اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

باز شب شد چقدر تنهايم گفته بودي كه شبي مي آيم
باز شب شد و از پنجره ام همچنان راه تو را مي پايم
كنج اين پنجره ها شب همه شب منم و گريه و هاي و هايم
پشت اين پنجره ها تا به سحر پنجه بر پيكر شب مي سايم
نكند بيهوده عمر خود را پشت اين پنجره مي فرسايم
نكند بيهوده تكرار شود قصه ي چشم به راهي هايم
باز چون ديشب و شب هاي دگر مي روم پنجره را بگشايم
باز شب شد شب و از پنجره ام همچنان راه تو را مي پايم...

شب را دوست دارم بخاطر تاريکی....
تاريکی را دوست دارم بخاطر تنهايی...
تنهايی را دوست دارم بخاطر فکر کردن ...
فکر کردن را دوست دارم بخاطر تو...
تو را دوست دارم بخاطر چشمانت...
چشمانت را دوست دارم
بخاطر قطرات اشکی که ميدانم بر سر مزارم خواهی ريخت

سايه اي گمگشته اي در يك كويرم ، كيستم
پرسشي بي پاسخم ، در جستجوي چيستم
يك قدم تا انتهاي دردهايم مانده است
منتظر تا اينكه باز آيي بگويي كيستم
روي دوش خسته ام آوايي از دلواپسي است
از كدامين سمت مي آيي بگو ، مي ايستم
رويروي آينه تصوير خود گم كرده ام
عمري اما در كجاي آينه مي زيستم
بي تو اي تنهاترين اميد بودنهاي من
بي تو حتي در نگاه لحظه ها هم نيستم

اي غريبه بي نشونه
تو که قلبم رو شکستي

يادته مي گفتي مي موني
پس چرا عهد رو شکستي

همواره در این فکر بُدَم کآخر این راه کجاست

کـه در آن دلـشـدگی توأم با رنـج و بلاست

عاشـقـی شیـوه رنـدان بلاکـش بـود و مـن

ندانسـتم کـه این شیوه پر از جـور و جفاست

خـود غلـط بـود آنچـه پنداشـتـم و لاف زدم

که در این ره سفری ساده و پرصلح و صفاست

سـر زده ، سـر زدم و مست ره دوست شدم

بی خبـر از خطـرش کـآن شرر هول و ولاست

سـادگـی کـردم و خـود را به ره عشـق زدم

کآخرش سوختن شمع دل و باختن عمر طلاست

آریـــا غـم مـخـور و رو بـه گلـسـتـان امـید

کـه در آن دلـشـدگـی سـایـه رویای خداست

شُرشُر احساس بر آوار ذهن
ماهی تنهای یک تنگ بلور
و صدای جیرجیرکی که بی امان
فریاد وجود بر می آرد
دیدن ساحل غم، که خیس می شد از آبی دریای امید
بر در پنجره باز نگاه
پای دیوار غروب
شب ، آواز طلوع را خوش می خواند
و نور از پشت در آرامش ، رفته رفته پنهان می شد
کوچه باغ سادگی ، سرد و پاییزی بود
و خش خش نگاه من
جای پای نور را ، لابلای برگ ها پیدا می کرد
چه غروب سخت و بی مانندی است
رفته رفته نور هم تنهایم گذاشت
من و کوچه و جیرجیرکی در دل شب
که پتک آمال بلند را بر سرم می کوبید
من حجم بزرگی بودم در نگاه کوچک یک شب پره
که گذر می کرد از کنار کوچه تنهایی
آسمان رنگی بود
آبی یا قرمز نمی دانم و لی
رنگ در گستره بی حدش
واژه ای بی معنی است
فکر ، پرواز می کرد ، با دوبال عقل و عشق
از پس پرده جهل ، پی دانایی بود
دل تصمیم گرفت
تا بسازد ذهن را
تا بتازد پی آواز حقیقت تا سر قله قاف
جمود سنگ را می توان سیال کرد
گر بخواهی بپری
با دوبال عقل و عشق
آخر آن اکسیر مرموز طلا کردن مس
می تراود از دل لاله سرخ
شُرشُر احساس بر آوار ذهن
می دهد امید بر قلب گیاه
تا بروید از دل ویرانه ها
کلبه ساده و یکرنگ صفا
و در آن
بر لب طاقچه خوشبختی
قاب عکسی زحقیقت بدرخشد، پر نور
یادمان باشد ، تا همیشه
که باید بدویم
پی آواز حقیقت تا سر قله قاف

رود سرد سرما در زمسـتـان

فرو می ریخت آتش در نیستان

کبوتر بچـه ای بی بـال و بـی پر

بـدور افـتـاده از آغـوش مادر

هوای پر زدن در آسمان داشت

سری پر شور و جسمی ناتوان داشت

به سرما یکه و بی یار می گشت

به دنبـال نشـان از نار می گشت

ولی صد حیف، از این سوز سرما

که گـویی برده بود از عشق گرما

به هر کس عشق خود را می نمایید

مـر اورا بـا خشـونت می پرانیـد

کبوتر بچـه با خـود گفت ای دل

چرا مـردم شدند از عشق غافل

مگر عاشق بدن اکنون گناه است

چه کس جز عقل عاشق را پناه است

در این سـرمای بی حـد غریـبی

همـانا عاشـقی ست چیز عجیبی

ولی می آید آن روزی که سـرما

شـود معـدوم در اعـمـاق دریا

به دریای محبـت گـر زنـی دل

نخواهی شد دگر از عشق غافل

بوی نم می شنوم
گویی آسمان امشب هم
تنهایی خویش را با زمین قسمت کرد
و زمین
بهترین سنگ صبوری است که آسمان می داند
از فراسوی افق می آید
سایه سرد سکوت
آسمان لحظه ای آرام گرفت
و سکوتی سنگین
نجوای زمین و آسمان را با خود برد
بوی کاه گل در هوا می پیچد
می کشاند به مشامم عطر یک خاطره را
از دل باغ صدایی آمد
سوسن از یاس سوالی دارد
اما ناگهان
آسمان غرش کرد
برق در چشم ترش لرزش کرد
و دوباره می شکست سایه سرد سکوت
نم نمک دست نوازش بر سر باغ کشید
و چه زیباست
دیدن نوازشی با غرش
چکه چکه آسمان می بارید
و در کوچه تنهایی من هیچ نبود

هر روز دلم بزير باري گداست
در ديده ي من ز هجر خاري دگراست
من جهد همي كنم قضا ميگويد

بيرون ز كفايت تو كاري دگراست

میتونم سراب عمرم
دیدن چشمای نجیبت

نجابتو به کی فروختی
تو اون نگاه دلنشینت
دلیل غصیه تو
تنها وجود من بود
تو لحظه جدای
تنها کسم خدا بود
دارم میرم غصه نخور
زندگی کن با عزیزت
یاد خاطرات رفته
میگه تنهایی نصیبت
نمی خوام چیزی بگم
از غصه هام گله بگیری
من به فکر خودم نبودم
اینو از چشام ببینی
اگه مشکلت شدم
با فکر رفتن اومدم
دلم برات تنگ می شه
این بوده حرف آخرم
خدا نگهدارت باشه
همیشه! هرجا که هستی
من به یادتم همیشه
با وجود اینکه تو رفتی