان 1382 دوباره طبق پیش بینی ها رخ دادند. در آن زمان رصدهای تلسکوپ فضائی هابل با دوربین پیرفته نقشه برداری در نور فرابنفش، سایه ای ضعیف و اثراتی بر درخشندگی ستاره را آشکار کرد که نشان از عبور ستاره همدم از مقابل ستاره اصلی داشت. احتمالا نور فرابنفش ستاره همدم، گازهای سحابی اطراف ستاره را گرم و یونیزه می کند و نواری از نور فرابنفش به طول چند ثانیه قوس شکل می دهد. رصدها تقریبا دانشمندان را مطمئن می کرد که اتا – حمال یک ستاره دوتایی است. جرم ستاره اصلی حدود 100 تا 150 برابر خورشید و جرم همدم حدود 30 تا 60 برابر خورشید است. همدم در مداری بسیار کشیده که تقریبا موازی خط دید ماست به دور ستاره اصلی می گردد. به تازگی تلسکوپ فضایی چاندرا به سوی این ستاره شگفت انگیز نشانه رفت است و نمایی زیبا را از آن به تصویر کشیده است که آن را در بالا مشاهده می کنید.


منبع Astronomy

ستاره نوترونی داری جت

زمانی اخترشناسان بر این باور بودند که تنها سیاهجاله ها هستند که می توانند جت هایی از ماده را فوران کنند
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
زمانی اخترشناسان بر این باور بودند که تنها سیاهجاله ها هستند که می توانند جت هایی از ماده را فوران کنند. تغییرات به سبب وجود افق رویداد، و فقدان ماده در نگاه به آن تمام این موارد وجود سیاهچاله را تایید می کنند، اما، اکنون ستاره ای نوترونی دارای تمام این موارد است.
این ها داده هایی ثبت شده توسط رصدخانه پرتو ایکس ناسا (چاندرا) است این تصویر در سیستم X-1صورت فلکی دوپرگار ثبت شده است. درحقیقت این یک سیستم دونایی، شامل ستاره ای فوق العاده پرجرم تر از خورشید و ستاره ای نوترونی است. در این سیستم ستاره نوترونی از ماده ستاره پرجرم تغذیه می کند و سبب می شود تا مواد در دیسکی اطراف ستاره نوترونی گردهم آیند. در این فرآیند ماده زیادی از ستاره پرجرم مصرف می شود تا از رشد دیسک در ستاره نوترونی پشتیبانی کند و در نهایت دیسک چنان داغ می شود که در طیف پرتو ایکس شروع به تابش می کند.
در این هنگام مرکز دیسک توسعه یافته شروع به فعالیت می کند و مانند موتوری قدرتمند مواد داغ را همچون جتی بلند از قطبین به بیرون فضا پرتاب می کند، این پدیده فقط در سیاهچاله ها رخ می دهد اما این بار در یک ستاره نوترونی حادث
شده است.
در تصویر چاندرا (بالا، چپ) می توانید مخروطی را در دو طرف ستاره نوترونی مشاهده کنید. ستاره نوترونی بر گرد محور آن در چرخش است و جت های بلندی از مواد را از خود به بیرون پرتاب می کند.


منبع : Universe Today
منبع [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

زمین گوله برفی

محققان شواهدی را مبنی بر صحت نظریه زمین گلوله برفی یافتند

سالهاست که زمین شناسان به دنبال شواهدی اند که نشان می دهد زمین بارها در طول عمرش به شدت یخ زده است. تا جائی که حتی مناطق استوائی هم از یخ پوشیده شده است. این نظریه که " زمین گوله برفی " نام دارد فاقد توضیح مناسبی برای علت آغاز این یخزدگی جهانی است. گروه تحقیقاتی آزاد کردن اکسیژنمحسوب می شددمای میانگین آن روزگاران با امروز قابل قیاس بود. بسیاری از محققان بر این باورند که علت این شرایط ثابتمتان شرایط بسیار ناپایداری ایجاد می کند. البته به مرور زمان طی سال ها دی اکسیدکربن و آب می سازند. هرچند دی اکسیدکربن گاز گلخانه ای است اما متان اثر بیشتری دارد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پیدایش یخچال ها موجب پودر شدن مواد مغذی زمین و ورود آنها به به اقیانوس ها شدند و به این ترتیب اقیانوس ها پر از مواد مغذی همچون فسفر و آهن شدند که برای آغاز دوران زمین گوله برفی بسیار مورد نیاز سیانوباکتر ها بود. به این ترتیب دوران از بین رفتن متان و ناپایداری آب و هوای زمین آغاز شد. بدون گاز گلخانه ای متان، دمای متوسط زمین به 50- درجه سانتیگراد رسید. سیاره زمین به قدری سریع وارد دوره یخبندان شد که حتی اقیانوس های استوائی هم با لایه ای از یخ به قطر 1.5 کیلومتر پوشیده شدند. بسیاری از انواع حیات ابتدائی از بین رفتند و آنهائی که نجات یافتند چه زیر زمین، یا در حفره ها و چشمه های آب گرم ناچار به ادامه حیات شدند. پس از ده ها میلیون سال دی اکسید کربن آن قدر شکل گرفت که دوباره اثر گلخانه بر زمین حاکم شد. در حقیقت دوباره دمای متوسط زمین به 50+ درجه سانتیگراد رسید. نتایجی را که دانشمندان با بررسی گذشته زمین به دست آورده اند، فقط به همین موارد ختم نمی شود. باید بدانیم که تازه ماجرا آغاز شده و می توان گفت که اگر متوجه پیامد های دخالت انسان در طبیعت نشویم، آینده ای تلخ انتظار ما را می کشد. درست است که 2.3 میلیارد سال پیش بسیار دور است اما هشداری است برای بشر. اگر رفتارمان را با همین بی دقتی ادامه دهیم تمام حیات روی زمین از بین می رود و تنها راه نجات در آن زمان تبدیل زمین به گلخانه ای بزرگ همچون زهره است.

منبع Astronomy

ماموریت جدید مریخ نورد فرصت

مریخ نورد «فرصت»(Opportunity) پس از جمع آوری اطلاعات علمی کافی از لبه‌های دهانه‌ی برخوردی «ویکتوریا»(Victoria) اکنون آماده‌ی رفتن به داخل آن است.

مریخ‌نورد «فرصت»(Opportunity) پس از جمع‌آوری اطلاعات علمی کافی از لبه‌های دهانه‌ی برخوردی «ویکتوریا»(Victoria) اکنون آماده‌ی رفتن به داخل آن است. کنترل‌کنندگان ماموریت می‌گویند که هم‌اکنون به اندازه‌ی مورد نیاز از کناره‌های این دهانه اطلاعات جمع آوری کرده‌اند و آماده‌ی فرستادن مریخ‌نورد به داخل دهانه هستند. سفری که ممکن است راه برگشتی نداشته باشد.
دهانه‌ی ویکتوریا قطری معادل ۸۰۰ متر دارد و میلیون‌ها سال قبل در اثر برخورد یک شهاب‌ سنگ با سطح مریخ ایجاد شده است. فرصت با سفر به عمق این دهانه در واقع به گذشته‌ی مریخ سفر می‌کند. این مریخ نورد با بررسی لایه‌های زیرین سطح مریخ قادر خواهد بود گذشته‌ی مریخ را مورد مطالعه قرار دهد. فرصت به دنبال نشانه‌هایی از وجود آب در گذشته ی مریخ است.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مسیر حرکت فرصت در اطراف دهانه‌ی برخوردی ویکتوریا

البته تیم هدایت کننده از برگشت فرصت از داخل دهانه نا امید نیستند.با این که پس از گذشت حدود ۳ سال از آغاز ماموریت قابلیت‌های فرصت کمتر از گذشته شده است اما آن ها به بازگشت خوش بین هستند. شیب دیواره های این دهانه احتمالا حدود ۱۵ تا ۲۰ درجه است و امکان بازگشت برای این مریخ نورد وجود دارد.
«استیو اسکوایرز»(Steve Squyre)مسئول اصلی هدایت می‌گوید:" ما نمی‌خواهیم این یک سفر بدون بازگشت باشد. هنوز هدف‌های علمی زیادی بیرون از گودال وجود دارد. اما اگر این مریخ نورد نتواند از گودال بیرون بیاید, بهای آن را با کسب اطلاعاتی ارزشمند از داخل آن پرداخته است".
منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دو ابرنواختر در یک کهکشان
در شش هفته ی گذشته اخترشناسان دو انفجار ابرنواختری را در یک کهکشان کم نور در صورت فلکی جاثی ثبت کردند. تا پیش از این هیچ‌گاه دو انفجار ابرنواختری با این فاصله ی زمانی کم در یک کهکشان مشاهده نشده بود.

در شش هفته‌ی گذشته اخترشناسان دو انفجار ابرنواختری را در یک کهکشان کم نور در صورت فلکی جاثی ثبت کردند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر دو ابرنواختر که تلسکوپ فضایی مرئی/فرابنفش «سوییفت» ناسا آن ها را شکار کرده است.

تا پیش از این هیچ‌گاه دو انفجار ابرنواختری با این فاصله‌ی زمانی کم در یک کهکشان مشاهده نشده بود.
این کهکشان که با نام «MCG +۰۵-۴۳-۱۶ » شناخته می‌شود در فاصله‌ی ۳۸۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد.
نکته‌ی جالب دیگر این است که این دو انفجار از دو نوع مختلف هستند. ابرنواختر ۲۰۰۷ck یک ابرنواختر از نوع II است. این نوع از انفجارات ستاره‌ای در پایان عمر یک ستاره‌ی پرجرم اتفاق می‌افتند. با تمام شدن سوخت هسته‌‌ای٬ ستاره منقبض می‌شود و سپس با انفجاری شدید لایه‌های بیرونی خود را از دست می‌دهد. این ابرنواختر بار اول در ۱۹ می ۲۰۰۷ رصد شد.
سرگذشت ابرنواختر دوم با نام ۲۰۰۷co کاملا متفاوت است. این ابرنواختر در اثر انفجار یک ستاره در پایان عمر خود به وجود نیامده است. منظومه‌ای را در نظر بگیرید که از یک ستاره‌ي معمولی و یک کوتوله‌ی سفید تشکیل شده است. در اثر نزدیک بودن این دو به یکدیگر کوتوله‌ی سفید گازهای ستاره‌ی دیگر را می‌بلعد و پس از مدتی همانند یک بمب هسته‌ای بسیار قدرتمند منفجر می شود. به این نوع از انفجار٬ ابرنواختر نوع Ia گفته می‌شود و ۲۰۰۷co از این دسته از ابرنواخترها است.
«استفان ایملر»(Stefan Immler ) از مرکز فضایی «گادرد»(Goddard ) ناسا می‌گوید: "در هر کهکشان معمولا هر ۲۵ تا ۱۰۰ سال یک انفجار ابرنواختری اتفاق می‌افتد. بنابر این مشاهده‌ی دو ابرنواختر با فاصله‌ی زمانی ۱۶ روز در یک کهکشان قابل توجه است".
البته باید توجه داشت که این دو ابرنواختر چند هزار سال نوری از هم فاصله دارند و با این که ما دو انفجار را در فاصله ی زمانی ۱۶ روز رصد کرده‌ایم اما ممکن است این اتفاقات با فاصله ی زمانی چند هزار سال اتفاق افتاده باشند.
منبع:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رصد یک ابرستاره اسرارآمیز جدید


ناسا موفق شد تصاویر جدیدی را از انفجار ابرستاره ای که در فاصله ۷هزار و ۵۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است، تهیه کند.
داشنمندان ناسا با استفاده از رصدخانه اشعه ایکس چاندارا و تلسکوپ فضایی هابل از ستاره اسرارآمیزغول پیکری که در فاصله ۷هزار و ۵۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، عکسبرداری کردند.
این ابرستاره که "اتا کارینا" نام دارد، یک جرم آسمانی متراکم و بسیار درخشان است که به سرعت سوخت هسته ای خود را مصرف می کند.
مختصصان ناسا پیش بینی کرده اند که این ابرستاره درصورتی که با این سرعت سوخت هسته ای خود را مصرف کند، می تواند چشم برهم زدنی منفجر شده و تبدیل به یک ابرنواختر شود.
براساس گزارش پایگاه خبری ناسا، این محققان با استفاده از این تصاویردر حال بررسی ساختار این ابرستاره هستند.
از مطالعات اولیه این تصاویر مشخص شده است که این ستاره تشعشعات گاز سرد و ذرات گردوغبار از خود ساطع می کند و دارای دو قطب است.
تصاویر تلسکوپ رصدخانه چاندرا نشان می دهد که بخش هایی از این ستاره زرد مایل به نارنجی است و در اثر برخورد گازهای ساطع شده به اطراف، دمای " اتا کارینا" به میلیون ها درجه می رسد.
بنابراین گزارش، جرم این ابرستاره بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ برابر جرم خورشید است و تکامل بسیار سریعی دارد.
همچنین اتا کارینا در سال ۱۸۴۰ یک فوران آتشفشانی داشته است که موادی که در اثر این فوران منتشر شده اند، ۱۰ برابر جرم خورشید بوده اند.




خبرگزارى مهر

ستاره های ناکام

به یک باره کهکشان راه شیری از شمار زیادی از منظومه های خورشیدی آکنده شده است که پیش از این ندیده بودیم و سیاره هایی با شکل ها و اندازه های بسیار گوناگون که در مدارهایی به دور ستاره خورشیدمانندشان می گردند.
گروه هایی از اخترشناسان برکلی و استرالیا از کشف ۲۸ سیاره جدید دیگر خبر دادند. سرپرست این گروه (که تمام این شب ها را سرگرم کار با بزرگترین تلسکوپ جهان در هاوایی است) نیز در جست وجوی سیاره های سنگی احتمالاً شبیه زمین است. جفری مارسی یکی از اخترشناسان برکلی که گروهش در کشف سیاره هایی که امروزه آنها را «سیاره های فراخورشیدی» می نامیم، پیشگام بوده است، در این مورد می گوید؛ «هم اکنون پرسش اساسی این است که آیا منظومه شمسی ما به راستی تنهاست.» مارسی که به همراه تعداد زیادی از همکارانش در پنج نشست انجمن نجوم امریکا شرکت کرده بود، گفت وی و یکی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی به نام کتی پیک هم اکنون سرگرم بررسی ۷۰ ستاره دیگر هستند تا بتوانند تعداد بیشتری از این اجسام را بیابند. جیسون رایت یکی از اخترشناسان دانشگاه برکلی در یک مصاحبه گفته است؛ «همه این اجسام نویافته شگفت انگیز و جالبند.» وی و همکارش جان اشر جانسون جزئیات مربوط به یافته های گروه را در نشست اخترشناسی تشریح کرده است.
با توجه به این ۲۸ سیاره ای که این گروه و همکاران استرالیایی آنها یافته اند، تعداد کل سیاره های فراخورشیدی کشف شده به ۲۳۶ مورد می رسد. گفتنی است اولین سیاره فراخورشیدی حدود دو دهه قبل پیدا شده بود و هم اکنون شمار آنها به سرعت در حال افزایش است.در گزارش این گروه ها آمده است که علاوه بر ۲۸ سیاره ای که آنها طی سال گذشته یافته اند، هفت کوتوله قهوه ای نیز کشف کرده اند. گفتنی است کوتوله های قهوه ای اجرام بزرگ و عجیبی هستند که از مشتری نیز بزرگترند و آنها را با عنوان «ستاره های ناکام»(Failed Star) یا ستاره های نارس نیز نام می برند، زیرا نتوانستند از لحاظ جرم و اندازه آنقدر بزرگ شوند که واکنش های هسته ای در آنها شروع شود و همانند ستاره های واقعی بدرخشد.
به گفته اخترشناسان بین منظومه های خورشیدی تاییدشده ای که سال گذشته کشف شده است، چهار ستاره در مدارشان دست کم دو سیاره دارند، شاید هم تعداد بیشتری که هنوز هم کشف نشده است. دو ستاره دیگر نیز اجرامی به دور خود دارند که از اینها هم شگفت انگیزتر است. شاید این اجرام سیاره های غول پیکر گازی باشند، شاید هم کوتوله های قهوه ای و تنها با پژوهش های بیشتر با استفاده از ابزارهای دقیق تر و حساس تر می توان با قطعیت در مورد ماهیت آنها اظهار نظر کرد.مارسی می گوید برخی از این سیاره های فراخورشیدی نویافته «مشتری مانندهای پرجرم» هستند که در فاصله دوری از خورشیدشان می گردند، اما برخی دیگر «مشتری مانند های داغ» هستند که در فاصله ۵ میلیون کیلومتری ستاره شان قرار دارند. گفتنی است این فاصله از فاصله زمین تا خورشید (۱۵۰ میلیون کیلومتر) بسیار کمتر است.مارسی و رایت به یک سیاره عجیب اشاره می کنند که به دور ستاره ای به نام گلیس ۴۳۶ (Gleise۴۳۶) می گردد. این ستاره به خورشید ما بسیار شبیه است و در فاصله ۳۰ سال نوری از ما می گردد. گروه برکلی این سیاره را دو سال پیش یافت، اما مایکل گیلون از دانشگاه لیژ بلژیک به تازگی دریافت که این سیاره از مقابل ستاره اش عبور می کند (پدیده گذر) و بدین ترتیب می توان برای اولین بار قطرش را اندازه گرفت. هر چند که سیاره ستاره گلیس ۴۳۶ هم اندازه نپتون است اما اندازه گیری های گروه برکلی نشان داد که جرمش ۱۷ برابر جرم نپتون است. بسیاری از این سیاره های فراخورشیدی با استفاده از بررسی لرزش هایی که گرانش این سیاره ها در ستاره مادرشان ایجاد می کنند، شناسایی شده اند اما سیاره ای را که پیرامون گلیس ۴۳۶ می گردد، به عنوان سیاره گذرکننده می شناسیم زیرا هنگامی که از زمین به این سیاره نگاه می کنیم، سیاره در بخشی از مدار حرکت خود درست از مقابل ستاره مادر می گذرد.مارسی می گوید؛ «این سیاره بین سه سیاره فراخورشیدی شبه نپتونی که پیرامون ستاره های دیگر می گردند، متمایز و همانند راهنماست. به نظر می رسد که این سیاره از هسته ای سنگی ساخته شده باشد که پیرامونش مقدار زیادی آب وجود دارد که در اثر گرانش سیاره جامد شده است.» و از این لحاظ به نپتون و اورانوس در منظومه شمسی ما شبیه است.مارسی می گوید؛ «موضوع مهم آن است که بسیاری از خواص منظومه شمسی ما در کل به طور چشمگیری با خواص دیگر منظومه های سیاره ای مشترک است. به نظر می رسد که منظومه شمسی ما از لحاظ ساختار شبیه منظومه های خورشیدی دیگر در جای جای کهکشان ماست و سیاره های موجود در منظومه شمسی ما نیز از لحاظ ترکیب شیمیایی اجزای سازنده به سیاره های دیگر منظومه های خورشیدی شباهت دارد.» رایت می گوید؛ «کم کم معلوم می شود که این منظومه ها به منظومه های خورشیدی واقعی همانند منظومه شمسی ما بسیار شبیه اند.»
مارسی و رایت توافق دارند این که سیاره های فراخورشیدی بزرگ در فاصله های نزدیک و دور حول ستاره شان می گردند، نشان می دهد این احتمال هم وجود دارد سیاره های صخره ای همانند زمین و مریخ نیز در «فاصله ای قابل سکونت» از خورشیدشان بگردند. منظور از فاصله قابل سکونت فاصله ای است که در آن دمای سیاره ملایم است و آب مایع در آن وجود دارد و دیگر شرایط لازم برای ظهور حیات مهیاست.
این دو توافق دارند که با پیشرفت فناوری آشکارسازی سیاره ها (حتی با استفاده از فناوری های موجود) احتمال یافتن این سیاره های فراخورشیدی دوردست نیز زیاد می شود.مارسی هر شب را به جست وجوی سیاره های فراخورشیدی می گذراند. وی برای این کار از دو رصدخانه که بزرگترین تلسکوپ های جهان هستند و بر روی قله کوه مائوناکی در هاوایی مستقرند،استفاده می کند.


گزارش: روزنامه شرق

کشف صخره‌های دولومیتی مشابه زمین در مریخ

تصاویری که کاوشگر "فرصت" از مریخ ارسال کرده است، نشان می دهد که در این سیاره صخره هایی دیده می شود که از جنس سنگهای دولومیت زمینی هستند.
بررسی های ژنولوژیکی که ناسا درخصوص این صخره های مریخی و مقایسه آنها با صخره های زمین انجام داده است، حاکی از آن است که این صخره ها از نوع سنگ های رسوبی است که در زمین در اثر رسوب شن، ماسه، پوسته های گچی و جانوران بی مهره دریایی تشکیل شده اند.
این صخره های رسوبی در زمین در مدت شکل گیری اغلب در زیر دریا بوده اند که پس از خشک شدن دریا به صورت کوههای رسوبی نمایان شده اند.
براساس گزارش پایگاه خبری ناسا، از جمله کوههایی که در زمین به این شکل تشکیل شده اند، کوههای از جنس سنگ های دولومیت است که نمونه های آن در تصاویر رسیده از مریخ نیز مشاهده شده است.
به اعتقاد دانشمندان ناسا، این کشف شگفت انگیزی در قیاسهای ژئولوژیکی زمین و مریخ است. این شباهت نشان می دهد که بی شک در گذشته های دور دریاهایی شبیه به دریاهای زمین در مریخ وجود داشته است.


خبرگزارى مهر

بدشانسی جدید پلوتون!

نتایج تحقیقات گروهی از ستاره شناسان نشان می دهد که پلوتون در بین خرده سیارات کمربند کویپر پس از خرده سیاره "اریس" در رتبه دوم جای دارد.
گروهی از دانشمندان موسسه تکنولوژی کالیفرنیا با استفاده از اطلاعات رسیده از تلسکوپ فضایی هابل تائید کرده اند که پلوتون در گروه اجرام آسمانی کمربند کویپر که اطراف منظومه شمسی را احاطه کرده است از اریس کوچکتر است.
جرم آسمانی ۲۰۰۳ Ub۳۱۳ که در سال ۲۰۰۳ در کمربند کویپر کشف شد و در حال حاضر " اریس " نامیده می شود ، در سال ۲۰۰۶ از سوی اتحادیه بین المللی نجوم به عنوان یک خرده سیاره معرفی شد.
خرده سیاره به اجرام آسمانی اطلاق می شود که همانند پلوتون و اریس از سیارات کوچکترند ولی خصوصیات رفتاری یک سیاره را از خود بروز می دهند.
خرده سیارات منظومه شمسی به دور خورشید می چرخند و به اندازه ای بزرگ هستند که دارای تعادل نیروی هیدروستاتیک باشند ولی جرم این اجرام درحدی نیست که تحت نیروی جاذبه منطقه ای از منظومه شمسی که در آن واقع شده اند ، قرار گیرند. در حال حاضر پلوتون و اریس در این گروه جای دارند.
تا کنون تصور بر این بود که پلوتون بزرگترین خرده سیاره منظومه شمسی باشد اما براساس نتایج بررسی های این دانشمندان که در مجله ساینس منتشر شده است با کشف " دیسنومیا" ، قمر اریس مشخص شده است که این خرده سیاره ۲۷ درصد از پلوتون بزرگتر است و بنابراین پلوتون که تا یکسال قبل یکی از نه سیاره اصلی منظومه شمسی بشمار می رفت و پس از آن تبدیل به بزرگترین خرده سیاره شد، اکنون در رتبه دوم قرار دارد.


خبرگزارى مهر

رکورد رصد دورترین نقطه کیهان شکسته شد


گروهی از ستاره شناسان کانادایی در کنفرانس سالانه انجمن نجوم کانادا اعلام کردند که رکورد جدید رصد یک شبه ستاره در دورترین نقطه کیهان را به ثبت رساندند.
ستاره شناسان دانشگاه اوتاوا موفق شدند با کشف یک شبه ستاره که در فاصله ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین واقع شده به یک رکورد جدید در رصد دورترین جسم کیهانی دست یابند.
این دانشمندان به کمک تلسکوپ کانادا - فرانسه - هاوایی موفق به کشف این شبه ستاره شده اند.
براساس گزارش پایگاه خبری مرکز تلسکوپ کانادا- فرانسه - هاوایی، نور این شبه ستاره که Cfhqs J۲۳۲۹-۰۳۰۱ نام دارد، با توجه به اینکه در فاصله ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین واقع شده، مربوط به زمانی است که کیهان تنها ۷۰۰ میلیون سال عمر داشته است.
عمر کیهان ۱۳ میلیارد و ۷۰۰ میلیون سال است.
رکورد پیشین رصد دورترین نقطه آسمان در سال ۲۰۰۳ و با کشف یک شبه ستاره دیگر با عنوان Sdss J۱۱۴۸+۵۲۵۱ در فاصله ۱۱ میلیارد سال نوری از زمین به ثبت رسیده بود.
به اعتقاد این دانشمندان موتوری که انرژی تولیدی این شبه ستاره را تامین می کند یک سیاه چاله غیرطبیعی است که جرم آن ۵۰۰ میلیون برابر جرم خوشید است.


خبرگزارى مهر

رصد مرگ یک ستاره

گروهی از ستاره شناسان ایرلندی با استفاده از تصاویر گرفته شده توسط یک ستاره شناس ژاپنی که در سال ۲۰۰۴ موفق شده است یک ابرنواختر بزرگ را در کهکشان UGC۴۹۰۴ شکار کند، موفق شدند مرگ یک ستاره را رصد کنند.
"کویچی ایتاگاکی" شکارچی ژاپنی ابرنواختران موفق شد در سال ۲۰۰۴ انفجار یک ستاره را در کهکشان UGC۴۹۰۴ در فاصله ۷۵ میلیون سال نوری از زمین و در صورت فلکی شمالی شناسایی کند.
در فاصله دو سال تا سال ۲۰۰۶ یک انفجار درخشان تر نیز در این کهکشان رصد شد که ستاره شناسان نام این ابرنواختر جدید را SN۲۰۰۶jc گذاشتند.
بنابراین گزارش ، پس از مشاهده این انفجار محققان دانشگاه "کوئین" در بلفست ایرلند موفق شدند در این منطقه انفجار دو ابرنواختر دیگر را هم رصد کنند.
این دانشمندان که نتایج تحقیقات خود را در مجله "نیچر" منتشر کرده اند با بررسی تصاویری که "ایتاگاکی" تهیه کرده است در خصوص این انفجارها در یک منطقه توضیح دادند که در سال ۲۰۰۴ در این کهکشان یک ستاره بسیار بزرگ از نوع Eta-Carinae منفجر شده است که انفجاری را در اندازه های انفجاری که در سال ۱۸۵۰ رخ داده ، تولید کرده است.
این درحالی است که این ستاره در سال ۲۰۰۶ فعالیت پایانی مرگ خود را پشت سر گذاشته و بنابراین ستاره بسیار بزرگ این کهکشان در این سال مرده است.



خبرگزارى مهر

کشف قدیمی ترین منبع آب منظومه شمسی


گروهی از دانشمندان ژاپنی موفق شدند ردهایی از قدیمی ترین منابع آب را که مربوط به یک میلیارد سال قبل است کشف کنند.
این آب که غنی از ایزوتوپ های اکسیژن است، مربوط به زمانی که منظومه شمسی هنوز جوان بوده است.
کیهان شناسان، شیمی دانان و دیرینه شناسان دانشگاه هوکایدو کشف کردند که این آب غنی از ایزوتوپ های O۱۶ ،O۱۷ و O۱۸ اکسیژن است. ترکیبات ایزوتوپ اول برای دانشمندان شناخته شده است اما ترکیب ایزوتوپ های دوم و سوم هنوز شناسایی نشده است.
این محققان به منظور بررسی و مقایسه این آب با مواد کیهانی قدیمی به تحقیق درباره مواد یک سنگ آسمانی پرداختند و با تجزیه و تحلیل ترکیبات شمیمیایی این سنگ آسمانی بسیار قدیمی موفق شدند تنها یک ماده را کشف کنند که ویژگی هایش تاکنون در سنگ های آسمانی مشاهده نشده بود.
این سنگ آسمانی که Acfer ۰۹۴ نام دارد در دسته سنگ های آسمانی اولیه ای قرار دارد که از نمونه های فسیلی منظومه شمسی در آغاز تشکیل بشمار می روند.
براساس گزارش خبرگزاری ایتالیا، این ماده از اکسیداسیون آهن، نیکل و سولفیدهایی تشکیل شده است که در این آب نیز وجود دارند.
به اعتقاد این دانشمندان این ماده می تواند در تراکمات گاز و گردوغباری که منظومه شمسی در آن متولد شده است، تشکیل شده باشد.
در نتیجه این آب و ماده موجود در این سنگ آسمانی می توانند هردو ترکیبی از اولین منابع اکسیژن در این منظومه باشند.


خبرگزارى مهر

نوترونی ها خواهر خواند گان سیاه چاله ها

ستاره های نوترونی دارای ساختاری شبیه سیاهچاله ها هستند.
به گزاش خبر گزاری یونیورس: کاربران رصد خانه ی پرتو ایکس ناسا، چاندرا در دور جدیدی از بررسی های خود توانستند دو جت ماده متراکم خارج شده از دو سر یک ستاره ی نوترونی را آشکار کننند. تا پیش از این محققان بر این باور بودند که این نوع از فورانات ماده صرفا توانایی تشکیل دردو سر سیاهچاله ها را دارند.
این جرم که توجه بسیاری از اخترشناسان را به خود جلب کرده در صورت فلکی پرگارواقع در نیمکره ی جنوبی قرار دارد و با نام علمی ایکیس- یک شناخته می شود و بیست هزار سال نوری با ما فاصله دارد.این ستاره نوترونی در مجاورت یک ستاره ی ابر پرجرم با جرمی چند صد برابر خورشید ما قرار دارد و به همین علت ستاره ی نوترونی قسمتی از جرم همدم خود رابه وسیله ی نواری از ماده می رباید و در صفحه ای به دورخود به گردش در می آورد.این گردش بعد از مدتی باعث افزایش شدید دما و فشار می شود ماده موجود در دیسک احاطه کننده می شود وسر انجام سیل عظیمی از مواد به صورت پلاسما از دو سر ستاره به بیرون پرتاب می شود.تیم کاشف این جت ها، طول هر کدام از فورانات ماده را سه سال نوری ارزیابی کرده اند و فاصله شات از دیسک گردان پیرامون ستاره 10کیلومتر تعیین شدهاست که این اعداد و ارقام نا کنون فقط برای سیاهچاله های بسیار قدیمی وسنگین حاصل شده بود. ولذا تعداد جت هایی با این طول پلاسما ازعده ی انگشتان دست تجاوز نمی کند.
اگر بخواهیم نمایی شهودی از این جریانات رسم کنیم باید به سراغ انبوه آب خارج شده از شلنگ های آتشنشانی برویم .این مواد در هنگام خروج موج شدیدی از پرتوهای ایکس را متصور می سازند.این دقیقا همان چیزی است که در مورد گازهای خارج شده ازسحابی های نشری رادیویی نیز مشاهده شده است.این کشفیات به همراه سایر اطلاعات دانشمندان بیانگر خواهر خواندگی این اجرام است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این نمایی خیالی از ستاره ی نوترونی ایکس یک است که این جرم را در کنار همدم ستارهای پر جرم خود نمایش میدهد.
تصویر از:
NASA/CXC/Univ. of Wisconsin-Madison/S.Heintz et al.; Illustration: NASA/CXC/M.Weiss

معماي فلاش ماه پس از صدها سال حل شد.

دانشمندان پس از صد ها سال موفق به يافتن دليل قانع كننده اي براي پديده ي TLPsيا فلاش ماه شدند.


صد ها سال است كه دانشمندان پديده ي عجيبي را در سطح ماه مشاهده مي كنند . اين پديده به صورت فلاش هاي كوتاهي در ماه ديده مي شود كه باعث تغيير رنگ ماه و تيرگي سطح آن مي شود دانشمندان به مجموعه ي اين غييرات گذرا TLPs مي گويند .علت بوجود آمدن TLPs صد ها سال است كه ذهن دانشمندان را به خود مشغول كرده است و در طول ساليان دانشمندان دلايل متفاوتي براي وقوع اين پديده ارائه كرده اند ازجمله اغتشاشات موجود در اتمسفر زمين ، تاثيرات فيزيولوژي در چشم انسان ، تاثير نور و حتي دلايل روانشناختي . اما تاكنون هيچ كدام از اين دليل ها نتوانسته است دانشمندان را قانع كند.
به تازگي ، طي پژوهش هاي انجام گرفته در دانشگاه نجوم كلمبيا توسط پرفسور آرلين كراتس گازهاي رادون به عنوان علت اين پديده شناخته شده اند .پرفسور كراتس وقوع پديده TLPs را مرتبط با گازهاي رادوني دانسته كه از منفذ هاي پوسته ي ماه به سطح آن مي آيند (بسياري از فضاپيما ها از جمله آپولو15 وقوع اين بيرون ريزي هاي گاز رادون را گزارش كرده اند) .به گفته ي آرلين كراتس بيرون ريزي هاي گاز رادون در ماه با گزارش بدست آمده از زمان و محل مشاهده ي TLPs در زمين منطبق است. دانشمندان در حال طراحي دوربين رباتيكي در شمال شيلي هستند تا با اسكن ماه در هر لحظه نقشه اي از وقوع TLPs تهيه كند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منبع Spaceflightnow.com

شباهت های زمین و مشتری

سیاره شناسان شباهت جالبی بین جریان های قیانوس های زمین و کمربند های مشتری یافتند


سیاره شناسان شباهت جالبی بین جریان های مشخص اقیانوس های زمین و کمربند هایی یافتند که مشخصه سطحی خاص سیارات گازی غولپیکر، همچون مشتری اند. ساختار کمربند های جو مشتری سالها موضوع تحقیقات جالبی بوده است. کمربند های مشتری به دلیل حرکت ابرها، در امتداد مجموع های ثابتی از جریان های متناوب، شکل می گیرند. این سیاره شناسان کشف کردند که اقیانوس های زمین هم نوارهایی از جریان های متناوب پایدار، در خود می پرورند که به هنگام مدل سازی، کاملا شبیه به کمربند های مشتری اند. این شباهت ها فقط ظاهری نیست. به گفته آنها طیف انرژی جریان های اقیانوسی از یک قانون نیرو پیروی می کنند که کاملا بر طیف جریان های منطقه ای در سیارات بیرونی، منطبق اند. آیا این پدیده های مشابه، در نیروهای فیزیکی مشابهی، ریشه دارند ؟ برای پاسخ به این پرسش باید تعیین کنیم که چه فرایند های فیزیکی باعث حرکات بزرگ مقیاس، در هر دو این دستگاه ها می شوند. بنابر تحقیقات سیاره شناسان میان عوامل نیروزا در سیارات خارجی و جریان های اقیانوسی، شباهت هایی وجود دارد. مقایسه طیف انرژی در سیارات غولپیکر و اقیانوس های زمین، اطلاعات ارزشمندی درباره خصوصیات اقیانوس ها و به خصوص قوی ترین جریان ها در نیمه اعماق اقیانوس ها به دست می دهد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
منبع Astronomy

کوچکترین منظومه سیاره ای

اخترشناسان توانستند کوچکترین منظومه سیاره ای را کشف کنند

به کمک مجموعه ای از تلسکوپ های زمینی و فضائی، ستاره نارسی به جرم کمتر از یک صدم جرم خورشید کشف شده که احتمالا در فرایند تشکیل منظومه سیاره ای قرار دارد. این، کوچکترین جسم ستاره مانند است که به نظر می رسد قرص سیاره سازی از بقایای سنگی و گازی در اطرافش دارد که ممکن است روزی به سیاراتی تبدیل شوند و منظومه ای مینیاتوری را تشکیل دهند. این جسم که در واقع یک کوتوله قهوه ای است به این دلیل ستاره نارس نامیده می شود که به حد کافی پر جرم نیست تا همجوشی هسته ای همچون خورشید ما در مرکزش رخ دهد. جرم این کوتوله قهوه ای فقط 8 برابر جرم مشتری است. این حقیقت که یک کوتوله قهوه ای تا این حد کوچک، در میانه فرآیند خلق یک منظومه سیاره ای قرار داشته باشد، تعاریف ستاره، سیاره، قمر یا منظومه سیاره ای را به چالش می کشد. حالا که این ستاره خود به اندازه یک سیاره است آنچه در اطرافش از قرص و غبار شکل می گیرد چیست ؟ سیاره یا قمر ؟ اگر قرص پیش سیاره ای آن به سیاراتی تبدیل شود کل منظومه، نسخه ای مینیاتوری از منظومه ما خواهد شد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منظومه ای که خورشید مرکزی، سیارات و مدارهایشان 100 بار کوچک شده اند. گروه اخترشناسان، کوتوله قهوه ای را به کمک تلسکوپ فضائی اسپیتزر و تلسکوپ فضائی هابل و دو تلسکوپ در کوه های آند شیلی( تلسکوپ بلانکو از رصدخانه سروتولولو، تلسکوپ دوپیکر جنوبی ) کشف کردند. این کوتوله قهوه ای در فاصله 500 سال نوری از ما در صورت فلکی چلپاسه قرار دارد. این کوتوله نسبتا جوان، فقط 2 میلیون سال از عمرش گذشته است. گروه اخترشناسان خصوصیات این جسم را در رصد های دیگر با ابزار های فروسرخ بررسی کردند. قرص پیش سیاره ای سرد و کم فروغ آن فقط با آرایه دوربین های فروسرخ اسپیتزر قابل آشکارسازی بود.
منبع Astronomy