Printable View
دیگر به زیر سایه این گنبد کبود
غیر از خودش! خودش و خدا هیچ کس نبود
دیگر کسی نبود کنارش ولی هنوز
این زن برای "هیچ کس"اش شعر می سرود!!
امروز روز هفتم مرداد سال قبل
تقویم هم کلافه شد از این همه رکود
کبریت می زند به دو تا چشم کاغذی ت
عکسی که دست های تو بر شانه هاش بود
تنهاست قلب خسته اش وُ " تیر" می کشد
دیگر اتاق پر شده از حلقه های دود
چیزی درون مردمک اش برق می زند
خواهد پرید سمت خودش زودِ زودِ زود...
□□
دست تو دور گردن او حلقه...نه نشد
حتی طناب معرفتش بیش از تو بود!!!
سلام . كسي مصراع آخر شعري كه تو امضاء ما هست رو بلد نيست ؟
نقل قول:
با اجازت چون درد منه گذاشتمش امضام...شعرهایی که میذاری درد ادمو تازه میکنن
وقت جان کندن من بود نمی دانستم
تیغ در گردن من بود نمی دانستم
آنچه در حجم پر از درد گلویم پژمرد
آخرین شیون من بود نمی دانستم
تا نمردم بگذارید که فریاد کنم
دوست هم دشمن من بود نمی دانستم
از همان خنده که معنای عطوفت می داد
نیتش کشتن من بود نمی دانستم
آنچه من بارقه عاطفه پنداشتمش
آتش خرمن من بود نمی دانستم
لحظه وصل من و دوست خدا می داند
وقت جان کندن من بود نمی دانستم
گر تو نمیپسندی......تغییر ده قضا را:11:نقل قول:
واي باران!
باران!
شيشه ي پنجره را باران شست
از دل من اما ،
چه كسي نقش تو را خواهد شست ؟
آسمان سُربي رنگ،
من درون قفس سرد اتاقم دل تنگ،
مي پرد مرغ نگاهم تا دور ،
واي ، باران ،
باران ،
پر مرغان نگاهم را شست .
خواب روياي فراموشي هاست .
خواب را دريابم ،
كه در آن دولت خاموشي هاست .
من شكوفايي گل هاي اميدم را در روياها مي بينم ،
و ندايي كه به من مي گويد
(گر چه شب تاريك است
دل قوي دار
سحر نزديك است ...)
دل من، در دل شب،
خواب پروانه شدن مي بيند .
مهر در صبحدمان داس به دست
خرمن خواب مرا مي چيند .
آسمان ها آبي ،
پر مرغان صداقت آبي ست
ديده در آينه ي صبح تو را مي بيند .
از گريبان تو صبح صادق
مي گشايد پر و بال
تو گل سرخ مني ،
تو گل ياس من ،
تو چنان شبنم پاك سحري !
نه ،
از آن پاك تري .
تو بهاري ؟
نه
بهاران از توست .
از تو ميگيرد وام
هر بهار اين همه زيبايي را
هوس باغ و بهارانم نيست
اي بهين باغ و بهارانم از تو !
گل به گل ،سنگ به سنگ اين دشت
يادگاران تو اند .
رفته اي اينك و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تو اند .
در دلم آرزوي آمدنت مي ميرد
رفته اي اينك ، اما آيا
باز بر مي گردي ؟
چه تمناي محالي دارم
خنده ام مي گيرد !...
بر کی نگرم؟ چون به تو دیدن نگذارند
وز کی شنوم؟ کز تو شنیدن نگذارند
ای وای بر آن مرغ گرفتار که در دام
پایش بگشایند و پریدن نگذارند
افسوس که از شربت وصل تو رفیقان
نوشند و به این خسته چشیدن نگذارند
آن لاله که بوی جگر سوخته اش نیست
از تربت ما کاش دمیدن نگذارند
تا کی به ره وصل تو بی فایده کوشم
ما را چو به این کام رسیدن نگذارند
این با که توان گفت که ما را دل غمگین
خون گشته و از دیده چکیدن نگذارند
چون خاک شوم، از ستم هجر تو ترسم
پای تو به این خاک رسیدن نگذارند
این رسم قدیمست که در صیدگه عشق
بر خاک فتد صید و تپیدن نگذارند
کافیست مرا بویی از آن سنبل مشکین
گیرم گلی از باغ تو چیدن نگذارند
جویی چه طبیب از خم آن زلف رهایی؟
خوش باش کزین دام رهیدن نگذارند
دل تنگم و پرواز گلستان هوسم نیست
گلزار به آسایش کنج قفسم نیست
می گریم و چون شمع امیدی ز کسم نیست
می نالم و مانند جرس دادرسم نیست
در هجر تو بایست که یک عمر بنالم
افسوس که از ضعف بجز یک نفسم نیست
گرمست ز بس صحبت دستم به گریبان
مخمورم و بر ساغر می دسترسم نیست
بر هم زدم از ذوق اسیری پر و بالی
ورنه سر پرواز ز کنج قفسم نیست
چیند همه کس دامن گل زین چمن و من
چون غنچه بجز چیدن دامان هوسم نیست
از قطره شبنم ز گلستان چه درآید
از بهر تماشای تو این دیده بسم نیست
دل بس که طبیب از غم عشقش شده روشن
برخاطر آیینه غبار از نفسم نیست
زد در دلم ، غمت آشيانه كرد
تير غم ، دلم را نشانه كرد
آتشم به جان زد شب فراق
سيل خون زچشمم روانه كرد
مهر مه جبينم ، يار بي قرينم
در جواني ، خزان شد نوبهارمن
بي تو اي نازنينم
پشتم از غم كمان ، شد نگار من
تا رخت ببينم
اي گل ، اي گلشن ، اي گل عذارم
بي گلت ، با گلستان ، چه كارم
بس كه داغ تو در سينه دارم
لاله ها گل كند بر مزارم
گر زخونم ز گل ، گل برويد
گل نچيند گلم ، گل نبويد
بخت آن كو كه با من گل من
گل بخندد شبي ، گل بگويد
با خيالت ، نيمه شب ، آه
از وصالت گفتم اي ماه
«هركه دست از جان بشويد ...هرچه مي خواهد بگويد»
دلت همیشه زندان من استآتشکده عشق تو از آن من استآن روز که وداع من و توستآن شوم ترین لحظه پایان من است
ديشب نسيم باد صبا مرا آگاه ساخت كه روز رنج و غم رو به پايان گذاشت و كوتاه شد...به واسطه ي مژده وصلي كه نسيم سحرگاهي آورد به رامشگر ميبخشيم بيا بيا كه تو حور بهشت را بهشت براي اين به اين جهان آورد تا من به تو دل بدهم و بگويم دوستت دارم.
و شادي به زودي فرا خواهد رسيد. جامه ي خود را كه از غلبه ي وجد و شوق در بزم و شادي و باده نوشي بامدادي چاك زده ايم.