Printable View
...
دو چشم شوخ تو بر هم زده ختا و حبش
بچين زلف تو ماچين و هند داده خراج
بياض روي تو روشن چو عارض رخ روز
سواد زلف سياه تو هست ظلمت واج
دهان شهد تو داده رواج آب خضر
لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج
از اين مرض به حقيقت شفا نخواهم يافت
كه از تو درد دل اي جان نمي رسد به علاج
...
جون من خیلی کمه اما فدات گرچه آدم
جونش و برای هر کسی فدا نمی کنه
غنچه ی آرزوهام می شکفه با خنده ی تو
حتی خوشبختی من اخمات رو وا نمی کنه
همه شب بر ماه وپروین نگرم
مگر آید رخسارت در نظرم
چه بگویم ؟ چه بگویم ؟
به که گویم این راز ؟
غمم این بس که مرا کس نبود دمساز
...
...
زلف در دست صبا گوش به فرمان رقيب
اين چنين با همه در ساخته اي يعني چه؟
شاه خوباني و منظور گدايان شده اي
قدر اين مرتبه نشناخته اي يعني چه
نه سر زلف خود اول تو به دستم دادي
بازم از پاي در انداخته اي يعني چه؟
...
خوشم ميايد خانم ها حتي در نصف شب هم مشاعره كردن را بيخيال نميشوند!!!
هي بايد ضجه بزني برويد كنار
من چه كار كنم ؟
ادامه ي زندگيم از دست خدا افتاد
و هزار تكه شد
مثل ليوانهاي نشكن فرانسوي .....
بهار تمام شد
در امتداد یک خط مورب سفید
می خور که فلک بهر هلاک من و تو
قصدی دارد به جان پاک من و تو
در سبزه نشین و می روشن میخور
کاین سبزه بسی دمد به خاک من و تو
...
ولی
شما کنار بوته های زرد ذرت باشید
آب را در کوزه بریزید
کوزه را کنار تنها بوته ی گل سرخ
بگذارید
ما
شما را هنوز به خاطر آن گل سرخ
دوست داریم
مي رفتم در كوچه باغ بزرگ طبيعت
با كوله باري سنگين
ميرفتم
با يادها, يادگارها
با مرگ صد بهار و هزاران پاييز
مي رفتم تا دفن كنم
با اشكي بدرود بگويم همه را
آنگاه آسوده زندگي آغاز كنم
در عمق جنگل گوري كندم
در ديارگاه
آنجا كه ميعاد عاشقانه كوه و درياست
گور مي كندم اما
انگار
مژه ام مي كاويد كه چنين سخت مهيا مي شد
و شايد هنوز مي ترسيدم
دفن يادگارها هرگز سهل نيست
سرانجام دفن كردم همه را
حالا ديگر در كوچه باغ بزرگ طبيعت
من بودم و نقاش ازلي
كه به شادي از رهاييم
شكوهي ميداد آسمان را با ابر
حتي خورشيد را گردانيد تا حرم آنرا از من دور كند
به خيال آرامم كرد
آنگاه آهسته در گوشم گفت:
بي نيازي؟
خوشبخت؟
گفتم :نه
عشق مي خواهم
نا اميد بيرونم كرد از بهشت!
تصويرها در آينه‌‌ها نعره مي‌كشند:
ـ ما را زچارچوب طلايي رها كنيد
ما در جهان خويشتن آزاد بوده‌ايم
ديوارهاي كوركهن ناله مي‌كنند:
ـ ما را چرا به خاك اسارت نشانده‌ايد؟
ما خشت‌‌ها به خامي خود شاد بوده‌ايم.
تك‌تك ستارگان، همه با چشم‌هاي تر،
دامان باد را به تضرع گرفته‌اند:
كاي باد! ما ز روز ازل اين نبوده‌ايم،
ما اشك‌هايي از پي فرياد بوده‌ايم!
غافل كه باد نيز عنان شكيب خويش،
ديريست كز نهيب غم از دست داده است
گويد كه ما به گوش جهان، باد بوده‌ايم
من باد نيستم، اما هميشه تشنه فرياد بوده‌ام