Printable View
رنگ شناختم
رنگ باختم
سفید شدم
خوابیدم
بیدارشدم
مادرم را صدا کردم
تو را صدا کردم
جواب دادم
خواب رفتم
عینک زدم
سفر رفتم
غم داشتم
ماندم
آمدم
در اینه نگاه کردم
سفر رفتم
گلدان را آب دادم
ماهی را نان دادم
می دانستم صورت من
صورت توست
سه دقیقه مانده به ساعت چهار
اینه کدر شد
هراس ندارم
آهسته در باز شد
زنی در آستانه ی در نشست
اینه کدورت داشت
به صورتم نگاه کرد
می خواست خودش را
در اینه ببیند
مرا باور کرد
مرا صدا کرد
...
دل و دين و عقل و هوشم..
همه را به باد دادي..
ز كدام باده ساقي..
به من خراب دادي...؟؟؟
يا حق...... ;)
يك ضربه و تلنگر و يك التهاب سرد!
روح مرا به ساحت تقدير مي كشد
جنگ و جدل نداشته ام من، غمت ولي
هردم مرا به ورطه تحقير مي كشد
باشد! بمان براي خودت اي اميد دل!
امّا دلم براي دلت ، تير مي كشد!!!
...
در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد
دل را به کف هر که نهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد
دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع
گرچه درباني ميخانه فراوان كردم
اين كه پيرانه سرم صحبت يوسف بنواخت
اجر صبريست كه در كلبه ي احزان كردم
ميم بيا جانم ...
دلا خو كن به تنهايي كه از تنها بلا خيزد
سعادت ان كسي دارد كه از تنها بپرهيزد
دل تنگ و قدم لنگ و ره باديه پر سنگ
در راه طلب كس به گرانجاني ما نيست
ترانه ام را
به خاطر بسپار
كه ايهام خوشي است
از ايهام زمزمه هاي پاييزي
تا بعد از من
بخواني آن را
در راههايي كه
با هم از آنها عبور نخواهيم كرد
در ذهن کودک، اما
سرخي شعله هاي آتش
معناي زندگي و رهايي بود
وقتي که نفرين عشق
خداي را
شهيد کرد.
خالي مادرست، کنون
تهي مکرر بي پدري
وقتي که شادي يک کودکي
در شعله هاي ناگزير يک گريز
بر باد شد.
---------------
فرانک همین الان تو و مژگان تو تاییون با هم اون اس ام اس اداره برق رو واسم فرستادین :دی چه تفاهمی دارین شما دو تا :دی
دوستت دارم و دانم كه تويي دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم
من هستم وتو نمي داني.........
من بودم وتوندانستي............
من خواهم بود تو نخواهي دانست ......
بدان تا هستم از تو خواهم گفت!
كلامم عطر تو رادارد .....
تا بگويم!
جملاتم همرنگ تو ميشود.....
تا بنويسم!
هزاران جمله آتشين از ياد تو مي جوشد ...
هزاران واژه از درياي تو شنيده مي شود ...
اما تو چقدر غافلي از ماجرا ، در صحرائي از ندانستن ............
اما آمدي و باور بودن را در من زنده كردي ،
ودر گرمي آتش نگاهت شكوفه جانم جان گرفت.
ــــــــــــــــ
ژس چشات زيادي شاكي خصوصي داره
سيمای آن سرو قد ماهم آرزوست
وز رفتن پيش به خدا راهم آرزوست
دستم چو کوته و زلفان او بلند
بخت بلند و مرحمت شاهم آرزوست
از ديدگان او چو همی نور ميرود
برقی ز ديده اش به ته چاهم آرزوست
وز گوش چون هلال و سر زلف چون سحاب
ديدار بدر روي رخ ماهم آرزوست
آسان نميشود به قلم وصف آن ميان
من و ميان او به شبانگاهم آرزوست
آيا شود که من زنمی حلقه بر برش
رفتن ز کوی غصه جانکاهم آرزوست
وز درگه خزاين و آن مينوی برين
من يک نگه ز مينوی درگاهم آرزوست
چه ربطي داشت بايد با ت مي دادي نه س
اينو خوب اومدي...ولي صفحه قبل كه خودت سوتي دادي آبجي.... :blush:نقل قول:
نوشته شده توسط magmagf
بگذريم...
تو هم اي خوب من ا جمله به تكرار بگو..
اين دل آويزترين حرف جهان را بگو..
دوستم داري؟را از من صدبار بپرس..
دوستت دارم رو با من بسيار بگو...
و در اتاق تاريك
او همان من است كه رو به ديوارهاي نبايد اينجا مي گريد
مي خواهم از چراغ هايي كه رؤياي ماه را
از خواب كودكان مي دزدند
مي خواهم از شهرهايي كه از هراس خدا هم بزرگترند
دور شوم - دور
ــــــــــــــــ
كجا سوتي دادم ايا؟
پيش مي ياد 2 نفر هم زمان شعر بدن مال يكي اشتباه شه اما نه با فاصله زماني
حالا راست ميگي ها....اينم ميشه...شرمنده!نقل قول:
نوشته شده توسط magmagf
روز و روزگاي بود...زمستوني و بهاري بود
رفيقا تو شهر زياد بودن...همگي به فكر يار بودن.
يهويي بهار خزون شد..عاشقي ها تموم شد..
زندگي بي ثبات شد..آدم مثل رباط شد .....
يا حق....
دل عاشق به پیغامی بسازد
خمار آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافی است
ریاضت کش به بادامی بسازد
...
در بزم جهان جز دل حسرت کش ما نیست
آن شمع که می سوزد و پروانه ندارد
در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد
تا چند کنی قصه اسکندر و دارا
ده روزهء عمر اینهمه افسانه ندارد
دل می رود ز دستم ، صاحب دلان خدا را...
دردا که راز پنهان ، خواهد شد آشکارا...
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که بازبینیم دیدار آشنا را
ای مرغ سحرعشق زپروانه بیاموز
کان سوخته را جان شد و اوازنیامد
این مدعیان درطلبش بی خبرانند
کانرا که خبرشدخبری باز نیامد
ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا
ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درویش بینوا را
ای برتر ازخیال وقیاس و گمان و وهم
وزهرچه گفته اندوشنیدیم وخوانده ایم
مجلس تمام گشت به اخررسید عمر
ماهمچنان دراول وصف تو مانده ایم
مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم
صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جویم
فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم
به کام و آرزوی دل چو دارم خلوتی حاصل
چه فکر از خبث بدگویان میان انجمن دارم
من درس خوانده‌ام، عشق ورزيده‌ام، زندگی کرده‌ام، حتی ايمان داشته‌ام،
و امروز به حال هر گدایی افسوس می‌خورم که چرا من او نیستم
به لباس‌های مندرس، زخم‌ها و دروغ‌های هر یک نگاه می‌کنم
و پيش خود فکر می‌کنم:
شايد هرگز درس، عشق، زندگی، هرگز ايمان نداشته‌ای ،
(چرا که می‌توان همه‌ی این کارها را کرد بی آنکه هیچ کدام به سرانجام برسد.)
شايد فقط بوده‌ای، چون دمِ ِ بريده‌ی مارمولكی كه پيچ و تاب می‌خورد
دی شد و بهمن گذشت فصل بهاران رسید
افتاده در غرقابهای تا خود که داند آشنا
گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود
مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا
ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته
زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا
ای nigtmare فکر نکن شاعر شدی...
سرعت فروم کم شده ، شاکی شدی؟
پیش میاد غصه نخور اندر دلت ،
مهربانان را بین و بیاموز و طلب..
من کجا شاعر شدم ، خود نیز نداننم اندر این ...
تو ببین و بر بخند ، در لحظه ای از این مبین....
( همین الان سرودم D: ، دیگه بخشید این طوری بود....)
تا بعد......
نکته و پند من شنوچون که تو را شناختم
راه غلط نشان مده بس است هر چه باختم
دور شو از من تو برو برو از این دریای درد
تو بس برای عالمی نه مثل من برای فرد
بگذراز این مرد خموش پادشه مکر و ریا
تو دل سیاه عالمی قسم به خوبی خدا
ـــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــ
عالي بود
قريحه ات خيلي خوبه كه
افرينت
اگر به دست من افتد فراق را بكشم
كه روز هجر سيه باد و خانمان فراق
رفيق خيل خياليم و همنشين شكيب
قرين آتش هجران و هم قران فراق
چگونه دعوي وصلت كنم به جان كه شده است
تنم وكيل قضا و دلم ضمان فراق
...
قصد جان مي كند اين عيد و بهارم بي تو
اين چه عيدي و بهاري است كه دارم بي تو
گيرم اين باغ ، گلاگل بشكوفد رنگين
به چه كار آيدم اي گل ! به چه كارم بي تو ؟
واعظ شحنه شناس اين عظمت گو مفروش
ز آنكه منزلگه سلطان دل مسكين منست
يا رب اين كعبه مقصود تماشاگه كيست
كه مغيلان طريقش گل و نسرين منست
حافظ از حشمت پرويز دگر قصه مخوان
كه لبش جرعه كش خسرو شيرين منست
توهمون حس غريبي كه هميشه بامني
توبهونه هرعاشق واسه زنده موندني
تواميدانتظاري تو دلاي نااميد
مثل ديدن ستاره تو شباي ناپديد
چه غريبونه گذشتن جمعه هاي سوت وكور
هنوزم مانرسيديم ،اي تجلي ظهور...
رنگ ها در رنگ ها دويده،
اي مسيح مادر ، اي خورشيد!
از مهرباني بي دريغ جانت
با چنگ تمامي نا پذير تو سرودها مي توانم كرد
غم نان اگر بگذارد.
دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بیمن مرو ای جان جان بیتن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من...
نه اهل روزگارم نه همنشين سايه
بزن به سيم آواز تا آخر گلايه
رو سرزمين بي سر يه سرو سربلندم
به شاخ و برگ سبز خودم دخيل مي بندم
ستون تخت جمشيد برج غرور من نيست
من با تو بهترينم ثانيه گور من نيست
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
دستخوش صیاد کرکسها ,کبوتر می کشی
با یکی می پروری بادست دیگر می کشی
تکه شمشی بودی اول بار که دیدم تورا
ای تبرزین مسی استاد مسگر می کشی
از کدام ایل وتباری که اینچنین یک مرغ را
با زبان تشنه اما دیده ای تر می کشی
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست
حالیا خانه برانداز دل و دین من است
تا در آغوش که میخسبد و همخانه کیست
باده لعل لبش کز لب من دور مباد
راح روح که و پیمان ده پیمانه کیست
تو اگر بازكني پنجره را
من نشان خواهم داد
به تو زيبايي را
بگذر از از زيور و آراستگي
من تو را با خود تا خانه ي خود خواهم برد
كه در آن شكوت پيراستگي
چه صفايي دارد
آري از سادگيش
چون تراويدن مهتاب به شب
مهر از آن مي بارد
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست
شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد
پیش عشاق تو شبها به غرامت برخاست
تا لبي بر لب من مي لغزد
مي كشم آه كه كاش اين او بود
كاش اين لب كه مرا مي بوسد
لب سوزنده آن بدخو بود