مشاعره

دلم گرفته است
نه ایوان بلند شب
و نه خوابهای خمار آلود شبانه
و نه نغمه سوزناک نی
هیچکدام مرا به تو رهنمون نخواهد کرد.
ماندن
رفتن
گم شدن
و یافتن
همه هر چه بود
اینک چنان از دید گاهم دور است
که با قویترین تلسکوپ هم نقش تب آلود قلبت را نمی بینم
مرا رها مکن.....

نبودم این چنین تنها
و مادر دل شبها
برایم داستان می گفت
برایم داستان از روزگار باستان می گفت
و من خاموش
سراپا گوش
و با چشمان خواب آلود در پیکار
نگه بیدار و گوش جان بر آن گفتار
در آن شب مادر من داستان کاوه را می گفت
در آن شب داستان کاوه آن آهنگر آزاده را می گفت

تا دعای تو در حرا پیچید
در حرا از خدا ندا پیچید
که بخوان نام من تو هم خواندی
موج آن در دل فضا پیچید

در کوچه باغ مستی
باران صبحدم را
بر شاخه ی اقاقی
ایینه ی خدا کن
بنگر جوانه ها را آن ارجمند ها را
کان تار و پود چرکین
باغ عقیم دیروز
اینک جوانه آورد
بنگر به نسترن ها
بر شانه های دیوار
خواب بنفشگان را
با نغمه ای در آمیز
و اشراق صبحدم را
در شعر جویباران
از بودن و سرودن
تفسیری آشنا کن
بیداری زمان را
با من بخوان به فریاد
ور مرد خواب و خفتی
رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

نرم و آهسته ازین تن بگذرید
مثل رگبار و تگرگ
از گلوی تشنه ی من بگذرید

ناگهان تیری وزید
خون گرمی در هوا فواره زد
اتفاقی سرخ بود
آمد و خود را به قلبی پاره زد

دیوارهای واهمه خواهد ریخت
و کوچه باغ های نشابور
سرشار از ترنم مجنون خواهد شد
مجنون بی قلاده و زنجیر
وقتی که فصل پنجم این سال
آغاز شد

در ابعاد این فصل خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد .
و خاصیت عشق این است.

تقويم باغچه ي ما برگ بهار نداره
جاده ي قصه هامون عطر سوار نداره
شهر بزرگ قصه ، پنجره هاش رو بسته
حتي تو دفتر مشق ، بابا انار نداره

هشیاری ام شب را نشکافت ، روشنی ام روشن نکرد
من ترا زیستم ، شبتاب دوردست !
رها کردم ، تا ریزش نور ، شب را بر رفتارم بلغراند .
بیداریم سربسته ماند ، من خوابگرد راه تماشا بودم.
و همیشه کسی از باغ آمد ، و مرا نو بر وحشت کرد.
و همیشه خوشه ی چینی از راهم گذشت ، و کنار من خوشه ی راز را از دستش لغزید .
و همیشه من ماندم و تاریک بزرگ ،
من ماندم و همهمه ی آفتاب.

بگو قطار بايستد
بگو در ماه ترين ايستگاه زمين بماند
بماند سوت بكشد ، بماند دير برود
بماند سوت بكشد ، برود دور شود
بگو قطار بايستد
دارم آرزو مي كنم

مرا بدان سو بر ،به صخره ی برتر من رسان ،
که جدا مانده ام.
به سرچشمه ی " ناب " هایم بردی ، نگین آرامش گم کردم و....
گریه سر دادم.

مرا تو بی سببی نیستی
براستی صلت کدام قصیده ای ای غزل؟
تازه باران جواب کدامین سلامی به افتاب
ز دریچه تاریک؟
کلام از نگاه تو شکل می بندد.
خوشا نظر بازی اي که تو اغاز می کنی!

یک نفر از صخره های کوه بالا می رفت ،
و به ناخن های خون آلود
روی سنگی کند نقشی را و از آن پس ندیدش هیچ کس دیگر.

رو قرار از دل مستان، بستان
رو خراج از گل بستان، بستان
کله مه ز سر مه برگیر
گرو گل ز گلستان بستان
سخن جان رهی گفتی دوش
آن توست آن هله بستان بستان
ای که در باغ رخش ره بردی
گل تازه به زمستان بستان
ای که از ناز شهان می‌ترسی
طفل عشقی سر پستان بستان
دل قوی دار چو دلبر خواهی
دل خود از دل سستان بستان
چابک و چست رو اندر ره عشق
مهره را از کف چستان بستان

«غزليات شمس »

نور در کاسه ی مس ، چه نوازش ها میریزد !
نردبان از سر دیوار بلند ، صبح را روی زمین می آرد .
پشت لبخندی پنهان هر چیز.
روزنی دارد دیوار زمان ، که از آن ، چهره ی من پیداست .
چیز هایی هست که نمی دانم .
می دانم ، سبزه ای رابکنم ، خواهم مرد.
می روم بالا تا اوج ، من پر از بالو پرم .
راه می بینم در ظلمت ، من پر از فانوسم .
من پر از نورم و شن.
من پر از دارو درخت...

تا چند کنی قصه اسکندر و دارا
ده روزهء عمر اینهمه افسانه ندارد.

با سلام

در دیـــر مــغــان آمــد یــــارم قــدحــی در دســـت *******مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

در نــــعـــل ســـمـنـد او شــکـل مـــه نـــو پـیـــدا *******وز قــــد بـلــــنــد او بــــالای صــنــوبــر پــســـت

آخـر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیسـت*.***** وز بهـر چه گویم نیست با وی نظرم چون هسـت

شـمــع دل دمسـازم بنشسـت چو او برخـاسـت *.*****و افـغـان ز نظـربازان برخاسـت چو او بنشـسـت

گـر غالیه خـوش بو شـد در گـیـسـوی او پـیچـید *******ور وسمه کمانکش گشـت در ابروی او پیوسـت

بــاز آی کــه بـــاز آیـــد عـمــر شــده حــافــــظ *******هر چـند که ناید باز تیـری که بشـد از شـسـت

ویرایش شد :blush:

تو مثل لاله ی پيش از طلوع دامنه ها
که سر به صخره گذارد
غريبی و پاکی
تو را از وحشت توفان به سينه می فشرم
عجب سعادت غمناکی!

با سلام

یـــاد بـــاد آن که ســر کـوی توام مـنزل بود *******دیـــده را روشـــنـی از خــاک درت حـاصـل بود
راسـت چون سوسن و گـل از اثر صـحبت پـاک *******بــر زبـــــان بـــود مـــرا آن چـه تــو را در دل بــــود
دل چـــو از پــیـر خـرد نـقــل مـعــانـی مـی​کـــرد******* عـشــق می​گـفـت به شـرح آن چه بر او مشـکل بود

در اسرع وقت ویرایش می گردد :blush:

دوباره کوچه ام امشب تو را قدم می زد
و فکر می کنم اين بار از تو دم می زد

و سنگفرش و شب و ماه و باد پاييزی
که استعاره شعر مرا رقم می زد

با سلام

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود*******تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

چهل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت*******تدبیر ما به دست شراب دوساله بود

در اسرع وقت ویرایش می گردد.

روز و روزگاری بود که اینجا شب ها هم سکوت نداشت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] اما الان روزها هم کمتر کسی هست [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دگر هر آشنا بیگانه شد با آشنای خویش
و من بی مام تنها مانده در دشواری ایام
تو اما مادر من مادرناکام
دلت خرم روانت شاد
که من دست نیازی سوی کس هرگز نخواهم برد
و جز روح تو این روح ز بند آزاد
مرادیگر پناهی نیست دیگر تکیه گاهی نیست

تصوير ها در آيينه ها نعره مي كشند:
ما را از چارچوب طلايي رها كنيد
ما در جهان خويشتن آزاد بوده ايم.

من
در خاطره هاي تو
برش لو لوي اشک...آه!
چمدانت راه گلويم را گرفته است
مسافر!
تو هرچه آيينه و روبان
فراموش نکني
کدام نقاشي بي رنگ درخاطره ي آيينه
کدام روبان از ياد رفته دور يک انگشت مي ماند؟

دلت به وصل گل اي بلبل صبا خوش باد
كه در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

توي دنيايي كه قلبا ، هر كدوم يه جا اسيرن
كاش به فكر اونا باشيم كه از اين زمونه سيرن
اونا كه تو عصر آهن ، تشنه ي يه جرعه يادن
كاش كه دست كم نگيريم ، اينجور آدما زيادن
نذاريم كه تو چشاشون ، بشينه دونه ي اشكي
اونا فانوسن و خاموش ، آره فانوساي مشكي

يك قلب هميشه در بند
من كوه كهن را به «تو» وادار مي كند.
شايد بداني :
تو خطي هستي كه به موازات ابديت
جاري وار در من جريان داري.
و من ، نحيف ترانه خويش را
بر گيسوان قاصدك مي بندم
تا بر تو لبريزش كنند.
اي فلاني !
كيستي ؟ كجايي ؟ چه مي خواهي ؟
تنگ است سينه ، قربتي ده !
حوصله اي نيست دگر ، بايد برفت
پس : لمس بودنت زيباست
آمدنت مبارك .

کردي آهنگ سفر، اما پشيمان مي شوي
چون به ياد آري پريشانم، پريشان مي شوي
گر به خاطر آوري اين اشک جانسوز مرا
آنچه من هستم کنون در عاشقي، آن مي شوي
سر به زانو گريه هايم را،اگر بيني به خواب
چون سپند از به ديدارم، شتابان مي شوي
عزم هجران کرده اي، شايد فراموشم کني
من که مي دانم تو هم چون شمع،گريان مي شوي
گر خزان عمر ما را بنگري با رفتنت
همچو ابر نو بهاران، اشک ريزان مي شوي

يكي را دوست مي دارم

ولي افسوس او هر گز نمي داند.


نگاهش مي كنم شايد بخواند راز پنهانم


ولي افسوس و صد افسوس

كه او هر گز نگاهم را نمي خواند


به برگ گل نوشتم من

, تو را من دوست مي دارم


ولي افسوس

او گل را به زلف كودكي آويخت

تا او را بخنداند...

در کدام ائین (ع ش ق) را اموخته ای
که این چنین اغوش خود را گشوده ای
ترس دارم
که زنجیر های دیوانگی فکر
وقتی از هم بگسلد
سیل شعر های من
تو را هم خواهد برد
کدام ستاره را به دهان ببلعم که از شدت درد نزدیک شدنت به ارامش برسم
به انتها رسیده ام
دیگر خودم را نمی شناسم
وقتی در اغوش توام
خدا وند مرا در سرزمین تو پناه داده
از تو نیست می شوم به گریه میرسم
اشکان تو چه زیبا به شانه های من نمناکی بهار را می دهد

دل ما اونقده پارست، موندنش مرگ دوبارست

اسمون ِ سينه ي ما خيلي وقته بي ستارست

هميني كه باقي مونده واسه دلخوشي، تو بشكن

تيكه تيكه هامو بردن، اخرينشم تو بكن

نبضم به انفجار می اندیشد
دیگر نمی توانم بغضم را قورت دهم
شقیقه هایم درون احساس با تو بودن سر شده
چشمانم نه می بیند
نه می خواهد ببیند
تمام تنم به داغی افتاب ظهر است
صدای نفسهایم را می شمارم
1...2....3....
از زبان می افتم دهانم خشک شده

همزباني نيست تا گويم بزاري اي دريغ
ديگرم مستي نمي بخشد شراب
جام من خالي شدست از شعر ناب
ساز من فرياد هاي بي جواب
نرم نرم از راه دور
روز چون گل ميشكوفد بر فراز كوه
روشنايي مي رود در آمان بالا
ساغر ذرات هستي از شراب نور سرشار است اما من
همچنان در ظلمت شبهاي بي مهتاب
همچنان پژمرده در پهناي اين مرداب
همچنان لبريز ز اندوه مي پرسم
جام اگر بشكست
ساز اگر بگسست
شعر اگر ديگر به دل ننشست

تمام نقشه‌های یک شبه مردن
چه نافرجام می‌ماند!
زمین دیگر نمی‌لرزد.
دگر در لحظه‌ای یکجا نمی‌میریم.
به یک آن مرگ را در بر نمی‌گیریم، بی رنجی
و محکومیم
به یک کابوس هرروزه
به یک اعدام تدریجی.

مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق ...... .... گرت مدام میسر شود زهی توفیق

ا بازم كه اشتباه
ميم واسه چي؟
بايد با " ي" مي داديد

نقل قول:

---

نوشته شده توسط magmagf

تمام نقشه‌های یک شبه مردن
چه نافرجام می‌ماند!
زمین دیگر نمی‌لرزد.
دگر در لحظه‌ای یکجا نمی‌میریم.
به یک آن مرگ را در بر نمی‌گیریم، بی رنجی
و محکومیم
به یک کابوس هرروزه
به یک اعدام تدریجی.

---

يادته تو اوج پاييز،اخرين لحظه ديدار

خب مواظب خودت باش،دو سه بار،دوباره تكرار
يادته به ماجرامون چقدر نگا مي كرديم
تا يكي دلش بياد و بگه خب،خدا نگهدار
تو خداحافظي كردي،دل من يه كم تكون خورد
بعدش اسمتو نوشتم روي ساقه ي سپيدار
بارون گريه كه باريد از تو ابر غصه هامون
هر دومون سرو گذاشتيم روي اجراي ديوار
يه بار ديگه مي پرسم راس راسي بايد جدا شيم ؟
يادته اشك تو افتاد روي سيم گرم گيتار ؟
منم انگار مث اشكت از چشات افتاده بودم
يه جوري دلت مي لرزيد پس ديگه نكردم اصرار
خيلي اونجا مونده بوديم همه ما رو ديده بودن
بد جوري نگا مي كردن مردم كوچه و بازار
نگاتو گرفتي از من گفتي خب كاري نداري
من شكستم ولي گفتم برو به اميد ديدار
دو سه تا فردا گذشت و من ديگه تو رو نديدم
شنيدم ولي رسيدي به يكي شبيه دلدار
دل من دوباره لرزيد مث اون لحظه ي اخر
خاطرت،هر چي كه گفتي،شد رو روياي من اوار
حالا موندم از خدامون چي بخوام،خوشيت يا غصت
همه گفتن عكس اونو ديگه از رو تاقچه بردار
اما من ميگم خدايا،من كه كلي غصه دارم
غماي اونم بگير و باز به اين ديوونه بسپار ...

رهسپار عشقم من..برسون مرا به فردا.
دستم بگیرو بگزار..برسم به صبح فردا.

(همین الان از خودم در وکردم به خدا!!!!).

یا حق....

اي پيك راستان خبر يار ما بگو
احوال گل به بلبل دستانسرا بگو

ما محرمان خلوت انسيم غم مخور
با يار آشنا سخن آشنا بگو

بر هم چو ميزد آن سر زلفين مشكبار
با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو

هر كس كه گفت خاك در دوست توتياست
گو اين سخن معاينه در چشم ما بگو

آن كس كه منع ما ز خرابات مي كند
گو در حضور پير من اين ماجرا بگو

گر ديگرت بر آن در دولت گذر بود
بعد از اداي خدمت و عرض دعا بگو

هر چند ما بديم تو مارا بدان نگير
شاهانه ماجراي گناه گدا بگو

بر اين فقير نامه ي آن محتشم بخوان
با اين گدا حكايت آن پادشا بگو

جانها ز دام زلف چو بر خاك مي فشاند
بر آن غريب ما چه گذشت اي صبا بگو

جان پرور است قصه ي ارباب معرفت
رمزي برو بپرس و حديثي بيا بگو

حافظ گرت به مجلس او راه مي دهند
مي نوش و ترك زرق ز بهر خدا بگو

وقتي كه تنگ غروب بارون به شيشه مي زنه
همه غصه هاي دنيا توي سينه ي منه

توي قطره هاي بارون ميشكنه بغض صدام
ديگه غير از يدونه پنجره چيزي نمي خوام

پشت اين پنجره مي شينم و آواز مي خونم
منتظر واسه رسيدنت تو بارون مي مونم

زير بارون انتظارت رنگ تازه اي داره
منم عاشق ترم انگار وقتي بارون مي باره
...