Printable View
روز تلخ آخرم را زیر باران گریه کن ...
مه گرفته ،
رقص تابوت در هوا را گریه کن ...
گریه کن ،
من را میان دست ها و اشک ها
اشک کن بدرقه راهم ، به یاد یاد ها
روز خوب دل سپاری ، روز تلخ رفتنم ...
خاک بسپار خاطراتِ از رنگ و رو افتاده ام ...
گریه کن ...
من را ، دلم را ... خط به خط فریاد ها...
سر به دار و چشم بر در ، در دلم آشوب ها
گریه کن ،
و بغض بشکن ... در هجوم خاطرات
دفترم را پاره کن ...دیگر این پایان ماست
مطرب عشق عجب ساز و نوائي دارد
نقش هر نغمه كه زد راه به جائي دارد
عالم از ناله عشاق مبادا خالي
كه خوش آهنگ و فرح بخش نوائي دارد
شب بود و خسته بودم از زخمه جداییبی تو نشسته بودم در سوک آشناییپیغام خود سپردم تا آورد نسیمتخون شد دل از غم تو ای بی نشان کجاییاین سو آن سو از تو نشان بپرسمگاهی از این گاهی از آن بپرسمماندم تنها و بی تو، گم شد ترانه هایمبغضی شد و گره خورد با نام تو صدایمبین من و تو اکنون دریا و کوه و هامونبی من تو در کجایی من بی تو در کجایم
دود می خیزد ز خلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟[/font]
با درون سوخته دارم سخن[/font]
کی به پایان می رسد افسانه ام؟[/font]
دست از دامان شب برداشتم[/font]
تا بیاویزم به گیسوی سحر[/font]
خویش را از ساحل افکندم در آب[/font]
لیک از ژرفای دریا بی خبر[/font]
برتن دیوارها طرح شکست[/font]
چشم می دوزد خیال روز و شب[/font]
از درون دل به تصویر امید[/font]
امشبی ای گریه امانم بده
فرصت حرفی به زبانم بده
مژده از من به کسانم بده
چون سحر آمد به خدا می روم
من دگر از شهر شما می روم
آمده بودم که به دل سادگی
زنده شوم با غم دلداگی
پر کشم اکنون سوی آزادگی
هدهدم و سوی صبا می روم
من دگر از شهر شما می روم
ای نفس خسته مرا صدا کن، صدا کن ، صدا کن
زین قفس بسته مرا رها کن، رها کن، رها کن
غمزده ای ای خدا، این همه تنها چرا
بین ز کجا تا به کجا می روم
من دگر از شهر شما می روم
[FONT='Arial','sans-serif']روزی تو خواهی آمد،از کوچه های باران [/font]
[FONT='Arial','sans-serif']تا ازدلم بشویی غمهای روزگاران[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']و روح سبزگلزار ،گل شاداب بی خار[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']مرا از پا فکنده شکستنهای بسیار[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']تو یاس نومیده،من گلبرگ تکیده[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']روزی آیی کنارم که عشق از دل رمیده[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']که عشق از دل رمیده[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']تو را نادیدن ما غم نباشد[/font]
[FONT='Arial','sans-serif'] که در خیلت به ازما کم نباشد[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']من از تو در دست عالم نهم روی[/font]
[FONT='Arial','sans-serif']ولیکن چون تو در عالم نباشد[/font]
ای فسانه ای فسانه ای فسانه
ای خدنگ تو را من نشانه
ای علاج دل ای داروی درد
همره گریه های شبانه
با من سوخته در چه کاری
ای فسانه خسانند آنان
که فرو بست به راه و به گلزار
خس به صدسال طوفان ننالد
گل ز یک تند باد است بیمار
تو مپوشان سخن ها که داری[/font]
آسمانت فتنه بار است و زمینت فتنه زار
دست زرعت تخم غم پاش است و تخم دل٬ فگار
ای عجب زین تخم کار و وا اَسَف زان تخم زار
تخم در دل ریخته٬ از دیده روید زار زار
وه ز تو ای زارع آزرم کار
روزگار٬ ای روزگار!
دوستی با دشمنان و دشمنی با دوستان
با بدان خوبی و با خوبان بدی در این جهان
چیره سازی بدسگالان را به نیکان هر زمان
تا به کی با من رقیبی این چنین چون این و آن؟
با رقیبانم همیشه یار غار
روزگار٬ ای روزگار!
از عدم آورده اند و می برندم در عدم
زندگی راه مزار است از رَحِم در هر قدم
وندرین ره٬ فتنه است و شور و شر٬ اندوه و غم
در رَحِم ای کاش می دانستم این را بیش و کم
تا که می کردم رَحِم بر خود مزار
روزگار٬ ای روزگار!
چیره و با اقتدار و «ثابت و پا در رهی»!
هر قدم در رهگذارت٬ زیر پا بینم چهی
ای که پرتو بخش سیاراتی و مهر و مهی
پرده دار آسمان و خیمه ساز شب گهی
نیست مانندت مداری بر قرار
روزگار٬ ای روزگار!
خوش بود گر با تو در یک جَلسه بنشینم به داد
تا مُدَلَّل سازم از کارت٬ کنایات زیاد
بر تو بایستی نه بر ما محشر یوم المعاد
تا مجازاتت خداوند آنچه می باید٬ دهاد
ای پر از اسرار٬ چرخ کج مدار
روزگار٬ ای روزگار!
باز را چنگالِ گنجشکان بیازردن چراست؟
شیر را برگو : که آهوی حزین خوردن چراست؟
من ندانستم پس از این زندگی٬ مردن چراست؟
با طراوت بودن و آخر افسردن چراست؟
ای سبک بن خانه ی بی اعتبار
روزگار٬ ای روزگار!
از چه روی خوبرویان را چنین افروختی؟
کز شرارش٬ قلب عشاق جهان را٬ سوختی؟
از چه «عشقی»را٬ لب آزاد گفتن دوختی؟
وینهمه سر مگو در خاطرش اندوختی؟
روزگار٬ ای تلخ کام ناگوار!
روزگار٬ ای روزگار!
دلم می خواست پرنده ای بود
و روی درخت سبز پنجره ام می نشست
یک روز سرد وبارانی،
پیکر خیس و لرزانش را پناه میدادم
دلم می خواست دفتر خاطراتم بود
و تا آخر دنیا ورق داشت
یک روز که غمم بود،
حرفهای بی رنگ دلم در آن رنگ می گرفت...
دلم می خواست صندوقچه ی کوچکی،
گوشه ی اتاقم بود ومن،
حجم سبز خیالم را در آن پنهان می کردم
دلم می خواست طرحی بود
که هیچ گاه رنگ نمی شد
بی قاب...به وسعت دیوارهای اتاقم گسترده بود
دلم می خواست همیشه بود
و من چون روح،
در هوایی که نفس می کشید
تا ابد معلق می ماندم...
براي خريدن عشق هر كه هر چه داشت آورد
ديوانه هيچ نداشت و گريست
گمان كردم چون هيچ ندارد مي گريد
اما هيچ كس ندانست بهاي عشق
اشك است و بهاي اشك عشق
...