اونا هم همین تکنولوژی هستن. یعنی زیرساختش یکیه. توی 10 - 15 سال گذشته استفاده از فیبر نوری برای انتقال اطلاعات (بیشتر صوتی) تو مخابرات ایران مورد توجه قرار گرفته. البته از این تکنولوژی بیشتر برای ارتباطات پرسرعت و پرحجم بین شهرها و مراکز مخابراتی استفاده میشه تو ایران. اما تو بعضی شهرها و مناطق داخل شهرها، با فیبر نوری اطلاعات صوتی رو از مرکز مخابراتی تا یه ایستگاه تو محل (فکر کنم بهش می‌گن کافوی نوری) منتقل می‌کنند و از اونجا به بعدش رو با استفاده از کابل‌های مسی تا محل مشترک. این همون FTTN یا FTTC هست که تو پست قبلیم هم بهش اشاره کردم. ولی مخابرات فقط برای انتقال صوت ازش استفاده کرده.
تجهیزات معمولی ADSL که شرکت‌ها تو مراکز مخابراتی دارن امکان ارسال دیتای اینترنت رو از طریق این کابل‌های نوری نداره. واسه همین تا 2-3 سال پیش کسانی که از این سرویس استفاده می‌کردند امکان دریافت اینترنت ADSL رو نداشتن و فقط می‌تونستن از تکنولوژی دیال‌آپ استفاده کنن.
اما تو این یکی دو سال گذشته خود مخابرات برای ارائه اینترنت ADSL روی این شبکه‌های فیبر نوری تجهیزات خاصی نصب کرده که فعلاً به صورت انحصاری دست خود مخابراته.
یه دسته سومی هم هستن که سرویس تلفنشون PCM هستش. اینا کلاً امکان دسترسی به اینترنت از طریق ADSL رو ندارن.
اگه می‌خواید بیشتر بدونید این صفحه رو بخونید. توضیحات نسبتاً کاملی برای آشنایی با زیرساخت شبکه مخابراتی تو ایران داده:
