مشاعره با اشعار حضرت حافظ

تا رفت مرا از نظر آن چشم جها بین
کس واقف ما نیست که از دیده چه ها رفت

تورا رسد که کنی دعوی جهانبانی/طراز دولت باقی تو را همی زیبد

در میخانه بسته​اند دگر

افتتح یا مفتح الابواب

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی ............... تا بیخبر بمیرد در درد خود پرستی
دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم .... با کافران چه کارت گر بت نمی پرستی؟

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح

هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا

آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

آن را که بوی عنبر زلف تو آرزو ست
چون عود گو بر آتش سودا بسوز وساز

زلف در دست صبا گوش به فرمان رقیب
اینچنین با همه در ساخته ای یعنی چه

همی‌بینم از دور گردون شگفت
ندانم که را خاک خواهد گرفت