اصطلاحات مفید پزشکی

تشخيص سرطان سؤالات زيادي را براي بيمار پيش مي آورد كه نياز به پاسخ هاي روشن و قابل فهم دارد. اين كتابچه با هدف كمك به درك بهتر اين نوع بيماري در افراد بيمار و خانواده و دوستان آنها تهيه شده است و اميدواريم ساير افراد نيز با مطالعه اين كتابچه مطالب بيشتري در مورد اين بيماري بياموزند. اين كتابچه دربارة علايم بيماري ،تشخيص و درمان آن بحث مي كند و هم چنين اطلاعاتي در مورد روش ها و منابع حمايتي بيماران در اختيار بيماران قرار ميدهد.
تحقيفات در مورد سرطان ، ما را به سوي پيشرفت هاي واقعي درباره بيماري هوچكين ،كاهش ميزان مرگ ومير و بهبود كيفيت زندگي بيماران هدايت مي كند. امروزه اغلب مبتلايان به بيماري هوچكين بهبودي مي يابند و يا بيماري آنها براي چندين سال كنترل ميشود. ادامه تحقيقات اين نويد را مي دهد كه در آينده اغلب بيماران به صورت كاملا موفقيت آميز ي درمان خواهند شد.
بيماري هوچكين چيست؟ هوچكين يكي از انواع سرطان است كه لنفوم ناميده ميشود. لنفوم اصطلاح عمومي سرطان هايي است كه در سيستم لنفاوي توسعه مي يابند. بيماري هوچكين يك نوع غير معمول لنفوم است كه در آمريكا كمتر از ۱% كل انواع سرطان ها را شامل مي شود. انواع ديگر سرطان هاي سيستم لنفاوي، لنفوم هاي غير هوچكين ناميده مي شوند.
سيستم لنفاوي قسمتي از سيستم ايمني بدن است كه به دفاع بدن در برابر بيماري و عفونت كمك مي كند. سيستم لنفاوي شامل شبكه اي از عروق ظريف لنفاوي مي باشد كه همانند عروق خوني به داخل بافت هاي سرتاسر بدن پخش شده است. عروق لنفاوي ،لنف را حمل مي كنند. لنف مايع بي رنگي است كه حاوي سلول هاي دفاعي بدن در برابر عفونت كه لنفوسيت نام دارند، مي باشد.
همراه اين شبكه عروقي ،نقاط كوچكي وجود دارند كه عقده هاي لنفاوي ناميده ميشوند. عقده هاي لنفاوي بصورت خوشه هايي در زير بغل،كشاله ران،گردن،سينه و شكم يافت ميشوند.
قسمت هاي ديگر سيستم لنفاوي طحال،تيموس،لوزه ها و مغز استخوان مي باشد. بافت لنفاوي هم چنين در قسمت هاي ديگر بدن همانند معده، روده و پوست يافت مي شود. براي درك كامل بيماري هوچكين بهتر است دربارة سلول هاي طبيعي و اينكه چه اتفاقي در زمان بروز سرطان براي سلول ها پيش مي آيد ،آگاهي داشته باشيد.
بدن از انواع مختلف سلول ساخته شده است .به طور معمول سلول ها تا زماني كه بدن به آنها احتياج دارد به رشد و تكثير خود ادامه مي دهند. اين روش رشد و تكثير منظم به سلامت بافت ها و بدن كمك مي كند. گاهي اوقات تكثير سلولي حتي زماني كه نيازي به سلول هاي جديد نيست ادامه يافته و در نتيجه يك توده و بافت اضافي ايجاد مي شود كه به اين توده عقده يا تومور مي گويند. تومور ها خوش خيم (غير سرطاني) و يا بدخيم (سرطاني) مي باشند.
در بيماري هوچكين سلول هاي سيستم لنفاوي غير طبيعي شده و رشد و تكثير اين سلول ها بدون كنترل و نا منظم مي گردد. از آنجايي كه بافت لنفاوي در سراسر بدن وجود دارد ، بيماري هوچكين مي تواند در همه جاي بدن ديده شود.
بيماري هوچكين ممكن است در يك عقده لنفاوي يا گروهي از عقده هاي لنفاوي و گاهي اوقات قسمت هاي ديگر سيستم لنفاوي نظير مغز استخوان و طحال ايجاد شود. اين نوع بيماري، تمايل به توسعه يافتن به روشي منظم و مرتب دارد (از يك عقده لنفاوي به عقده لنفاوي مجاور). براي مثال بيماري هوچكين كه در عقده لنفاوي گردن ايجاد شده است ابتدا به غدد لنفاوي بالاي ترقوه و سپس به غدد لنفاوي زير بغل و داخل قفسه سينه گسترش مي يابد و سر انجام ممكن است در تمام قسمت هاي بدن ديده شود.

عوامل خطر (ريسك فاكتورها ) محققين از طريق انجام مطالعات سعي دارند به علت بيماري و روش هاي مؤثر درماني پي ببرند. تاكنون، علت يا علل بيماري هوچكين شناخته نشده است و پزشكان نمي توانند توضيح دهند كه چرا يك فرد به اين بيماري مبتلا ميشود ولي ديگري مبتلا نمي شود.
البته واضح است كه بيماري هوچكين به دنبال صدمه يا ضربه ايجاد نمي شود و مسري و واگيردار نيست. محققين با مطالعه الگوهاي سرطان در جامعه ،دريافته اند عوامل خطر معيني در ايجاد بيماري نقش دارند ولي برخلاف انتظار ، ممكن است فردي با داشتن اين ريسك فاكتورها مبتلا به بيماري هوچكين نشود در حالي كه فرد مبتلا به هوچكين نيز، هيچ كدام از اين ريسك فاكتورها را نداشته باشد.
برخي از عوامل خطر بيماري هوچكين عبارت است:
سن/جنس: اغلب اوقات در افراد داراي سنين ۳۴- ۱۵ سال و يا افراد بالاي ۵۵ سال ديده مي شود . در مردان شايع تر از زنان مي باشد.
تاريخچه فاميلي: برادران و خواهران بيماران احتمال ابتلاي بيشتري دارند.
ويروس: ويروس اپشتين بار عاملي است كه احتمال ابتلا به هوچكين را افزايش ميدهد.
افراديكه در مورد احتمال ابتلا به هوچكين نگران هستند بايد با پزشك خود درباره بيماري و علايم آن و نيز برقراري برنامه منظم كنترل دوره اي، صحبت نمايد.
علايم و نشانه ها
نشانه هاي بيماري هوچكين شامل علايم زير مي باشد:
* تورم بدون درد در يكي از عقده هاي لنفاوي گردن، زير بغل يا كشاله ران
* تب هاي راجعه بدون علت
* تعريق شبانه
* كاهش وزن بدون دليل
* خارش شديد پوستي
وجود هر كدام از اين علايم ،حتما نشانه وجود بيماري هوچكين نيست . در اغلب موارد، اين علايم در وضعيت هايي كه زياد جدي نمي باشند همانند آنفلوانزا نيز ديده مي شوند.
بيماران در صورت تداوم اين علايم، بايستي هر چه زودتر به پزشك براي تشخيص و مراقبت و درمان مراجعه كنند ولي هرگز منتظر وجود درد نباشند چرا كه هوچكين در مراحل اوليه بدون درد است . بيماران براي اطمينان بيشتر ،بهتر است توسط پزشك معاينه شوند زيرا تنها پزشك متخصص ، قادر به تشخيص بيماري هوچكين است.

تشخيص و تعيين مرحله بيماري براي تشخيص دقيق ،پزشك در مورد تاريخچه پزشكي بيمار سؤال مي كند و يك معاينه بدني كامل انجام مي دهد. معاينه شامل بررسي عقده هاي لنفاوي گردن ،زير بغل و يا كشاله ران از نظر اندازه و بزرگي آنها است و هم چنين ممكن است آزمايشات خوني و يا عكس برداري درخواست نمايد كه شامل موارد زير است:
- عكس برداري توسط اشعه ايكس: يك اشعه با انرژي بالا، براي گرفتن تصاوير نواحي داخلي بدن از قبيل سينه ،استخوان، كبد و طحال مي باشد.
- سي تي اسكن :يك سري تصاوير با جزييات بيشتر از نواحي داخلي بدن است . اين تصاوير توسط كامپيوتري كه به دستگاه عكس برداري متصل است،ايجاد مي شوند.
MRI - (تصوير سازي مغناطيسي): يك سري تصاوير با جزييات بيشتر از نواحي داخلي بدن است و توسط مغناطيس پر قدرتي كه به كامپيوتر متصل شده است ،ايجاد ميشوند.
البته تشخيص قطعي بيماري، بستگي به انجام بيوپسي (نمونه برداري )دارد. جراح قسمتي و يا تمام عقده لنفاوي مشكوك را بر مي دارد. سپس آسيب شناس نمونه را از نظر وجود سلول هاي سرطاني بررسي مي كند. آسيب شناس نمونه را از نظر وجود سلول هاي ريد اشترنبرگ (سلول هاي بزرگ غير طبيعي كه معمولا در بيماري هوچكين ديده مي شود) بررسي مي كند.
بيماري كه نياز به بيوپسي دارد ممكن است سؤالات زير از پزشك داشته باشد:
چرا نياز به نمونه برداري دارم؟
نمونه برداري چه مدت طول خواهد كشيد؟
چه موقع از نتيجه مطلع خواهم شد؟
در صورت تشخيص سرطان چه كسي در اين مورد با من صحبت خواهد كرد؟ چه موقع؟
اگربيوپسي وجود بيماري هوچكين را تاييد كند، پزشك معالج وسعت و درجه بيماري را تعيين مي كند. تعيين مرحله بيماري گامي مهم براي تصميم گيري در مورد درمان بيماري است.
پزشك براي تعيين درجه بيماري هوچكين نكات زير را در نظر مي گيرد:
* تعداد و محل عقده هاي لنفاوي درگير
*اين كه آيا غدد لنفاوي درگير در يك طرف ديافراگم قرار دارد يا هر دو طرف آن (ديافراگم ماهيچه ظريفي است كه زير ريه ها و قلب قرار دارد و قفسه سينه را از شكم جدا مي كند.)
* اين كه آيا بيماري به مغز استخوان ،طحال،يا بافت هاي ديگر مثل كبد توسعه يافته است يا خير؟
براي تعيين درجه بيماري علاوه بر همان آزمايشات تشخيصي اوليه، ممكن است نمونه برداري از كبد، مغز استخوان و يا بافت هاي ديگر بدن ،نياز باشد. ندرتا ممكن است جراحي تشخيصي كه لاپاراتومي ناميده ميشود مورد نياز باشد.

درمان درمان بيماري هوچكين به درجه بيماري ،اندازه عقده هاي لنفاوي بزرگ شده، علايم بيماري، سن و وضعيت عمومي بيمار و نيز ساير عوامل بستگي دارد.
بيماران با تشخيص بيماري هوچكين بر عليه آنفلوانزا ،ذات الريه و مننژيت واكسينه مي شوند. معمولا درمان بيماري هوچكين، توسط گروه تخصصي شامل پزشك متخصص انكولوژي، پرستار انكولوژي و متخصص راديوتراپي انكولوژي ،انجام مي گيرد.
براي درمان يك يا چند روش درماني بكار گرفته مي شود كه شامل شيمي درماني و پرتو درماني است. شركت كردن در كارآزمايي هاي باليني (مطالعات تحقيقي) براي توسعه روش هاي اميد بخش جديد در درمان بيماري هوچكين، نقش اساسي براي بسياري از مبتلايان به اين بيماري ايفا مي كند.
اخذ نگرشي نو
ممكن است بيمار قبل از شروع درمان بخواهد ، براي تاييد تشخيص و برنامه درماني خود ،نظر پزشكان ديگر را نيز جويا شود. در مواردي ممكن است پزشكان بيماران را به ساير متخصصين ارجاع دهند.
آمادگي براي درمان
اغلب بيماران با تشخيص سرطان ،مايل هستند همه چيز را درباره بيماري خود و روش هاي درماني آن بياموزند.در اين صورت آنها راحت تر مي توانند در مورد درمان خود، تصميم گيري نمايند.
وقتي فردي به بيماري سرطان مبتلا گرديد شوك و تنش ناشي از آن ،يك پاسخ طبيعي مي باشد و اين حالات ،فكر كردن در مورد سؤالاتي كه آنان ميتوانند از پزشك خود داشته باشند، را مشكل مي كند.
بيماران ممكن است سوالات زير را قبل از شروع درمان از پزشك خود داشته باشند:
تشخيص دقيق بيماري من چيست؟
بيماري در چه مرحله اي است؟
انتخاب هاي درماني بيماري من چيست؟
روش هاي درماني پيشنهادي من چيست؟ و چرا؟
شانس موفقيت درمان من چقدر است؟
هزينه درمان من چه مقدار خواهد بود؟
عوامل خطر و اثرات جانبي هر درمان چيست؟
طول مدت درمان چه مدت است؟
احتمال موفقيت آميز بودن درمان چقدر است؟
آيا درمان فعاليت هاي روز مره زندگي مرا متاثر خواهد نمود؟
آيا درمان هاي جديد تحت مطالعه وجود دارد؟
آيا كارآزمايي باليني مناسب ،جهت مشاركت من وجود دارد؟
هزينه درماني چقدر است؟
روش هاي درماني
درمان هاي معمول بيماري هوچكين راديو تراپي و شيمي درماني مي باشد.
*راديو تراپي
در راديو تراپي از يك اشعه با انرژي بالا براي نابودي سلول هاي سرطاني استفاده ميشود. البته راديو تراپي ممكن است هم زمان با شيمي درماني نيز باشد. راديو تراپي يك درمان موضعي است كه فقط بر سلول هاي سرطاني ناحيه درمان اثر مي كند. راديو تراپي مورد استفاده براي هوچكين راديو تراپي خارجي مي باشد كه توسط يك دستگاه ،اشعه روي ناحيه خاص بدن متمركز ميشود. راديو تراپي خارجي موجب راديو اكتيويته شدن بدن نمي شود و اغلب درمان بصورت سرپايي در كلينيك انجام ميشود.
بيماران قبل از راديو تراپي ممكن است سؤالات زير را از پزشك داشته باشند:
هدف اين درمان چيست؟
خطرات و عوارض جانبي درمان چيست؟
در طول درمان چه احساسي خواهم داشت؟
كدام عوارض جانبي را بايد گزارش كنم؟
طول مدت درمان چقدر است؟
در طول درمان براي مراقبت ازخود، چه كاري بايد انجام دهم؟
چگونه مي توانم بفهمم كه درمان مؤثر بوده است يا نه؟
چگونه درمان فعاليت هاي روز مره زندگي مرا متاثر مي كند؟
* شيمي درماني
شيمي درماني بكارگيري داروها براي نابود كردن سلول هاي سرطاني است. براي درمان هوچكين معمولا از تركيب چند نوع دارو استفاده ميشود.شيمي درماني معمولا طي دوره هايي داده مي شود. به اين ترتيب كه يك دوره درمان و متعاقب آن دوره بهبودي و سپس دوره بعدي درمان .
داروهاي شيمي درماني معمولا بصورت تزريق داخل وريدي و يا خوراكي داده مي شوند.
شيمي درماني درمان سيستميك مي باشد و بعد از تزريق ، داروها وارد گردش خون شده و به سرتاسر نقاط بدن منتقل ميشوند. معمولا شيمي درماني بصورت سرپايي در كلينيك ، مطب پزشك و يا خانه انجام مي شود ولي ممكن است يك دوره كوتاه بستري در بيمارستان نيز لازم باشد.

عوارض جانبي درمان در درمان بيماري هوچكين علاوه بر سلول عاي سرطاني ،سلول ها و بافت هاي طبيعي بدن نيز تخريب شده و سبب بروز عوارض جانبي درمان مي شوند. عوارض جانبي بستگي به نوع و وسعت درمان دارد. هم چنين عوارض جانبي درمان در همه افراد ودر تمامي درمان ها يكسان نمي باشد.
پزشكان و پرستاران معمولا عوارض جانبي احتمالي درمان را توضيح داده و به اين ترتيب در كنترل و كاهش عوارض جانبي درمان ها ،تاثير بسزايي دارند.
* عوارض راديو تراپي
عوارض جانبي راديو تراپي به دوز درماني و ناحبه تحت درمان بستگي دارد . در طي راديو تراپي بخصوص در هفته هاي آخر درمان، خستگي مفرط براي بيماران پيش مي آيد. البته استراحت در برطرف كردن آن خيلي مهم ا ست.ولي معمولا پزشكان توصيه مي كنند تا بيماران حتي الامكان، همان فعاليت هاي قبل از درمان را داشته باشند.
معمولا موهاي ناحيه درمان كم مي شود. پوست ناحيه درمان قرمز ،خشك و حساس شده و يا دچار خارش مي شود. هم چنين ممكن است پوست ناحيه درمان تيره شده و يا برنزه شود.
هنگامي كه ناحيه قفسه سينه و گردن تحت راديو تراپي قرار مي گيرد ،بيماران اغلب گلو درد،خشكي گلو و بلع دردناك دارند. گاهي اوقات تنفس كوتاه و سرفه هاي خشك نيز دارند.
راديو تراپي شكم ممكن است سبب استفراغ، تهوع، اسهال و يا مشكلات ادراري شود. معمولا با تغيير رژيم غذايي يا استفاده از داروها، اين مشكلات بر طرف مي شود.
راديو تراپي هم چنين سبب كاهش تعداد گلبول هاي سفيد (سلول هايي كه از بدن بر عليه عفونت مراقبت مي كنند) و كاهش پلاكت ها(سلول هايي كه به انعقاد خون كمك مي كنند) مي شود. در صورت بروز اين حالات ،بيماران بايد از منابع عفونت دوري نموده و از ايجاد صدمه خودداري نمايند.هم چنين در طول راديو تراپي، پزشك بايد مرتبا شمارش سلول هاي خوني را كنترل كند.در صورت لزوم درمان بايستي تا طبيعي شدن تعدادسلول هاي خوني به تعويق افتد.
اگرچه عوارض جانبي راديو تراپي مي تواند مشكل باشد ولي معمولا قابل كنترل و درمان هستند. اين عوارض در اغلب موارد دايمي نمي باشند. هم چنين راديوتراپي ميتواند بر قدرت باروري و توليد مثل بيماران نيز اثر نمايد. كاهش قدرت باروري ممكن است موقتي و يا دايمي باشد و بسته به اين كه تخمدان يا بيضه ها راديو تراپي شده اند يا نه و سن بيمار، تغيير مي كند. در خانم ها ممكن است به دنبال راديو تراپي، دوره هاي قاعدگي متوقف شده و يا حالت گر گرفتگي و خشكي واژن پيش آيد كه با قطع شدن راديو تراپي بخصوص در بيماران جوان تر ،قابل برگشت است.
* عوارض جانبي شيمي درماني
عوارض جانبي شيمي درماني ارتباط مستقيم با نوع دارو و مقدار داروي دريافتي دارد و همانند درمان هاي ديگر از فردي به فرد ديگر متفاوت است.
داروهاي ضد سرطان بر روي سلول هايي كه سرعت رشد بالايي دارند اثر مي گذارد ولي شيمي درماني علاوه بر سلول هاي سرطاني ، سلول هاي خوني سالم را نيز تحت تاثير قرار مي دهد. از قبيل گلبول هاي سفيد كه باعفونت ها مقابله مي كنند، پلاكت ها كه در انعقاد خون تاثير دارند و گلبول هاي قرمز كه اكسيژن را به تمام سلول هاي بدن مي رسانند.
هنگامي كه سلول هاي خوني تحت تاثير داروهاي شيمي درماني قرار مي گيرند، بيماران بيشتر مستعد عفونت ،كبودي و خونريزي خودبخودي شده و نيز احساس ضعف و خستگي مي كنند.
سلول هاي ريشه مو نيز با سرعت تكثير مي شوند، بنابراين شيمي درماني سبب ريزش مو نيز مي شود. نگراني اصلي بيشتر بيماران ريزش مواست. شدت ريزش مو بستگي به نوع دارو دارد ،بطوري كه برخي از داروها سبب ريزش كامل موهاي بدن شده ولي برخي ديگر تنها سبب نازك شدن و سست شدن موها مي شوند. اگر پيش از شروع درمان در مورد ريزش مو با بيماران صحبت شود از نظر روحي با اين مشكل راحت تر كنار مي آيند.
سلول هاي دستگاه گوارش نيز سرعت تقسيم بالايي دارندو اغلب در طي شيمي درماني آسيب مي بينند، در نتيجه عوارضي چون كاهش اشتها ،تهوع، استفراغ و زخم هاي دهان و گلو پيش مي آيد.
اغلب عوارض درماني به تدريج در فواصل درمان يا بعد از اتمام آن از بين مي روند.
تغذيه بيماران در طول درمان
تغذيه خوب در طول درمان به اين معني است كه كالري و پروتئين كافي كسب مي شود تا از كاهش وزن جلو گيري شده و در كسب مجدد نيرو كمك گردد. تغذيه خوب سبب ميشود بيماران احساس بهبودي كرده و انرژي بيشتري داشته باشند.
معمولا بيماران نمي توانند يك رژيم متعادل غذايي را رعايت كنند،زيرا به علت دريافت داروها اشتهاي آنان كاهش يافته است و نيز وجود عوارضي از قبيل تهوع،استفراغ ويا زخم هاي ناحيه دهان و گلو ،غذا خوردن را براي آنها مشكل مي كند. اغلب طعم غذاها تغيير مي كند. هم چنين افرادي كه تحت درمان قرار دارند ممكن است درست همانند مواردي كه خسته يا ناراحت هستند، ميل به غذا نداشته باشند.
پزشكان،پرستاران و متخصصين تغذيه توصيه هاي لازم براي كسب كالري و پروتيين كافي در طول درمان، ارايه مي دهند و نيز بيماران مي توانند جزوه هاي آموزشي ،نحوه تغذيه در طول درمان را مطالعه كنند.

*هبودي و مراقبت اين يك مساله طبيعي است كه بيماران درباره آينده خود نگران باشند.درك ماهيت سرطان و موارد مورد انتظار بيماران و اطرافيان آنها كمك مي كند تا براي درمان خود، تغييرات در سبك زندگي، بهبود كيفيت زندگي وتصميم گيري هاي مالي برنامه ريزي نمايند.
بيماران مرتبا از پزشك خود سوال مي كنند يا خودشان پاسخ اين سوال را جستجو مي كنند كه پيش آگهي بيماري من چه خواهد شد؟
پيش آگهي يك پيش بيني درباره آينده و نتيجه بيماري و نشانه هاي بهبودي است . پيش آگهي بيماري هوچكين تحت تاثير عوامل متعددي از قبيل درجه بيماري، پاسخ به درمان بيماران، سن بيماران و وضعيت عمومي سلامتي بيماران قرار دارد.
افراد ممكن است از نتايج آماري براي سنجش احتمال بهبودي خود استفاده كنند. آمارها منعكس كننده تجربه گروه زيادي از بيماران مي باشند، از اين نتايج براي پيش بيني درمان يك بيمار نمي توان استفاده كرد، چرا كه هيچ دو نفري يكسان نيستند و درمان و پاسخ به درمان افراد خيلي متفاوت مي باشد. حتي زماني كه درمان يك بيمار كاملا موفقيت آميز باشد، پزشكان از اصطلاح پاسخ كامل به درمان بيشتر از بهبودي استفاده مي كنند،زيرا امكان عود مجدد بيماري وجود دارد.
مراقبت هاي پي گيري
مبتلايان به هوچكين بايستي آزمايشات منظمي را بعداز درمان و در طول زندگي خود انجام دهند. مراقبت هاي پي گيري بخش مهمي از مراحل درمان است، چرا كه در افراد مبتلا به هوچكين احتمال عود مجدد بيماري و يا احتمال ابتلا به بيماري هاي ديگر همانند لوسمي، لنفوم غير هوچكين،سرطان هاي روده بزرگ،ريه، استخوان، تيروييدو پستان بالا مي باشد. هر تغيير جزيي در سلامتي بيماران بايد بررسي شود.(از نظر عود بيماري و يا وجود بيماري جديد)
منابع حمايتي
براي بيماران سرطاني و افرادي كه از آنها مراقبت مي كنند، مشكلات زيادي پيش مي آيد و اگر اطلاعات مفيد و سيستم حمايتي مناسب، در اختيار بيماران قرار داشته باشد آنها به راحتي از عهده مشكلات بر خواهند آمد.
شركت در گروه هاي حمايتي و صحبت با بيماران ديگر و افراد گروه مي تواند كمك كننده باشد تا بيماران در مورد بيماري و درمان خود مطالب بيشتري بياموزند. البته بايد توجه داشت كه عليرغم ابتلا به يك نوع بيماري،روش هاي درماني از فردي به فرد ديگر متفاوت است. زيرا افراد متفاوت مي باشند. افراد مبتلا به سرطان معمولا درباره آينده خود از جمله آينده شغلي، خانوادگي، ارتباطات شخصي و فعاليت روزانه نگران هستند.
پزشكان،پرستاران و افراد تيم درمان مي توانند به سوالات بيماران در مورد آزمايشات،روش هاي درماني، طول مدت بستري و درمان آنها پاسخ دهند.
گفتگو و مشاور ه با مددكار اجتماعي،مشاور، روانشناس و يا افراد مذهبي براي بيان احساسات بيماران بسيار مفيد خواهد بود .اغلب مددكاران مي توانند گروه هايي را براي انجام نوتواني،حمايت هاي عاطفي،كمك هاي مالي، نقل وانتقال ويا يا مراقبت منزل پيشنهاد كنند.


تهيه وتنظيم: مژگان سرمد
پرستار بخش فوق تخصصي هماتولوژي انكولوژي
زير نظر دكتر علي اصفهاني
مركز تحقيقات هماتولو‍ژي انكولوژي دانشگاه علوم پزشكي تبريز
منبع مورد استفاده:

کد:

---

http://www.cancer.gov/cancer

---

topics/wyntk/hodgkins .

تومور ويلمز عبارت است از يك تومور بدخيم و مختلط (حاوي چند نوع سلول ) كليه كه به طور اوليه در كودكان (۹۰% موارد تنها يك كليه را درگير مي كند) رخ مي دهد. معمولاً كودكان زير ۷ سال را مبتلا مي كند و حداكثر بروز آن بين ۴-۳ سالگي است . در موارد نادري تا بزرگسالي ظهور نمي كند.
علايم شايع
بزرگي شكم . به آساني مي توان يك تومور بزرگ ، سفت و صاف را در جدار شكم لمس كرد.
فشار خون بالا
خون در ادرار (ادرار ممكن است كدر به نظر برسد).
درد شكم (گاهي )
استفراغ مكرر
تب
كاهش وزن
علل
ناشناخته
عوامل افزايش دهنده خطر
عوامل ژنتيك . تومور ويلمز در كودكان دچار ساير اختلالات مادرزادي شايع تر است .
پيشگيري
در حال حاضر قابل پيشگيري نيست .
عواقب مورد انتظار
با درمان آن دورنماي آن بهتر از بيشتر تومورهاي بدخيم كودكان است . در بيشتر موارد، تومور ويلمز با جراحي ، پرتو درماني و داروهاي ضدسرطان قابل علاج است . اگر تومور قبل از گسترش يافتن ، تشخيص داده شود، ميزان بقاي ۵ ساله ، ۹۰% خواهد بود.
عوارض احتمالي
نارسايي كليه
گسترش تومور به ريه ها، استخوان ها، كبد يا مغز در صورت عدم درمان
واكنش مضر از جمله ريزش مو در اثر پرتو درماني و داروهاي ضد سرطان
درمان
اصول كلي
آزمون هاي تشخيصي مي توانند شامل سونوگرافي ، اوروگرافي ، آرتريوگرافي ، سونوگرافي از وريد اجوف ، پيلوگرافي پس گرا، سي تي اسكن و راديوگرافي باشند.
جراحي براي برداشتن تومور و كلية مبتلا و در صورت گسترش تومور بافت مجاور
پرتو درماني و داروهاي ضد سرطان
داروها
داروهاي ضدسرطان
داروهاي ضدتهوع
مسكن ها
آنتي بيوتيك ها در صورت رخ دادن عفونت در طول درمان با داروهاي ضد سرطان
ملين ها براي پيشگيري از يبوست به دنبال جراحي
فعاليت
محدوديتي وجود ندارد. كودك مي تواند در حد توان خود فعال باشد.
رژيم غذايي
رژيم غذايي خاصي ندارد.
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
اگر كودك شما علايم تومور ويلمز را داشته باشد.
اگر در طول درمان موارد زير رخ دهند: ـ استفراغ ، درد شكم يا يبوست ـ تنگي نفس ـ تورم پا يا مچ پا
اگر شما دچار علايم جديد و غير قابل توجيه شده ايد. داروهاي مورد استفاده در درمان ممكن است عوارض جانبي ايجاد كنند. خارش زمستاني (اگزماي خشك )

شكايات منجر به مراجعه
• خانواده‌ها ممكن است به جهت سردرگمي يا برآشفتگي بيمار تقاضاي كمك كنند.
• دليريوم ممكن است در بيماراني كه به سبب مشكل طبي بستري مي شوند، رخ دهد.
• بيمار ممكن است هراسناك به‌نظر رسيده ياهمكاري نداشته باشد.
نماهاي تشخيصي
سردرگمي: بيمار اغلب گيج به نظر مي رسد وتلاش مي‌كند محيط اطراف خودرادرك كند.
ابرگرفتگي تفكريا آگاهي، كه اغلب همراه است با:
اختلال حافظه
بر آشفتگي يا کندي
ناراحتي هيجاني
فقدان جهت يابي
سرگرداني
شنيدن صداهايي (توهمات شنوايي)
انزوا از ديگران
توهمات بينايي يا خطاهاي ادراكي بينايي(illusions)
بدبيني
اختلال درخواب (معكوس شدن الگوي خواب)
اختلال در توجه
علايم تحريك سيستم اتونوم (نظير تعريق- تپش قلب)
- علايم اغلب به سرعت به وجود آمده وممكن است از ساعتي به ساعت ديگر تغيير يابند.
- اين حالت هم ممكن است دربيماراني كه پيش‌تر حالت رواني طبيعي داشته اند ايجادشود وهم در كساني كه دچار دمانس بوده‌اند.
- دربيماران مسن ويا مبتلايان به دمانس، استرس‌هاي خفيف (نظير مصرف دارو يا عفونت‌هاي جزيي) مي‌تواند ايجاد دليريوم كند.
تشخيص افتراقي
سعي كنيد كه هر نوع علل جسمي سردرگمي راشناخته واصلاح كنيد.علل رايج عبارتند از:
- مسموميت يا بازگيري الكل
- مسموميت يا بازگيري دارويي(ازجمله داروهاي تجويز شده به وسيله پزشك )
- عفونت‌هاي شديد
- ضربه به سر
- هيپوكسي
- صرع
- تغييرات متابوليك (حملات کتو اسيدوز ديابتي DKA، بيماري كبدي،كم آبي بدن Dehydration)
- حملات DKA يا اغماي هيپر اسمولار
درصورتي‌كه علايم تداوم يابند يا هذيان‌ها واختلال‌هاي تفكرغالب باشند، به بخش مربوط به اختلال‌هاي سايكوتيك حاد F۳۲ رجوع شود.

اطلاعات مورد نياز براي بيمار وخانواده
تكلم يا رفتار عجيب نشانه بيماري طبي است و نشان دهنده اختلال روان‌پزشكي پايدار نمي‌باشد.
مشاوره با بيمارو خانواده


۱. اقداماتي درجهت جلوگيري ازصدمه رسانيدن به خود يا اطرافيان (نظيردور كردن اشيا خطرناك از دسترس بيمار ‌درصورت نياز به فيكس كردن بيمار) انجام دهيد. ۲. ملاقات‌هاي حمايت‌گرانه با افراد آشنا ممكن است در جهت كاستن از سردرگمي بيماركمك كننده باشد. ۳. براي كاهش سردرگمي زمان و مكان را به طور مرتب به بيمار يادآوري كنيد.


۲. ملاقات‌هاي حمايت‌گرانه با افراد آشنا ممكن است در جهت كاستن از سردرگمي بيماركمك كننده باشد.
۳. براي كاهش سردرگمي زمان و مكان را به طور مرتب به بيمار يادآوري كنيد.
درمان دارويي

۱) از استفاده از داروهاي خواب آور يا آرام بخش احتراز كنيد. (به جز براي درمان بازگيري الكل يا داروهاي آرام بخش)
۲) درصورتي‌كه استفاده از داروهاي ضدروان‌پريشي براي كنترل برآشفتگي لازم باشد. مي‌توان آن‌ها را تجويز كرد (براي مثال هالو پريدول۲-۱ميلي گرم خوراكي يا تزريقي تا سقف سه باردرروز )
۳) به عوارض جانبي داروها (داروهاي با خصوصيت آنتي كولينرژيك وداروهاي ضدپاركينسون موجب ايجاد دليريوم شده يا آن را تشديد مي‌كند) وبه تداخلات دارويي توجه كنيد.
مشاوره با متخصص
ممكن است بستري كردن بيمار به علت آشفتگي يا به علت بيماري طبي منجر به دليريوم لزوم پيداكند. ميزان مرگ ومير همراه با دليريوم قابل توجه است. ممكن است نياز باشد تا بيماران را به منظور تشخيص ودرمان بيماري طبي زمينه در بخش‌هاي مرتبط بستري كرد.

کاردیو میوپاتی یک بیماری عضله قلب است. نام آن از ریشه کاردیو به معنی قلب، میو به معنی ماهیچه و پاتی به معنی بیماری است. علت های شناخته شده کاردیو میوپاتی زیاد هستند، و شامل بیماری عروق قلب و دریچه ای قلب می شود.
کادیومیوپاتی در ۳ شکل عمده اتفاق می افتد، همه آنها بر توانایی قلب شما برای پمپ خون و رساندن آن به بقیه بدن شما اثر می گذارد.
درمان کاردیومیوپاتی بستگی به نوعی است که ممکن است شما داشته باشید و ممکن است شامل داروها، کاشت وسایل یا، در موارد شدید ، یک پیوند قلب باشد.
علائم ونشانه ها
بعضی افراد که دچار کاردیومیوپاتی می شوند ممکن است هیچ علائم و نشانه ای در مراحل اولیه بیماری نداشته باشند. اما همینطور که بیماری پیش میرود، علائم و نشانه ها معمولا ظاهر می شوند.این علائم و نشانه ها همان هایی هستند که اغلب همراه با سندرم موسوم به نارسایی قلبی احتقانی هستند. آنها ممکن است شامل:
- تنگی نفس با فعالیت و حتی در حال استراحت
- ورم اندام تحتانی
- باد کردن شکم با مایع
- خستگی و کوفتگی
- ریتم نامنظم قلب
- سرگیجه، دوران سر و غش وضعف
اهمیتی ندارد که شما کدام نوع از کاردیو میوپاتی رادارید، علائم و نشانه ها گرایش به پیشرفت دارند با مرور زمان اگر درمان نشود.در برخی افراد، این بهم خوردگی شتاب سریعی می گیرد ، در حالی که در دیگران ، بیماری ممکن است به یک سطحی برسد و برای مدتی از زمان متوقف شود. در برخی از موارد کاردیومیوپاتی گشاد شده ، شایعترین نوع از ۳ نوع ، بیماری ممکن است بخودی خود کاملا بهبود یابد.

علل
علل شایعترین شکل کاردیو میوپاتی شامل:
- کاردیومیوپاتی گشاد شده.این شایعترین شکل کاردیومیوپاتی است. در این اختلال ، بطن چپ قلب – حفره اصلی پمپاژ قلب شما – بزرگ شده( گشاد شده) و توانایی پمپ آن کم قدرت می شود.اگر چه این نوع می تواند افراد با هر سنی را درگیر کند، اغلب در افراد با سن میانه اتفاق می افتد، با شیوع بیشتری در بین مردان تا زنان. برخی از افراد با کاردیومیوپاتی ممکن است وضعیت را به ارث برده باشند.
- کاردیو میوپاتی هیپر تروفیک.این نوع گرفتار می کند رشد غیر طبیعی یا کلفت شدن ماهیچه قلب شما، عمدتا تاثیر بر ماهیچه بطن چپ دارد. با کلفت شدن قلب، میل به سفت شدن پیدا می کند و اندازه حفره پمپ کننده ممکن است کوچک شود، و تداخل با توانایی قلب برای رساندن خون به بدن می کند.کاردیو میوپاتی هیپرتروفیک می تواند در هر سنی اتفاق افتد،اما این وضعیت تمایل به شدت بیشتری در آنهایی که در دوران طفولیت تشخیص داده می شوند دارد.تحقیقات معین کرده ژن های غیر طبیعی افراد را مساعد به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک می کند.بیشتر افراد درگیر دارای سابقه فامیلی از بیماری هستند.
- کاردیومیوپاتی محدود سازندهRestrictive . ماهیچه های قلب در افراد با نوع Restrictive سخت شده و قابلیت انعطافی آن کم می شود، و تداخل با باز شدن و پر شدن بطن های قلب با خون در بین ضربانات قلب یا انقباضات می کند.در حالیکه کاردیومیوپاتی restrictive می تواند در هر سنی اتفاق افتد، آن اغلب تمایل به تاثیر بر افراد پیرتر دارد.و از نسبت شیوع کمتری نسبت به دیگر انواع کاردیومیوپاتی برخوردار است. کاردیو پاتی restrictive می تواند بی هیچ دلیل شناخته شده ای اتفاق افتدidiopathic (ناشناخته) یا ممکن است در نتیجه بیماری های دیگری در بدن که تاثیر بر قلب دارند ایجاد شود. یک مثال، آمیلوئیدزAmyloidosis است ، یک وضعیت نادر که در آن پروتئین های غیر طبیعی حاضر در خون بر روی قلب رسوب می کنند.
در اغلب افراد، علت کاردیو میوپاتی ناشناخته است. در برخی افراد، هرچند، پزشکان قادر به معین کردن یک علت یا عوامل همکار، شامل برخی از آنهایی که تاثیر بر قلب و سیستم قلبی عروقی می گذارند.برای مثال، هر کدام از وضعیت های زیر ممکن است علت یا در ارتباط با گشاد شدن و کاهش عملکرد قلب باشد:
- فشارخون بالای دائمی
- مشکلات دریچه ای قلب
- صدمه به بافت قلب در نتیجه حمله قلبی اخیر
- بالا بودن ضربان قلب به صورت مزمن
- اختلالات متابولیک، مانند بیماری تیروئید یا دیابت
- سوء تغذیه از ویتامین های اساسی و املاح معدنی مانند تیامین( ویتامین ب-۱)، سلینیوم، کلسیم و منیزیم
- حاملگی
- استفاده بیش از حد از الکل در سالهای زیاد
- سوء مصرف کوکائین یا داروهای ضد افسردگی، مانند ضد افسردگی های ۳ حلقه ای
- استفاده از داروهای شیمی درمانی برای درمان سرطان
- برخی عفونت های ویروسی، که ممکن است صدمه به قلب بزنند و کاردیو میوپاتی را برانگیزانند.
هموکرماتوز Hemochromatosis اختلالی است که در آن بدن شما بطور شایسته ای متابولیسم آهن را انجام نمی دهد، و موجب تجمع آهن در ماهیچه قلب شما می شود. این می تواند منجر به ضعیف شدن ماهیچه قلب، و در نتیجه ظهور یک کاردیو میوپاتی گشاد شدهDilated شود.

زمانی که نیاز به مشاوره پزشکی است
پزشک خود را ملاقات کنید برای یک ارزیابی و تشخیص اگر شما یک یا بیشتر از علائم و نشانه های در ارتباط با کاردیو میوپاتی دارید. به اورژانس زنگ بزنید اگر شما دارای درد در قفسه سینه که بیشتر از چند دقیقه طول می کشد هستید یا اگر شما مشکل شدید در تنفس کردن دارید.
به علت اینکه کاردیومیوپاتی اغلب اوقات در بیشتر از یک نفر از اعضای فامیل رخ می دهد، با پزشک خود و اعضای خانواده نزدیک صحبت کنید، شامل خویشان و پدر و مادر ، اگر شما تحت تاثیر قرار گرفته اید.پزشک شما ممکن است توصیه کند که اعضای خانواده برای وجود این وضعیت مورد معاینه قرار بگیرند.
غربالگری و تشخیص
پزشک شما را هدایت به انجام یک معاینه بالینی و گرفتن تاریخچه پزشکی ، شامل پرسش در مورد تاریخچه خانوادگی شما در مرد بیماری های قلبی خواهد کرد.او همچنین از شما در مورد شرایطی که در آن نشانه های شما اتفاق می افتد خواهد کرد- برای مثال ، آیا فعالیت های جسمی موجب بروز نشانه ها می شود. اگر پزشک مشکوک به کاردیومیوپاتی باشد، شما ممکن است نیاز به چند آزمایش برای اثبات تشخیص یا رد کردن دیگر وضعیت ها داشته باشید. این آزمایشات ممکن است شامل:
- عکس برداری از قفسه سینه. یک تصویر از قلب شما که نشان دهنده اینکه آیا بزرگ شده است.
- اکو کاردیو گرام. با استفاده از امواج صدا یا اولتراسوند به صورت غیر تهاجمی تصویری از قلب خلق می شود ، پزشک اندازه قلب و حرکات را در حال ضربان مشاهده می کند.
- نوار قلب.E.C.G در این آزمایش غیر تهاجمی، قطعه های الکترود بر روی پوست وصل شده و ایمپالس های الکتریکی قلب شما را اندازه می گیرد.یک نوار قلب می تواند اختلالات در فعالیت الکتریکی قلب شما را نشان دهد، که می تواند ضربانات نامنظم قلب و محل های صدمه را نشان دهد.
- کاتتراسیون catheterization و نمونه برداری.در این شیوه ، یک لوله نازک(کاتتر) از طریق رگ های خونی شما وارد قلب شده، و در آنجا یک نمونه کوچک(بیوپسی) از قلب شما برای آنالیز آزمایشگاهی می تواند گرفته شود.فشار داخل حفره های قلب اندازه گیری می شود . تصویر عروق قلب گرفته می شود(آنژیو گرافی قلب) تا مطمئن شوند که هیچ انسدادی وجود ندارد.
-آزمایشات خون. یک آزمایش خون می تواند میزان brain natriuretic peptide(BNP) ، یک پروتئین که در قلب شما تولید می شود را اندازه بگیرد. میزان خونی BNP شما افزایش می یابد وقتی که قلب شما در معرض استرس ناشی از نارسایی قلبی احتقانی باشد. اندازه گیری میزان BNP شما کمک به پزشک شما در تشخیص افتراقی نارسایی قلبی احتقانی از دیگر اختلالات مانند بیماری های ریه می کند.
- تست دیگر خونی میزان آهن شما را اندازه می گیرد. داشتن مقدار زیاد آن ممکن است نشانه تجمع بیش از حد آن باشد و موسوم به هموکروماتوز hemochromatosis است.تجمع بیش از حد آهن در ماهیچه های قلب می تواند آن را ضعیف کند. تشخیص به موقع و درمان آن می تواند پیشگیری از پیشرفت این بیماری جدی کند.مشکلات تیروئید که تاثیر بر قلب دارند همچنین می توان با یک آزمایش ساده خون مشخص کرد.

درمان
هدف غایی از درمان برای کاردیومیوپاتی عبارتند از:
- مدیریت نشانه های شما
- پیشگیری از پیشرفت بیماری شما
- کاهش خطر عوارض شما
درمان بر اساس اینکه کدام نوع اصلی کاردیو میوپاتی را شما دارید متفاوت است:
- کاردیو میوپاتی گشاد شدهDilated . پزشکان معمولا دارو برای کاردیو میوپاتی گشاد شده تجویز می کنند. مهار کننده های آنزیم آنژیو تنسینAngiotensin-converting enzyme(ACE)inhibitors مانند انلاپریل(Vasotec) ، لیزینوپریلlisinopril(Zestril,Prinivil) ، رامی پریلramipril(Altace) یا کاپتو پریلcaptopril(Capoten) – می توانند توانایی پمپ قلب را بهبود بخشند. ادرار آور ها ، مانند فورزاماید(لازیکس)، می تواند از تجمع مایع جلوگیری کند. بتا بلوکرها مانند اتنولول (تنورمین)، carvedilol(Coreg) و metoprolol(Lopressor,Toprol XL) – می توانند عمل قلب را بهبود بخشیده و خطر مرگ را در افراد با کاردیو میوپاتی گشاد شده کاهش دهند.
- انتخاب دیگر برای برخی افراد با نوار قلب غیر طبیعی گذاشتن دستگاه مخصوص ضربان ساز pacemaker است که انقباضات بین بطن های چپ و راست را هماهنگ می کند(biventricular pacing) .در افرادی که ممکن است در خطر بی نظمی های شدید قلب باشند، دارو درمانی یا دستگاه قابل کاشت دیفیبریله کردن قلب Cardiovertor-defibrillator(ICD) می تواند از انتخاب ها باشد.ICDs ها کوچک و وسایلی در اندازه مینی کاست هستند که در سینه شما کاشته می شود برای مانیتور کردن دائمی ضربان قلب و تخلیه شوک های الکتریکی کالیبره شده دقیق در زمان نیاز برای کنترل ضربانات قلبی غیر طبیعی و تند. این وسیله ها همچنین می توانند به عنوان ضربان ساز pacemaker کارآیی داشته باشد.
- کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک.پزشک شما ممکن است بتا بلوکرها مانند لوپرسورLopressor یا مسدود کننده های کانال کلسیمی مانند وراپامیلVerapamil(Calan,Isoptin) ، که می توانند قلب شما را شلRelax کنند، عمل پمپاز را آهسته کنند و ریتم قلب را پایدار کنند.
- برای بعضی افراد ، یک ضربان ساز pacemaker یا یک ICD ممکن است توصیه شود. در موارد پیشرفته کاردیو میوپاتی هیپرتروفیک ، جراح ممکن است قسمتی از دیواره کلفت شده ماهیچه ای قلب را که تداخل با جریان خون طبیعی می کند بردارد. این شیوه عمل موسوم به میوتومیseptal myotomy-myectomy ، می تواند نشانه ها را در بیشتر بیماران کاهش دهد.
پزشک شما ممکن است همچنین توصیه به درمان جدیدی به نام ریشه کنی الکلی کند. این روش غیر جراحی ، با استفاده از تزریق الکل برای نابود کردن ماهیچه های اضافی قلب استفاده می شود، ممکن است کلفتی قلب را کاهش داده و جریان خون را بهبود بخشد.
- کاردیو میوپاتی محدود کنندهRestrictive. مانند تمامی انواع کاردیو میوپاتی ، پزشک شما به شما توصیه خواهد کرد که به میزان نمک و مایعات دریافتی خود توجه خاص داشته باشید و وزن خود را روزانه تحت نظر داشته باشید. درمان احتباس آب با ادرار آور ها است . ممکن است به شما داروهایی برای پایین آوردن فشار خون و کنترل ضربانات سریع و نامنظم قلب توصیه شود.
- خیلی از دارو هایی که پزشک برای کاردیو میوپاتی توصیه می کند ممکن است عوارض جانبی داشته باشد . قبل از استفاده از این داروها مطمئنا با پزشک خود صحبت کنید.

پیوند قلب
اگر شما بیماری پیشرفته دارید و داروها نمی تواند نشانه ها را خوب کنترل کند یا پیش آگهی برای زنده ماندن خیلی ناچیز است ، پیوند قلب ممکن است یک انتخاب باشد.به خاطر کمبود دهنده های قلب ، حتی افرادی که بیماری وخیم دارند ممکن است یک انتظار طولانی قبل از گرفتن پیوند قلب داشته باشند.در برخی موارد، افراد را می توان با یک دستگاه مکانیکی کمکی قلب تا زمان انتظار برای تطابق با دهنده قلب حمایت کرد.
این وسیله ، به عنوان وسیله های کمکی بطنیVentricular assist devices(VAD) شناخته می شود و میتواند از جریان خون برای مدت طولانی حمایت کند و ممکن است به شما اجازه دهد در بیرون از بیمارستان زندگی کنید در حالی که شما در انتظار هستید. در برخی از افراد که کاندیدای پیوند قلب نیستند، VAD ممکن است حمایت طولانی مدت ایجاد کند.
پیشگیری
در اغلب موارد شما نمی توانید احتمال گرفتن کاردیو میوپاتی را پیشگیری کنید یا کم کنید. به پزشک خود اجازه دهید که در صورتی که سابقه خانوادگی این بیماری دارید اطلاع داشته باشد. اگر کاردیو میوپاتی سریع تشخیص و درمان شود ممکن است از پیشرفت بیماری جلوگیری شود.
شما می توانید شانس نارسایی قلبی را با دوری کردن از بعضی موقعیت ها که قلب را ضعیف می سازد، شامل سوء مصرف الکل یا کوکائین ، یا سوء تغذیه کاهش دهید. کنترل کردن فشار خون بالا مهم است و از رسیدن خیلی از افراد به نارسایی قلبی در طول حیات جلوگیری می کند.
مراقبت های فردی
پزشک شما ممکن است توصیه کند که خود را با تغییرات در شیوه زندگی که در زیر می آید برای مدیریت کاردیو میوپاتی تطبیق دهید:
- ترک سیگار
- از دست دادن وزن اضافی
- عادت به غذای کم نمک
- انجام ورزش های سبک ، بعد از صحبت با پزشک خود مناسب ترین برنامه برای شما ریخته خواهد شد.
- دوری از نوشیدن الکل

از قدیم الایام بیماری که سکته قلبی کرده ، تمایل به بی حرکتی و در بستر ماندن دارد . با پیشرفت علم پزشکی محققان متوجه شدند که با براه انداختن زودهنگام بیمار ، روند بهبودی بیماری سریعتر طی می شود .
امروزه در مراکز پیشرفته دنیا بیماران با سکته قلبی پس از گذشت ۴-۳ هفته از زمان وقوع سکته پس از مشورت با پزشکان معالج خود ، به مراکز توان بخشی قلبی مراجعه می کنند و در این مراکز زیر نظر متخصصان قلب و فیزیوتراپیست با توجه به اصول خاص خود شروع به فعالیتهای بدنی مخصوص بیماران کرونری می کنند . بخشی از این فعالیت ها در قسمت ذیل آورده شده است .
۱) بایستید ، پاها را بیشتر از عرض شانه باز کنید . یک دست را کنار بدن و دست دیگر را بالا آورید . تنه را به سمت راست خم کنید . دست چپ در بالای سر کشیده شود . هر دو پا را صاف نگه دارید . همین حالت را برای سمت مقابل نیز تکرار کنید . ۵ بار این کار را تکرار کنید .
۲) بنشینید ، زانوها را به سمت خارج خم کرده و پاها را در مقابل هم قرار دهید . دستها را روی زانو گذاشته و به سمت بیرون هل دهید تا کششی در داخل ران حس کنید . هر کشش را ۶۰-۳۰ ثانیه نگه داشته و یک تا دو بار این کار را انجام دهید .
۳) بایستید ، دستها را روی کمر گذاشته و به سمت چپ خم شوید . در همین وضعیت به سمت جلو و راست بچرخید . سپس به وضعیت ایستاده برگردید . بعد از دو بار انجام اینکار جهت حرکت را عکس کنید . اینکار را ۵ بار تکرار کنید .
۴) طاق باز خوابیده و پاها را کاملاً صاف کنید . یک پا را بلند کرده و خم کنید و با دستها زانوی خم شده را بگیرید . پای دیگر را صاف نگه دارید . زانو را به سمت قفسه سینه بکشید و مچ پا را به سمت بالا و پائین حرکت دهید . این کار را با پای مقابل نیز تکرار کنید . ۱۰ بار این کار را انجام دهید .
۵) بایستید ، دستها را تا سطح شانه از طرفین بالا بیاورید . بدون بلند کردن پاشنه ها ، تنه را به راست بچرخانید . ۴-۳ بار اینکار را تکرار نموده و سپس به سمت چپ بچرخانید . ۵ بار این کار را انجام دهید .
۶) بایستید ، دستها را روی کمر قرار دهید ، به آرامی ۹۰ درجه به سمت جلو خم شوید . سپس خیلی آرام به وضعیت شروع برگردید . ۱۰ بار اینکار را انجام دهید .
۷) بایستید ، پاها را ۳۰ سانتیمتر از هم باز کنید و دستها را کنار بدن قرار دهید ، سپس دستها را بالا آورده ، یک دایره بزرگ با دستها ایجاد کنید . زمانی که دستها در بالای سر به هم رسیدند ، روی انگشتان پا بلند شوید . 8-۵بار اینکار را انجام دهید .
بایستید ، پاها را جفت کنید ، با دستها در پهلو دایره بزرگی ایجاد کنید . جهت حرکت عکس هم می باشد .
۵ بار در جهت رو به جلو و ۵ بار در جهت رو به عقب اینکار را تکرار کنید .

ديابت حاملگي چيست؟ ديابت حاملگي نوعي ديابت است كه زنان حامله به آن مبتلا مي شوند. بين ۲ تا ۷ درصد زنان حامله دچار اين نوع ديابت مي شوند و به اين دليل اين بيماري يكي از شايعترين عوارض حاملگي است.
سيستم گوارش بيشتر غذاي خورده شده را به نوعي قند به نام گلوكز مي شكند. گلوكز وارد خون شده و با كمك انسولين (هورموني كه از لوزالمعده يا پانكراس ترشح مي شود) سوخت لازم براي سلول هاي بدن را فراهم مي كند.
در ديابت حاملگي هم نظير ديابت هاي تيپ ۱ و ۲ (كه در افراد غير حامله بروز مي كند)، گلوكز به جاي رفتن به درون سلول ها و تبديل شدن به انرژي در داخل خون باقي مي ماند.
اما چرا در حاملگي چنين اتفاقي رخ مي دهد؟
در طي حاملگي، هورمون ها استفاده از انسولين را براي بدن سخت مي كنند و از اين رو لوزالمعده بايد انسولين بيشتري توليد كند.
در بيشتر زنان حامله اين مسئله مشكلي ايجاد نمي كند و پانكراس انسولين بيشتري ترشح مي كند. ولي در صورتيكه پانكراس نتواند به اندازه لازم انسولين ترشح كند و سطح گلوكز در خون بالا رود ديابت حاملگي رخ مي دهد.
بيشتر زنان مبتلا به ديابت حاملگي بعد از تولد كودك بهبود مي يابند. با اين حال ابتلا به اين بيماري احتمال ابتلا در حاملگي هاي بعدي و يا در آينده را افزايش مي دهد.
تأثير ديابت بر روند حاملگي
امروزه بيشتر زنان مبتلا به ديابت حاملگي كودكان سالمي بدنيا مي آورند. پزشك معالج بيمار را تحت نظر گرفته و قند خون با استفاده از رژيم درماني و ورزش و در صورت لزوم تزريق انسولين در حد طبيعي نگه داشته مي شود. اما در صورتيكه ديابت بخوبي كنترل نشود مي تواند عواقبي جدي براي مادر و كودك به همراه داشته باشد.
در بيشتر زنان حامله مهمترين نگراني اين است كه قند خون بالا سبب بالا رفتن قند خون جنين مي شود. در نتيجه، لوزالمعده جنين بايد براي سوزاندن گلوكز اضافي انسولين بيشتري ترشح كند. مجموعه اين اتفاقات سبب مي شود بدن جنين چربي بيشتري توليد كرده و وزن جنين بويژه در بالا تنه افزايش يابد.
افزايش وزن در بالا تنه جنين منجر به وضعيتي به نام ماكروزومي مي شود. كودك ماكروزوم ممكن است خيلي بزرگ باشد بطوريكه در زايمان طبيعي نتواند از كانال زايماني خارج شود. يا سر كودك در هنگام زايمان وارد كانال شود ولي شانه هايش گير كند. در اين وضعيت كه “ديستوشي شانه” خوانده مي شود پزشك بايد براي خارج كردن جنين از رحم از مانور هاي خاصي استفاده كند.
زايمان طبيعي گاهي در اين وضيعت منجر به شكستگي استخواني يا آسيب به اعصاب مي شود كه در هر دو حالت مشكل در ۹۹% كودكان متولد شده بدون بجاي گذاشتن عوارض دائمي بهبود مي يابد. (در بعضي موارد خيلي نادر كودك ممكن است بدليل نرسيدن اكسيژن كافي در حين زايمان دچار مشكلات مغزي گردد.) مانور هاي انجام شده همچنين ممكن است سبب آسيب به ناحيه مهبلي مادر نيز شده و يا نيازمند يك اپيزيوتومي بزرگتر باشد.
به دليل اين خطرات، در صورتيكه پزشك به بزرگ بودن جنين مشكوك باشد ممكن است سزراين توصيه شود. خوشبختانه، در صورتيكه ديابت حاملگي كنترل شود، تنها در درصد كمي از موارد جنين بيش از حد بزرگ مي شود.
به فاصله كوتاهي پس از تولد، قند خون كودك ممكن است افت كند زيرا بدن وي همچنان در حال توليد مقادير اضافي انسولين است. به همين دليل، بلافاصله در اتاق زايمان، قند خون كودك با استفاده از خون گرفته شده از پاشنه پايش كنترل مي شود. در صورتيكه قند خون پايين باشد كودك بايد در اسرع وقت چه با شير مادر و چه با شير خشك و يا آب قند تغذيه شود. (در موارد شديد افت قند خون ممكن است گلوكز وريدي به كودك داده شود.)
در اين كودكان خطر ابتلا به يرقان نوزادي، پلي سيتمي (بالا بودن تعداد گلبول هاي قرمز خون)، و هيپو كلسمي (پايين بودن كلسيم خون) نيز بيشتر است. در صورتيكه ديابت حاملگي بخوبي كنترل نشود ممكن است بر عملكرد قلب جنين نيز تأثير بگذارد. بعضي مطالعات نشان داده اند كه ميان ديابت حاملگي شديد و افزايش خطر مرده زايي در دو ماه آخر حاملگي رابطه وجود دارد. و در نهايت، ديابت حاملگي خطر ابتلابه پره اكلامپسي را دو برابر مي كند.

تحت نظر گرفتن جنين براي جلوگيري از عوارض ديابت حاملگي
بسته به شدت بيماري و اينكه مادر مشكلات ديگري در زمينه حاملگي دارد يا خير، پزشك معالج ممكن است جنين را با دقت بيشتري در دو يا سه ماه آخر حاملگي تحت نظر بگيرد. پزشك به مادر آموزش خواهد داد كه چگونه در سه ماهه سوم حاملگي تعداد دفعات حركت جنين را بشمارد و در صورت برخورد با كاهش تحرك جنين بلافاصله وي را مطلع سازد.
در صورتيكه قند خون كنترل نشود و يا بقدري بالا باشد كه نياز به انسولين وجود داشته باشد و يا مشكلات ديگري وجود داشته باشد، احتمال نياز به كنترل قلب جنين (nonstress test) يا سونوگرافي دوره اي در حدود هفته ۳۲ وجود دارد. (اين نوع از سونوگرافي “بيوفيزيكال پروفايل” خوانده مي شود.) در صورتيكه قند خون بدون نياز به تزريق انسولين در حد مجاز كنترل شود و بيمار مشكل ديگري نداشته باشد ممكن است نيازي به اين تست ها تا چند هفته آخر حاملگي يا زمان زايمان وجود نداشته باشد.
پزشك معالج همچنين ممكن است حوالي هفته هاي ۲۹ تا ۳۳ يك سونوگرافي به منظور اندازه گيري جنين و تخمين وزن او درخواست كند. در اين زمان، اگر جنين بيش از حد بزرگ باشد ممكن است انسولين تجويز شود. در صورتيكه پزشك به بزرگ بودن جنين مشكوك باشد ممكن است سونوگرافي ديگري در نزديكي زمان زايمان انجام دهد، هرچند سونوگرافي در اواخر حاملگي چندان در تخمين اندازه جنين دقيق نيست. بسته به شرايط، ممكن است زايمان قبل از موعد مقرر القاء شود يا سزارين انجام گردد.
توجه: اگر ديابت حاملگي در نيمه اول دوران حاملگي تشخيص داده شود احتمال اينكه بيمار از قبل از حاملگي دچار ديابت بوده ولي تشخيص داده نشده است بيشتر است. در اين موارد، پزشك ممكن است يك اكوكارديوگرافي از قلب جنين درخواست كند زيرا خطر نواقص زايماني بويژه ناهنجاري هاي قلبي در مواردي كه قند خون در طي ۸ هفته اول حاملگي بالا باشد (زماني كه بدن جنين در حال شكل گرفتن است) بيشتر است.
تشخيص ديابت حاملگي
مادر ممكن است متوجه شود كه نسبت به شرايط معمول بيشتر تشنه، گرسنه و خسته مي شود و يا دچار تكرر ادرار شده است ولي اينها همگي علائم شايعي در زمان حاملگي هستند و طبيعي تلقي مي شوند. واقعيت اين است كه ديابت حاملگي اغلب بدون علامت است. به همين دليل است كه تقريباً در تمام زنان حامله بين هفته هاي ۲۴ و ۲۸ قند خون اندازه گيري مي شود.
با اين حال، در صورتيكه خطر ابتلا به ديابت در مادر بيشتر باشد و يا علائمي از آن را داشته باشد (نظير وجود قند در ادرار ) اندازه گيري قند خون در اولين ويزيت زمان حاملگي و بعد از آن در صورتيكه نتيجه آزمايش اول منفي باشد بين هفته هاي ۲۴ و ۲۸ انجام مي شود. مثبت بودن آزمايش قند خون دليل بر ابتلا به ديابت حاملگي نيست ولي بيمار بايد براي تشخيص قطعي مجدداً مورد آزمايش قرار گيرد.

چه عواملي خطر ابتلا به ديابت حاملگي را افزايش مي دهند؟
طبق نظر انجمن ديابت آمريكا عوامل زير خطر ابتلا به ديابت حاملگي را افزايش داده و قند خون در اين موارد بايد زودتر اندازه گيري شود:
چاقي (اندكس توده بدن - body mass index بالاي ۳۰)
سابقه ابتلا به ديابت حاملگي در حاملگي هاي قبلي
سابقه خانوادگي ديابت
بعضي پزشكان عوامل زير را نيز به ليست بالا اضافه مي كنند:
وجود قند در ادرار (آزمايش ادرار در تمامي ويزيت هاي زمان حاملگي انجام مي شود)
سابقه بدنيا آوردن نوزاد بزرگ (بعضي ۴ كيلوگرم و بعضي ۴ كيلو و ۴۰۰ گرم را مرز در نظر مي گيرند)
مرده زايي بدون دليل
سابقه بدنيا آوردن كودك دچار نواقص زايماني
بالا بودن فشار خون
توجه داشته باشيد كه بسياري از زناني كه به ديابت حاملگي مبتلا مي شوند هيچيك از اين فاكتور ها را ندارند. به همين دليل است كه بيشتر پزشكان اندازه گيري قند خود را براي تمام بيمارنشان در هفته هاي ۲۴ تا ۲۸ بصورت روتين درخواست مي كنند. از سوي ديگر، در درصد كمي از زنان حامله ممكن است احتمال ابتلا بقدري كم باشد كه اصلاً نيازي به آزمايش نداشته باشند. خصوصيات اين زنان عبارتند از:
سن كمتر از ۲۵ سال
وزن منتاسب
نبود سابقه خانوادگي ديابت
نبود سابقه بالا بودن قند خون
نبود سابقه بدنيا آوردن كودك بزرگ يا هر گونه عوارض ديگري كه معمولاً همراه ديابت حاملگي ديده مي شود
درمان ديابت حاملگي
درمان ديابت حاملگي به شدت بيماري بستگي دارد. بيمار بايد قند خود را با استفاده از دستگاه هاي خانگي كنترل قند خون و يا نوار هاي حساس به قند خون كنترل كند. رژيم غذايي برنامه ريزي شده مي تواند كمك كننده باشد.
در رژيم غذايي، بايد تعادل صحيحي ميان پروتئين، چربي و كربوهيدرات وجود داشته باشد. همچنين ويتامين هاي لازم، مواد معدني و كالري لازم بايد تأمين شود. از مصرف مواد شيرين بايد پرهيز كرد و يا مصرف آنها را به حداقل رساند. همچنين پرهيز از حذف وعده هاي غذايي، بويژه صبحانه، بر ثابت نگه داشتن قند خون مؤثر است.
رعايت رژيم غذايي ممكن است در ابتدا كمي نگران كننده باشد ولي اگر به آن عادت كنيد ديگر چندان سخت نيست. همچنين مادر نبايد خود را تحت رژيم غذايي خاص يا محدود كننده بداند. اصول حاكم بر رژيم غذايي ديابتي براي همه افراد مفيد است بنابراين اگر ديگر اعضاء خانواده هم اين رژيم غذايي را رعايت كنند فرصتي فراهم شده است تا همه از يك تغذيه سالم تر بهره مند شوند.
مطالعات نشان مي دهند كه ورزش سبك هم به بهبود توانايي بدن در سوزاندن گلوكز كمك كرده و سبب كاهش قند خون مي شود. ۳۰ دقيقه فعاليت هوازي در روز، نظير پياده روي يا شنا، براي بسياري از زنان مبتلا به ديابت حاملگي سودمند است. ورزش شديد براي همه توصيه نمي شود، بنابر اين براي آگاهي از ميزان فعاليت ورزشي مناسب و مفيد بهتر است با پزشك مشورت شود.
در صورتيكه قند خون با رژيم غذايي و ورزش كنترل نشود پزشك ممكن است انسولين تزريقي نيز تجويز كند. حدود ۱۵ درصد زنان مبتلا به ديابت حاملگي به انسولين نياز پيدا مي كنند. اخيراً بعضي پزشكان به جاي انسولين، داروهاي خوراكي نظير قرص هاي گليبنكلاميد يا متفورمين تجويز مي كنند ولي هنوز در مورد مؤثر بودن اين داروها ترديدهايي وجود دارد.
آيا

آيا ديابت بعد از زايمان هم باقي مي ماند؟
احتمالاً نه. فقط درصد كمي از زنان مبتلا به ديابت حاملگي بعد از زايمان ديابتيك باقي مي مانند و به عقيده محققين بيشتر اين زنان قبل از حاملگي دچار ديابت تشخيص داده نشده بوده اند. براي اطمينان، بايد حدود ۶ تا ۱۲ هفته پس از زايمان قند خون اندازه گيري شود. اين آزمايش بايد ناشتا انجام شود (مثل بسياري از آزمايشات خون بيمار بايد حداقل ۱۲ تا ۱۴ ساعت چيزي نخورد. به عبارت ديگر شام زود صرف شود و صبحانه هم خورده نشود).
آيا ابتلا به ديابت حاملگي خطر ابتلا به ديابت را در آينده افزايش مي دهد؟
بله. حدود دو سوم زنان مبتلا به ديابت حاملگي در حاملگي هاي بعدي نيز به اين عارضه مبتلا مي شوند. تعداد كمي از مطالعات نشان داده اند كه حدود ۵۰% زناني كه به ديابت حاملگي مبتلا مي شوند طي ۵ سال اول بعد از زايمان دچار ديابت تيپ ۲ مي شوند. وجود شرايط زير خطر ابتلا را افزايش مي دهد:
چاقي
قند خون بسيار بالا در دوران حاملگي (بويژه اگر بيمار به انسولين نياز پيدا كرده باشد)
تشخيص ديابت در اوايل حاملگي
مقادير مرزي قند خون در آزمايشات بعد از زايمان (قند بالا ولي نه به اندازه اي كه تشخيص ديابت داده شود)
پزشك معالج به بيمار توصيه خواهد كرد كه چند وقت يك بار بايد آزمايش قند خون بدهد. اين زمان در صورتيكه آزمايشات بعد از زايمان طبيعي باشند معمولاً هر يك تا سه سال است. پايين نگه داشتن وزن، رژيم غذايي سالم، و ورزش مي توانند بسيار كمك كننده باشند.
همچنين ممكن است لازم باشد بيمار از مصرف قرص هاي ضد بارداري كه فقط پروژستين دارند خودداري كند.
در زناني كه به تازگي ديابت حاملگي داشته اند، خطر ابتلا به ديابت حاملگي تيپ ۲ افزايش مي يابد.
در كودك نيز احتمال چاقي در سنين كودكي يا بزرگسالي و نيز ابتلا به ديابت افزايش مي يابد. كمك به كودك براي داشتن يك تغذيه خوب، نگه داشتن وزن در حد مناسب، و تحرك فيزيكي كافي بسيار مهم است. در صورت ابتلا به ديابت حاملگي اين مسئله را حتماً به متخصص كودكاني كه كودك خود را پيش او مي بريد اطلاع دهيد

اگر پزشك به شما گفته است كه مايع آمنيوتيك شما بيش از حد است خيلي نگران نباشيد. بيشتر زناني كه دچار اين مشكل هستند كودكاني سالم بدنيا مي آورند. ولي در بعضي موارد اين مسئله ممكن است علامتي از ديابت و يا مشكلي در جنين باشد.
مايع آمنيوتيك چيست؟
مايع آمنيوتيك ماده اي است كه جنين را در كيسه جنين احاطه كرده است.
اين مايع كارهاي مهمي انجام مي دهد كه عبارتند از:
بعنوان يك ضربه گير جنين را در مقابل صدمات و بند ناف را در مقابل تحت فشار قرار گرفتن (و در نتيجه اختلال در اكسيژن رساني به جنين) محافظت مي كند. جنين و رحم را از عفونت محافظت مي كند. بعنوان يك منبع پشتيبان كوتاه مدت از مايعات و مواد غذايي عمل مي كند. به جنين براي تنفس و تحرك كمك مي كند. به تكامل مناسب سيستم هاي گوارشي، اسكلتي-عضلاني و تنفسي جنين كمك مي كند.
مايع آمنيوتيك كجا توليد مي شود؟
در طي ۱۶ هفته اول حاملگي، جفت، غشاهاي آمنيوتيك، بند ناف، و پوست جنين همگي مايعي توليد مي كنند كه همزمان با رشد جنين كيسه آمنيوتيك را پر مي كند. پس از آن جنين شروع به بلعيدن مايع كرده، مايع از كليه هاي جنين گذشته و بصورت ادرار از بدن جنين خارج مي شود و اين چرخه مجدداً تكرار مي شود بطوريكه كل مايع آمنيوتيك هر چند ساعت يك بار از اين چرخه عبور مي كند. (تعجب نكنيد! بله، بيشتر مايع آمنيوتيك در واقع ادرار است).
جنين همچنين مقداري مايع از ريه هايش ترشح مي كند. مقدار كمي از مايع آمنيوتيك جذب كيسه آمنيوتيك شده و وارد بدن مادر مي شود و يا از طريق خون بند ناف به بدن مادر بر مي گردد.
بنابراين، جنين نقش مهمي در حفظ مقدار مناسب مايع در كيسه آمنيوتيك دارد. زياد بودن مايع هيدرآمنيوس يا پلي هيدرآمنيوس و كم بودن آن اليگوهيدرآمنيوس خوانده مي شود.
تشخيص زياد بودن مايع آمنيوتيك
رشد سريعتر از طبيعي رحم ممكن است پزشك را به زياد بودن مايع مشكوك كند. زياد بودن مايع ممكن است سبب شود مادر حركات جنين را آنطور كه بايد در سه ماهه دوم يا سوم حس كند احساس نكند.
بيمار ممكن است علائمي نظير دردهاي شكمي (ناشي از فشار زياد مايع)، نوسان شديد وزن، كمر درد، و ورم شديد پاها و قوزك پا داشته باشد. در صورت وجود اين علائم پزشك براي بيمار سونوگرافي تجويز كرده و اندكس مايع آمنيوتيك (Amniotic Fluid Index) را محاسبه مي كند.
اندكس بالاي ۲۵ سانتي متر بيش از حد تلقي مي شود. مقدار طبيعي اين اندكس در سه ماهه سوم حاملگي ۵ تا ۲۵ سانتي متر است.
دلايل افزايش بيش از حد مايع
در بيشتر موارد علت ناشناخته است. در حدود ۶۰% موارد هيچ دليل خاصي پيدا نمي شود، جنين مشكلي ندارد و مايع خوبخود كم مي شود. با اين حال بيمار بايد همچنان تحت نظر باشد و براي وي تا آخر حاملگي non-stress test و سونوگرافي تجويز شود.
همچنين ممكن است به منظور كاهش خطر پارگي زودرس كيسه آب و شروع زايمان زودرس استراحت مطلق تجويز شود.

علل ديگر عبارتند از:
ديابت مادر: در صورتيكه مادر ديابت كنترل نشده داشته باشد ممكن است دچار افزايش بيش از حد مايع گردد. (پلي هيدرآمنيوس در ۱۰% مادران ديابتي و معمولا در سه ماهه سوم تشخيص داده مي شود).
به همين دليل معمولا براي مشخص كردن اينكه ممكن است افزايش بيش از حد مايع ناشي از ديابت باشد يك تست گلوكز انجام مي شود. اين موارد معمولا خفيف بوده و با كنترل ديابت براحتي درمان مي شوند.
ماكروزومي يا حاملگي چند قلويي:
بزرگ بودن بيش از حد جنين يا حاملگي دوقلويي يا چند قلويي خطر افزايش بيش از حد مايع آمنيوتيك را افزايش مي دهد. پلي هيدرآمنيوس بويژه در موارد سندرم انتقال خون دوقلوها محتمل است. در اين سندرم قلوي دهنده داراي مايع آمنيوتيك كم و قلوي گيرنده خون دچار افزايش بيش از حد مايع است.
ناهنجاري هاي جنيني:
در بعضي موارد نادر، جنين ممكن است دچار ناهنجاري باشد كه سبب مي شود مايع را نبلعد در حاليكه كليه اش ادرار بيشتري از همان مايع كمي كه بلعيده توليد مي كند.
اين مسئله ممكن است ناشي از ناهنجاري هايي باشد كه بلعيدن را براي جنين مشكل مي كنند. از جمله اين ناهنجاري ها مي توان به تنگي پيلور، شكاف لب يا كام، يا انسداد دستگاه گوارش اشاره كرد.
بعضي مشكلات دستگاه عصبي نظير نواقض لوله عصبي يا هيدروسفالي نيز مي توانند مانع بلع نوزاد شوند. در صورت تشخيص پلي هيدآمنيوس پزشك يك سونوگرافي با وضوح بالا و شايد يك آمنيوسنتز انجام مي دهد تا جنين را از نظر ناهنجاري ها و اختلالات ژنتيكي كنترل كند.
درمان
در حدود ۵۰% موارد بويژه در موارد خفيف مشكل خودبخود حل مي شود. در صورتيكه مايع خيلي زياد باشد و يا سبب ناراحتي زيادي شود پزشك ممكن است با استفاده از روشي بنام آمنيوسنتز درماني مقداري از مايع را خارج كند.
در اين روش پزشك سوزني را طريق رحم وارد كيسه آمنيوتيك كرده و مقداري از مايع را مي كشد. در موارد شديد اين كار ممكن است هر هفته و يا حتي بيشتر تكرار شود.
در بعضي موارد ممكن است براي كم كردن ميزان ادرار جنين از داروهاي مهار كننده پروستاگلاندين ها نظير ايندومتاسين استفاده شود.
تأثير پلي هيدرآمنيوس بر زايمان
پلي هيدرآمنيوس خطر زايمان زودرس را افزايش مي دهد بنابراين مادر بايد تحت نظر باشد. با شروع مراحل زايمان، خارج شدن مقدار زيادي مايع از رحم خطر پارگي جفت (جدا شدن زودرس جفت) يا پرولاپس بند ناف (قرار گرفتن بند ناف در گردن رحم و احتمال تحت فشار قرار گرفتن آن) را افزايش مي دهد.
هر دو اين وضعيت ها كودك را در خطر كمبود اكسيژن قرار داده و ممكن است نياز به سزارين اورژانس باشد.
از آنجا كه رحم نيز ممكن است پس از زايمان قادر به منقبض شدن نباشد احتمال خونريزي بعد از زايمان نيز وجود دارد. از اين رو پزشك در طول زايمان كاملا مادر را تحت نظر خواهد داشت

بيماري هايي که روي باروري خانمها موثراست


الف) بسته شدن سلول هاي فالوپ: لولۀ فالوپ مسير ارتباطي تخمدان و رحم است و اسپرم ها شناکنان از اين مسير عبور مي کنند تا براي عمل لقاح خود را به تخمک برسانند.
در صورت بسته شدن اين مسير مشکلات جدي براي باوري زن ايجائ مي شود و مداخلۀ پزشکي جهت رفع آن لازم است.ب)
سندرم تخمئان پلي کيستيک (PCOS ):
اين بيماري علت اصلي تخمک گذاري در بسياري از خانم ها است. زنان مبتلا به اين بيماري ممکن است دچار افزايش وزن، کاهش يا توقف عادت ماهيانه و رشد ناهنجار موهاي بدن در ناحيۀ ميان پاها، صورت و روي پستان ها شوند. اين بيماران مستعد نوسانات خلقي و احساسي نيز هستند.
ج) فيپروئيدها :
اين بيماري عبارت از رشد وخيم (غير سرطاني) بافت هاي فيبروئيد در داخل رحم يا روي آن است. اين عارضه خيلي شايع است و اگر باعث فشار به اعضاي مجاور خود نشود مي توان سال ها بدون علامت و بدون نياز به درمان باقي بماند.
معذالک در مواردي ممکن است فيبروئيد ها منجر به ناباوري يا سقط شوند(به بخش۵ مراجعه شود). رشد زياد فيبروئيدها مي تواند باعث بزرگ شدن رحم يا پيچ خوردن آن شود که باعث مي شود رويان نتواند در ديوارۀ رحم کاشته شود.
در چنين حالتي شما ممکن است به راحتي باردار شويد اما به علت عدم امکان کاشته شدن تخمک لقاح يافته در ديوارۀ رحم، در همان مراحل اوليه دچار سقط شويد. بافت فيبروئيدها معمولاً با حجم جنين هم سن خود قابل مقايسه است.
د) اندومتريوز:
در اين بيماري بافت بافت پوششي داخل رحم در مکان هايي خارج از رحم، مثل: لوله هاي فالوپ، تخمدان ها، مثانه، روده ها و حتي جاهايي مثل مخاط بيني رشد مي کند؛ سپس اين بافت ها در پاسخ به تحريکات هورموني (همانند پوش داخلي رحم)، شروع به خونريزي و ايجاد علائم مي کنند که اين وضعيت در جاهايي که امکان خروج خون وجود ندارد مي تواند باعث درد و التهاب شود.
من زني را ديده ام که به علت مهاجرت بافت اندومتر(پوشش داخلي رحم) به راه هوايي بيني، در ايام قاعدگي دچار خونريزي از بيني مي شد.
چون اندومتريوز مي تواند باعث ايجاد ضايعات ناشي از زخم و نيز انسدادهايي در ناحيۀ حفرۀ لگن شود؛ مي تواند روي باروري اثر منفي داشته باشد.
به نظر مي رسد۵۰درصد زنان مبتلا به اندومتريوز مشکلاتي از نظر بارداري داشته باشند. اين بيماري در زنان بالاي۳۰ سال که بچه دار نشده اند خيلي شايع تر است.
در برخي مبتلايان ممکن است لوله هاي فالوپ چنان آسيب ببينند که ديگر نتوانند تخمک را عبور دهند.
اگر سندرم تخمدان پلي کيستيک باعث ضايعات شديد در تخمدان شود، مي تواند باعث فقدان تخمک گذاري شود.
کاشته شدن بافت هاي اندومتري (پوشش داخلي رحم) بر روي تخمدان، مي تواند باعث تشکيل کيست هايي شود که از خون قهوه اي تيره پر شده که کيست هاي شکلاتي ناميده مي شوند.
ذ) بيماري سلياک:
اين بيماري در اثر عدم تحمل ماده اي به نام گلوتن ايجاد مي شود. گلوتن جرئي مهم از گندم است و غلات ديگر مثل: چاودار، جو و جودو سر نيز حاوي گلوتن بوده مي توانند همين مشکل را ايجاد کنند، البته برنج و ذرت مشکلي در اين زمينه ايجاد نمي کنند .
گلوتن از طريق وارد کردن آسيب به پرزهاي ديوارۀ روده و توقف جذب مواد غذايي حياتي ، باعث ايجاد اين بيماري مي شود.
تشخيص آن از طريق نمونه داري از بافت روده و بررسي آن صورت مي گيرد.
متأسفانه بيماري سلياک به طور غير مستقيم مي تواند اثر منفي بر قابليت باروري داشته باشد.
علائم کلينيکي سلياک شامل:
مدفوع چرب و بدبو، کاهش وزن، کم خوني، نفخ، خستگي و علائم کمبود و يتامين ها و مواد معدني مي باشند.
اين بيماري مي تواند خطر مرده زدايي و مرگ قبل از تولد را افزايش دهد.

علل نازايي درزنان علل در زنان به ترتيب شيوع عبارتند از :
۱ ـ اختلالات مربوط به لوله هاي رحمي
۲ ـ عدم تخمك گذاري (اختلالات مربوط به تخمدان(
۳ ـ اختلالات گردن رحم
۴ ـ آندومتريوز
۵ ـ علل رحمي
نيمي از موارد نازائي به علت اختلال در کار تخمک گذاري تخمدانها است . اگر زن به طور منظم قاعده شود ، دليل بر تخمک گذاري مناسب است و اگر قاعدگي او نامرتب باشد ، تخمک گذاري مناسبي وجود ندارد که بايد علت آن بررسي شود . فقط حاملگي نشان قطعيت تخمک گذاري است.

دسته بندي اختلالات تخمك گذاري بر اساس طبقه بندي WHO بدين ترتيب مي باشد:
گروه (I)
Hypothalamic amenorrhea Hypogondotropic hypogonadal anovulation
اين گروه، ۵ تا ۱۰ درصد موارد را شامل مي شود. در اين افراد سطح سرمي FSH پايين يا طبيعي و سطح سرمي استراديول پايين مي باشد كه ناشي از كاهش ترشح هورمونهاي GnRH (هورمون آزاد كننده گونادوتروپين) و يا بي تفاوتي هيپوفيز در پاسخگويي به GnRH مي باشد. افراد اين دسته معمولاً آمنوره دارند.
گروه (II)
Normogonadotropic normoestrogenic anovulation
گروه دوم، ۶۰ تا ۸۵ درصد موارد را شامل مي شود. ممكن است ترشح گونادوتروپين ها و استروژنها در اين زنان طبيعي باشد ولي ترشح FSH طي مرحله فوليكولي چرخه، زير مقدار طبيعي آن باشد. زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلي كيستيك در اين گروه قرار مي گيرند. تعدادي از افراد اين گروه تخمك گذاري طبيعي دارند به خصوص آنهايي كه اليگومنوره دارند.
گروه (III)
Hypergonadotropic Hypoestrogenic anovulation
گروه سوم، ۱۰ تا ۳۰ درصد موارد را شامل مي شود. از علل اصلي آن نارسايي زودرس تخمدان (فقدان فوليكول هاي تخمداني به خاطر يائسگي زودرس) و مقاومت تخمداني (شكل فوليكولي) مي باشد. اكثر اين زنان آمنوره دارند و معمولاً به درمان پاسخ نمي دهند.
گروه (IV)
Hyperprolactinemic anovulation
اين گروه، ۵ تا ۱۰ درصد موارد را شامل مي شود. به علت هيپرپرولاكتينمي، گونادوتروپين ها و در نتيجه ترشح استروژن مهار مي شود. اين افراد ممكن است داراي چرخه هاي بدون تخمك گذاري منظم باشند اما اكثراً داراي اليگومنوره يا آمنوره هستند. غلظت سرمي گونادوتروپين هاي اين گروه معمولاً طبيعي مي باشد.

علل اختلالات تخمك گذاري شامل موارد زير مي باشد:
* نشانگان تخمدان پركيستي (PCOS يا Polycystic Ovary Syndrome)
نشانگان تخمدان پركيستي(PCOS) وضعيتي است كه تخمدان‌هاي زنان و در برخي موارد غده‌هاي فوق‌كليه بيش از اندازه‌ي عادي هورمون‌هاي آندروژن توليد مي‌كنند. مقدار بالاي اين هورمون‌ها در فرآيند آزادسازي تخمك از تخمدان‌ها تداخل ايجاد مي‌كند و كيسه‌هايي پر از مايع به نام كيست(سيست) درون تخمدان‌ها پديد مي‌آيد. چون زنان داراي تخمدان‌هاي پركيستي در جريان تخمك‌گذاري نمي‌توانند تخمك آزاد كنند، اين وضعيت عامل بسياري از نازايي‌ها در زنان است.
در زناني كه دچار تخمدان‌هاي پركيستي شده‌اند، فوليكول‌هاي نارس به هم مي‌پيوندند و كيست‌هاي بزرگ‌تر يا توده‌هايي از كيست مي‌سازند. درون فوليكول‌هاي به هم پيوسته، تخمك‌ها مي‌رسند، اما فوليكول‌ها نمي‌تركند تا آن‌ها آزاد شوند. در نتيجه، زني با تخمدان‌هاي پركيست اغلب بي‌نظمي‌هاي قاعدگي، مانند قطع خونروش(آمنوره) يا خونروش گاه‌گاهي(اليگومنوره)، را تجربه مي‌كنند. اين دسته از زنان به دليل آزاد نكردن تخمك اغلب باردار نمي‌شوند.زناني كه چاق هستند خطر دچار شدن به تخمدان پركيستي در آن‌ها بيشتر است.گرچه باردار شدن براي زناني با تخمدان‌ پركيستي دشوار است، برخي از آن‌ها به طور طبيعي يا با كمك روش‌هاي درماني پيشرفته، باردار مي‌شوند. البته، احتمال سقط چنين در اين زنان از زنان ديگر بيشتر است.
خطر دچار شدن زني با تخمدان پركيستي به وضعيت‌هاي زير نيز بالاست:
· ديابت(بيماري قند(
· شانگان سوخت و سازي(Metabolic syndrome) كه گاه پيش‌ساز ديابت ناميده مي‌شود. اين نشانگان نشان مي‌دهد كه بدن نمي‌تواند مقدار هورمون انسولين را در خون به خوبي تنظيم كند.
· بيماري‌هاي قلب و عروق و فشار خون بالا
*آمنوره( (amenorrhea
آمنوره اوليه: هنگامي ست كه دختر نوجوان نخستين عادت ماهانه خود را تجربه نميكند. (فقدان كامل قاعدگي در زمان بلوغ).
آمنوره ثانويه: هنگامي ست كه زن قبلا قاعدگي را تجربه كرده است اما ناگهان قاعدگي وي قطع مي گردد.
علل كلي آمنوره ثانويه عبارتند از:
۱-تومورهاي غده هيپوفيز.
۲-اختلالات تغذيه اي نظير پرخوري عصبي وبي اشتهايي عصبي.
۳-مصرف برخي داروها مانند كورتيكواستروئيدها و داروهاي ضد افسردگي.
۴-اختلالات و نارساييهاي تخمداني. كيست و تومورهاي تخمداني.
۵-اختلالات غدد درون ريز نظير نشانگان كوشينگ(CUSHING`S SYNDROME) كه در آن سطح كورتيزول و هورمون آدرنال(فوق كليوي) افزايش مي يابد. و يا كم كاري و پر كاري تيروئيد.
۶-استرس ها و تنشهاي جسمي و عاطفي. استرسهاي ناشي از سفر، شغل و يا امتحان دادن.
۷-كاهش سريع وزن.و يا چربي ناكافي در بدن.
۸-چاقي و افزايش وزن ناگهاني. ميزان زياد چربي در بدن فرآيند تخمك گذاري را مختل ميكند.
۹-ورزش و فعاليتهاي بدني شديد، سنگين و مستمر.
۱۰-بيماريهاي مزمن نظير ورم مخاط روده بزرگ(COLITIS)، نارسايي كليوي، ديابت كنترل نشده، سل، كم خوني و امراض كبدي.
۱۱-شيمي درماني.
۱۲-بيماريهاي مزمن رواني نظير افسردگي.
۱۳-افزايش هورمونهاي پرولاكتين و تستوسترون.

اهميت ورزش ووزن ايده آل دربهبودباروري :
در تحقيقي كه توسط متخصصين غدد داخلي انجام شد ۲۹ نفر از خانمهايي كه به شدت لاغر بودند و تخمك گذاري نداشتند، انتخاب شدند.آنها وقتي وزن كافي به دست آوردند و به ۹۰ % از وزن
ايده آل خود رسيدند در طول ۳ سال ۲۴ نفر از آنها حامله شدند.در يك تحقيق ديگر در يازده نفر از ۱۳ نفر خانمي كه داراي وزن بالايي بودند و تخمك گذاري نداشتند، بعد از كاهش وزن ، تخمك گذاري انجام شد و باردار شدند. انجام ورزش متعادل اهميت دارد به دو دليل،اول آنكه ورزش زياد منجر به لاغري شده و مي تواند تخمك گذاري را متوقف كند و دوم اينكه حتي اگر وزن طبيعي بدن حفظ شود فعاليت شديد ورزشي بيش از يك ساعت در روز ( دويدن، اسكي، شنا ) در تخمك گذاري مشكل ايجاد مي كند.
در يك بررسي از ۳۴۶ خانمي كه مشكل تخمك گذاري داشتند، نشان داده شده است كه اكثر آنها روزانه بيش از يكساعت ورزش شديد انجام مي دهند.بررسيها نشان مي دهند كه ورزش شديد اثر خود را بر ناباروري از طريقي ديگر و مستقل از كاهش وزن اعمال مي كند.احتمالا آندورفين ها ( مخدرهاي طبيعي بدن )مي توانند در اين امر دخيل باشند.آنها با افزايش سطح (( پرولاكتين )) خون در زنان تخمك گذاري ايجاد اختلال مي كنند. عدم تخمك گذاري يكي از علل شايع ناباروري در زنان است. بيش‌تر زنان با عدم تـــخمك گذاري مزمن، داراي دوره‌هاي قاعدگي نامنظم و FSH طبيعي هستند(تيپ ۲ تعريف سازمان بهداشت جهاني).
پيش بيني وقوع تخمك گذاري در نحوه درمان اين بيماران مفيد بوده و توانايي پزشكان را در انتخاب
داروي مــــناسب و بي خطـــر افزايش مي دهد. هدف از اين مطالعه بررسي برخي عوامل مؤثر بر
تخمك گذاري در بيماران اليگومنوره نابارور بود که از آبان ۱۳۸۱ لغایت آبان ۱۳۸۲ به پزوهشکده
رویان مراجعه کرده بودند.
مواد و روش‌ها : درمجموع ۷۴ بيمار با قاعدگي هاي نامنظم و عدم تخمك گذاري مراجعه‌كننده، تحت
درمان با تاموكسي‌فن قرار گرفتند. عوامل مورد بررسي شامل علائم باليني مانند رويش غيرعادي مو در ناحيه صورت(Hirsutism) و نمايه توده بدني(BMI)، آندوكرين (FSH, LH, تستوسترون و انسولين)‌ و يافته هاي سونوگرافيك (اندازه گيري حجم و استروماي تخمدان) قبل از درمان بود.
پاسخ دهي تخمدان و تخمك گذاري با پايش سونوگرافي و اندازه گيري پروژسترون (در فاز لوتئال)
تعيين شد.
يافته‌ها : براساس آناليزهاي آماري,‌هيرسوتيسم,‌ BMI, غلظت LH سرم و نسبت LH/FSH و حجم تخمدان به عنوان پارامترها ي پيش بيني كننده تخمك گذاري شناخته شدند ( ۰۵/۰ (P≤. تفاوت آماري معني داري بين سن,‌ مدت ناباروري,‌ نسبت FBS به انسولين ناشتا و تخمك گذاري مشاهده نشد.
استنتاج : نتايج حاصل از اين مطالعه نشان مي دهد كه علائم بالینی شامل BMI و هيرسوتيسم‌ ،
وضعيت آندوكرين و شاخص‌هاي سونوگرافيك تخمدان زنان اوليگومنوره در مرحله قبل از درمان
مي تواند در پيش‌گويي پاسخ تخمدان‌ها پس از تحريك با داروي تاموكسي فن مؤثر باشد.
*كاهش ذخيره ي تخمدانها
*نارسايي زود رس تخمدانها
*نقص فاز لوتئال
داروهاي مصرفي
آنتي استروژنها
احتمالا با اشغال گيرنده هاي استروژني هيپوتالاموس و هيپوفيز از ايجاد پس خور منفي به وسيله استراديول جلوگيري مي كنند. بنابراين، سطح سرمي FSH افزايش مي يابد كه منجر به تحريك رشد فوليكولي و توليد استراديول فوليكولي مي شود.

هر چند مكانيسمهاي ديگري نيز ممكن است دست اندركار باشند ۱ـ كلوميفن: مؤثرترين دارو در درمان گروه ۲ است. اين دارو در بيماريهاي كبدي و وجود كيست هاي تخمداني منع مصرف دارد. مقدار مصرف آن در شروع mg/day ۵۰ طي ۵ روز متوالي مي باشد.
در زناني كه داراي چرخه قاعدگي طبيعي هستند تجويز آن در هر زمان امكان پذير است ولي اغلب در روز سوم تا پنجم قاعدگي طبيعي يا خونريزي هاي القا شده توسط پروژسترون تجويز مي گردد. اگر تخمك گذاري صورت نگرفت مقدار مصرف آن در دوره بعدي (خون ريزي طبيعي يا القا شده توسط پروژسترون) افزايش مي يابد. اگر تخمدان باز هم پاسخ نداد مي توان افزايش دوز را تا مقدار mg/day ۱۰۰ طي ۵ روز متوالي در دوره بعدي ادامه داد. اگر تخمك گذاري صورت گرفت اين دوز را مي توان به مدت ۶ تا ۱۲ ماه يا تا بروز حاملگي ادامه داد. مطالعات نشان داده كه اكثر زنان در طول شش دوره درمان با دوزهاي تا mg/day ۱۰۰ به كلوميفن پاسخ مي دهند. دوزهاي بيشتر از mg/day ۲۰۰ و رژيم هاي طولاني تر ممكن است در بعضي زنان مقاوم به درمان موفقيت آميز باشد. زنان چاق با سندرم تخمدان پلي كيستيك ممكن است به خوبي به القا تخمك گذاري توسط كلوميفن پاسخ ندهند. اين زنان به انسولين مقاوم هستند و هيپرانسولينمي مربوط ممكن است در هيپراندروژنيسم وابسته به سندرم تخمدان پلي كيستيك نقش داشته باشد. طي مطالعه اي تحقيقاتي نقش متفورمين در القا تخمك گذاري در زنان
چاق با سندرم تخمدان پلي كيستيك بررسي شده است (۱). هرچند ظاهراً متفورمين به منظور القا تخمك گذاري در اين زنان موثر واقع شده است ولي اثرات تراتوژنيسيته داروهاي خوراكي پايين آورنده قند خون در گسترش روز افزون مصرف آنها وقفه انداخته است.
۲ـ تاموكسيفن: تاموكسيفن نيز همانند كلوميفن يك آنتي استروژن است كه قادر به القا تخمك گذاري مي باشد. دوز معمول آن در شروع mg/day ۲۰ براي ۵ روز متوالي از روز سوم قاعدگي مي باشد. تاموكسيفن كمتر از كلوميفن جهت القا تخمك گذاري استفاده مي شود.
ارزيابي درمان با آنتي استروژنها
تقويمي كه خون ريزي منظم در هر ۴ هفته را نشان مي دهد، بيانگر چرخه هايي با تخمك گذاري است. همچنين افزايش دو مرحله اي دماي بدن مي تواند شاهدي بر بروز تخمك گذاري باشد. همچنين انجام آزمايشاتي از قبيل سونوگرافي و ارزيابي سطح سرمي پروژسترون طي مرحله mid-luteal چرخه مي تواند تعيين كننده باشد. هر چند سودمندي استفاده از روش تعيين LH در منزل سؤال برانگيز است ولي بعضي از زنان به تشخيص سريع تخمك گذاري اهميت مي دهند.تقريباً در ۸۰ درصد از زنان گروه II طي سه دوره درمان با كلوميفن تخمك گذاري صورت مي گيرد. بعد از شش ماه درمان، احتمال وقوع حاملگي در هر دوره بدون توجه به تخمك گذاري منظم كاهش مي يابد. به علاوه، در موارد درمان با دوز بالاي كلوميفن احتمال بروز حاملگي كمتر مي باشد كه شايد به اين علت باشد كه دوزهاي بالاي كلوميفن باعث آسيب به موكوس گردن رحم و آندومتر مي شود. وقوع حاملگي دو قلو و سه قلو به ترتيب ۹ و ۳ درصد است. احتمال بروز نقص در تولد مشابه حاملگي طبيعي است، بروز حاملگي نابجا افزايش نمي يابد و خطر سندرم تحريك بيش از اندازه تخمدان كمتر از ۱ درصد مي باشد.

گونادوتروپين ها از سال ۱۹۶۱ كه از ادرار زنان يائسه گونادوتروپين هايي با فعاليت بيولوژيك LH و FSH به نسبت ۱:۱ استخراج شد (hMG)، اين داروها در القاي تخمك گذاري نقش اساسي را ايفا نموده اند. طي خالص سازي هاي انجام شده FSH خالص و خيلي خالص از ادرار استخراج شد تا اين كه در سال ۱۹۹۶ FSH نو تركيب انساني با درصد خلوص بالاي ۹۹ درصد توليد شد. موارد مصرف گونادوتروپين ها عبارتند از: ■ افراد گروه اا كه به درمان با كلوميفن پاسخ نداده اند.
■ افراد گروه ا كه ترشحات هيپوفيزي كمي دارند و يا به عنوان خط دوم درمان در زناني كه داراي آمنوره وابسته به هيپوتالاموس مي باشند.
مقدار مصرف: هدف از القاي تخمك گذاري با گونادوتروپين ها (همانند كلوميفن) تشكيل يك فوليكول غالب مي باشد. در يك چرخه قاعدگي طبيعي اين هدف با افزايش گذراي غلظت سرمي FSH در ابتداي دوره به وجود مي آيد (۲). سپس غلظت كاهش مي يابد تا از رشد فوليكولهاي ديگر جلوگيري شود.
جهت دستيابي به يك فوليكول رشد يافته توسط گونادوتروپين هاي اگزوژن نياز به رژيم هاي درماني خاص مي باشد. اين رژيم ها عبارتند از:
۱ـ Low dose step up protocol
۲ـ Low does step down protocol
در رژيم درماني Low does step up ابتدا FSH با دوز lu/day ۷۵ ـ ۵/ ۳۷ به صورت زير جلدي يا عضلاني تجويز مي شود و پس از ارزيابي با سونوگرافي و تعيين سطح استراديول سرم اگر پاسخ مستدلي ديده نشد، مقدار مصرفي FSH بعد از ۱۴ روز افزايش مي يابد.
افزايش تدريجي ۵ /۳۷ واحد در فواصل هفتگي تا حداكثر lu /day ۲۲۵ ادامه مي يابد تا اينكه فوليكول غالب تشكيل شود سپس با تجويز h CG تحريك تخمك گذاري انجام مي گيرد.
در رژيم درماني Low dose step down مدت كوتاهي بعد از خونريزي طبيعي يا القا شده توسط پروژسترون FSH با دوز lu /day ۱۵۰ تجويز مي گردد و تا زماني كه اندازه فوليكول غالب به بيشتر از ۱۰ ميلي متر برسد درمان ادامه مي يابد، سپس دوز مصرفي به lu/day ۵/ ۱۱۲ كاهش يافته و سه روز بعد به lu/day ۷۵ رسانده مي شود. در نهايت، با تجويز hCG تخمك گذاري القا مي شود.
اين پروتكل درماني، تقليدي از چرخه طبيعي مي باشد. در مقايسه با رژيم step _ up از لحاظ كمتر بودن شيوع تحريك بيش از اندازه تخمدان و بيشتر بودن احتمال بروز رشد يك فوليكول ارجح مي باشد، در نتيجه در اين رژيم درماني خطر حاملگي چند قلويي نيز كمتر است.
دوز كلي r FSH (FSH نو تركيب) مورد نياز كمتر از FSH خالص شده از ادرار مي باشد ولي ميزان بروز مشكلات درماني در هر دو يكسان است. مطابق تحقيقي كه انجام گرفته، كارآيي FSH خالص شده از ادرار و r FSH معادل يكديگر مي باشد (۳). FSH خالص شده از ادرار تا اندازه اي فعاليت LH نيز دارد در حالي كه r FSH فاقد خاصيت LH مي باشد.
تجربيات نشان داده كه افراد گروه ا (دسته بندي WHO) كه سطح سرمي LH در آ‎نها بسيار پايين مي باشد (كمتر از IU/L ۵/۰) جهت تثبيت مقدار استراديول فوليكولي نيازمند به hCG اگزوژن (يا LH نوتركيب) مي باشند).
رژيم معمولي كه براي درمان با گونادوتروپين ها به كار مي رود به اين صورت است كه ۲، ۳ يا ۴ روز بعد از قاعدگي يا قاعدگي القا شده تجويز ۱ يا ۲ آمپول hMG (IU/day ۱۵۰ ـ ۷۵)
شروع مي شود و دوز مصرفي آن تا ۷ روز ثابت نگه داشته مي شود. پس از آن، پاسخ دهي تخمدان با تعيين سطح سرمي استراديول ارزيابي مي شود. اگر پاسخي مشاهده نگرديد افزايش مقدار h MG به اندازه ۱ يا ۲ آمپول در هر ۳ تا ۴ روز ادامه مي يابد تا پاسخ مستدلي ديده شود. زماني كه حداكثر قطر فوليكول به mm ۱۸ـ ۱۶ رسيد و سطح سرمي استراديول به ميزان pg/ml ۲۵۰ ـ ۱۵۰ در هر فوليكول رسيده مطابقت كرد، IU ۱۰۰۰۰ ـ ۵۰۰۰ از hCG به صورت عضلاني تجويز مي شود، متعاقب آن همانطوري كه انتظار مي رود تا ۳۶ ساعت بعد از تخمك گذاري، صورت مي گيرد.

پايش رژيم هاي درماني
با اندازه گيري قطر فوليكول ها با سونوگرافي مي توان از چگونگي پاسخگويي تخمدان به گونادوتروپين هاي درماني آگاه شد. اسكن ها معمولاً هر دو يا سه روز روي فوليكول هاي با اندازه متوسط انجام مي گيرد. تجويز hCG (Iu ۱۰۰۰۰ به صورت عضلاني) در روزي كه قطر فوليكول به بيشتر از ۱۸ ميلي متر مي رسد انجام مي گيرد. اگر بيشتر از سه فوليكول بزرگتر از mm ۱۶ شده باشند تحريك بايد متوقف شود و h CG تجويز نگردد و استفاده از كاندوم جهت جلوگيري از حاملگي چند قلويي و تحريك بيش از اندازه تخمدان الزامي مي باشد. اندازه گيري استراديول سرمي ممكن است مفيد باشد، زيرا غلظت بالاتر از حد طبيعي (n g/dl ۴۰ ـ ۱۴) مي تواند پيش درآمدي براي تحريك بيش از اندازه تخمدان باشد.
درمان ضرباني با GnRh: تجويز ضرباني GnRh با استفاده از پمپ انفوزيوني باعث تحريك توليد FSH و LH مي شود، غلظت سرمي FSH و LH در حد طبيعي باقي مي ماند و در نتيجه احتمال رشد چند فوليكول و تحريك بيش از اندازه تخمدان كمتر مي شود. تجويز ضرباني GnRh در زنان گروه ا با ساختار هيپوفيزي سالم صورت مي گيرد. تجويز داخل وريدي نسبت به تجويز زير جلدي آن ارجح مي باشد. جهت تقليد حالت طبيعي مقدار ۵/۲ تا ۱۰ ميكروگرم GnRh در فواصل زماني ۶۰ تا ۹۰ دقيقه تزريق مي گردد. جهت جلوگيري از حاملگي چند قلو ابتدا بايد از دوز پايين شروع كرده و به تدريج مقدار مصرفي را افزايش داد تا به حداقل دوز لازم جهت القاي تخمك گذاري رسيد، تجويز ضرباني GnRh ممكن است بعد از تخمك گذاري قطع شود و جسم زرد با hCG حمايت شود. خون ريزي كه به شكل منظم هر چهار هفته رخ مي دهد دليل بر چرخه هايي با تخمك گذاري است. معمولاً اولتراسونوگرافي و اندازه گيري پروژسترون سرم براي پايش درمان لازم نمي باشد. ميزان تخمك گذاري ۹۰ درصد و حاملگي ۸۰ درصد با اين روش گزارش شده است.
آگونيست هاي دوپامين
آگونيست هاي دوپامين باعث مهار سنتز پرولاكتين و آزاد سازي آن از هيپوفيز مي شوند و
جايگزيني براي دوپامين درون زا و آزاد شده از نورون هاي اينفنديبولار هيپوتالاموس به گردش خون باب مي باشند. بروموكريپتين اولين آگونيست دوپامين به صورت گسترده جهت درمان هيپرپرولاكتينمي و عدم تخمك گذاري ناشي از آن استفاده مي شود. اخيراً داروي كابرگولين از اين دسته در دسترس قرار گرفته كه به صورت اختصاصي تر به رسپتورهاي D۲ متصل مي شود. مقدار مصرف بروموكريپتين در شرو ع mg ۲۵/۱ هنگام خواب مي باشد و طي ۳ تا ۵ روز قابل افزايش به حداكثر mg/day ۱۰ مي باشد. مقدار مصرف
كاربرگولين در شروع به مقدار mg ۵/۰ در هفته مي باشد. بسته به نوع پاسخ، دوز مصرفي به mg ۱ در هر هفته يا ۲ بار در هفته قابل افزايش مي باشد. درمان در شروع حاملگي معمولاً قطع مي گردد مگر در مواردي كه ماكروپرولاكتينوما وجود داشته باشد كه در اين صورت طي حاملگي ادامه مي يابد.
در پايان مروري گذرا بر القاي تخمك گذاري در بيماران داوطلب براي IVF و رژيم درماني آنها خواهد شد.
IVF Protocol
براي كنترل هرچه بيشتر چرخه تخمك گذاري يك آگونيست GnRh (مثل ۱ mg/day لوپرولايداستات به صورت S.C. ) به مدت دو هفته تجويز مي گردد تا توليد گونادوتروپين هاي درون زا مهار شود.
در افرادي كه داراي چرخه هاي بدون تخمك گذاري هستند و يا غلظت سرمي پروژسترون در آنها كمتر از nanomoI/L (۳ng/ml) ۵/۹ مي باشد، تجويز نوراتيندرون (۵ ميلي گرم به صورت خوراكي به مدت ۱۰ روز) از سه روز قبل از شروع تجويز GnRh انجام مي گيرد.
تجويز عضلاني h MG به مقدار IU/day ۳۰۰ ـ ۲۲۵ باعث تحريك رشد فوليكولي مي شود و تجويز هم زمان آگونيست GnRh با حداقل مقدار، باعث پيش گيري از ترشح ناگهاني LH مي شود.
مقدار تجويز hMG مطابق رشد فوليكولها (با بررسي سونوگرافي) و سطح سرمي استراديول تنظيم مي گردد. FSH نوتركيبي مؤثرتر از hMG مي باشد و به زودي به عنوان فرآورده انتخابي خواهد شد (۵،۴).
هنگامي كه فوليكولهاي تخمداني به بلوغ كامل رسيدند، تجويز hCG باعث تحريك تخمك گذاري مي گردد. اندازه فوليكول (mm ۱۸) و غلظت سرمي استراديول (pg/ml ۲۰۰) دو عامل تعيين كننده براي زمان بلوغ فوليكولها مي باشد.

آيا خارش پوست در دوران بارداري طبيعي است؟ وجود خارش در دوران بارداري در بعضي از نواحي بدن بخصوص دور شكم و پستانها كه در حال بزرگ شدن هستند نادر نيست زيرا پوست بايد براي هماهنگي با رشد اين نواحي كشيده شود.
هورمون هاي دوران بارداري نيز تا حدي در اين امر مؤثرند. در حدود دوسوم از خانم هاي باردار در طول دوران بارداري دچار قرمزي و گاهـي خارش كـف دست ها و پاها مي شوند. كارشنـاسـان براين باورند كه علت اين اختلالات كه بلافاصله پس از زايمان از بين مي رود افزايش سطح استروژن خون است.
خانم هاي سياهپوست نسبت به سفيد پوستان كمتر دچار اين حالت مي شوند. گاهي ممكن است بيماريهاي پوستي كه بطور طبيعي با خارش همراه است نظير خشكي پوست، اگزما، يا آلرژي غذايي در دوران بارداري، با خارش شديدي بروز كند.
چگونه ميتوان خارش را تسكين داد؟
از گرفتن دوش و حمام داغ بپرهيزيد زيرا مي تواند پوست را خشك تر كرده و خارش را تشديد كند. از صابون هاي ملايم استفاده كنيد و دقت كنيد كه آنرا بخوبي آب كشي كنيد و سپس به آرامي پوست را خشك كنيد.
پس از استحمام از كرم هاي مرطوب كننده استفاده كنيد و ترجيحاً انواعي را كه معطر نيستند انتخاب كنيد زيرا بعضي از انواع عطريات مي توانند پوست را تحريك كنند. گاهي از وان شاه بلوط استفاده كنيد (فرآورده هاي شاه بلوط مخصوص استحمام را مي توانيد از داروخانه ها تهيه كنيد).
لباسهاي نخي و گشاد بپوشيد و هنگام گرماي روز از خانه خارج نشويد زيرا حرارت خارش را تشديد مي كند.
آيا بروز بثورات برآمده و خارش دار بر روي شكم امري شايع است؟
در حدود ۱ درصداز خانم ها به چنين عارضه اي دچار مي شوند. اين بثورات بصورت لكه هاي قرمز رنگ، برآمده و خارش دار شبيه به كهير در طول ماه آخر يا دو ماه آخر سه ماهه دوم بارداري بر روي شكم ظاهر مي شوند.
اين بثورات كه پاپول ها يا كهيرهاي خارش دار دوران بارداري (PUPPP) يا بثورات چند شكلي دوران بارداري ناميده مي شوند، ابتدا در محل خطوط كشيدگي پوست شكم ظاهر مي شوند و بعد به ران ها، باسن و گاهي بازوها كشيده مي شوند.
اين بثورات خطري براي شما يا جنين ندارند ولي ممكن است خارش شديدي داشته باشند.
پزشك يا ماما پوست شما را معاينه مي كند و احتمالاً يك پماد تجويز مي كنند تا خارش تسكين يابد. در موارد شديد بايد يك دوره استروئيد خوراكي به شما تجويز شود.
PUPPP در اكثر خانم ها در عرض چند روز پس از زايمان از بين مي رود و ناپديد مي شود و خوشبختانه بندرت در بارداري هاي بعدي ظاهر ميگردد.
بيماري پوستي كه با شيوع كمتري خانم هاي باردار را گرفتار مي كند خارش بارداري (prurigo gestationalis) نام دارد كه با برآمدگي هاي كوچك و متعدد شبيه گزش حشره تظاهر مي كند. اين بثورات ممكن است هر يك از نواحي بدن را گرفتار سازد ولي احتمال بروز آنها در روي دست ها، پاها، بازوها، و ساق پاها بيشتر است.
اين بثورات با وجود اينكه آزاردهنده و خارش دار هستند خطري براي جنين ندارند. خارش بارداري در هر زماني در طول بارداري ممكن است بوجود آيد ولي احتمال بروز آن در سه ماهه دوم بارداري بيشتر است.
در موارد بسيار نادر بثورات بسيار خارش داري بوجود مي آيند كه ابتدا به شكل كهير هستند و بعد تبديل به تاول هاي بزرگي مي شوند. اين بثورات كه به نام pemphigoid gestationalis ناميده مي شوند (عليرغم آنكه اين بيماري هيچ ارتباطي با ويروس تبخال (هرپس) ندارد herpes gestationalis نيز ناميده مي شود)، معمولاً از ناحيه شكم و اغلب دور ناف شروع مي شوند و گاهي به بازوهـا و ساق پاها كشيده مي شوند.
اين بيماري جدي تر از PUPPP است زيرا احتمال زايمان زودرس و نيز احتمال اختلال رشد جنين در آن بيشتر است. اين بيماري معمولاً در سه ماهه سوم بارداري شروع مي شود ولي ممكن است در هر زمان ديگري حتي در هفته اول پس از زايمان نيز شروع شود.
اين بثورات در طول دوران بارداري ممكن است چند بار ظاهر شوند و سپس فروكش كنند و اغلب بعد از زايمان نيز شعله ور مي شوند. بروز اين بثورات در بارداري هاي بعدي امري شايع است و معمولاً در بارداري هاي بعدي شديدتر خواهد بود.
در صورت وجود هر گونه بثورات آن را به اطلاع پزشك خود برسانيد. حتما اگر بثورات به بارداري مربوط نباشد بازهم بهتر است كه پزشك آن را بررسي كند و در اين زمينه توصيه هاي لازم را به شما بدهد و يا شما را به متخصص پوست ارجاع دهد.
آيا مي توان خارش شديد را نشانه اي از يك اختلال شديد تلقي نمود؟
خارش شديد در سه ماهه دوم و يا از آن شايعتر، در سه ماهه سوم مي تواند نشانه اي از كلستاز داخل كبدي در دوران بارداري محسوب شود كه اختلالي كبدي است كه ۲% خانم هاي باردار به آن مبتلا مي شوند و جنين را در معرض خطر قرار ميدهد.
اين اختلال هنگامي بوجود مي آيد كه صفرا بطور عادي در داخل مجاري صفرا به جريان در نمي آيد و در نتيجه املاح صفراوي در پوست تجمع مي يابند و به خارش كلي بدن مي انجامد.
خارش ممكن است خيلي شديد باشد. اين حالت بخودي خود بثوراتي ندارد ولي ممكن است بعلت خاراندن، پوست قرمز و ملتهب شود و خراشيدگي هايي در آن ديده شود.
اگر تصور مي كنيد كه كلستاز داريد، بايد خيلي سريع به پزشك يا ماما خبر دهيد و تحت آزمايشات كبدي براي بررسي كار كبد و سونوگرافي براي كنترل وضعيت جنين قرار گيريد. درمان بستگي به جواب آزمايش و وضعيت جنين دارد و ممكن است لازم باشد كه زايمان زودتر از موقع انجام گيرد.
بعد از زايمان مشكل از بين مي رود و البته ممكن است در بارداري هاي بعدي مجدداً اين مشكل بوجود آيد .

پارگي‌ پرده‌ گوش‌ عبارت‌ است‌ از پاره‌ شدن‌ پرده‌ نازك‌ گوش‌ كه‌ قسمت‌هاي‌ داخلي‌تر گوش‌ را از گوش‌ خارجي‌ جدا مي‌كند.
علايم‌ شايع‌
درد ناگهاني‌ درگوش‌
ناشنوايي‌ نسبي‌
خونريزي‌ يا ترشح‌ از گوش‌. ترشح‌ گوش‌ ممكن‌ است‌ در عرض‌ ۴۸-۲۴ ساعت‌ پس‌ از پارگي‌، شبيه‌ چرك‌ شود.
وزوز گوش‌
سرگيجه‌
علل‌
پاره‌ شدن‌ پرده‌ گوش‌ به‌ دنبال‌ وارد كردن‌ يك‌ شي‌ء مثل‌ گوش‌ پاك‌كن‌ يا گيره‌ كاغذ براي‌ تميز كردن‌ يا رفع‌ خارش‌ گوش‌
وارد آمدن‌ فشار ناگهاني‌ به‌ پرده‌ گوش‌ به‌ سمت‌ داخل‌، مثلاً در اثر سيلي‌، حادثه‌ به‌ هنگام‌ شنا يا شيرجه‌، يا وقوع‌ انفجار در نزديكي‌ فرد
وارد آمدن‌ فشار ناگهاني‌ به‌ پرده‌ گوش‌ به‌ سمت‌ خارج‌ (مكش‌ به‌ سمت‌ خارج‌) مثلاً در اثر بوسيدن‌ گوش‌
عفونت‌ شديد گوش‌ مياني‌
عوامل‌ افزايش‌دهنده‌ خطر
عفونت‌ اخير گوش‌ مياني‌
صدمه‌ به‌ سر
پيشگيري‌
هيچ‌ شئي‌ را درون‌ مجراي‌ گوش‌ فرو نكنيد.
از صدماتي‌ كه‌ ممكن‌ است‌ باعث‌ پاره‌ شدن‌ پرده‌ گوش‌ شوند اجتناب‌ كنيد.
در صورت‌ بروز عفونت‌ گوش‌ مياني‌، سريعاً براي‌ درمان‌ مراجعه‌ كنيد.
عواقب‌ مورد انتظار
اگر پرده‌ گوش‌ پاره‌ شده‌ عفوني‌ نشود، معمولاً خود به‌ خود در عرض‌ ۲ ماه‌ ترميم‌ صورت‌ مي‌گيرد. اگر پرده‌ گوش‌ پاره‌ شده‌ عفوني‌ شود، عفونت‌ را مي‌توان‌ درمان‌ كرد و شنوايي‌ نيز معمولاً مشكل‌ دايمي‌ پيدا نمي‌كند.
اگر پارگي‌ خود به‌ خود ترميم‌ نشود نياز به‌ جراحي‌ وجود دارد.
عوارض‌ احتمالي‌
عفونت‌ گوش‌، همراه‌ با تب‌، استفراغ‌ و اسهال‌
ندرتاً خونريزي‌ زياد
مننژيت‌
ماستوئيديت‌ (عفونت‌ ماستوئيد، ناحيه‌ استخواني‌ درست‌ پشت‌ گوش)
ندرتاً ناشنوايي‌ دايمي‌
درمان‌
اصول‌ كلي‌
تشخيص‌ با معاينه‌ گوش‌ با اتوسكوپ‌ (دستگاه‌ مخصوص‌ ديدن‌ داخل‌ گوش‌) تأييد مي‌شود. همچنين‌ ممكن‌ است‌ مايع‌ داخل‌ گوش‌ كشت‌ داده‌ شود.
درمان‌ شامل‌ دارو براي‌ پيشگيري‌ از عفونت‌ و مراقبت‌ حمايتي‌ براي‌ درد است‌.
حتي‌المقدور فين‌ نكنيد. اگر اين‌ كار ضرورت‌ داشته‌ باشد، آن‌ را به‌ ملايمت‌ انجام‌ دهيد.
مجراي‌ گوش‌ را خشك‌ نگاه‌ داريد. شنا نكنيد، دوش‌ نگيريد، يا در باران‌ بدون‌ چتر راه‌ نرويد.
اگر پرده‌ گوش‌ خود به‌ خود ترميم‌ نشود، عمل‌ جراحي‌ ظريفي‌ براي‌ ترميم‌ آن‌ صورت‌ خواهد گرفت‌.
داروها
آنتي‌بيوتيك‌ براي‌ پيشگيري‌ از عفونت‌
داروهاي‌ ضد درد. براي‌ درد خفيف‌ مي‌توانيد از استامينوفن‌ استفاده‌ كنيد.
فعاليت‌
با رو به‌ بهبود گذاشتن‌ علايم‌، فعاليت‌هاي‌ عادي‌ خود را از سر گيريد.
رژيم‌ غذايي‌
رژيم‌ خاصي‌ توصيه‌ نمي‌شود.
در اين‌ شرايط‌ به‌ پزشك‌ خود مراجعه‌ نماييد
اگر شما يا يكي‌ از اعضاي‌ خانواده‌ تان علايم‌ پارگي‌ پرده‌ گوش‌ را داريد، خصوصاً اگر ترشح‌ چرك‌ مانند از گوش‌ خارج‌ شود.
اگر يكي‌ از موارد زير هنگام‌ درمان‌ رخ‌ دهد:
ـ تب‌
ـ دردي‌ كه‌ علي‌رغم‌ درمان‌ ادامه‌ يابد.
ـ سرگيجه‌اي‌ كه‌ بيش‌ از ۲۴-۱۲ ساعت‌ طول‌ بكشد.
ـ اگر دچار علايم‌ جديد و غيرقابل توجيه شده ايد‌. داروهاي‌ مورد استفاده‌ در درمان‌ ممكن‌ است‌ عوارض‌ جانبي‌ به‌ همراه‌ داشته‌ باشند.

پرده گوش در مواردی ممکن است دچار پارگی شود که میتوان از موارد زیر نام برد :
۱- دستکاری گوش
۲-وارد آمدن سیلی به گوش
۳- ورود ذرات جوشکاری به داخل کانال گوش و برخورد کردن آن به پرده گوش
۴- ورود آب با شدت به گوش مثل مواردی که بدنبال بازیهای آبی روی میدهد
۵-بدنبال عفونت گوش داخلی
۶-بدنبال عدم کارکرد مناسب شیپور استاش مثل پارگی هایی که متعاقب سفرهای هوایی روی میدهد.
وارد آمدن سیلی به گوش
اگر شدت سیلی وارده به گوش زیاد باشدو سیلی کاملا روی لاله گوش وارد شود به نحوی که باعث شود هوای داخل کانال گوش کمپرس شود ، این کمپرس هوای داخل مجرای گوش خارجی باعث پاره شدن پرده گوش میشود که در ابتدا با درد همراه است اما بعد از دقایقی بیمار درد نخواهد داشت و از کاهش شنوائی و گرفتگی گوش شکایت دارد .
معمولا این نوع پارگی های پرده گوش ، خودبخود در عرض چند هفته جوش می خورد و عوارض بر جای نمی گذارد مشروط بر اینکه تا هنگام جوش خوردن، گوش دچار عفونت نشود لذا بهتر است که بیمار بمنظور پیشگیری از عفونت از آنتی بیوتیک خوراکی استفاده کند ، و از وارد شدن آب به داخل مجرای گوش جلوگیری کرده و از ریختن قطره دارویی به داخل کانال گوش اجتناب کند.
سیر بهبود پارگی پرده ناشی از دستکاری گوش مثل پارگی که بعد از وارد کردن گوش پاک کن به قسمتهای عمقی کانال گوش روی میدهد ، شبیه پارگی ناشی از وارد آمدن سیلی به گوش است.
در مواردی که ذرات جوشکاری به پرده گوش برخورد کند چون باعث سوزاندن لبه های پارگی میشود معمولا پارگی برای همیشه باقی است و خودبخود ترمیم نخواهد شدو در صورت لزوم بیمار باید تحت عمل جراحی ترمیم پرده گوش (میرنگوپلاستی) قرار گیرد.
در مواردی که پارگی ناشی از ورود آب با شدت به داخل گوش است معمولا این برخورد به غیر از پارگی پرده گوش باعث آسیب دیدن استخوانچه های داخل گوش میانی میشود و با عفونت همراه است و معمولا برای ترمیم نیاز به جراحی است.

تومور ويلمز عبارت است از يك تومور بدخيم و مختلط (حاوي چند نوع سلول ) كليه كه به طور اوليه در كودكان (۹۰% موارد تنها يك كليه را درگير مي كند) رخ مي دهد. معمولاً كودكان زير ۷ سال را مبتلا مي كند و حداكثر بروز آن بين ۴-۳ سالگي است . در موارد نادري تا بزرگسالي ظهور نمي كند.
علايم شايع
بزرگي شكم . به آساني مي توان يك تومور بزرگ ، سفت و صاف را در جدار شكم لمس كرد.
فشار خون بالا
خون در ادرار (ادرار ممكن است كدر به نظر برسد).
درد شكم (گاهي )
استفراغ مكرر
تب
كاهش وزن
علل
ناشناخته
عوامل افزايش دهنده خطر
عوامل ژنتيك . تومور ويلمز در كودكان دچار ساير اختلالات مادرزادي شايع تر است .
پيشگيري
در حال حاضر قابل پيشگيري نيست .
عواقب مورد انتظار
با درمان آن دورنماي آن بهتر از بيشتر تومورهاي بدخيم كودكان است . در بيشتر موارد، تومور ويلمز با جراحي ، پرتو درماني و داروهاي ضدسرطان قابل علاج است . اگر تومور قبل از گسترش يافتن ، تشخيص داده شود، ميزان بقاي ۵ ساله ، ۹۰% خواهد بود.
عوارض احتمالي
نارسايي كليه
گسترش تومور به ريه ها، استخوان ها، كبد يا مغز در صورت عدم درمان
واكنش مضر از جمله ريزش مو در اثر پرتو درماني و داروهاي ضد سرطان
درمان
اصول كلي
آزمون هاي تشخيصي مي توانند شامل سونوگرافي ، اوروگرافي ، آرتريوگرافي ، سونوگرافي از وريد اجوف ، پيلوگرافي پس گرا، سي تي اسكن و راديوگرافي باشند.
جراحي براي برداشتن تومور و كلية مبتلا و در صورت گسترش تومور بافت مجاور
پرتو درماني و داروهاي ضد سرطان
داروها
داروهاي ضدسرطان
داروهاي ضدتهوع
مسكن ها
آنتي بيوتيك ها در صورت رخ دادن عفونت در طول درمان با داروهاي ضد سرطان
ملين ها براي پيشگيري از يبوست به دنبال جراحي
فعاليت
محدوديتي وجود ندارد. كودك مي تواند در حد توان خود فعال باشد.
رژيم غذايي
رژيم غذايي خاصي ندارد.
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
اگر كودك شما علايم تومور ويلمز را داشته باشد.
اگر در طول درمان موارد زير رخ دهند: ـ استفراغ ، درد شكم يا يبوست ـ تنگي نفس ـ تورم پا يا مچ پا
اگر شما دچار علايم جديد و غير قابل توجيه شده ايد. داروهاي مورد استفاده در درمان ممكن است عوارض جانبي ايجاد كنند. خارش زمستاني (اگزماي خشك

پاي ديابتي و مشكلات پوستي عفونت هاي پوستي ، خصوصاً در پا، در بيماران ديابتي شايع تر از افراد غيرديابتي هستند. پاي يك فرد ديابتي حساسيت زيادي به تمام انواع ضربه دارد، به طوري كه احتمال عفونت در پاي افراد ديابتي به مراتب بيشتر است .
علايم شايع
بيماران ديابتي به هنگام عفونت يا ضربه به پا غالباً دردي احساس نمي كنند.
پديد آمدن زخم هاي جديدي كه بسيار دير خوب مي شوند.
بي حسي يا ضعف عضلاني
علل
استعداد ابتلا به عفونت پا و نيز ساير مشكلات پا، به علت مشكلات در گردش خون ، آسيب به رشته هاي عصبي ، و اختلال در دستگاه ايمني بيماران ديابتي به وجود مي آيند.
عوامل افزايش دهنده خطر
ناخن فرو رفته در گوشت انگشت پا
وجود ميخچه يا پينه در كف پا؛ وجود تاول در پا
پوشيدن كفش هايي كه براي پا نامناسب هستند.
پيشگيري
- پاهاي خود را به طور روزانه با صابون و آب گرم (نه داغ ) بشوييد. پوست پا را با ملايمت و به طور كامل خشك كنيد، خصوصاً بين انگشتان پا را يك بار در هفته روي پا خود پودر تالك بريزيد.
- هنگامي كه پاها كاملاً خشك شدند، ماده اي به نام لانولين را به پوست پا بماليد تا پوست پا نرم بماند و خشكي يا پوسته ريزي نداشته باشد. لانولين را به آن شدت نماليد كه موجب درد شود. به هيچ عنوان سعي نكنيد ميخچه يا پينه را باتيغ درآوريد يا آنها را با داروهاي مختلف محو كنيد.
- با انجام بعضي حركات از تشكيل پينه در قسمت گوشتي كف پا در جلو، پيشگيري كنيد: انگشتان پا را ۲۰ بار در روز نرمش دهيد؛ هنگام قدم زدن پايتان را از ناحيه انگشتان پا روي زمين بگذاريد و نه قسمت گوشتي كف پا
- اگر ناخن انگشتان پا خشك و شكننده هستند، به مدت چند شب ، پس از خيس كردن ، در زير و اطراف ناخن ها لانولين به مقدار كافي بماليد. زير ناخن ها را مرتباً با ملايمت پاك كنيد. ناخن ها را با احتياط كوتاه كنيد و از كوتاه كردن كناره هاي ناخن خودداري كنيد. هرگاه به متخصص پا يا براي پديكور مراجعه مي كنيد، حتماً بيماري ديابت خود را بگوييد.
- اگر انگشتان پاي شما روي هم افتاده اند يا به همديگر فشرده شده اند، با استفاده از پنبه آنها را از هم جدا كنيد.
- حتي المقدور كفش خود را چندين بار هر چند به مدت كوتاه از پاي خود در آوريد.
- هرگاه نياز به پوشيدن كفش وجود دارد، دمپايي استفاده نكنيد. دمپايي محافظت چنداني از پا نمي كند.
- با پاي برهنه در كف پوش خانه يا در بيرون از خانه راه نرويد.
- كفش ساخته شده از چرم نرم كه پا در آن خوب جفت وجور مي شود ولي پا را نمي زند بپوشيد. كفشي را كه تازه خريده ايد روزانه يك ساعت بپوشيد تا تدريجاً نرم شود.
- براي گرم كردن پاي خود به هنگام خوب ، جوراب نخي بپوشيد. به هيچ عنوان از شيشه آب داغ يا صفحات گرم كننده الكتريكي استفاده نكنيد. به هيچ عنوان اجازه ندهيد پا دچار سوختگي شود. استفاده از پتوي برقي نيز مناسب است .
- از جوراب هاي كفش دار استفاده نكنيد و هنگام نشستن ؛ پا را روي پاي ديگر نياندازيد. اين موارد باعث كاهش گردش خون پا مي شوند، گردش خوني كه ممكن است به علت اثرات ديابت روي رگ هاي خوني قبلاً كمتر از ميزان طبيعي شده باشد.
- جوراب نخي (نه پشمي ) نازك بپوشيد تا از تجمع رطوبت جلوگيري شود. رطوبت باعث تحريك رشد عوامل بيماريزايي مي شود كه بيماري قارچي پاي ورزشكاران يا ساير عفونت هاي پوست را ايجاد مي كنند. هميشه جوراب تميز بپوشيد و جوراب خود را حداقل يك بار در روز عوض كنيد. جوراب گشاد يا داراي درزهاي برجسته به پا نكنيد.
عواقب مورد انتظار
با رعايت اقدامات پيشگيرانه و مراجعه زودهنگام در صورت بروز عفونت ، مي توان از بروز عوارض جدي جلوگيري به عمل آورد.
عوارض احتمالي
عفونت هاي جدي پا، گانگرن (قانقاريا)، قطع پا يا قسمتي از آن .
درمان اصول كلي
به قسمت پيشگيري مراجعه كنيد.
داروها
امكان دارد داروهاي اختصاصي براي عفونت تجويز شوند.
فعاليت
فعاليت هاي عادي خود را ادامه دهيد مگر اين كه مشكلات پا باعث ناتواني در انجام آنها شوند.
رژيم غذايي
رژيم تجويز شده را به دقت رعايت كنيد.
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
- اگر عفونت پا خوب نمي شود.
- اگر پاها دائماً سرد هستند.
- اگر علي رغم اقدامات پيشگيرانه ، پا ميخچه يا پينه زده است .
- اگر درد يا گرفتگي عضله در پا رخ دهد.
- اگر خارش داريد.

پاک کردن گوش شاید شما هم از آن دسته افرادی هستید كه هر از چند گاهی احساس می‌كنند گوششان از موم(جرم گوش) پُر است و دیگر نمی‌توانند خوب بشنوند و سعی می‌كنند با گوش پاك كن یا هر وسیله دیگری، خود را از شر این مشكل رها كنند.
این كار اگر چه خیلی متداول است، اما به هیچ عنوان یك روش علمی نیست. این كار آنقدر شایع شده كه متخصصان مجبور شده‌اند به‌تازگی دستورالعملی برای رفع آن صادر كنند.
اگر شما هم دوست دارید از دست این مشكل راحت شوید، متن زیر را بخوانید.
بدن انسان ساختار شگفت انگیزی دارد كه موم گوش(ear wax که در اصطلاح عامیانه به آن جرم گوش می گویند) یكی از پیش پاافتاده‌ترین آنهاست. بسیاری از افراد تلاش می‌كنند تا به هر شكلی، با پنبه یا چوب كبریت، این موم را از گوش خود خارج كنند، اما حتی همین ماده ی زرد‌رنگ و چسبناك که به‌نظر بی‌اهمیت است، در بدن وظیفه‌ای دارد. موم گوش، برخلاف نام غلط‌اندازش، از موم ساخته نشده، بلكه تركیبی از یک سری مواد است كه از غدد عرق و چربی پوشاننده مجرای گوش ترشح می‌شوند، به اضافه ی لایه‌های كنده شده پوست و تكه‌های مو.
این ماده كه در یك سوم خارجی بخش غضروفی مجرای گوش ترشح می‌شود، به‌عنوان یك پاك‌كننده و ضدعفونی‌كننده خودكار عمل می کند. علاوه بر این از قسمت‌های حساس مجرای گوش محافظت كرده و آن‌را چرب و نرم می‌كند.
معمولا موم اضافی گوش، بدون نیاز به دستکاری، راه خود را به بیرون گوش پیدا كرده و با حركات فك از جمله جویدن به سمت بیرون رانده می شود و تمام گرد و غبار، اجسام خارجی و آلودگی‌ها را هم با خود خارج می‌كند. این ماده به تدریج از سوراخ خارجی گوش بیرون ریخته و خشك می‌شود. در این حالت پاك كردن این موم اضافی كه از گوش خارج شده اشكالی ندارد، اما نباید در داخل مجرای گوش به‌دنبال این ماده بگردید، بلكه توصیه می‌شود تنها وقتی آن‌را تمیز كنید كه از گوشتان خارج شده است.
مومی علیه باكتری و قارچ
مطالعات نشان داده كه موم گوش بر بعضی از باكتری‌ها اثر باكتری‌كشی دارد. در ضمن محققان متوجه شده‌اند که این ماده خاصیت ضد‌ قارچی هم دارد. به‌نظر می‌رسد این اثرات ناشی از وجود اسید‌های چرب اشباع و ایزوزیم‌ در موم گوش و به‌خصوص خاصیت اسیدی آن باشد. با اینكه موم گوش كه متخصصان به آن سِرومِن (ear cerumen) می‌گویند، مفید و لازم است، اما زیادی آن هم مشكلاتی ایجاد می‌كند.
دستكاری خطرناك
جرم گوش
متخصصان توصیه می‌کنند اگر تجمع موم گوش باعث ناراحتی شما شده و علائمی ایجاد كرده، به جای اینكه خودتان با استفاده از پنبه و گوش پاك كن به جانش بیفتید، به پزشك مراجعه كنید. انباشته شدن این ماده در گوش می‌تواند علائمی مثل درد، خارش، احساس پُری گوش، كاهش شنوایی و حتی وزوز و صدای زنگ را در گوش به وجود آورد.
اما دستكاری گوش با اجسام تیز و گوش پاك‌كن نه تنها كمكی به حل مشكل نمی‌كند، بلكه باعث تحریك گوش و ترشح بیشتر موم و حتی عوارض دیگری از جمله عفونت و آسیب مجرای گوش می‌شود.
درمان راه دارد
درمان مؤثر با استفاده از مواد حلال موم و خیس‌كننده گوش انجام می‌شود. پس از اینكه با توصیه پزشك چند روزی از این مواد در گوش خود ریختید، ممكن است موم خود به‌خود از گوش خارج شده و مجرا باز شود.
شست و شوی گوش
اما اگر خودبه‌خود باز نشد، وقتی كه موم نرم‌تر شده و چسبندگی كمتری پیدا كرد، آن وقت است كه پزشك با استفاده از آب ولرم كه توسط سُرَنگ مخصوص شست‌وشوی گوش با فشار به داخل مجرا رانده می‌شود، موم را از مجرا بیرون می‌آورد.
جهت سرنگ باید طوری باشد كه آب از قسمت بالا و عقب مجرا حركت كرده و تمام مجرا را هنگام خروج پاك كند.
دمای این آب باید با دمای بدن انسان یکسان باشد، وگرنه در هنگام شست‌وشو باعث ایجاد سرگیجه خواهد شد.
كورت وارد می‌شود
مواردی كه مجرای گوش باریك بوده یا پرده گوش پاره شده باشد، كار پزشك سخت‌تر می شود و باید از وسایل خاصی برای خارج كردن موم استفاده كند. علاوه بر این در بعضی از افراد هم نباید از روش شست‌وشو استفاده كرد مانند افراد دیابتی و كسانی كه ضعف سیستم ایمنی دارند.
خارج کردن جرم گوش با کورت
در این صورت با مَكِش (وَكیوم) و وسایل كوچك مخصوصی مانند كورت(curette)- كه دارای میكروسكوپی برای مشاهده مجراست- هم می‌توان موم را خارج كرد. البته فكر نكنید می‌توانید دست به كار شده و با جاروبرقی و سوزن، موم را از گوشتان درآورید.
این كار هم خالی از خطر نیست و تنها باید توسط یك پزشک متخصص حرفه‌ای انجام شود.
عفونت گوش خارجی، درد، سرگیجه، وزوز گوش و پارگی پرده گوش از عوارض ناخواسته ی هرگونه دستكاری گوش است.
نكته‌ای كه متخصصان بسیار بر آن می کنند این است كه به هیچ عنوان از گوش پاك‌‌كن و وسایل دیگر برای خارج كردن موم استفاده نكنید، چون تنها باعث هل دادن بیشتر موم به داخل مجرا شده و درمان را مشكل‌تر می‌كند. علاوه بر این نباید از آب‌نبات‌های مكیدنی برای تحریك ترشح موم گوش و شمع‌های مخروطی مخصوص گوش برای خروج این ماده استفاده كرد.
سمعك مراقبت می‌خواهد
هنوز متخصصان هیچ راه تاییدشده‌ای برای پیشگیری از تجمع موم در گوش پیدا نكرده‌اند، اما به كسانی كه بیشتر در معرض خطر هستند- از جمله كسانی كه قبلا دچار این مشكل شده‌اند- توصیه می‌شود هر ۶ تا ۱۲ ماه یک بار به پزشك مراجعه كنند. كسانی كه از سمعك استفاده می‌كنند بهتر است به‌طور منظم برای پیشگیری از تجمع موم گوش معاینه شوند. این كار نه تنها به حفظ عملكرد سمعك كمك می‌كند، بلكه احتمال خراب شدن آن را هم كم می‌كند.
توصیه می‌شود كسانی كه مستعد تجمع موم هستند، هر ۶ تا ۱۲ ماه یک بار با توصیه پزشک و در صورت لزوم، برای شست‌وشوی مرتب گوش مراجعه كنند.
با توجه به این دستورات امید می‌رود از شمار مبتلایان به عوارض تجمع موم گوش، یعنی كاهش شنوایی و عفونت كم شود.

پروكتيت عبارتست از التهاب راست روده و بافت هاي اطلاف مقعد. اين عارضه نوجوانان و بزرگسالان از هر دو جنس را مبتلا مي كند ولي در مردان حدود ۳۰ سال شايع تر است .
علايم شايع
درد مقعد
احساس مداوم دفع فوري مدفوع بدون دفع واقعي مدفوع با دفع مقادير اندك
ترشح خوني يا بلغمي از مقعد
درد كرامپي درناحيه پايين چپ شكم
تب
علل
سوزاك
سيفيليس (معمولاً سيفيليس ثانويه )
ويروس هرپس سيمپلكس
كانديدياز
ويروس پاپيلوما
آميبياز
عفونت هاي مقاربتي غير اختصاصي
اشعه درماني
عوامل افزايش دهنده خطر
فعاليت جنسي به صورت هم جنس بازي در مردان
مصرف ملين ها
جراحت راست روده ، داروهاي تجويز شده به صورت شياف
اشعه درماني
اختلالات غددي
كوليت اولسرو (مراحل اوليه )
يبوست مزمن
سرطان راست روده
آلرژي غذايي
پيشگيري
اجتناب از مقاربت مقعدي
فعاليت جنسي ايمن . فعاليت جنسي غيرايمن ممكن است شما را بيشتر در معرض خطر عفونت هاي منتقله از راه جنسي قرار دهد.
پيشگيري از يبوست با برقراري يك فعاليت گوارشي منظم . مصرف غذاهاي پرفيبرو مايعات فراوان عدم مصرف پياپي ملين ها
عدم مصرف غذاهايي كه به آنها حساسيت داريد.
گزارش دادن بيماري هاي مقاربتي نظير سوزاك و سيفيليس به اداره بهداشت محلي جهت پيشگيري از انتشار آنها. بديهي است كه اطلاعات محرمانه نگه داشته مي شوند.
عواقب مورد انتظار
سرانجام پروكتيت بستگي به درمان علت زمينه اي آن دارد. علل عفوني معمولاً با درمان آنتي بيوتيكي قابل علاج است . در ساير موارد علايم با درمان قابل تسكين يا كنترل هستند.
عوارض احتمالي
تشكيل جوشگاه و تنگي مقعد (تنگي دائمي مقعد)
كوليت اولسروي مزمن
درمان اصول كلي
آزمون هاي تشخيصي ممكن است شامل بررسي هاي آزمايشگاهي ، نظير: فرمول شمارش خون ؛ آزمون هايي براي تشخيص سوزاك ، سيفيليس ، و ساير بيماري هاي مقاربتي و كشت مدفوع باشند. روش هاي تشخيصي عملي نظير پروكتوسكوپي يا سيگموييدوسكوپي ممكن است جهت رد ساير اختلالات انجام گيرد.
درمان بستگي به علت زمينه اي دارد.
با حمام كردن مكرر ناحيه مقعد را تميز نگه داريد.
نشستن در وان آب گرم به مدت ۱۵-۱۰ دقيقه در هنگام نياز
داروها
شما مي توانيد از بيحس كننده هاي موضعي بدون نسخه براي تسكين ناراحتي مقعد استفاده كنيد.
آنتي بيوتيك براي عفونت هاي مقاربتي . در موارد سوزاك داروهاي تزريقي داخل عضلاني ممكن است نياز باشد.
اسيكلووير در موارد عفونت هرپس سيمپلكس
شياف ها يا محلول هاي مقعدي استروييدي براي كاهش التهاب ناشي از ساير علل
فعاليت
محدوديتي وجود ندارد.
رژيم غذايي
مصرف غذاهاي پرفيبر
مصرف حداقل هشت ليوان آب در روز
عدم مصرف غذاهايي كه به آنها حساسيت داريد.
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
اگر شما يا يكي از اعضاي خانواده تان داراي علايم پروكتيت بوده ، يا علايم پس از درمان عود كند.
اگر دچار علايم جديد و غير قابل توجيه شده ايد .داروهاي تجويز شده ممكن است با عوارض جانبي همراه باشند

درهم روي روده عبارت است از يك نوع انسداد روده كه در آن قسمتي از روده به صورت تلسكوپي درون قسمت مجاور آن فرو مي رود. انواژيناسيون حالتي است كه در آن بخشي از روده كوچك داخل قسمتي كه جلوي آن قرار گرفته است مي‌لغزد در مرحله بعد روده‌هاي درهم فرو رفته دچار تورم مي‌شوند و اين دو باكمك هم منجر به اسنداد روده مي‌گردند.
متعاقباً براي رفع انسداد، روده‌ها دچار انقباض مي‌شوند. كودك شيرخوار بر اثر شروع انقباضات ناگهان گريه مي‌كند و ممكن است دچار استفراغ، رنگ پريدگي و تب شود؛ اما در فاصله بين انقباضات كاملاً سالم و آرام بنظر مي رسد.
اگر چه در چند ساعت اول مدفوع وي ظاهري طبيعي دارد اما بتدريج بعلت تورم جدار روده و فشار در آن ناحيه مخاط خونريزي كرده و مخلوط خون و مخاط بصورت ژله قرمز رنگي (Redcurrantjely) دفع ميشود.
دليل پيدايش انواژيناسيون معلوم نيست و مي‌تواند در هر سن و سالي رخ دهد اما اغلب اوقات در پسران زير ۱۲ ماه كه قبلاً از سلامت خوبي نيز برخوردار بوده‌اند ديده ميشود.
اين بيماري در تمام سنين مي تواند به وجود آيد، اما در شيرخواران و كودكان ۲ ماه تا ۶ ساله از همه شايع تر است . پسران بيشتر دچار آن مي شوند.
علايم شايع
مراحل اوليه :
درد شكمي به حال دل پيچه . شيرخواران با صداي بلند گريه مي كنند، پاها را روي شكمشان مي آورند، و به هنگام حمله ، رنگ پريده شده ، به شدت عرق مي كنند.
استفراغ
مراحل بعدي :
خونريزي گوارشي از پايين . اين خونريزي ممكن است به شكل يك ماده قرمز تيره باشد كه شبيه ژله به نظر مي رسد.
ضعف و بي حالي
شوك
تورم شكم
وجود يك توده قابل لمس در شكم
علل
بنا به علل ناشناخته ، يك قسمت از روده به صورت تلسكوپي درون قسمت مجاور آن فرو مي رود. اين امر باعث بسته شدن مسير خونرساني به روده شده ، توليد قانقاريا و پريتونيت (التهاب پرده صفاق ) مي كند. اين بيماري ممكن است به علت يك عفونت ويروسي به وجود بيايد، اما اين مسأله به اثبات نرسيده است .
عوامل افزايش دهنده خطر
سابقه خانوادگي درهم روي روده
فصول مختلف (به دلايل نامشخص ). اين بيماري در اواخر بهار، اوايل تابستان و وسط زمستان شايع تر از بقيه سال است .
سرطان خون ، لنفوم ، يا فيبروز كيستيك
عفونت تنفسي فوقاني اخير
عمل جراحي اخير (در ۲۴-۱ روز اخير)
پيشگيري
اگر علايم ظاهر شدند، كودكتان را به دقت تحت نظر بگيريد. با مراجعه به پزشك در همان مراحل اوليه ، از بروز عوارض پيشگيري به عمل آوريد. راه خاص ديگر براي پيشگيري وجود ندارد.
عواقب مورد انتظار
گاهي بهبود خود به خودي در عرض ۲۴ ساعت . در غير اين صورت ، آن را مي توان با تشخيص زودهنگام و جراحي يا درمان با باريم معالجه نمود. بدون درمان ، عوارض درهم روي روده ممكن است جان بيمار را به خطر بياندازند. اين بيماري گاهي عود مي كند.
عوارض احتمالي
كم آبي بدن و شوك
پارگي روده و پريتونيت (التهاب پرده صفاق )
عفونت پس از عمل جراحي
درمان
اصول كلي
بررسي هاي تشخيصي ممكن است شامل آزمايش خون و عكس برداري اشعه ايكس از شكم و روده ها (با كمك تنقيه باريم ) باشند. متخصص راديولوژي با كمك تنقيه باريم ممكن است بتواند درهم روي روده را برطرف كند.
جراحي براي تصحيح اين مشكل با بيرون دادن قسمت فرو رفته . گاهي ممكن است لازم شود يك قسمت از روده درآورده شود.
داروها
معمولاً دارويي براي اين اختلال مورد نياز نيست ، مگر اينكه عفونت بروز كند. در اين صورت ممكن است آنتي بيوتيك تجويز شود.
براي اين بيماري از درمان ها يا داروهاي خانگي ، مثل مسهل ها، استفاده نكنيد. اين داروها ممكن است خطرناك باشند.
فعاليت
كودك بايد تا زماني كه انسداد برطرف نشده باشد در تخت استراحت كند. پس از رفع انسداد، كودك مي تواند تدريجاً فعاليت هايش را از سر گيرد.
رژيم غذايي
هيچگاه به كودكي كه علايم انسداد روده را دارد غذا ندهيد. تا زماني كه انسداد برطرف نشده باشد، بايد به كودك سرم داد. پس از بهبودي ، رژيم خاصي مورد نياز نيست .
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
اگر كودك شما علايم انسداد روده را دارد. انسداد روده ناگهان از يك بيماري قابل معالجه به يك بيماري تهديدكننده جان كودك تبديل مي شود.
به نکات زیر دقت کنید :
۱- شایعترین علت گرفتگی روده بین ۳ ماه تا ۶ سالگی است ۶۰% بیماران زیر یکسال و ۸۰% زیر ۲ سال است و در نوزادان نادر است.
۲- بعضی ها خود به خود خوب می شوند ولی بقیه اگر ول شوند نهایتا می میرند.
۳- بیشتر ایلئوکولیک است و در ۲ تا ۸% موارد لید پوینت را مثلا دیورتیکول مکل-پولیپ و… می توان پیدا کرد مخصوصا در بالای ۲ سالگی.
۴- علائم بالینی:
- درد اولین و مهمترین علامت است- دردهای شدید با فواصل مشخص- سلامت کامل بین درد ها( در گاستروآنتریت درد خفیف است و بیمار به نظر می رسد)- خونریزی از مکل بدون درد است.
- لتارژی مهم است که بعدا اضافه می شود.
- در ابتدا استفراغ نیست و سپس اضافه می شود و سپس صفراوی می شود.
- دفع خون گاهی وجود ندارد و در ۶۰% موارد مدفوع ژله ای خونی وجود دارد.
- در ابتدا دفع مدفوع طبیعی است.
- در ۷۰% موارد توده سوسیسی را می شود لمس کرد در مربع فوقانی راست شکم.
- توش رکتال خونی
۵- انواژیناسیون مزمن نیز ممکن است موجود باشد.
۶- عود انواژیناسیون در ۵ تا۸ % موارد دیده می شود.
۷-تشخیص:
- رادیوگرافی ساده
- باریم انما
- سونوگرافی
۸- درمان:
- در بیماران شوکه و مشکوک به پریتونیت باید به دنبال جراحی باشیم.
- موفقیت ریداکت در ۴۸ ساعت اول ۷۰ تا ۹۰% و در بعد از آن موفقیت ۵۰%
- باریم انما هم برای تشخیص و هم درمان است.
آيا خطرناك است؟
انواژيناسيون اگرچه بندرت اتفاق مي‌افتد اما يك بيماري خطرناك است و اگر درمان نشود مي‌تواند كشنده باشد.
ابتدا چه كار بايد بكنيم؟
۱- اگر كودك شما مكرراً دچار حملات اسپاسمي ميشود و داد و فرياد مي‌كند و پاهايش را از شدت درد به معده مي‌چسباند اما بين حملات كاملاً سالم به نظر مي‌رسد فوراً با دكتر مشورت كنيد.
۲- مدفوع كودكتان را از نظر مخاط و خون بررسي كنيد.
۳- در بين حملات دماي بدن كودك را از نظر تب اندازه بگيريد.
آيا مشورت با دكتر لازم است؟
اگر نوزاد شما در معرض حملات پي در پي درد شكمي و انقباض است و يا متوجه خون و مخاط در مدفوع كودكتان شديد فوراً به دكتر رجوع كنيد.
دكتر چه اقدامي انجام خواهد داد؟
دكتر كودك شما را به بيمارستان جهت تنقيه با ريوم براي تاييد تشخيص انواژيناسيون ميفرستد. اين تنقيه يك معاينه بي‌درد است. در اين روش، مايع را از راه راست روده كودك بداخل روده‌ها پمپ مي‌كنند سپس وضعيت روده‌ها را مي‌توان با عكسبرداري ديد. تنقيه با ريوم گاهي اوقات موجب خوب شدن بيماري ميشود.

نفخ شکم يکي از مشکلات شايع گوارشي است.
تخمير، نوشابه‌هاي گازدار، هواي بلعيده شده هنگام غذا خوردن، يبوست حتي استرس و ناراحتي‌هاي روزانه مي‌تواند سبب باد کردن و دردناک کردن شکم شود.
چند راه حل ساده براي خلاصي از نفخ به شما پيشنهاد مي‌کنيم:
سريع غذا نخوريد
يک ساندويچ دست‌تان مي‌گيريد و در هياهوي يک خيابان شلوغ آن را همراه با هواي زيادي مي‌بلعيد بعد انتظار داريد که غذايتان راحت هضم شود. در فضايي آرام، پشت ميز بنشينيد و ۳۰ دقيقه صرف خوردن غذايتان کنيد. آرام غذايتان را بجويد و هول نباشيد.
حساب فيبرهايي را که مي‌خوريد، داشته باشيد!

در انتخاب سبزي‌ها دقت کنيد.
سبزي‌ها سبب هضم شدن بهتر غذا مي‌شود در ضمن با نرم کردن و خيس نگه داشتن اندام‌ها، دفع را نيز راحت‌تر کنيد. با اين حال بايد در انتخاب آنها دقت کنيد. سبزي‌ها خشک و سيب‌زميني براي کساني که دستگاه گوارش ضعيفي دارند مناسب‌ نيست.
پخته بهتر است تا خام!
پختن غذاها، هضم آنها را راحت‌تر مي‌کند. سعي کنيد سبزي‌ها را به صورت خام اما گوشت و حبوبات و غلات را به صورت پخته مصرف کنيد.
به اندازه نمک بخوريد
مصرف زياد نمک سبب جذب مقدار فراواني آب از معده مي‌شود. ميزان نمک را در غذاهايتان کاهش دهيد و از غذاهاي فوري و صنعتي کمتر استفاده کنيد.
مراقت دستگاه گوارش‌تان باشيد
آيا مشکل هضم داريد؟ مشکل دفع چه‌طور؟ حتما به پزشک متخصص مراجعه کرده و خود را مداوا کنيد.
نفس بکشيد
روي کمر دراز بکشيد. يکي از دست‌هايتان را روي شکم بگذاريد و نفس عميق بکشيد. ۲۰ تا ۳۰ گرم خوردن موادي مانند غلات غني شده ميوه‌ها و سبزي‌ها در روزها براي هضم غذا ضروري است. خوردن بيش از حد آنها مي‌تواند سبب مختل شدن گوارش غذا و نفخ شود.

در رفتگي يا نيم دررفتگي عبارت است از آسيب به مفصل به طوري كه استخوان هايي كه در آن مفصل در حالت طبيعي رو به روي هم قرار دارند از هم جدا شوند. در نوع خفيف تر اين حالت (نيم درفتگي )، سطوح مفصلي انتهاي استخوان ها هنوز با هم در تماس هستند ولي در جاي طبيعي خود قرار ندارند. اين مشكل براي مفاصل فك ، شانه ، زانو، و ستون فقرات بيشتر پيش مي آيد. بعضي از شيرخواران نيز با در رفتگي مفصل ران متولد مي شوند.
علايم شايع
درد، تورم ، و بدشكلي شدن ناگهاني يك مفصل پس از آسيب
محدوديت حركت يا اصولاً عدم تحرك در اطراف مفصل در رفته
علل
وارد آمدن آسيبي كه باعث كش آمدن يا پاره شده رباط هاي اطراف مفصل كه استخوان ها را در كنار هم نگاه مي دارند شود.
كم عمق يا غيرطبيعي بودن مادرزادي سطوح مفصلي
آرتريت روماتوييد يا ساير بيماري هاي رباط ها و بافت اطراف مفصل .
كشيدن ناگهاني دست يا پاي كودكان
عوامل افزايش دهنده خطر
آرتريت روماتوييد
سابقه خانوادگي در رفتگي مادرزادي مفصل ران
وارد آمدن آسيب مكرر به مفصل
پيشگيري
اگر كار شما سنگين است يا ورزش هاي سنگين انجام مي دهيد، روش محافظت از مفاصل مربوطه را فرا بگيريد. از وسايل محافظتي مثل باند الاستيك ، زانوبند يا شانه بند، و جوراب هاي محافظتي مخصوص استفاده كنيد.
شيرخواران بايد از نظر در رفتگي مادرزادي مفصل ران در زمان تولد و در معاينات دوره اي بعدي مورد بررسي قرار گيرند.
عواقب مورد انتظار
معمولاً با درمان زودهنگام قابل معالجه است . پس از جا انداختن دررفتگي ، شايد نياز باشد مفصل با گچ يا آويزان كردن دست از گردن به مدت ۸-۲ هفته بي حركت شود.
عوارض احتمالي
آسيب به رشته هاي عصبي يا رگ هاي خوني مهمي كه از نزديكي مفصل مي گذرند، كه ممكن است علايمي مثل بي حسي ، سردي ، و رنگ پريدگي ايجاد كنند.
درمان
اصول كلي
بلافاصله پس از آسيب :
- كيسه يخ روي مفصل آسيب ديده بگذاريد تا متورم نشود.
- فردي كه آموزش نديده نبايد سعي كند مفصل را جا بياندازد.
- به هنگام انتقال فرد آسيب ديده به پزشك ، مفصل آسيب ديده را آتل ببنديد يا از گردن آويزان كنيد تا حركت نداشته باشد.
- بررسي تشخيصي شامل عكسبرداري از مفصل و استخوان هاي اطراف مي شود.
- درمان امكان دارد شامل جا انداختن مفصل باشد.
- گاهي براي جا انداختن مفصل از جراحي استفاده مي شود.
- پس از جا انداختن چه بدون جراحي و چه با جراحي ، معمولاً مفصل با آتل يا گچ بي حركت مي شود تا در روند بهبود خلالي وارد نشود.
- در صورت بروز مكرر دررفتگي ، ممكن است نياز به بازسازي يا تعويض مفصل وجود داشته باشد.
داروها
بيهوشي عمومي يا شل كننده هاي عضلاني براي جا انداختن مفصل
استامينوفن يا آسپيرين براي رفع درد خفيف
ضددردهاي مخدري براي رفع درد شديد
فعاليت
پس از درمان ، فعاليت هاي خود را تدريجاً از سر گيريد
رژيم غذايي
پيش از جا انداختن مفصل چه بدون جراحي و چه با جراحي ، تنها آب بنوشيد. خوردن غذاهاي جامد بيهوشي عمومي را مخاطره آميز مي كند.
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
اگر شما در حركت دادن مفصل خود پس از وارد آمدن آسيب مشكل داريد.
اگر هر كدام از اندام ها پس از آسيب ، بي حس ، رنگ پريده ، يا سرد شود. اين يك مورد اورژانس است !
اگر در رفتگي به طور مكرر رخ دهد طوري كه شما خودتان هر دفعه مي توانيد آن را جا بياندازيد.

خونريزي رحم پس از يائسگي عبارت است از خونريزي غير منتظره و شبيه قاعدگي كه ۶ ماه يا پيش از يائسگي شروع شود.
علايم شايع
خونريزي مهبلي كه ممكن است يك ترشح به رنگ قهوه اي روشن يا خونريزي قرمز و شديد (بايا بدون لخته ) باشد. ممكن است همراه خونريزي بلغم باشد. طول مدت دوره هاي خونريزي متفاوت است . نوع يا كيفيت خونريزي به اندازه اين واقعيت كه خونريزي رخ داده است ، متناسب نيست . به دنبال يائسگي زناني كه در حال درمان با جايگزيني هورمون هستند، احتمالاً دچار مقاديري خونريزي خواهند شد و بايد در مورد انواعي از خونريزي كه بايد نگران آنها بود، با پزشك مشورت كنند.
علل
سرطان دستگاه توليدمثل
التهاب يا عفونت غشاهاي پوشش داخلي مهبل
آتروفي مهبل يا آندومتر (كوچك شدن يا از دست دادن بافت )
آسيب يا ترومابه مهبل همراه با كاهش غلظت استروژن
پوليپ يا تومورهاي خوش خيم گردن رحم
پوليپ هاي پوشش داخلي رحم ، ميوم ها
هورمون درماني كه آندومتر (پوشش داخلي رحم ) را تحريك كند و مثل قاعدگي طبيعي باعث ريزش آن شود. مصرف نامنظم استروژن (هورمون هاي زنانه ) از علل شايع آن هستند.
اختلالات سلول هاي خوني ، دستگاه لنفاوي يا مغز استخوان
فشار خون بالا
نارسايي احتقاني قلب
اختلالات كبد
داروهاي ضد انعقاد يا حاوي آسپيرين
عوامل افزايش دهنده خطر
عفونت اخير مهبل
افراد بالاي ۶۰ سال به خاطر عروق خوني شكننده و نازكي پوشش داخلي مهبل يا رحم
پيشگيري
ابزارهاي پيشگيري خاصي لازم نيست .
عواقب مورد انتظار
به علت زمينه اي و درمان انتخاب شده بستگي دارد.
عوارض احتمالي
كم خوني
اگر علت ، سرطان باشد، ممكن است به ساير بخش هاي بدن گسترش يابد.
درمان اصول كلي
آزمون هاي تشخيصي مي توانند شامل بررسي هاي آزمايشگاهي خون و پاپ اسمير باشند.
خونريزي بدون توجيه پس از يائسگي نيازمند آزمون هاي بيشتري است . اين آزمون ها مي توانند شامل بررسي با هيسترسكوپ (ابزاري تلسكوپي با فيبر نوري ، سونوگرافي ناحيه لگن و عمل جراحي (اتساع گردن رحم و خراش دادن رحم با يك كورت كه مي تواند هم تشخيص دهنده باشد و هم خونريزي را تسكين دهد) باشند. گاهي حتي پس از آزمون ها وسيع هيچ دليل قاطعي براي خونريزي يافت نمي شود.
درمان اختصاصي (معمولاً دارو يا جراحي ) به علت بستگي دارد.
ممكن است حمام آب گرم براي شل كردن عضلات و تسكين ناراحتي كمك كننده باشد. هر وقت لازم باشد، به مدت ۱۵-۱۰ دقيقه در وان آب داغ بنشينيد. از گرما براي تسكين درد استفاده كنيد. يك پوشش گرم كننده يا بطري آب داغ روي شكم يا پشت درهنگام استراحت بگذاريد.
عمل جراحي براي برداشتن رحم (گاهي ).
داروها
معمولاً هورمونها تجويز خواهند شد.
دارو براي درمان اختلال زمينه اي مثلاً داروهاي ضد پرفشاري خون براي فشار خون بالا
فعاليت
به محض بهبود علايم ، فعاليت هاي طبيعي خود را از سر بگيريد.
پس از تشخيص و درمان به محض تمايل ، روابط جنسي را از سر بگيريد.
رژيم غذايي
رژيم غذايي خاصي ندارد.
در اين شرايط به پزشك خود مراجعه نماييد
اگر شما دچار خونريزي مهبلي پس از يائسگي باشيد.
اگر علي رغم درمان ، خونريزي به مدت يك هفته باقي بماند.
اگر خونريزي بيش از حد شود (بيش از يك بار در ساعت ، نوار بهداشتي را پر كند).
اگر علايم عفونت (تب ، احساس ناخوشي كلي ، سردرد، گيجي و دردهاي عضلاني ) ايجادگردند.
اگر شما دچار علايم جديد و غير قابل توجيه شده ايد. داروهاي مورد استفاده در درمان ممكن است عوارض جانبي ايجاد كنند.

انسداد شرايين قلبي هنگامي اتفاق مي افتد كه در اثر مسدود شدن ديواره رگها باريك مي شوند و اين مسأله باعث كندي حركت خون و اكسيژن مي شود به خصوص هنگامي كه زياد فعاليت مي كنيد.
مهمترين نشانه قلبي آنژين قلبي است كه در اثر نرسيدن و يا كم رسيدن خون و اكسيژن به قلب شما پديد مي آيد. آنژين قلبي باعث مي شود احساس نوعي سنگيني كنيد و يا احساس كنيد در سينه تان چيزي گرفته است و به سمت بازوها، گردن، فك، صورت پشت و ناحيه شكمي گسترش دارد.
معمولاً اين دردها هنگامي كه زياد فعاليت داريد پيش مي آيد؛ به عنوان مثال وقتي دنبال اتوبوس دويده ايد يا فوتبال يا تنيس بازي كرده و يا از پله بالا يا سراشيبي بالا رفته ايد.
در هواي سرد يا بعد از يك عصرانه سنگين و يا هنگامي كه دچار استرس هستيد چنين اتفاقي ممكن است بيفتد.
اما به محض اين كه اين فعاليت ها متوقف مي شوند و يا دارو مصرف مي كنيد دردها هم كاهش مي يابند. متأسفانه براي اكثر مردم اولين نشانه ها يعني حمله قلبي و يا نوسان در ضربان قلب به علت لخته هاي خون موجود در شريانها است.
درد حملات قلبي جدي است و ممكن است با دردهاي معده و سوءهاضمه اشتباه گرفته شود. ولي در اين مورد برخلاف آنژين قلبي اين دردها حتي وقتي استراحت هم مي كنيد آرام نمي شوند از ديگر نشانه هاي آن عرق كردن، احساس گرما در قسمت سر، حالت تهوع و استفراغ مي باشد كه با آنژين قلبي متفاوت است و معمولاً با استراحت هم از بين نمي رود.
تشخيص نشانه ها
نشانه هاي زير از علائم قلبي است و مي تواند موجب بيماري شود. در هر حال اگر هركدام را تجربه كرديد بهتر است با دكتر خود حتماً تماس بگيريد.
۱ - اشكال در تنفس هنگام ورزشهاي آرام و يا هنگام خواب
۲ - آنژين- درد در ناحيه سينه كه به سمت بازوها، گردن، فك، صورت، پشت و ناحيه شكمي گسترش مي يابد هنگامي كه ورزش مي كنيد و يا دچار استرس مي شويد.
۳ - شنيدن صداي قلبتان به صورت ضربان تند كه چند روز يا چند هفته طول مي كشد و همراه تنگي نفس و خس خس است.
۴ - غش و يا ضعف كردن كه البته هميشه نشانه ناراحتي قلبي نيست و ممكن است علل ديگري هم داشته باشد پس آن را با دكترتان در ميان بگذاريد.
۵ - جمع شدن بيش از حد آب و يا پف كردن زانوها، پاها، ريه و يا شكم ممكن است خيلي معمولي جلوه كند اما خطرناك است. به عنوان مثال بروز اين حالتها در يك روز گرم تابستان اين است كه قلب شما خوب پمپاژ نمي كند.
۶ - كبود شدن اطراف لب و ناخنها كه مي تواند در اثر كمبود اكسيژن در بافتها باشد.
۷ - خواب آلودگي و احساس خستگي بي دليل و كم خوابي كه بايد همراه ديگر نشانه ها باشد.
۸ - دردهاي شديد ناحيه سينه كه همراه با عرق كردن، گر گرفتن سر و تنگي نفس بيش از ۱۵ دقيقه مي باشد.
چه چيز باعث ايجاد ناراحتي قلبي مي شود؟
مهمترين علت ناراحتي قلبي مسدود شدن رگها و شريانها مي باشد و در اثر تجمع چربي در ديواره رگها به وجود مي آيد.چنين شرايطي وقتي پديد مي آيد كه ديواره داخلي رگهاي شما در اثر رسوب چربيها و كلسترول پوشيده شود و ديواره سلول مسدود شده و موجب ايجاد نواحي كه اصطلاحاً پلاك ناميده مي شوند مي شود و ديواره سلول را تنگ و از جريان خون جلوگيري مي كنند و در نتيجه خون مستعد لخته شدن مي شود.بزرگ شدن پلاكها موجب مي شود مواد غذايي به ديواره رگ نرسد و همين امر موجب ايجاد فشار خون در نتيجه حملات قلبي شود.