چگونه با کودکمان رفتار کنیم؟

محققان دریافتند
توجه پدران باعث شادی و سازگاری فرزندان می شود

خبرگزاری فارس: محققان دریافتند که ابراز عشق و علاقه پدران به فرزندان می تواند در ایجاد دوران کودکی شاد برای آنها تعیین کننده باشد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به گزارش خبرنگار اجتماعی فارس به نقل از پایگاه اینترنتی هلث دی نیوز آمریکا، تحقیقات جدید حاکی است پدران بیش از مادران می توانند نقشی مهم در تبدیل کودکان به افرادی شاد و سازگار ایفا کنند.رونالد رونر مدیر مرکز رونالد و نانسی رونر گفت: در تحقیقات 50 ساله خود به این نتیجه رسیدیم که هیچ چیز نظیر طردشدگی فرزند توسط یکی از والدین- بخصوص پدر- بر رشد شخصیت فرزند در دوران کودکی تاثیر گذار نیست.در این تحقیقات 36 مطالعه انجام شده از 1975 تا 2010 میلادی که تقریباً 1400 بزرگسال و 8600 کودک از 18 کشور در آن شرکت داشتند، ارزیابی شدند. کودکان بین 9 تا 18 سال و بزرگسالان بین 18 تا 89 سال بودند.تمام این مطالعات هفت ویژگی شخصیتی را مورد بررسی قرار می دادند که برای آنچه که به آن نظریه پذیرش– طرد والدین می گویند، ضروری بود.این ویژگیها شامل پرخاشگری، استقلال، اعتماد به نفس، اتکا بر خود، پاسخ دهی هیجانی، ثبات عاطفی و دیدگاه مثبت جهانی با استفاده از پرسشنامه هایی توسط خود افراد ارزیابی شد.از آنها سئوالاتی در مورد میزان پذیرش یا طرد والدینشان در دوران کودکی و همچنین در مورد ویژگیهای شخصیتی یا گرایشاتشان پرسیده شده بود.دکتر جان سارجنت استاد روانشناسی و پزشکی کودکان در دانشکده پزشکی دانشگاه توفتس و رئیس بخش روانپزشکی کودک و نوجوان در مرکز پزشکی توفتس گفت: این تحقیقات نشان می دهد که یک رابطه قوی بین این هفت ویژگی و احساس طرد یا پذیرش از جانب والدین وجود دارد.رونر گفت: پدران دارای تاثیری بیشتر بر شخصیت فرزندانشان هستند زیرا کودکان و نوجوانان بیشتر به سمت والدین توجه دارند که به نظر می رسد قدرت بین فردی یا تاثیر بیشتری در خانواده دارند.وی توضیح داد: در صورتی که پدر به عنوان عضوی تلقی شود که قدرت بیشتری دارد - حتی اگر زمان کمتری برای کودک بگذارد- تاثیر بیشتری روی فرزند خواهد گذاشت.رونر گفت: متاسفانه انسانها بیشتر نسبت به چیزهای منفی عکس العمل نشان می دهند و طردشدگی می تواند نتایج منفی بسیاری از جمله خصومت، اعتماد به نفس پایین و منفی نگری را به بار آورد در حالی که احساس دوست داشته شدن و پذیرش کاملاً با نتایج مثبت در ارتباط نیست.هیچ تفاوتی در مورد اهمیت ابراز عشق و علاقه پدر به دختر یا پسر وجود ندارد.انتهای پیام./

بازیگوشی کردن کودک نوعی جلب توجه والدین و تقاضای محبت بیشتر است.
زمانی که به کودک اجازه می دهیم مهارت های جدیدی را بیاموزد و به شیوه زندگی تازه ای قدم بگذارد، با مشکلات تازه ای نیز رو به رو خواهیم شد زیرا کسب مهارت های جدید با دشواری های مخصوص به خود همراه است.
در این گروه سنی، کودکان نمی توانند سرعت عمل داشته باشند. زمان بندی و تنظیم یک برنامه روزانه فشرده برای آنان مفهومی نخواهد داشت. بازیگوشی کودکان راهی غیر مستقیم است برای جلب توجه والدین، یاری خواستن از آنان و تقاضای محبت بیشتر.
اگر فرزند شما تقاضای کمک می کند ، بهتر است به جای این که او را وادار کنید که کارش را انجام دهد به او کمک کنید ؛ اما مراقب باشید! آیا او به کمک شما نیاز دارد؟ به طور مثال اگر فرزند چهار تا شش ساله شما برای بستن بند کفش خود از شما کمک می خواهد به او کمک کنید ؛ اما اگر روی صندلی نشسته و از شما می خواهد که کفش او را برایش ببرید تا بپوشد ، تسلیم نشوید، حتی اگر وضعیت را بدتر کند. زیرا در مدت کوتاهی او به کودکی تنبل و وابسته به شما تبدیل خواهد شد.
راه حل دیگری که برای حل مسئله بازیگوشی کودکان مطرح می شود این است که وقت بیشتری در اختیارشان بگذارید تا کارهای روزانه را به موقع انجام دهند. اگر لازم است می توانید یک جدول مصور تهیه کنید. تصاویری از کارهایی که از صبح تا شب باید انجام دهد تهیه کنید. مثل لباس پوشیدن، غذا خوردن، مسواک زدن، کتاب خواندن و ... و روی یک پوستر بزرگ بچسبانید. می توانید از فرزند خود عکس بگیرید و آنها را در جدول مصور بچسبانید. در یک طرف جدول عکس ماه و ستاره بچسبانید که شب را نشان بدهد و در طرف دیگر عکس خورشید را بچسبانید تا نشان دهنده ی صبح و کارهای مخصوص به آن باشد. روزهای اول که کودک به جدول نگاه می کند ممکن است کمی گیج شود اما به تدریج با مسئولیت های خود آشنا خواهد شد. می توانید شب قبل لباس های او را مرتب کنید. در این مرحله باز هم بر تحسین کردن و جایزه دادن تأکید می کنیم. بداخلاقی و ترشرویی والدین تأثیر خوبی نخواهد گذاشت.
مهمترین نکته ای که والدین باید به آن توجه کنند این است که انجام کارهای روزانه و مسئولیت های جزئی، بخش اصلی زندگی یک کودک چهار تا شش ساله را تشکیل نمی دهند بلکه بازی کردن، جالب توجه ترین بخش زندگی او به شمار می رود. او از بازی کردن با کودکان دیگر، و با کسانی که به چیزهایی نیاز دارند که او نیاز دارد، و چیزهایی را دوست می دارند که او دوست دارد لذت می برد. بازی کردن با کودکان دیگر در این سن بسیار با اهمیت است.
همیشه به خاطر داشته باشید که کودک به خودی خود از احساسات همسن و سال های خود اطلاعی ندارد، نیاز به همکاری و همدردی و کمک به آنان را درک نمی کند ؛ او باید این نوع مهارت ها را از بزرگترها بیاموزد. مهارت هایی که به او کمک می کند تا به یک موجود اجتماعی تبدیل شود. در این بخش هم تشویق و تحسین کودک راه مناسبی برای آموزش مهارت هاست. کودک نیاز به راهنمایی های شما و تمرین بیشتر دارد.
همکاری کردن با دیگران، رعایت نوبت در بازی ها و رفتار عادلانه داشتن و حفظ آرامش ، مهارت هایی هستند که باید یاد گرفت و تنها یک اشاره کوچک شما کافیست ؛ ولی باید صبر کنید و تمرین داشته باشید تا به نتایج مطلوب برسید.
تا سن پنج سالگی، کودکان می توانند مهارت های پایه را برای بازی های کودکانه یاد بگیرند، به ویژه آنان که از سال های قبل با بچه های هم سن و سال خود بازی می کردند . در هر صورت همه ی آموزش ها نیاز به فرصت کافی دارند.
گفتار پایانی
اغلب والدین امروزی، احساسات خود را مانند اضطراب داشتن، نگران بودن، عجله داشتن و ... در رفتار با کودکان خود منعکس می سازند. بیشتر والدین توقع دارند که فرزندانشان پیش از آنکه آمادگی کافی را کسب نمایند فرد مسئولی باشند. از فرزندانشان می خواهند که خوش اخلاق و مؤدب باشند، با بچه های دیگر مشغول بازی شوند، همکاری داشته باشند، مفید باشند، سریع راه بروند، سریع صحبت کنند و ... و بالاخره به سرعت رشد کنند و بزرگ شوند.
در حالی که کسب همه مهارت های فوق نیاز به فرصت کافی دارند. دانشمندان معتقدند که بزرگ شدن فرآیندی آرام تر و پربارتر از آن چیزی است که واقعاً هست.
بهتر است که فشارها را از روی فرزندانمان برداریم و به آنها فرصت کافی بدهیم تا بتوانند به آرامی و با کاردانی در مراحل رشد خود قدم بردارند.


" تبیان"

گفتن بعضی حرف ها یا نظرات به کودکان تاثیرات بسیار بدی بر ذهن آنها دارد. بعضی از این صحبت ها آنقدر بد هستند که اکثر ما بد بودنشان را تشخیص می دهیم و از گفتن آنها به کودک خودداری می کنیم، مثلا جملاتی مانند "کاش هیچ وقت به دنیا نمی آمدی" یا "ما تو را نمی خواستیم".



ولی شاید جالب باشد بدانید که چیزهای دیگری هم وجود دارد که بی ضرر به نظر می رسند ولی گفتنشان کم کم کودک را دچارخودکم بینی و احساسات منفی می کند. در اینجا شما را با 10 مورد از این جملات نادرست آشنا می کنیم:

1.بیشتر تلاش کن، تو می توانی

ممکن است احساس کنید که فرزندتان در مدرسه، در ورزش یا در مهارت های دیگر آن طور که باید و شاید از توانایی هایش استفاده نمی کند. هر گونه اظهارنظری که نارضایتی شما را نشان بدهد نه تنها او را دلسرد می کند بلکه می تواند نتیجه عکس داشته باشد. وقتی چیزی از فرزندتان می خواهید، دقیقا مشخص کنید که توقعتان چیست. مثلا بگویید "وقتی اتاقت را کاملا تمیز کردی اجازه داری کارتون تماشا کنی."

2. کمتر غذا بخور

بهتر است از هر جمله ای که ذهنیت کودک را نسبت به ظاهرو بدنش تحت تاثیر قرار می دهد بپرهیزید. مثلا نگویید "مطمئنی که باید یک کیک دیگر بخوری؟" . همین طور از به کار بردن هر صفتی خود داری کنید. مثلا نگویید فرزندتان "پرخور" یا "بهانه گیر" است. در عوض، سعی کنید به نکات مثبت اشاره کنید و به جای کلی گویی، منظور دقیقتان را بیان کنید مثلا بگویید "چه خوب که سوپ مرغ را امتحان کردی."



3. تو همیشه... تو هیچ وقت ...

هرگز از کلماتی مثل "همیشه" یا "هیچ وقت" استفاده نکنید. در پس این کلمات تاثیراتی وجود دارد که می توانند تا آخر عمر با کودکتان بمانند. جمله ای مانند "تو همیشه وسائلت را گم می کنی" باعث می شود که او احساس بدی راجع به خودش پیدا کند و واقعا تبدیل به کودکی شود که همیشه وسائلش را گم می کند. به جای به کار بردن جملات منفی از فرزندتان بپرسید که چگونه می توانید به او کمک کنید تا رفتارش را تغییر دهد. مثلا بگویید "من احساس می کنم گاهی فراموش می کنی وسائلت را کجا گذاشته ای. ما چگونه می توانیم کمکت کنیم؟"

4. چون من می گویم!

گفتن چنین جمله ای شما را رئیس مطلق معرفی می کند و به حس استقلال و لیاقت کودک ضربه می زند. همچنین باعث می شود کودک شما یکی از فرصتهای یادگیری را از دست بدهد. مثلا تصور کنید که بچه های شما دوست دارند به جای آمدن به خانه خاله تان به پارک بروند و بازی کنند. به آنها بگویید " می دانم دوست دارید بازی کنید ولی خاله دوست دارد شما را ببیند و ما باید به بزرگترها احترام بگذاریم."

5. به تو گفته بودم...

تصور کنید چندین بار به پسرتان گفته اید که اگر همه بعدازظهر بازی کند وقت کافی برای امتحان ریاضی اش نخواهد داشت. و حالا پسرتان نمره اش را گرفته و شما از آن ناراضی هستید. گفتن جمله "به تو گفته بودم" باعث می شود او فکر کند همیشه حق با شما است و او همیشه اشتباه می کند. در عوض سعی کنید به نتایج مثبت کارهای او اشاره کنید، مثلا وقتی به حرفتان گوش می کند و اتاقش را تمیز می کند بگویید " حالا اتاقت بهتر به نظر می رسد نه؟ پس بهتر است همیشه اتاقت را تمیز کنی."



6. تو بهترینی

اگر همیشه کودکتان را تحسین کنید و به او بگویید که چقدر با هوش و زرنگ است، کم کم در مورد امتحان چیزهای تازه یا سخت تر دچار تردید خواهد شد چون می ترسد که نتواند مثل همیشه خوب و باهوش باشد. همچنین وقتی فرزند شما درگیر کاری باشد و به مشکل برخورده باشد، گفتن جمله ای مانند"اما تو خیلی زرنگ هستی" نتیجه عکس خواهد داشت، چون احساس می کند که لیاقت صفت های خوبی که به او می دهید را ندارد. بهتر است تنها به تلاش و کوشش او بها بدهید و بگویید "تو خیلی تلاش می کنی پس حتما موفق می شوی" یا "کارت عالی بود آفرین."

7. نگران نباش

اشکالی دارد اگر به کودک مضطرب و نگرانتان دلداری بدهید؟ بله، چون اگر به او بگویید که نباید نگران باشد احساس او را نادیده گرفته اید. همین طور جملاتی مثل "گریه نکن" یا "آرام باش" نتیجه ای مشابه خواهند داشت. در عوض بگویید " می دانم نگران هستی. می توانی به من بگویی چه چیزی بیشتر از همه نگرانت کرده است؟ "



8. بهتر است با او دوست نباشی

هرگز به فرزندتان نگویید که از بعضی دوستانش خوشتان نمی آید و نباید با آنها دوست باشد. این نظر شما هر دلیلی داشته باشد، باعث می شود که توجه فرزندتان نسبت به آن شخص خاص بیشتر شود. در عوض بکوشید با او صریح و مستقیم صحبت کنید تا بتوانید مکالمه ای راحت و روشن در مورد ارزش ها و چیزهای خوب و بد با فرزندتان داشته باشید. مثلا بگویید "چه چیز آن دوست برای تو جذاب است؟ شما دونفر چه کار می کنید؟".

9. این طوری نه. بگذار نشانت بدهم

تصور کنید که از فرزندتان خواسته اید کاری را انجام دهد، ولی او در انجام آن چندان موفق نبوده است. مسلما سخت است که جلوی خودتان را بگیرید و در انجام آن کار دخالت نکنید. ولی این کار اشتباه است چون فرصت یادگیری را از او می گیرد، ضمن اینکه در صورت تکرار باعث می شود که او کم کم از امتحان چیزهای تازه بترسد. سعی کنید به جای اینکه آن کار را خودتان اجام دهید، با او همکاری کنید و بگویید "مادر من به من یاد داده که چگونه حوله ها را تا بزنم. بگذار به تو نشان بدهم."




پ.ن: الحق که بچه داری و تربیت یک کودک سالم و با تربیت بسیار سخته!

با سلام .

به نظرتون بهترین عکس العمل در قبال کودکانی که از کلمات بد ( حالا هر ناسزایی ) استفاده می کنند چی هست ؟ با توجه به این که خودشون هم معنی این کلمات رو نمی دونن و صرفا حالا مثلا توی مهد کودک از هم سن و سال های خودشون شنیدن .

توی این حالت باید چی کار کرد ؟

- فصل اول: رشد حرکتی
کودک چهار ساله عاشق تحرک است و فعالیتهای فیزیکی اش نسبت به قبل آشکارا افزایش یافته است.وقتی کار تازه ای یاد می گیرد ، بی نهایت احساس غرور می کند.در تمام طول روز فریادهای او را می شنویم که می گوید:"بابا من را ببین! مامان ! به من نگاه کن!"

برای کمک کردن به او عجله نکنید.منتظر بمانید ببینید آیا خودش از شما تقاضای کمک می کند یا خیر؟ ممکن است برای سر خوردن با شکم از سرسره یا حرکت روی میله ها کمک بخواهد یا فقط نیاز به تشویق داشته باشد.حتی اگر کاری را درست انجام نمی دهد ، به او خرده نگیرید، زیرا ممکن است دست از تلاش بردارد.

این نکته اهمیت دارد که فرزندتان متقاعد شود نیاز او به جنب و جوش را می پذیرید .به اندازه کافی به او امکان فعالیت بدهید و در عین حال محدودیتهای لازم را قائل شوید تا از سلامت او اطمینان حاصل کنید.

این سن بهترین زمان برای شروع برنامه های ورزشی است که باعث ایجاد خلاقیت می شود (از جمله شنا و ژیمناستیک).یعنی ورزشهایی که از طریق آنها ، کودک بتواند از توانائیهای جسمی تازه اش برای پیشرفت مهارتهای حرکتی ، بهره ببرد.قبل از هرکار فراموش نکنید هدف ، کشف ستاره های ورزشی نیست!

اگر می خواهید کودکی سرزنده داشته باشید به او آزادی عمل بدهید و کارهای او را تشویق کنید.امکاناتی در اختیارش بگذارید تا بتواند همه انرژی اش را تخلیه کند.به این ترتیب فرزندتان از نظر احساسی دچار محدودیت نمی شود.


- فصل دوم:مهارتهای حرکتی ظریف
همچنان که بازی کودک خود را تماشا می کنید ، از مهارت خارق العاده و خلاقیتی که در کارهایش نشان می دهد ، حیرت خواهید کرد.او در این سن ، در زمینه مهارتهای حرکتی ظریف به اوج شکوفایی خود رسیده است.او قادر است ریلهای قطارش را به هم وصل کند یا دکمه های بلوزش را ببندد.در این سن، هماهنگی بین دست و چشم کودکتان بیشتر می شود و استعداد بیشتری در مرتب کردن لگو ها و جورچینها از خود بروز می دهد.

از آنجایی که فرزندتان در این سن وارد مرحله مهمی از خلاقیت می شود، نقاشی یکی از فعالیتهای بسیار مهم برای او محسوب می شود.او در حین نقاشی چگونگی کنترل خطوط و شکلها را فرا می گیرد ، درک عمیق تری نسبت به دنیای اطراف پیدا می کند و می تواند افکار و احساسات خود را بیان کند.اطمینان حاصل کنید که وسایل لازم از جمله کاغذ ، مداد شمعی، ماژیک را به وفور در اختیارش قرار داده اید.او را تشویق کنید و از تصحیح نقاشی هایش اجتناب ورزید.او فکری به خاطرش می رسد و با تمرکز بیشتری نسبت به زمانی که کوچکتر بود ،سخت تلاش می کند تا کار خود را به پایان برساند.

اگر کنار فرزندتان نشسته اید و او را در انجام کاری دچار مشکل شده است ، منتظر بمانید تا خودش از شما بخواهد کمکش کنید.حل مشکلات بخشی از انجام کار است.علاوه بر همه اینها ، اجازه دهید کودکتان به فعالیتهای خود جهت بخشد.

از انتقاد کردن در باره آنچه خلق می کند ، اجتناب کنید.خلاقیت بخشی از وجود کودک است حتی اگر به نظر شما ، زیبا نباشد! زمانی که خلاقیتی از خود بروز می دهد و نگران شدید که برداشت اشتباه کرده باشید بگوئید:"درباره آن بیشتر برایم توضیح بده!". ازتکرار بیش از اندازه جمله "خیلی عالی است" اجتناب کنید و به جای آن در باره بخشی از اثرش اظهار نظر کنید" من از رنگهایی که برای آسمان به کار برده ای خوشم میاد" یا " حالت خمیده این خطها را دوست دارم"

- فصل سوم:رشد زبانی
اگر با کودک چهارساله خود حرف می زنید و فراموش می کنید که او فقط چهار سال دارد برای این است که او بسیار حرف می زند!او اجتماعی شده و درباره خودش یا دیگران، با هرکسی که می بیند حرف می زند.زبان کودک شما متنوع و غنی است.او از بازی با کلمات با استفاده از وزن آنها لذت می برد(می خوام برم تو کلاهم از نوک کلاغ سیاهم)...یا بیش از حد اغراق می کند( یک میلیون تا دوستون دارم)...شوخی های ساده برای خنداندن دیگران(دیروز تو باغ وحش یک جوجه گوریل دیدم)

در این سن هنوز اشتباهات آشکاری در سخن گفتن مرتکب میشوند.مثلا "دوزید" به جای "دوخت" .طبیعی است که کودک چهارساله گاهی دچار لکنت زبان شود.چنین حالتی زمانی پیش می آید که جریان ذهن کودک سریعتر از حرفهای اوست.اصولا وقتی هیجان زده می شود.از گفتن عباراتی مثل "شمرده تر صحبت کن" یا " از اول بگو" خودداری کنید. در عوض با کودکتان آهسته و آرام صحبت کنید تا الگوی مناسبی باشید.

شاید او از بیان احساس واقعی خود می ترسد .در این مواقع هنگامی که در حال صحبت است، به او اطمینان دهید بدون انتقاد به حرفهایش گوش می دهید.حرفش را قطع نکنید و تشویقش کنید احساساتش را بیان کند(به خصوص خشم را)

کودک چهار ساله شما می تواند مفهوم درخواستهای شما را درک کند و از خواسته ها پیروی کند.

بهترین روش برای رشد مهارتهای کلامی ، حرف زدن با شماست.وقتی با کودک حرف می زنید به این نکته توجه کنید که او باید پیام را درک کند تا بتواند پاسخ دهد. هرروز زمانی در حدود 15 دقیقه را در نظر بگیرید که به تنهایی و به هیچ مزاحمتی او را مورد توجه خاص قرار دهید و با هم صحبت کنید.شنونده خوبی باشید و از طریق چشم با او ارتباط مستقیم برقرار کنید.

در طول یک گفتگوی خانوادگی، دیگران را ترغیب کنید تا به کودکتان امکان صحبت بدهند و نظر او را تائید کنند. اگر او بی وقفه صحبت می کند هرگز او را پرحرف خطاب نکنید و یا نگوئید "هنوز حرفت تمام نشده؟"...بلکه می توانید بگوئید:" دلم می خواست باز هم گوش کنم ولی حالا نوبت خواهرت است که حرف بزند.لطفا بعدا راجع بهش باهام صحبت کن!"...

کتاب خواندن نیز برای فرزندتان بسیار اهمیت دارد.به این ترتیب تلفظ، گنجینه واژگان و درک مطلب در او تقویت می شود.

همیشه الگوی خوبی برای مهارتهای گفتاری اش باشید.او عمدتا از شما یاد می گیرد که چگونه با دیگران صحبت کند.اگر با کودکتان حرف می زنید، به آنچه می گوید ، گوش کنید و برایش فضای آرامی فراهم کنید ..جایی که همه افکار و احساساتش – حتی احساسات منفی- پذیرفته شده است.



کتاب کلیدهای رفتار با کودک ۴ ساله/ نوشته خانم مری والاس

نقل قول:

---

نوشته شده توسط skyzare [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با سلام .

به نظرتون بهترین عکس العمل در قبال کودکانی که از کلمات بد ( حالا هر ناسزایی ) استفاده می کنند چی هست ؟ با توجه به این که خودشون هم معنی این کلمات رو نمی دونن و صرفا حالا مثلا توی مهد کودک از هم سن و سال های خودشون شنیدن .

توی این حالت باید چی کار کرد ؟

---

با سلام
كودكان مثل طوطي تكرار مي كنن و ثبت مي كنن گاهي اوقات شيطنت مي كنن و از واكنش هاي ما خوششون مياد و بعدا بر عليه ما استفاده مي كنن :دي
بهترين راه واكنش نشون ندادن و اظهار به نشنيدن كلمات ناجور بچه هاست.و در شرايط بهتر صحبت كردن در مورد كلمات به كار نبردن اون كلماته!مثلا اگه تو اون كلمه رو به كار ببري ازت ناراحت ميشم!‌يا اين كلمه براي تو خوب نيست

چگونه كودك خود را به خوردن سبزيجات تشويق كنيم؟






متخصصان تغذيه اطفال پيشنهاد مي‌كنند كه اگر قصد داريد كودكان خود را به خوردن سبزيجات مفيد و مغذي تشويق كنيد يك ترفند موثر اين است كه براي سبزي‌ها اسامي دلچسب و فريبنده انتخاب كنيد.

به گزارش سرويس «سلامت» ايسنا، متخصصان تغذيه در دانشگاه كورنل مي‌گويند براي مثال به جاي اينكه به كودك خود بگوييد خوردن هويج براي سلامت چشم‌ها مفيد است، بهتر است بگوييد: «هويج اشعه ايكسي، چشم بچه‌ها را تيزبين مي‌كند.»

اين متخصصان در يك مطالعه جديد ثابت كرده‌اند كه اگر براي سبزي‌ها اسامي جالب و هيجان‌انگيز انتخاب كنيد و با اين زبان كودكانه درباره سبزي‌ها با فرزندتان صحبت كنيد، يك بازي دلچسب را آغاز مي‌كنيد و كودك خود را به خوردن مقادير بيشتري از اين مواد غذايي مفيد در طول روز، ترغيب خواهيد كرد.

به گزارش لايوساينس، اين يافته حاصل دو مطالعه مجزا روي يك گروه 147 نفري از كودكان و دانش‌آموزان 8 تا 11 ساله و يك گروه 1552 نفري از كودكان پيش‌دبستاني است. نتايج مطالعات نشان داد تمايل به مصرف سبزيجات در كودكاني كه والدينشان براي سبزي‌ها اسم‌هاي جالب انتخاب مي‌كنند 66 درصد اما در كودكاني كه از اين شيوه براي آنها استفاده نمي‌شود، 35 درصد است.

جزئيات اين مطالعه به زودي در مجله «طب پيشگيري» منتشر خواهد شد.

انتهاي پيام

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یک روانپزشک در گفت‌وگو با فارس:
کودکان مانند عکس، رفتار والدین را ثبت می‌کنند

خبرگزاری فارس: یک روانپزشک با اشاره به مغز و ذهن کودکان که مانند صفحه عکاسی تمام رفتارهای والدین و اعضای خانواده را ضبط و به آن واکنش نشان می‌دهند، گفت: خلق و خوی افراد در سنین بالا رابطه تنگاتنگی با تربیت دوران کودکی آنان دارد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

• [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

حسین نجمی در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، با اشاره به نقش بهداشت روان در پرورش و تربیت مناسب کودکان اظهار داشت: مهمترین اصل در تربیت هر فرد کانون خانواده است و نقش پدر و مادر در این زمینه بسیار اهمیت دارد.وی افزود: کودکی که در خانواده‌ای بزرگ شود که پدر و مادر و اعضای آن خانواده به همدیگر مهر و محبت بورزند و آرامش و سازگاری و تعامل مثبت در بین خانواده حکمفرما باشد. آن کودک در مسیر رشد خود برای آینده، انسانی متین و سالم از نظر جسمی و روحی و مفید برای خانواده و اجتماع خواهد بود.نجمی ادامه داد: ولی کودکی که در خانواده‌ای که از همان ابتدای سنین کودکی در فضایی پر از تنش، اختلاف، توهین و استرس باشد. او نیز تحت تأثیر این فضا بزرگ می شود.وی گفت:‌ کودک ذهنش مانند صفحه‌های عکاسی عمل کرده و وقتی رفتارهای ناشایست را می‌بیند همان رفتارها را در ذهنش ضبط می‌کند ولی اگر رفتارهای مناسب و خوب مشاهده کند آن رفتارهای مناسب و خوب را در ذهنش ضبط می‌کند.عضو شورای مرکزی مجمع متخصصان ایران خاطرنشان کرد: نبود آرامش و استرس در ذهن کودکان می‌تواند در تربیت آنان نقش مخربی ایفا کند.انتهای پیام/

کاهش ضریب هوشی و ایجاد اضطراب در کودکان با تماشای تلویزیونهای بیگانه
یک آسیب شناس اجتماعی و متخصص علوم رفتاری گفت: براساس پژوهش انجام شده توسط گروه پژوهش بنیاد صیانت از خانواده مشخص شد که تماشای تلویزیونهای بیگانه باعث ایجاد اضطراب و کاهش ضریب هوشی در کودکان می شود.

دکتر مجید ابهری در گفتگو با خبرنگار مهر به پژوهش انجام شده اشاره کرد و افزود: براساس پژوهش انجام شده توسط گروه پژوهش بنیاد صیانت از خانواده که در 5 گروه سنی در طول 18 ماه گذشته انجام شد مشخص شد که تماشای تلویزیونهای بیگانه و فیلمهای غیر ایرانی به خاطر فضای فرهنگی و موضوعات نمایشی در کودکان زیر 5 سال ایجاد اضطراب و دلهره نموده است.

به گفته وی ، به دلیل عدم توانایی این کودکان در ایجاد تطابق فکری بین صحنه های فیلمهای خارجی و واقعیتهای محیطی زندگی، اضطراب در آنها در سنین 4 تا 7 سالگی تشدید شده و با ایجاد تضاد ذهنی و همچنین باعث افت ضریب هوشی آنان می گردد.

این متخصص علوم رفتاری تاکید کرد: در سنین بین 40 تا 60 سالگی تماشای بیش از 2 ساعت فیلم و سریالهای بیگانه در روز زمینه مناسب برای آلزایمر و فراموشی را در این گروه سنی فراهم می کند و در بین 2400 نفر زن و مرد در گروه سنی 40 تا 60 ساله افرادی که به صورت مرتب تلویزیون تماشا می کردند زمینه مناسب تری برای ابتلا به فراموشی داشته اند.

ابهری گفت: متاسفانه برخی از والدین برای آرام کردن کودکان خود ار فیلمهای کودکان خارجی و کارتن های بیگانه استفاده می کنند که تماشای بیش از 15 دقیقه از اینگونه محصولات کودکان را در دیدن کابوس و بدخوابیهای شبانه و شب ادراری بیشتر از گروههای سنی دیگر قرار می دهد.

این آسیب شناس اجتماعی افزود: برای جبران کاستی های گذشته در کودکانی که بیش از 30 دقیقه تلویزیون های بیگانه را تماشا می کنند انواع بازیهای فکری و فیزیکی پیشنهاد می شود و خود والدین نیز هنگام حضور کودکان در ردیف سنی یک تا 8 سالگی برای پیشگیریهای بعدی از تماشای تلویزیونهای بیگانه که شامل فیلمها و سریالهای خارجی بوده باید خودداری کنند چرا که در سنین مدرسه رفتارهای غیر اجتماعی پرخاشگری ضعف در برقراری روابط اجتماعی در 98 درصد از اینگونه کودکان ملاحظه شد.

به گفته وی ، مجموعه نمونه های آماری در بزرگسالان و کودکان در شهرهای تهران ، اصفهان و رشت و در گروههای سنی یاد شده انتخاب شده ان

از روش‌های فرزندپروری چه می‌دانید؟






کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت همدان به بیان اصول و روش‌های کارآمد فرزندپروری پرداخت و گفت: در برخورد با کودکانی که مشکلات رفتاری دارند، والدین دچار نوعی درماندگی و ناکامی می‌شوند که علت آن در درجه نخست، رفتار کودک و سپس نداشتن هیچ‌گونه حمایتی در سازگاری با کودک است.

به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه همدان، "ابراهیم قائم پناه" درباره اینکه رفتارهای مقابله‌ای چگونه شکل می‌گیرد، افزود: در این کودکان، حس قوی استقلال و عدم وابستگی وجود دارد که البته در بسیاری از موارد، تاثیر مثبت به دنبال خواهد داشت چرا که افرادی که مستقل هستند، قاطعیت و اعتماد به نفس بالایی نیز دارند.

وی ادامه داد: متاسفانه، در مواردی که این احساس از شدت بالایی برخوردار است، کودک را به سمت خودسری، سرکشی و جسارت داشتن می‌برد؛ خصوصیات این کودکان این است که در برابر هرکاری مقاومت می‌کنند؛ به عنوان مثال در تعویض پوشاک، حمام کردن و لباس پوشیدن، اغلب با بزرگترها راجع به هر موضوعی بحث می‌کنند، پرخاشگر هستند و زیاد بهانه می‌گیرند؛ دایم برای پیشبرد کار خود گریه می‌کند، همیشه همه چیز را برای خودش می‌خواهد، توجه دایمی می‌خواهد و هیچ حد و حدودی را در این زمینه نمی‌شناسد، سرکش و خودسر و غیرقابل پیش بینی است، موقعیت والدین و بزرگسالان را تشخیص نمی‌دهد و انضباط را رعایت نمی‌کند.

قائم پناه اظهار کرد: پس از اینکه علل و عوامل موثر در شکل‌گیری مشکلات رفتاری برای والدین شرح داده شد، در مرحله بعد می‌توان برنامه آموزشی مهارت‌های خاص مانند توجه کردن، پاداش دادن، نادیده گرفتن، دستورات موثر به کودک خود دادن و استفاده درست از محروم سازی موقت را برای والدین شرح داد.

کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت همدان به بیان روش‌های تعامل اجتماعی در کودکان پرداخت و گفت: توجه کردن که منظور، توصیف رفتارهای مناسب کودک و در بعضی مواقع تقلید یا تکرار کردن آنچه که کودک انجام می‌دهد، است؛ در واقع با این کار پدر و مادر موافقت خود را با رفتار کودک نشان می‌دهند و کودک در می‌یابد که والدین به کارهای مثبت او علاقه نشان می‌دهند.

وی ادامه داد: تقویت مثبت یا همان پاداش دادن به کودک بر این اساس است که مطمئن شوید کودک بفهمد که چه کاری مورد تایید شماست، پاداش دادن جایگزین توجه کردن نیست، بلکه توجه نشان دادن زمینه ساز پاداش دادن است.

وی افزود: اقسام پاداش شامل اجتماعی(کلامی، غیرکلامی، فعالیتی)، غیراجتماعی و پاداش کلامی است؛ در در کودکان خردسال پاداش کلامی از مهمترین پاداش‌ها محسوب می‌شود؛ به عنوان مثال به کودک بگوییم از این‌که اسباب بازی‌هایت را جمع کردی از تو متشکرم.

قائم پناه بیان کرد: چگونگی بیان بسیار موثر است؛ اگر یک جمله تشویقی با یک صدای یکنواخت و بدون احساس گفته شود نمی‌تواند خیلی تقویت کننده بوده و تأثیر زیادی داشته باشد.

وی در ادامه به بیان پاداش فیزیکی پرداخت و گفت: با این وجود بهتر است این نوع اظهار محبت و علاقه را به دفعات بیشتری با کودکان انجام دهیم و تنها به عنوان پاداش دادن از آن‌ها استفاده نکنیم؛ به عنوان مثال با دست به پشت کودک زدن، بازو روی شانه کودک گذاشتن، چشمک زدن و پاداش فعالیتی از جمله این موارد به شمار می‌آید.

قائم پناه ادامه داد: پاداش غیراجتماعی شامل دادن اشیاء دلخواه مانند اسباب بازی به کودک است، این نوع پاداش‌ها از زمانی که شروع به آموزش یک رفتار جدید می‌کنیم، مفید هستند.

وی گفت: در پاداش دادن باید اصول کلی رعایت شود؛ به عنوان مثال، بلافاصله بعد از رفتار مطلوب باید پاداش داده شود، در ابتدا هر زمان که رفتار مثبت انجام شد، پاداش داده شود و اینکه تنها به رفتارهایی که می‌خواهید افزایش یابد پاداش بدهید، مهم است.

قائم پناه اظهار کرد: مهارت نادیده گرفتن باعث می‌شود که مهارت‌های توجه کردن و پاداش دادن مؤثرتر واقع شود؛ نادیده گرفتن برای کاهش رفتارهایی که می‌خواهید کمتر انجام شوند بکار می‌رود و در واقع توجه نکردن به کودک است به این صورت که نباید هیچگونه تماس فیزیکی، چشمی و ارتباط کلامی برقرار شود، رفتارهایی را که می‌توان نادیده گرفت شامل پافشاری بر انجام کاری که والدین موافق نیستند، گریه کردن برای جلب توجه، قشقرق راه انداختن، جیغ زدن، تحریک پذیری، بحث کردن و جلب توجه به شکل نامناسب است.

وی ادامه داد: دستورات زنجیره‌ای، مبهم، سوالی و دستوراتی که به دنبالش دلیل و منطق آورده می‌شود دستوراتی هستند که موثر واقع نمی‌شوند.

قائم پناه بیان کرد: در دستورات زنجیره‌ای چندین دستور در یک زمان به کودک داده می‌شود؛ یک راه موثر آن است که این دستورات را به بخش‌های کوچکتر تقسیم کرده و هر بخش را به تنهایی و جداگانه از کودک بخواهیم که انجام دهد؛ دستورات مبهم دستوراتی است که واضح و اختصاصی نیستند مثلاً بچه خوبی باش، دستورات سوالی یعنی از کودک پرسیده می‌شود که آیا این کار را انجام می‌دهد و در واقع مستقیماً به او دستور انجام کاری داده نمی‌شود مثلا، آیا دوست داری که اتاقت را تمیز کنی؟

وی افزود: دستوراتی که به دنبالش دلیل و منطق آورده می‌شود، مثلاً اسباب بازی‌هایت را بردار چون مادر بزرگت اینجا می‌آید و تو می‌دانی که او خانه تمیز را دوست دارد؛ راه مؤثر آن است که دلایل را ابتداء توضیح داده و بعد دستور بدهید.

قائم پناه عنوان کرد: با دستورات و رعایت اصولی مانند تماس چشمی قبل از صدور دستور، با صدای محکم و قاطع با کودک صحبت کنید، متناسب سن کودک دستوری را صادر کنید، دستوری به کودک بدهید که خاص و ساده باشد، از ژست‌های فیزیکی به طور مناسب استفاده کنید، دستورات مثبت باشد، پاداش به دنبال اطاعت از دستور داده شود، قبل از صدور هرگونه دستوری فکر کنید بهتر است از دستورات ساده تری که مطمئن هستید می‌تواند انجام دهد شروع کنید.

وی ادامه داد: کودک باید بفهمد که برای سرپیچی از دستور یک پیامد منفی را تجربه خواهد کرد، کتک زدن، نه والدین و نه کودک را آرام نمی‌کند، بلکه به کودک می‌آموزد که پرخاشگری فیزیکی یک راه حل برای مشکلات است.

کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت همدان ادامه داد: زمانی که کودک اطاعت نمی‌کند توصیه می‌شود، استفاده از اتاق خلوت یا محروم سازی موقت کودک را در دستور کار قرار دهید، یعنی گذاشتن کودک در یک مکان بدون سرگرمی به مدت چندین دقیقه و گرفتن هر گونه توجه از وی؛ در این نوع تنبیه از هیچ روش دردناک و زجرآوری استفاده نمی‌شود بلکه فرصت برای دریافت توجه از کودک گرفته می‌شود.

وی به بیان روش محروم سازی موقت کودک پرداخت و گفت: ابتدا دستور ساده و واضح به کودک بدهید و در صورت انجام نشدن دستور بعداز 5 ثانیه، اخطار بدهید و در صورت عدم توجه به اخطار، دست کودک را گرفته و به اتاق خلوت ببرید. در این شرایط با عدم توجه به فریاد، اعتراض و یا قول دادن به اطاعت دستور، به او بگویید روی صندلی بنشیند، وقتی که ساکت نشست، زمان را شروع کنید(1 دقیقه برای هر سال سن کافی است) بعد از اتمام زمان به شرطی که 30 ثانیه آخر را آرام بوده باشد، به طرف وی برگردید و بگویید زمان اتاق خلوت تمام شده است و مجدداً دستور اول را از وی بخواهید.

انتهای پیام