اشعـار عاشقـانـه

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم
خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ، و این یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق، که می بندد به زنجیرم
و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق، از دلبستگی هایم؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم؟
خداحافظ ، تو ای همپای شبهای غزل خوانی
خداحافظ، به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ، بدون تو گمان بردی که می مانم
خداحافظ، بدون من یقین دارم که می مانی!!!!

زندگي قافيه ي شعر من است
شعر من وصف دلارايي توست
در ازل شايد اين سرنوشت من بود
مي سرايم به اميدي كه تو خواني، ورنه
آخرين مصرع من قافيه اش "مردن" بود
حميد مصدق

در ميان من و تو فاصله هاست
گاه مي انديشم
مي تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداري
تو توانايي بخشش داري
دستان تو توانايي آن را دارد
كه مرا زندگاني بخشد
چشم هاي تو به من مي بخشد
شور عشق ومستي
و تو چون مصرع شعري زيبا
سطر برجسته اي از زندگاني من هستي
حميد مصدق

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب

بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه

چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من

که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست

چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو

که این یخ کرده را از بیکسی ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب

حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش

چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

وقتی نگاهی تو را مسخ می کند
و تمامت را می گیرد
جز فکر کاشتن بوسه ای بر لب
و به دست آوردن دلی که دلت را تسخیر کرده
چیزی در خودت نمی بینی ،
حسرت نوازش چهره ای که بر تو لبخند می زند
تو را به مرز دیوانگی می کشاند ...

وقتی سر انگشتانت حرف می زنند
و لب ها غرق در بوسه های مکرراند ...
یک آن شک می کنی
که شاید این عشق باشد ...
شاید

دلم براي کسي تنگ است که آفتاب صداقت را

به ميهماني گلهاي باغ مي آورد

و گيسوان بلندش را به بادها مي داد

و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد

دلم براي کسي تنگ است

که چشمهاي قشنگش را

به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت

و شعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند

دلم براي کسي تنگ است

که همچو کودک معصومي

دلش براي دلم مي سوخت

و مهرباني را نثار من مي کرد

دلم براي کسي تنگ است

که تا شمال ترين شمال با من رفت

و در جنوب ترين جنوب با من بود

کسي که بي من ماند

کسي که با من نيست

کسي که . . .

- دگر کافي ست.

ما دوتن مغرور
هردو از هم دور
واي!
درمن تاب دوري نيست
اي خيالت خاطر من را نوازشبار!
بيش ازين در من صبوري نيست
بي تو من بي تابه بي تابم
من به ديدار تو مي آيم

"دلِ تنگ "
سر خود را مزن اینگونه به سنگ،
دلِ دیوانه‌ی تنها، دل تنگ!!

منشین در پس این بهت گران
مَدَران جامه‌ی جان را، مَدَران!!
مكن ای خسته در این بغض درنگ..
دلِ دیوانه‌ی تنها، دل تنگ!

پیش این سنگدلان،
قدر دل و سنگ یكی‌ست
قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یكی‌ست..
دیدی آنرا كه تو خواندی به جهان یارترین؛
سینه را ساختی از عشقش سرشارترین...
آنكه می‌گفت منم بهر تو غمخوارترین..
چه دلازارترین شد
چه دلازارترین...
ناله از درد مكن،
آتشی را كه در آن زیسته‌ای
سرد مكن

با غمش باز بمان
سرخ‌رو باش از این عشق و سرافراز بمان

راه عشق است كه همواره شود از خون، رنگ
دلِ دیوانه‌ی تنها، دل تنگ!

ای روشنی دیدگانم

مهمان چشمانم میشوی؟

همین دیشب

برای امدنت چشمانم را

اب و جارو کردم!!

من « ارگ بم » و خشت به خشتم متلاشی

تو « نقش جهان »، هر وجبت ترمه و کاشی

این تاول و تب‌خال و دهان سوختگی‌ها

از آه زیاد است، نه از خوردن آشی

از تُنگ پریدیم به امید رهایی

ناکام تقلایی و بیهوده تلاشی

یک بار شده بر جگرم زخم نکاری؟

یک بار شده روی لبم بغض نپاشی؟

هر بار دلم رفت و نگاهی به تو کردم

بر گونه‌ی سرخابی‌ات افتاد خراشی

از شوق هم‌آغوشی و از حسرت دیدار

بایست بمیریم چه باشی چه نباشی

که صدایش را به ازای یک جفت پای زمینی فروخت!
نمی دانی چقدر می خواهم بگویم دلم تنگت است!
آوازم را فروخته ام افسوس....

این روزها من همان فرشته ی آسمانی هستم٬

مي روم ...
مي بازم ...
من خودم مي دانم ...
ماندنم باختن است
رفتنم باختن است
همه ي زندگيم
- ترسِ از باختن است!!!
من و اين لحظه ي بي فرجامي،
من و اين قصه ي بي فردايي،
رفتن آيا سهل است؟
- ماندنم بهر چه است؟
لحظه ها مي گذرند
قصه ي تلخ مرا
- ز خيالت ببرند!
بوي آغوشم را
- از مشامت ببرند!
تويي و قصه ي چشمي ديگر
منم و حسرت ِ اين لحظه به بَر :
- كه تو تنها باشي!
- من و دل در برِ تو
و تو تنها باشي!
تو به سر شوق رهايي داري،
من به دل ماتم دنيا دارم.
تو ز من دل كندي!
- وه! چه مي گويم من؟
تو كه دل نسپردي!
تو فقط كاويدي،
همه ي قصه ي تنهايي ِ من
- با دلت كاويدي!
آخرش را ديدي؟
پس از اين كاوش و اين رابطه ي سرد و غريب
آخرش را ديدي؟
آخر ِ قصه ي تنهايي ِ من،
آخرين حسرت من را ديدي؟
تو نمي داني اين لحظه ي سرد
- لحظه ي رفتن و آواره شدن،
به چه اندازه مهيب است و دلم
طاقتي در سر نيست!
دل من خالي بود،
خالي از اين همه احساس ِ قشنگ!
دل ِ من،
زيرِ آوار مصيبت ها بود!
آمدي جان دادي!
تو به اين دلمرده
حس و باور دادي!
مرده اي در دلِ خاك
زيرِ آوار مصيبت بودم!
آمدي خيمه زدي
روي آوارِ دلم.
آمدي جان دادي!
مرده از جا برخاست!
شعله اش را افروخت!
همه جا روشن شد!
آه ، اما اينبار
- آتشش، من را سوخت!
تو زِ من دور شدي!
- نه ! تو بيزار شدي!
تو به سر ميل رهايي داري!
تو به سر شوق جدايي داري!
اما، دلِ من ...
خسته و بي خبر و بي فردا
ته ِ اين جمله ي تو
جان داده!
: - عشق را معنا نيست!
عشق را فردا نيست!
قصه ات تكراري است!
قصه ات مثل هزاران قصه
- غصه ات تكراري است!
تو به عشقت منگر
تو به اين لحظه نگر!
لحظه ها تكراري است!
قصه ات آخر شد،
تو به پايان بنگر!
رفتنت را بنگر!

ته مانده خیالت
یا تفاله حرف هایت
کدامم؛
فقط حرف ربط داده به انتظارم
آنقدر انتظار کشیدم
تا ،معتاد شدم؛
ترکم مکن!
ترکم بده....

قلب من و تورا
پيوند جاودانه ي مهريست در نهان
پيوند جاودانه ي ما ناگسسته باد!
تا آخرين دم از نفس واپسين من
اين عهد بسته باد

"خواب و بيدار"
گرچه با يادش همه شب تا سحر گاهان نيلي فام بيدارم
گاه گاهي نيز
وقتي چشم بر هم مي گذارم خواب هاي روشني دارم
-عين هوشياري-
آنچنان روشن كه من در خواب
دم به دم با خويش مي گويم:
بيداري است،‌بيداري است،‌بيداري!
اينك اما،‌در سحر گاهي چنين از روشني سرشار
پيش چشم اين همه بيدار
آيا خواب مي بينم؟
اين منم همراه او بازو به بازو؟
مست مست از عشق،‌از اميد
روي راهي تار و پودش نور
از اين سوي دريا رفته تا دروازه ي خورشيد
اي زمان
اي آسمان
اي كوه
اي دريا
خواب يا بيدار
جاوداني باد اين روياي رنگينم...

...

فرض كن پاك كني برداشتم
و نام تو را
از سر نويس ِ تمام نامه ها
و از تارك ِ تمام ترانه ها پاك كردم
فرض كن با قلمم جناق شكستم
به پرسش و پروانه پشت كردم
و چشمهايم را به روي رويش ِ رؤيا و روشني بستم
فرض كن ديگر آوازي از آسمان ِ بي ستاره نخواندم
حجره ي حنجره ام از تكلم ترانه تهي شد
و ديگر شبگرد ِ كوچه ي شما
صداي آواز هاي مرا نشنيد
بگو آنوقت
با عطر ِ آشناي اين همه آرزو چه كنم؟
با التماس اين دل ِ در به در
با بي قراري ٍ ابرهاي باراني
باور كن به ديدار ِ اينه هم كه مي روم
خيال ِ تو از انتهاي سياهي ِ چشمهايم سوسو مي زند
موضوع دوري ِ دستها و ديدارها مطرح نيست
همنشين ِ نفسهاي من شده اي! خاتون
با دلتنگي ِ ديدگانم يكي شده اي

یغما گلرویی

مجالی نیست تا برای گیسوانت جشنی بپا کنم
که گیسوانت را یک به یک
شعری باید و ستایشی

دگر حس شقایق را نداری
هوای قلب عاشق را نداری
و از چشمان خونسرد تو پیداست
که شور عشق سابق را نداری


---------- Post added at 12:25 AM ---------- Previous post was at 12:22 AM ----------

گر دلی دارم بدان دردست توست
گر تنی دارم بدان سر مست توست
گر دلم را بشکنی باز هم چه سود
کین دل ساده من پیوست توست

---------- Post added at 12:26 AM ---------- Previous post was at 12:25 AM ----------

تو را می خواستم تا درجوانی
نمیرم از غم بی همزبانی
غم بی همزبانی سوزاند جانم!
چه می خواهم دگر زینزندگانی؟

تو را به لطافت گلبرگ های چشمانت ، به بلندای نگاهت قسمت دادم ،
که دلیل تپش های قلبم باشی !
و تو چه ساده شکستی قلبم را ...
و چه آسان بریدی نفسهایم را ...
و چه زود رفتی !
اما بدان ، من هرگز نخواهم گذاشت که امواج رد پاهایت را ببوسند !

دلم از خیلی روزا با کسی نیست
تو دلم فریاد و فریاد رسی نیست
شدم اون هرزه گیاهی که گلاش
پرپر دستای خار و خسی نیست
دیگه دل با کسی نیست
دیگه فریاد رسی نیست
آسمون ابری شده
دیگه خار و خسی نیست
بارون از ابر سبک تر می پره
هر کسی سر به سوی خودش داره
مثل لاک پشت تو خودم قایم شدم
دیگه هیچ کس دلمو نمیبره
دیگه دل با کسی نیست
دیگه فریاد رسی نیست
آسمون ابری شده
دیگه خار و خسی نیست
ماهی از پا شوره بیرون افتاده
شاپرک ها پراشون زخمی شده
نکنه تو گله ی بره هامون
گذر گرگ بیابون افتاده
دیگه دل با کسی نیست
دیگه فریاد رسی نیست
آسمون ابری شده
دیگه خار و خسی نیست ....

گفتم چشمم ، گفت ،به راهش می دار

گفتم جگرم ، گفت ، پر آهش می دار

گفتم که دلم ، گفت چه داری در دل ؟

گفتم غم تو ، گفت ، نگاهش می دار

گفتي ستاره ماندنيست ، ديدي ستاره هم شكست!؟

عهدي ميان ما نبود ، عهدِ نبسته هم گسست!!

اين خوابِ سبز از ابتدا ، يك اشتباه ساده بود

يك اشتباه ساده كه ، آخر مرا در هم شكست

گفتي: « تو را تقصير نيست ، نتوانمت در دل نشاند»

اين آخرين حرف تو بود ، حرفي كه بنيانم گسست

آري! بلور عاطفه ، با سنگِ بي مهري شكست

اين دل شكسته بود ، باز ، يكبار ديگر هم شكست

در خوابهای کودکی ام

هر شب طنین سوت قطاری

از ایستگاه می گذرد

دنباله ی قطار

انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد

انگار

بیش از هزار پنجره دارد

و در تمام پنجره هایش

تنها تویی که دست تکان می دهی

آنگاه

در چارچوب پنجره ها

شب شعله می کشد

با دود گیسوان تو در باد

در امتداد راه مه آلود

برگ پاييز شدي ريختن را ديدم

روي دستان ملائك بدنت را ديدم

تو كه رفتي به خدا، داغ به قلبم دادي

آيه الكرسيِ روي كفنت را ديدم

مثل چوپان غريب وطن مادريم

پشت وزن غزلم ني زدنت را ديدم

بي تو اينجا همه ي آينه ها تب دارند

من خودم مُهر سكوت دهنت را ديدم

ميروي و به خدا مي سپري شعرم را

بارش درد ز چشمان ترت را ديدم

رفتي اما دل من باور اين داغ نداشت

تا كه اعلاميه ي پر زدنت را ديدم

بوي پيراهن تو قافله سالارم شد

مثل يعقوب شدم گم شدنت را ديدم

به خدا پاكي تو در نظرم ثابت شد

تا كه آن زخم سر پيرهنت را ديدم

از تو پنهان كه نشد قافيه كم آوردم

با سماع غزلم سوختنت را ديدم...

تو دور می شوی

من در همین دور می مانم !

پشیمان که شدی

برنگرد !

لاشه ی یک دل که دیدن ندارد !

خیلی غریبی واسه من، از چه شبی جدا شدی ؟
از چه زمین خاک ِ تو ، لونه ی سایه ها شدی
کدوم غروب نشونی داد ، شب از کدوم جاده بیای ؟
از عاشقای رهگذر ، نشونی ِ من بخوای
...

سلام دوستان

من اولین باره که میام این تاپیک و نمیدونم چه شعرهایی رو اخیرا گذاشتین خلاصه اگه تکراریه ببخشین



اي عشق اي ترنم نامت ترانه ها
معشوق آشناي همه عاشقانه ها
اي معني جمال به هر صورتي كه هست
مضمون و محتواي تمام ترانه ها
با هر نسيم دست تكان مي دهد گلي
هر نامه اي ز نام تو دارد نشانه ها
هر كس زبان حال خودش را ترانه گفت
گل با شكوفه خوشه ي گندم به دانه ها
شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز
دريا به موج وموج به ريگ كرانه ها
باران قصيده اي است تر و تازه و روان
آتش ترانه اي به زبان زبانه ها
اما مرا زبان غزلخواني تو نيست
شبنم چگونه دم زند از بي كرانه ها
كوچه به كوچه سر زده ام كوبه كوي تو
چون حلقه دربه در زده ام سر به خانه ها
يك لحظه از نگاه تو كافي است تا دلم
سو دا كند دمي به همه جا ودانه ها

قيصر امين پور

.

پاییز را دوست دارم چون فصل غم است
غم را دوست دارم چون اشک دل است
دل را دوست دارم چون تو را دوست دارم
تو را دوست دارم بی انکه دلیلش را بدانم...

برای من نوشته گذشته ها گذشته.تمام قصه ها هوس بود
برای او نوشتم برای تو هوس بود. ولی برای من نفس بود
کاشکی خبر نداشی دیوونه نگاتم
یه مشت خاک ناچیز افتاده ای به زیر پاتم
کاشکی صدای قلبت نبود صدای قلبم
کاشکی نگفته بودم تا وقت جون دادن باهاتم
نوشته هرچه بود تموم شد
نوشتم عمر من حروم شد
نوشته رفته ای زیادم
نوشتم شمع رو به بادم
نوشته در دلم هوس مرد
نوشتم دل توی قفس مرد
کاشکی نبسته بودم زندگیمو به چشمات
کاشکی نخورده بودم به سادگی فریب حرفات
لعنت به من که آسون به یک نگات شکستم
به این دل دیوونه راه گریز و ساده بستم
تا وقت جون دادن باهاتم


پیشنهاد میکنم این ترانه رو با صدای معین گوش کنید.

تو دور می شوی

من در همین دور می مانم !

پشیمان که شدی

برنگرد !

لاشه ی یک دل که دیدن ندارد !

درانتهای هر سفر
در ایینه
دارو ندار خویش را مرور میکنم
این خاک تیره - این زمین
پايوش پاي خسته ام
اين سقف كوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خداي دل
در آخرين سفر
در آيينه به حز دو بيكرانه كران
به جز زمين و آسمان
چيزي نمانده است
گم گشته ام
كجا
نديده اي مرا ؟

بي تو
نه بوي خاك نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسكينم
چرا صدايم كردي
چرا ؟
سراسيمه و مشتاق
سي سال بيهوده در انتظار تو ماندم و نيامدي
نشان به آن نشان
كه دو هزار سال از ميلاد مسيح مي گذشت
و عصر
عصر واليوم بود

دلتنگي :

لب دريا ميشينم
يه قلم تودستمه
يه كاغذ ميگيرم
وقلبمم تو مشتمه
مي نويسم كه سلام
مينويسم كه منم
من همونم كه ميمردي واسه من تويه نگاه
من همونم كه تو اول شدي عاشق چشاش
من همونم كه ميگفتي ميمونم هميشه باش
چرا باور ندارم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
چرا يادم نمياد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
چرا حرفات توي ذهنم نمياد؟؟
اومدم بپرسم وبعدش برم!
اومدم بگم چرا؟؟؟ چرا يادم نمياد؟؟؟
ولي انگار قلب من ميدونه چرا!!!!!
چون كه عاشق نبودي
چون كه عشقت هوسه
تو مي خواستي يكي همراهت باشه وهمش بگه به عشقت ميرسه!
روزي كه بهم بگي دوست دارم/باور بكن/برگرد كنارم
من ديگه باور ندارم
حتي اينو كه يه روزي تو بودي همه كس و كارم
آخرش خدا نگهدار! ميبينم تو را يه روزي و برو به اميد ديدار!


( فريدون مشيري)

.

شبي غروب مي كنم كنار چشمهاي تو
وبي گناه مي روم به دار چشمهاي تو
من از تمام عاشقي به اين بسنده مي كنم
كه يك دقيقه سر كنم كنار چشمهاي تو

دیر زمانیست نخوابیده ام
با دل بیدار تو را دیده ام

حال مرا نوبت پرواز شد
هر نفسم نقطه آغاز شد

باور دنیایی دل بسته شد
این دل دلسوخته وارسته شد

ساقی من جام شبم بر گرفت
قصه مستی من از سر گرفت

شب شد و وقت سحر و باده شد
ساقی من آمد و آماده شد

ساز سحر دست نوازش گرفت
یاد تو با من سر سازش گرفت

شبنم اشک است که نم می زند
از تو و از یاد تو دم می زند

این چه سکوتی است مرا می برد
این چه مطاعی است مرا می خرد

این شب و این باور و این بال چیست
این دم و این ناله و رفتار چیست

کیست چنین می بردم سوی دوست
می کشدم هر طرفی بوی دوست

وای که این عطر حضور تو بود
عطر تو شاید ز عبور تو بود

دیر زمانیست نخوابیده ام
با دل بیدار تو را دیده ام

با ياد چشم هاي تو خوب است خواب من

از ابـرهـا كنــــــاره بگــــير آفتـــــــاب من

رو بر كدام قبله به چشم تو مي رســـم؟

چيــزي بگـو پيــــــــامـبـر بـــي كتاب من

چشم تو را كجاي جهان جستجو كنــــم؟

پايان بده به تاب و تب بي حســـــاب من

دور از شمايل تو چنـــــانم كه روز و شب

خنـــديده اند خلــق به حال خــــراب من

از تشنگـي هــــــلاك شـدم، ساقيـا بيا

چيزي نمــــــانده از قدح پر شــــراب من

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه باید ها...

مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخند های لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم :
باشد برای روز مبادا !
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند ؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد !

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...

هر روز بی تو
روز مبادا است


.

به نام سرفصل همه نامه‌ها
چه آنهايي كه نوشته شدند
و چه آنهائي كه سپيد ماندند
تا كاغذها سياه نشوند.
يك سلام پر رنگ و چند نقطه چين …
به علامت جوابهايي كه هرگز ندادي
و يك دقيقه سكوت!
به احترام تمام لحظه هايي كه در انتظار پاسخ تو مردند.
فرض كه دلت نخواست!
به فرض كه حوصله ات نيامد!
به فرض كه لايقش نبودم!
فرض كه دوستم نداري!
نه خودم نه نامه هايم را!!!
اين خودش قانع كننده ترين دليل دنياست.
بي دليلي هم خودش كلي دليل ست.
لااقل مي گفتي:
«اين هم كه جوابي ننويسند جوابي ست»
دريغ از همين حرف
چه مي شود كرد
توئي و عزيز كرده اين دل رسواي سرگردان خودم،
چه كارش كنم
جواب هم ندهي بهانه ات را مي گيرد
بگذريم …
حوالي همين روزهاي پژمرده نيامدنت
انگار كسي از آسمان به من گفت
شايد اين عزيز كرده دلت شعر به دل مخملي اش نمي نشيند!
حق بعد از تو با اوست
اين بار ديگر شعر نمي نويسم
نامه هايي را برايت مي نويسم
كه در تنهايي پاييزي ام براي خودم نوشتم
و براي تو پاره كردم.
حقيقتش فكر مي كردم
اگر مي خواست
از اين زبان خوشت بيايد
حرفهاي عادي خودم را بيشتر دوست داشتی
كه نداري
حالا چاره اي نيست،
اين را هم امتحان مي كنم.
راستي به دل نگير
بين نامه هايي كه پاره كردم
اسم تو هميشه با چند كلام قبل و بعدش سالم و دست نخوره ماند و
حالا هم از روي همان اسم خودت
نامه هاي تكه تكه شده را كنار هم چيدم
و برايت نوشتم
اين بار هم اگر به دلت ننشت
فكر ديگري مي كنم
شايد هم دفعه بعد
به سبك آدم هاي آن طرف تاريخ حرفهايم را برايت نقاشي كردم.
خدا را چه ديدي
شايد پسنديدي
خوب ديگر وقت چشمهاي روشن نازت را زياد گرفتم
بگو به روشني خودشان كدري لهجه اين ليلی آواره را ببخشند.
ممنون كه هميشه ناخواسته كمكم مي كنی
چه خودت،
چه اسم قشنگت،
چه سفرت،
چه نيامدنت
و اين بار هم بي جوابيت
كه كانون از هم پاشيده نامه هاي پاره پاره ام را به هم پيوند زد،
تاريخ نمي زنم
هر وقت كه تو ممكن است حوصله مهربانيت بيشتر باشد.
حرف آخر اينكه زيبا،
بي تقصير پروانه ات مي مانم
و براي تو مي نويسم
تو عزيزي،
چه بهاري باشي،
چه تابستاني،
چه پاييزي
دلت نسوزد،
نگو چه لحن غم انگيزی
راست مي گويم
كه عزيزي،
حتي اگر اينها را هم مثل بقيه فراموش كنی
و دور بريزي
كسي كه هم بي تو مي ميرد
و هم براي تو.

من، میز قهوه‌خانه و چایی که مدتی‌ست...
َ
هی فکر می‌کنم به شمایی که مدتی‌ست...

«یک لنگه کفش» مانده به جا از من و تویی

در جستجوی «سیندرلایی» که مدتی‌ست...

با هر صدای قلب، تو تکرار می‌شود

ها! گوش کن به این اُپرایی که مدتی است...

هر روز سرفه می‌کنم اندوه شعر را

آلوده است بی‌تو هوایی که مدتی‌ست...

...

دیگر کلافه می‌شوم و دست می‌کشم

از این ردیف و قافیه‌هایی که مدتی‌ست...

کاغذ مچاله می‌شود و داد می‌زنم:

آقا! چه شد سفارش چایی که مدتی‌ست...

به يادگار نوشتم خطي ز دلتنگي
ديگر به خلوت لحظه هايم عاشقانه قدم نمي گذاري
ديگر آمدنت در خيالم آنقدر گنگ است كه نمي بينمت
سنگيني نگاهت را مدتهاست كه حس نكردم
من مبهوت مانده ام كه چگونه اين همه زمان را صبورانه گذرانده اي
من نگاه ملتمسم را در اين واژه ها پر كرده ام كه شايد...

ديگر زبانم از گفتن جملات هراسيده است
و دستهايم بيش از هر زمان ديگر نام تو را قلم ميزنند
و در اين سايه سار خيال با زيباترين رنگها چشمهايت را به تصوير ميكشم
نگاهت را جادويي ميكنم كه شايد با ديدن تصوير چشمانت جادو شوي

تا به حال نوشته بودم؟
به گمانم نه
پس اين بار مينويسم كه :
دست نوشته هايت سر خوشي را به قلبم هديه مي كنند

مي خواهمت هنوز؟
گاه چنان آشفته و گنگ ميشوم كه ترديد در باورهايم ريشه مي دواند
اما باز هم در آخرين لحظه ها تكرار ميكنم كه حتي اگر چشمانت بيگانه بنگرند
مي خوانمت هنوز حتي اگر دستانت مرا جستجو نكنند

هيچ باراني قادر نخواهد بود تو را از كوچه انديشه هايم بشويد
و اينها براي يك عمر سرخوش بودن و شيدايي كردن كافيست

به گمانم در وراي اين كلمات مي خواستم بگويم كه:

""دلتنگت شده ام به همين سادگي""

تصویرت را در آب دیدم
تو رفتی
من به دنبال رودخانه راه افتادم .....