مهمترين مراكز سياحتي واقع در خارج از شهر كاشان
مهمترين مراكز سياحتي واقع در خارج از شهر كاشان
1- قمصر
اين منطقه واقع در 25 كيلومتري جنوب غربي كاشان و از جمله مناطق ييلاقي و خوش آب وهواي اطراف كاشان مي باشد.
علاوه بر مراسم سنتي گلاب گيري كه شهرت جهاني دارد و در ارديبهشت ماه هر سال در قمصر بر پا مي گردد آثار تاريخي چون مسجد ميانده ، بقعه پيرداود ، بقعه پير سليمان و چند آثار تاريخي ديگر در اين ناحيه جلب توجّه مي نمايد.
نه تنها مردمان ؛ بلكه آب ، خاك و هواي اين ديار مفتخرند از اينكه گلهائي را پرورش مي دهند كه عطر دل انگيز آنها انسانها را سرمست نعمات الهي كرده و نيز پرده خانه كعبه با شيره جان آن گلها را شستشو مي دهد.
2- بقعه حضرت سلطانعلي(ع)«مشهد اردهال»
اين بقعه كه در 40 كيلومتري غرب كاشان واقع است علاوه بر اينكه از آثار هنري و تاريخي كاشان محصوب مي شود به لحاظ اينكه مدفن يكي از امامزادگان معتبر ،فرزند حضرت امام محمد باقر(ع) مي باشد اهميّت خاصي دارد و زيارتگاه دوستداران اهلبيت عصمت و طهارت (ع) بوده و خواهد بود.
بناي اوليه اين بقعه متعلق به دوره سلجوقيان است كه صحن و بقعه و بارگاه آن توسط خواجه مجدالدّين ابوالقاسم كاشاني احداث شده است و در دورانهاي بعدي در قرن هاي دهم ،يازدهم و دوازدهم به خصوص در زمان شاه طهماسب صفوي تعميرات و الحاقاتي نيز بر آن صورت گرفته است.اين بنا داراي سه صحن : در قسمت شرق «صحن فيني ها»، در قسمت جنوب «صحن صفا» و در قسمت بقعه «صحن قمي ها» مي باشد.در قسمت صحن صفا ايواني است با كتيبه هاي گچي به خط نستعليق و نقّاشي هائي از دوران قاجار ، در اين مجموعه مي توان از گنبد و گلدسته كاشي كاري و مسجدي كه كنار بقعه واقع است و آب انبار در صحن صفا و نيز حمامي به قدمت دوران سلجوقي در كنار بقعه اشاره كرد.
سال روز شهادت آن بزرگوار 17 مهرماه جلالي است و مراسم معروف سنتي – مذهبي «قاليشويان» همه ساله در جمعه اي كه به اين روز نزديكتر باشد –دومين جمعه مهرماه –برگزار مي گردد.فلسفه مراسم قاليشوئي متعلق است به چگونگي شهادت حضرت سلطانعلي (ع) بدينگونه كه ؛ پس از درخواست اهالي كاشان از امام محمدباقر (ع)،آن حضرت فرزند گرامي خود را جهت تبليغ و ارشاد اهالي كاشان مي فرستد و حاكم وقت اين مناطق با ايشان اعلام جنگ مي نمايد كه بسياري از اهالي به جنگ با دشمنان ايشان برخاسته و بالاخره آن حضرت و ياران با او جملگي شهيد مي شوند و به محض اطلاع يافتن عده اي از ياران آن حضرت از اهالي فين به ياري آن حضرت مي شتابند كه با اجساد آن حضرت و يارانش مواجه مي شوند و جسم خونين آن حضرت را درقاليچه اي پيچيده و جهت خاك سپاري حمل مي نمايند.
لذا در روز قاليشويان و دوستداران آن امامزاده از جمله اهالي فين با حركتي نمادين با در دست گرفتن چوبهائي به عنوان خونخواهي آن حضرت در حالي كه عزاداري مي كننديكي از قالي هاي متعلق به امامزاده را تحويل گرفته و در نهري كه در نزديكي بقعه وجود دارد مي شويند.
از ويژگي هاي مهم اين بقعه آنست كه در سردابه تحتاني بقعه تعدادي تابوت حاوي اجساد سالم و تر و تازه ديده شده است.
سهراب سپهري شاعر و نقش معاصر در صحن شرقي اين بقعه معروف به سردار مدفون است.
3- نياسر
اين منطقه در 30 كيلومتري غرب كاشان در مسير مشهد اردهال، يكي از مناطق ديدني و خوش آب و هواي اطراف كاشان است .آثار تاريخي ديدني نياسر شامل:
آتشكده اي متعلق به دوران ساساني در ارتفاعات اين منطقه ،كه با مصالح سنگ و ساروج به ارتفاع 14 متر ساخته شده است.بنابر تحقيقات آقاي آندره گدار اين آتشكده اي است كه اردشير بابكان احداث كرده است و نيز چشمه اسكندريه و آبشار معروف و ديدني و همچنين غار معروف رئيس مي باشد.
اين غار از حفريّاتي است كه ظاهراً زمان ايجاد آن با آتشكده نياسر همزمان بوده و از مشخصات بي نظير آن رعايت اصول فني و مهندسي در اين غار است به صورتي كه در تمامي مسير نور و هوا احساس نمي شود.
4- ابيانه نطنز
اين منطقه كه حدود 72 كيلومتر با كاشان و 45 كيلومتر با نطنز فاصله دارد يكي از زيباترين روستاهاي ايران و جزء كهن ترين آنها از حيث معماري سنتي مي باشد كه آثاري از دوران هخامنشيان تا قاجاريه در اين منطقه ديده مي شود.
دوران هخامنشيان تا قاجاريه در اين منطقه ديده مي شود.بافت فشرده روستا ،كوچه هاي پيچ در پيچ ،ساباتهاي(راهروهاي رو پوشيده) زيبا و سايه روشن هاي دلپذير ناشي از آنها ،مسجد جامع و پنجره هاي مشبّك و زيباي آن (با تاريخ ساخت 766 هـ ق)،آتشكده هارياك و حفظ آداب و رسوم زندگاني به خصوص طرز لباس پوشيدن سنتي مردم روستا مورد توجّه و همگي حكايت از تاريخي كهن و فرهنگي غني دارد.
عکس هایی از کاشان و اطراف آن
ابیانه پلکانی به تاریخ ایران
در ۴۰ كیلومتری شمال غربی نطنز از استان اصفهان در دامنه كوه كركس روستایی بس كهن واقع است به نام ابیانه. این روستا را به اعتبار آثار و بناهای تاریخی پرتنوعش باید از زمرهٔ استثنایی ترین روستاهای ایران به شمار آورد. شكوه معماری بومی و سرشار از زیبایی
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این روستا، آن را در شمار نمونه های كم نظیر دیدنیهای جهان درآورده است. ابیانه نقطه ای خوش منظره و خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. در دورهٔ صفویه هنگامی كه شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز میرفتند بسیاری از نزدیكان آنها و درباریان ترجیح میدادند در ابیانه اقامت كنند. شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۱ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شده؛ این خانه ها تماماً بر روی دامنه پرشیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده است به صورتی كه پشت بام مسطح خانه های پایین دست، حیاط خانه های بالادست را به وجود آورده است و هیچ دیواری هم آنها را محصور نمیسازد. در نتیجه، ابیانه در وهلهٔ اول روستایی چند طبقه به نظر میآید كه در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را می توان مشاهده كرد. اتاقهای ابیانه به پنجرههای چوبی ارس مانند مجهزند و اغلب دارای ایوانها و طارمیهای چوبی پیش آمدهٔ مشرف بر كوچه های تنگ و تاریكاند كه خود به صورت مناظر جالبی درآمدهاند. نمای خارجی دیوارهای خانه های ابیانه با خاك سرخی كه معدن آن در مجاورت روستاست پوشیده شده است. از آنجا كه در دامنه های شیبدار ابیانه فضای كافی برای ساختن خانه های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است كه هر خانواده انبار غار مانندی در تپههای یك كیلومتری روستا، در كنار جاده و نرسیده به ابیانه ایجاد نماید. این غارها كه در دل تپه ها حفر شدهاند و از بیرون تنها درهای كوتاه و محقر آن نمودار است برای نگهداری دامها و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیای غیرضروری مورد استفاده قرار میگیرد. زندگی مردم ابیانه كشاورزی و باغداری و دامداری است كه با روشهای سنتی اداره میشود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همكاری دارند. ابیانه دارای هفت رشته قنات است كه برای آبیاری مزارع و باغات مورد استفاده قرار میگیرد. گندم، جو، سیب زمینی و انواع میوه به خصوص سیب، آلو، گلابی، زردآلو، بادام و گردو در ابیانه به دست میآید. در سالهای اخیر قالیبافی در ابیانه رواج پیدا كرده و نزدیك به ۳۰ كارگاه قالیبافی در آنجا دایر شده است. در گذشته گیوه بافی از جمله مشغله های پردرآمد زنهای ابیانه بوده است كه امروزه تا حدی متروك شده است. مردم ابیانه به سبب كوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراكز پر جمعیت و راههای ارتباطی، قرنها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجهٔ قدیم خود را حفظ كرده اند. زبان مردم ابیانه فارسی با لهجهٔ خاص ابیانه ای است كه با لهجه های متداول در جاهای دیگر تفاوت اساسی دارد. لباس سنتی آنها، هنوز هم میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تاكید و تعصب از خود نشان میدهند، در مردان شلوار گشاد و درازی از پارچهٔ سیاه و در زنها پیراهن بلندی از پارچه های گلدار و رنگارنگ است. علاوه بر این، زنهای ابیانه معمولاً چارقدهای سفیدرنگی بر سر دارند. قدیمترین اثر تاریخی ابیانه آتشكدهای است كه مانند دیگر بناهای ده در سراشیبی قرار گرفته است. آتشكده ابیانه را نمونه ای ازمعابد زردشتی دانستهاند كه در جوامع كوهستانی ساخته میشد. مهمترین بنا و اثر تاریخی این روستا یك باب مسجد جامع و قدیمترین اثر تاریخی این مسجد منبر چوبی منبتكاری آن است كه در سال ۴۶۶ هجری قمری ساخته شده است. مسجد قدیمی دیگر ابیانه مسجد برزله است كه دارای فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال ۷۰۱ هـ. ق. نوشته شده است كه مربوط به دورهٔ ایلخانان است.مسجد تاریخی دیگر ابیانه مسجد حاجتگاه است كه كنار صخرهای در كوهستان بنا شده و بر در ورودی شبستان آن تاریخ ۹۵۲هـ. ق. مشاهده میشود. روستای ابیانه دارای دو زیارتگاه است: یكی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی در جنوب روستا كه به گفته اهالی فرزندان امام موسی كاظم بودهاند؛ و زیارتگاه دیگر ابیانه قدمگاه نامیده میشود. از جمله جاها و اماكن دیدنی دیگر ابیانه میتوان از خانه غلام نادرشاه و خانه نایب حسین كاشی نام برد
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
