اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

سر كوي جانان
لعل سيراب جنون تشنه لب يار منست
وز پي ديدن او دادن جان كار منست
شرم از آن چشم سيه بادش و مژگان دراز
هر كه دل برون او ديده در انكار منست
ساروان رخت بدروازه مبركان سر كو
شاهراهي ست كه منزلگاه دلدار منست
بنده ي طالع خويشم كه در اين قحط وفا
عشق آن لولي سر مست خريدار منست
طبله ي عطر گل و زلف عبير افشانش
فيض يك شمه ز بوي خوش عطار منست
باغبان همچو نسيمم ز در خويش مران
كه آب گلزار تو از اشك چو گلنار منست
شربت قند و گلاب از لب يلرم فرمود
نرگس او كه طبيب دل بيمار منست
آنكه در طرز نكته به حافظ آموخت

يار شيرين سخن نادره گفتار منست

اي پادشاه...دل من رفتاري پسنديده داري كه فداي سر و قدت شوم .
به خوشي و ناز روان شو كه نزد اندام موزونت جان فدا كنم.
اي دل گفته بودي كه كي..در برابر من ميميري؟
اي عزيز من... شتاب براي چيست؟
عجب درخواستي ميكني؟؟!!
قربان تقاضايت شوم.
دلداده ي خمار آلود و جدا از يار مانده ام .
معشوق من ساقي مجلس كجاست؟
بگوئيد خرامان بياييد در نزد اندام همچون سروش بميرم.
به آن كسي كه مدتي ست از دوري يار از مژگانش بيمار هستم بگو يك نگاهم بكند كه پيش چشم شهلايت بميرم.
گفته بودي سرخي لبم هم دردي پديد مي آورد هم درمان ميبخشد.گاهي نزد درد و گاهي در پيش درمانت ميميرم.
با ناز و عشوه ميروي. چشم بد از تو دور باد.
در سرم اين خيال را ميپرورانم كه در پايت بميرم.
اي آنكه سرتا قدمت دلپذير است..پيش اندامت جان نثار ميكنم...

میخواهم بمانم تنها
و دق کنم
در تنهایی ِ این چار دیواری..
و نفرین کنم
کسی را که تلفن همراه را آفرید!
که هر وقت
دلم برای صدایت تنگ میشود ٬
در دسترس نباشی
و هر وقت
به لحظه ی دیدارت محتاجم ٬
خاموشش کنی!

میخواهم برای همیشه
خاموش شوم...
یا
بروم جایی که
هیچ مشترکی
صدای بوق ِ آزادم را نشنود!

در دسترس نباشم ٬ همین.

دست به دست هم بودیم

آن روزها

من و

دنیا !

حالا

نگاهم حتی

میان چشمهای کوچکش

جا نمی گیرد

ديدي كه يار جز ستم ستم كردن بر ما هيچ هدفي نداشت.عهدش را با ما شكست و از ناراحتي ما هيچ غصه اي به دل راه نداد!!!
يار مرا به خاطر اين ستم مؤاخذه مكن...هرچند دل مرا كه كبوتر حرم عشق است با تير جفا هلاك كرد حرمت صيد حرم را نگه نداشت.اين ستمي كه بر من وارد شد از بخت بد من بود وگرنه هرگز يار رسم مهرباني و راه بخشش را كنار
نگذاشته بود. با اين حال هر كس تحمل سرزنش يار را نكرد.بهر جا روي آورد حرمتي نيافت.بنابراين در برابر سختي ها بايد استوار بود. اي ساقي باده بياور و به محتسب بگو ما را انكار مكن كه چنين جائي حتي جمشيد هم نداشت.
سالكي كه به حرم آستان يار راه نيافت.در مانده ايست كه مراحل سير و سلوك را كامل نپيموده و به منزل و مقصود هم نرسد.پس بايد راه سالكان را كامل پيمود.

اي دوست تو در ميدان سخنوري گوي شيوايي را برباي و از ديگران پيشي گير زيرا كسي كه به باطل سخنوري ميكرد اضلا هنري نداشت و خبري هم از هنر نداشت.

راه عشق راهي ست كه هرگز پايان ندارد.و در اين راه جز تسليم جان چاره اي نيست.هرگاه كه به عشق دل بسپاري آن دم غنيمت است در كار نيك نيازي به ترديد استخاره نيست.

بیماری من چاره ندارد.

این درد از پیش از ازل با من است.

گفته اند پس از ابد خوب می شود.

من باور می کنم!

در اين دنيا نكردم من گناهي
فقط كردم به چشمانت گناهي
اگر اينك نگاهي شد گناهي
مجازاتم بكن هر طور كه خواهي
در اين دنيا من او را ميپرستم
هم اورا هم خدا را ميپرستم
تمام مردمان يكتا پرستند
ولي كن من دو تا را ميپرستم

آبی تر از ابیم که بی رنگ بمیریم
از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم

تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم
شاید خدا خواست که اینگونه بمیریم

در مکتب ما رسم فراموشی نیست

در مسلک ما عشق هم آغوشی نیست

مهر تو اگر به هستی ما افتاد

هرگز به سرم خیال خاموشی نیست