اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

باز گریه ها امونم بریده

باز اون غمای همیشگی سراغمو گرفته

باز اون نیمکت همیشگی توی پارک محلمون

که همیشه غروبا دلتنگش می شدم

تک و تنها می رفتم

چشم می دوختم مسافر های خسته

باز دلم هوای اون نیمکت اون گریه های همیشگی

اون نوشته های غم زده باز دلم هوای همشونو کرده ....

می خوام بنویسم سطر به سطر گریه هامو

غصه هامو دلواپسی هامو....

باز دلتنگ اون دفتر بی کسی هام

که یادگار اون روزای تنهایی رو

واسم زمزمه می کنه،

باز هوای قطره قطره بارون

که اشکای همیشگی منو

پشت قطره هاش قایم می کرد

باز هواشونو کردم

به لطف همیشگی تو که ....!!!؟؟؟

این بار دلتنگ این همه غصه شدم

تو تنهاییم باز گریه کردم

گله کردم

از تب سرخ شدم

تو تنهاییم لرزیدم

اما هیچ کسی مرهم نشد حتی تو !!!

جز گریه هام نوشته هام نیمکتم خاطره هام ...

باز همشون مرهم شدند

اومدن همشون منو دوره کردند

منو تو آغوش گرفتند بدون منت !!!

برام آشیون شدند بدون اینکه منو تحقیرم کنند !!!

تهدیدم کنند !!!

گریونم کنند !!!

جواب مهربونی هامو با نامهربونی بدند !!!

فقط نشستند

بدون ادعا فقط نشستند

برام شدند قطره قطره بارون

خط کشیدن رو نامهربونی هات !!!؟؟؟

گذران لحظه ها همراه با
سنگینی نفس ها
درد قفسه سینه
و این بغض که انگار راهش را گم کرده
در گلویم و مدام بالا و پایین میرود
سخت شده

اما...
آرام میگیرم
با تمام امیدواری ها
با تمام قسم ها
با تمام خواستن‏ها و اجابت شدن‏ها

برق نگاهش،لبخند لبهایش،آرامش حرفهایش
(هرچند مخالف من باشد)،
توانم میدهد برای ادامه راه
(خدایا هیچوقت (تا زنده ام) از من دریغش مکن)

خواستن و خواسته شدن ... تمنای غریب این لحظه هاست!
بی پاسخ

عـهـد تـو بستـه بـه يـک تـارمـو نبود

قـــلـب تـو جـاي مـنست جـاي او نبود
بنـگــر وفـاي مــن و آن جــفـاي خـود
اينست عيان به همه، جاي گفتگونبود

مـحبت گـر به زعـم کس گـناه است
گــنـه کـارم و عـذرم در نـگـاه است
نـه پـيـچـم ســر ز دامـانـت عــزيــزم
مگـويم اين حـقـيـقـت اشتبـاه است

فـراقـت چـشـم ما کـم نور کرده
خـوشـی هـای دلـم را دور کرده
بـه نـا چـاری بسازم بـا فـراقـت
اگـر چـه خاطـرم رنـجـور کـرده

هرچی آرزوی خوبه مال تو
هرچی که خاطره داریم مال من
اون روزای عاشقونه مال تو
این شبای بی قراری مال من
منم و حسرت با تو ما شدن
تویی و بدون من رها شدن
آخر غربت دنیاست مگه نه
اول دو راهی آشنا شدن
تو نگاه آخر تو آسمون خونه نشین بود
دلتو شکسته بودن همه ی قصه همین بود
میتونستم با تو باشم مثل سایه مثل رویا
اما بیدارم و بی تو، مثله تو ، تنهای تنها

برای آخرین بار خدا کنه بباره
تو این شب کویری
یه قطره از ستاره
همیشه بودی و من تو رو ندیدم انگار
بگو ، بگو که هستی ، برای آخرین بار
وقتی دوری ، تنهاییم نزدیکه
قلبم بی تو می ترسه تاریکه
چه لحظه ها که بی تو
یکی یکی گذشتن
عمرمو بردن امّا یه لحظه بر نگشتن
تو چشم من نگاه کن
منو به گریه نسپار
حالا که با تو هستم
برای اولین بار
برای آخرین بار

تو پی کدوم ستاره
پشت ابرا خونه کردی
رفتی و چیزی نگفتی
گریه رو بهونه کردی

من، سوال ساده تو
تو، جواب مشکل من
ردپای رفتن تو
روی صحرای دل من

وقتی آسمون شبهام
زیر سایه چشاته
وقتی حتی این ترانه
رنگ غربت صداته

نمی ذارم این دو راهی
سر راه ما بشینه
نمی ذارم این جدایی
رنگ فردا رو ببینه

شب رو با فانوس اشکت
می برم به روشنایی
با تو میرسم دوباره
به طلوع آشنایی

می دونم هر جا که باشی
دل تو اهل همین جاست
واسـه من و تو ایــنجــا
اول و آخر دنیاست

از هياهوي واژه ها خسته ام
من سكوتم را از اوراق سپيد آموختم
آيا سكوت روشنترين واژه ها نيست؟
هميشه در خلوت مرگ را مجسم ديده ام
آيا مرگ خونسردترين واژه ها نيست؟
تا چشم گشودم از چشم زندگي افتادم
شبي_شايد_امشب زير نور يك واژه نشستم
نام خونسرد معشوقه ام را بر حواس پنج گانه ام
خال خواهم كوفت
و همزمان پائين_آخرين برگ خاطراتم_خواهم نوشت

پايان

تقديم به بهترينم
وقتي ميشي نياز من اگه نباشي پيش من
اشكهاي چشمامو ببين كه ميريزه به پاي تو
بازم كه بي قرارمو دلواپس نگاه تو
تموم هستي مني بمون هميشه پيش من
اگه شدم عاشق تو نذار كه بيتاب بمونم
لالالئي شبهام توئي نذار كه بي خواب بمونم
دارم برات شعر ميخونم شايد به يادم بموني
فقط يه چيز ازت ميخوام هميشه عاشق بموني
دوست دارم خيلي كمه ولي جز اين چيزي نبود

واژه ها رو ولش كنيم عشقمو از چشام بخون