این افرادی که در جامعه میبینید و متاسفانه روز به روز هم در کشور ما در حال زیاد تر شدن هستند، به این علت نیست که گریه رو خوب میدونن و خنده رو بد.نقل قول:
بلکه آموخته اند آنچه از گریه و التماس و تضرع به دست می آورند، بیشتر از آنچه با خنده و لبخند میتوانند به دست بیاورند، هست.
این باور از کودکی به ما دیکته شده که ما مقصریم، آدمی که مدام بهش تزریق میشه مقصره، گناهکاره، خطا کرده، خنده بر چه بکند؟
آدم مقصر تنها گزینه پیش رویش التماس به کسانی است که به او گفته اند آنها خطا ندارند و پاکند.
در واقع قدرتمندان با تحریک همیشگی عذاب وجدان انسان ها، اونارو به چیزی که میخوان وابسته میکنن، این گریه هم تا وقتی این حس عذاب وجدان در جهان بینی ایرانی ها هست، چشمه اش خشک نمیشه و اینکه چند نسل طول میکشه تا انسان های این کشور مدام حس گناه و خفت و هیچ بودن در برابر از ما بهتران نکنند، سئوالی است بی پاسخ !
