شعر گمنام

در سکوت نیمه شب تنهاترم
ماه می تابد درون بسترم

ثانیه ها ساز دیگر می زنند
سایه ها هم رنگ دیگر می شوند

باد می رقصد به بام خانه ام
باز من با این جهان بیگانه ام

شاخه های بید در هم می رود
نسترن هم شکل دیگر می شود

هر کسی با درد خود در خلوت است
خواب یا بیدار چشمانی تراست

آینه تاریک و تنها می شود
آسمان در فکر فردا می شود

حرف ها را خواب با خود می برد
یک ستاره چشمکش را می زند

ماهی قرمز درون حوض شب
خواب دریا دیده اما بی سبب !

شاپرک در خواب گل ها می رود
یک نفر از خواب راحت می پرد

پیچک همسایه زیبا می شود
نرد بان خانه تنها می شود

رد پایی می خزد در کوچه ای
ماه می آید کنار خوشه ای

من چه خوشبختم !چه خوشبختم! کنون
شاهد این جلو ه های گو نه گون


آری ! آری! نیمه شب تنهاترم
ماه می تابد به چشمان ترم

من كه معمولا گرفتارم، شما هم خسته ايد

چندمين ماه است اينكه با دلم ننشسته ايد



باورش سخت است اما اين شما هستيد كه

از من و شعرم گذشتيد و به خود دل بسته ايد



مثل كبكي زير برف و مثل يك تنديس كور

من دلم مي سوزد آقا چشمتان را بسته ايد



من دلم مي سوزد اينجا توي اين دلمردگي

از سپيديها گسستيد و به شب پيوسته ايد



اين تعارف ها به حال ما چه فرقي مي كند

بنده شيطان منم، باشد! شما وارسته ايد



كاش اما يك دو روزي هم شبيه من....ولي،

چشمتان را بسته ايد انگار...

باشد...

خسته ايد...



پریا کشفی

من اعتراف مي كنم آقا كه مدتي است از چشم هاي مات و سياه تو خسته ام

اصلن چرا دروغ بگويم عزيز من؟! ...از جز جز صورت ماه تو خسته ام!



اقرار مي كنم...بله...اقرار مي كنم: من هيچوقت مثل تو عاشق نبوده ام

تو بي سبب به پاي من افتاده اي كه من، هرگز براي عشق تو لايق نبوده ام



من يك دروغگوي بزرگم مرا ببخش...يا نه! نبخش... نبخش و نفرين بكن مرا

اما به جان من..نه! به جان خودت قسم، از من نپرس با تو چه كردم؟ چه شد؟ چرا؟



مي خواهم از هميشه رهاتر شوم وَ باز، ديوانه وار راهي افسانه ها شوم

مي خواهم از تو، از خودم، از ما جدا شوم، من هم شبيه باقي ديوانه ها شوم



من از حصار عشق و محبت...بله! حصار! من از همين علاقه ي تو خسته مي شوم

در من تمام ثانيه ها تلخ مي شود، وقتي به التهاب تو دلبسته مي شوم



وقتي تمام خاطره ها اولش تويي، وقتي كه حُسن مطلع صبحم صداي توست

وقتي كه هيچ نور اميدي به جز تو نيست، حتي نفس كشيدن من هم براي توست



وقتي به عشق چشم تو بيدار مي شوم، وقتي به خواب مي روم و خواب من تويي

وقتي كه شاعرم وَ تمام دقيقه ها در روزهاي شاعري ناب من تويي



وقتي "چهارپاره" تويي "مثنوي" تويي وقتي حضور تو همه شعر و ترانه است

وقتي كه حرف عادي مان هم براي هم مانند شعر و زمزمه اي عاشقانه است



آقا! من از تمام همين ها گريختم، از اينكه تو همه ي باورم شوي

از اينكه در تو گم شوم و مهربان من! تو نيمه ي هميشگي ديگرم شوي



از اينكه مثل هيچ كسي ساده نگذري از لحظه هاي غمزده ي بي نصيب من

از اينكه مثل كوه صبور و بلند و سخت در لحظه هاي خستگي ام ياورم شوي



از اينكه من براي توي باشم تو مال من، از اينكه سرنوشت من و تو يكي شود

از اينكه نام من وَ تو در هم گره خورد تو سايه ي سرم بشوي همسرم شوي!



آقا نخند! ...آه...به جان خودت نخند! باور بكن تمامي اين ها حقيقت است

ديوانه ام؟!...قبول! ولي هرچه گفته ام، باور بكن تمامي اش آقا حقيقت است



* * *

لبخند مي زني و من از خواب مي پرم، در ذهن من خيال خوشت جان گرفته است

در چشم هاي قهوه ای پر ترانه ام، انگار مدتي است كه باران گرفته است...

هرچند يك پرنده ي بي بال و پر نبود

اما نشسته بود ... به فكر سفر نبود



دختر دلش هواي سكوني عجيب داشت

يعني كه خسته بود و َ اهل خطر نبود



دختر در اين سكوت مداوم كه ذوب شد

برعكس كودكيش پر از شور و شر نبود



مانند يك مجسمه بي روح و بي صدا

خاموش بود... پي دردسر نبود



دختر...همان پري...كه دلش رنگ آب بود

حالا به فكر موي سپيد پدر نبود



انگار سنگ تيره شد انگار مرده بود

كز كرده بود توي خودش...نه! دگر نبود



اصلن نبود دخترك اما وجو د داشت!

نه شعر نه ترانه در او كارگر نبود...

*

اين اولين سكانس به پايان رسيد و بعد

اين قهرمان كه دختركي بيشتر نبود



بيدار شد .. و ََ تا به خود آمد سكانس بعد

مي خواست باز پر بزند....بال و پر نبود...

غمگين تر از هميشه كنارت نشسته بود

وقتي خزان به روح بهارت نشسته بود



تو در خيال رفتن و در چشم هاي او

غم واژه هاي طرح گذارت نشسته بود



در چشم هاي خسته ي اين زن...سوار پير!

مي تاختي وگرد و غبارت نشسته بود



تنها نه اينكه مال تو باشد، پس از تو نيز

عمري به پاس ايل و تبارت نشسته بود



يعني كه پنجه هاي پلنگت نبود و باز

در انحصار مرگ شكارت نشسته بود...



سهم جواني اش كه به پاي تو نيست شد

بعد از تو نيز آينه دارت نشسته بود



در خلوت و توهم قبر و سكوت و مرگ

هر عصر جمعه پاي مزارت نشسته بود



اين سرنوشت بيوه زنان قبيله بود

روزي به جبر قوم كنارت نشسته بود



حالا تو رفته بودي و بعد از تو باز هم

با خاطرات تيره و تارت نشسته بود...

در حجم ِ خالی ِ حضورت،

تمام ِ لحظه‌ها را آجری

و از هر آجری ديواری ساختم.

هوايی برای نفس‌ کشيدن نيست

و گام های زيادی تا فاصله...!

نازدانه ی من!

اگر حجم ثانيه‌ها امانت دادند، بدان:

به اندازه تمام انتظارها، بی‌قرارت بوده‌ام...!

ديشب، به يادِ تو

هفت آسمان را

در جستجوي ستاره ات بوييدم...

سرت را روي شانه ام بگذار،

ديگر برايت

نه حافظ خواهم خواند،

نه شمس،

نه حتّي سهراب!

فقط تو...

شعر ِ تو را خواهم گفت!

ما کاشفان کوچه های بن بستیم

حرف های خسته ای داریم

این بار

پیامبری بفرست

که تنها گوش کند




گروس عبدالملکیان

روز اول که پوستر عشق را
روی دیوار قلبم دیدم،
باور کردم!
نفهمیدم از اوّل که آنهم یک تبلیغه
عکسش قشنگتر از خودشه!
وقتی رفتم که امتحانش کنم
یا برای قلبم تنگ بود یا گشاد

حالا فعلاً تو رژیمم
گفتم یک خورده احساس کمتر بخورم
شاید که بالاخره اندازه بشه!

حالا هر روز از جلوش رد می شوم
نگاهش می کنم
و خودم را سایز می زنم!

همینجوری شدکه یاد گرفتم
رؤیاهایم را قیچی کنم رو الگوی حقیقت
و بپیچم دور قلبم
که خدای نکرده
ار سرمای قلب آدمها
سرما نخوره!

درخت همسایه سیب داشت
و تو در حسرت داشتن سیبی
به تماشای درخت
و چیدم من برایت
همسایه آمد
غضبناک و ...
فریاد شنیدم
درد کشیدم ...
سالها میگذرد
حال که میبینم گذشته را
تو ارزش سیب داشتن را نداشتی
کاش هرگز تمنای چشمانت را برای داشتن سیب نمیدیدم