مشاعره

وانگه شراب عشق را
پيمانه شو پيمانه شو

هم خويش را بيگانه كن
هم خانه را ويرانه كن


الحمد االه.میزگرونیم!!
شما چطوری؟

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند

مصلحت دید من آن است که یاران همه کار
بگذارند و خم طره یاری گیرند

خوش گرفتند حریفان سر زلف ساقی
گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند

ممنون عزیز

ديگه نيستي اوني كه واسش مي مردم يه روزي

پشيمونم كه چرا دل به تو دادم يه روزي

تو مثل يه موج ساحل , من تو رو دريا مي ديدم

تو يه كلبه ي محقر , من تو رو خدا مي ديدم

مطرب بساز پرده که کس بی اجل نمرد
وان کو نه این ترانه سراید خطا کند

ما را که درد عشق و بلای خمار کشت
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند

جان رفت در سر می و حافظ به عشق سوخت
عیسی دمی کجاست که احیای ما کند

دردي است غير مردن آن را دوا نباشد
پس من چگونه گويم کاين درد را دوا کن

در خواب دوش پيري در کوي عشق ديدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوي ما کن

نام تو شد روشنی ذکر خموشان
هلهله و هروله کوزه به دوشان
این همه تصویر تویی در شب روشن
تا که ببینم تو را آینه پوشان

نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحق کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس
که عندلیب تو از هر طرف هزارانند

تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من
پیاده می‌روم و همرهان سوارانند

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بستگان کمند تو رستگارانند

این شعرو خیلی دوست دارم

دریچه ای شعله ور گشودی به عشق و آتش جگر گشودی
ز بستر سینه پر گشودی به زیر دندان رسیدی آخر

دلبر عزيز ، شوخه و تميز ، برخيزو بريز
زان مي كه جوان سازد ، عشقم به تو پردازد

تو اگر عشوه بر خسرو پرويز كني
همچو فرهاد روم از عقب كوه كني


جلال با کی بوده [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

يادم آمد
شوق روزگار کودکی
مستی بهار کودکی
يادم آمد
آن همه صفای دل که بود
خفته در کنار کودکی
رنگ گل جمال ديگر در چمن داشت
آسمان جلال ديگر پيش من داشت
شور و حال کودکی برنگردد دريغا
قيل و قال کودکی برنگردد دريغا