اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

دیگه تو برام یه خوابی، یه عکس ِ تویِ قابی
یه شبح، یه سایه،یا یه تصویر ِ سرابی


می خوام ببینمت، اما دیدنت هم یه خیاله
من می خوامت، اما نیستی، بودن با تو محاله
گریه اگه بزاره و تو رو یادم نیاره
چه کنم، اما نمی شه بی تو موندنم محاله

خداحافظ عزیزم بعد از تو سرد و خاموش
می سوزم و می خونم یادم تو رو فراموش


تکرار بوسه ی تو دیگه برام یه خوابه
چی مونده از تو غیر از عکسی که توی قابه


خداحافظ کبوتر، خداحافظ ستاره
منتظرت می مونم تا برگردی دوباره

بي وفا عشق من

به خدا اشك من

مي مونه رو گونه َم

تا بيايي پيش من

رفتي و بعدِ تو

چه زجري كشيدم

هنوز تار موت رو

به یه دنيا نمي دم

تو رو به خاطراتِمون

تو منُ بي خبر نذار

تو رو به اشكمون قسم

منُ چشم به دَر نذار

باشه مي رم از پيشت

خداحافظ عشق من

ببخش روي نامه هام

باز چكيده اشك من

دل، موندني نبود

خداحافظ عشق من

حالا كه نموندي

بگو از من چي ديدي

چه ساده نشستي

چه ساده پريدي

بغضمُ وقت جدايي

هِي نگه داشتم به سختي

حتي واسه دلخوشيم هم

دست تكون ندادي، رفتي

پس بذار روي ماهتُ

دم آخر نگاه كنم

سخته با خاطراتمون

با دل خون وداع كنم

وقت رفتنت نبود

خداحافظ عشق ِ من

دلت مي شكنه يه روز

مي دوني قدر ِ اشكِ من

سخته گفتنش ولي

خداحافظ عشق من!

ترانه های نامفهوم خیالات دور
ذهن را از هستی بودن
به فریاد شدن می رساند
و تمام غزلواره های دل
تلخکامی دنیا را می نگارد
در تجسم رویای درون
سکوت این همه تصویر
تردید این همه چهره
فرار این همه دل
مرا بیش از بیش می ترساند
و انتظار
این انتظار کشنده
وجودم را مالامال درد می کند
صدای تپش قلبم آینه دلم را پر ترک کرده
گویی نقش بند نگاه دل
همان انتظار بی پایان شده
هیچ نگفتم
اما شاید سزاوار این نگاه های کور
همه عمر انتظار
همه عمر دلواپسی باشد
نگاهم به نگاه جاده خیره مانده
شاید فریادم را باد رسانده باشد
و شاید صدایم را طنین این ساز شکسته
که هنوز هم صدای بودن ندارد رسانده باشد
و شاید دلتنگی ام
خسته تر کرده باشد ترا
فکر کردم
با خود اندیشیدم این بار
از پشت حصار کدامین نفس
صدایم را خواهی شنید
نفس هایم به شماره افتاده
خسته شدم از این همه تکرار
شاید در این گمگشتگی
تو را بیابم
و شاید همچنان بر نگاهم
پریشانی باشد
می دانی
تمام بودن را جمع کرده تمامیم
تمام
تمام یعنی انتظار
انتظار یعنی فریاد
فریاد یعنی بیقراری
بیقراری یعنی تو !
ما کجاییم

و اینک سکوت کرده
چهره ای از یک روح بی تاب
مرگی از تجسم یک تصویر ناب
فریادی از درد ماندن
و اینک همان تقدیر
پرنده پر زد
آسمان بارید
خورشید گرم تر شد...
تنش لرزید
و دانست که در این سکوت
که همچون سکوت کویر
انتظار می طلبد
درونش همه چیز را باخته
چشم هایش رابست
دلش لرزید
یک انعکاس واقعی
این بار نمی خواست
چشم هایش ببینند
همان بی قراری ها
همان تردید ها
اما محکم به استواری یک حقیقت
و جلای رسیدن
چشم هایش را گشود
آسمان دلیل بی دلیل شد
پرنده پرید
اتاق ، صدای بی صدا
همان سکوت !
((این روزها از من تا دل
فاصله ای است تا مرز نشناختن
این روزها دلم بر سکوت هم می خندد.................. ))

گويند لحظه هاي عشق
شعر هواي ماندن مي كند
شعرهايم كهنه شد
گويند دلت آرامست
پس اين نبض كشنده چيست؟!
شعرهايم كهنه شد
گويند آدمي ترانه هاي جاودان است
پس اين ترانه هاي خاموش چيست ؟
شعرهايم كهنه شد
گويند گذشته آسان رفت
پس اين درد رهايي چيست ؟
شعرهايم كهنه شد
گويند آرامش دل مهر اوست
پس مهربانيت كجا رفت
شعرهايم كهنه شد
گويند صداي ساز هميشه زيباست
پس چرا صدايش درونم را شكست
شعرهايم كهنه شد
گويند زندگي هر لحظه زيباست
پس زشتي اين دلها كجاست
شعرهايم كهنه شد....

آمد یک تکاپوی تازه را تجربه کند
آمد شور بودن را حس کند
آمد برای بودن فریاد کند
.
.
.
می دانست دیر آمده
می دانست دیر آمدن رمق ادامه را
از او گرفته
می دانست رنج دوران بر سکوت چهره اش
فریاد شده
می دانست در این فصل جدید از بودن
با این خستگی خواهد باخت
او آمد برای بودن
او گفت از ماندن
درونش التماس می کرد
وجودش ضعف و خستگی را هویدا کرده بود
چهره اش را غبار زندگی کرد
تا ندانند سکوت رنج هایش را
خفقان امید بودنش را
باز هم شب شد
اما او گم بود در این ابهام
.
.
و فصل جدید
این گونه آغاز شد

كدام عاشقانه را
شب گريز از قفس
از آن غزال تيز پا
به گوش جان شنيده ای

كدام شاعرانه را
فراتر از لب هوس
ميان آن همه ريا
به چشم يار ديده ای

كه عاشقانه بيقرار
گهی تبسمی نمور
به ياد آن سپيده دم
به بغض شب كشيده ای

و اين چنين به انتظار
بدور از آن همه غرور
اگرچه سخت بيش و كم
از آشيان بريده ای...

نمي دونم تو رو نفرين كنم يا این دلم
نمي دونم تو حل مشكلي يا مشكلم

با تو عاشقانه بودم پس چرا
حسرت يه روز عشق مونده تو دلم

با تو شبنامه بودم نه يك غزل
با تو رودخونه بودم نه يك قنات

يه روزي من و تو بوديم و حالا
من و تنهايي و يك عمر خاطرات

تو رفتي و سهم ما سفر شد
دل آروم ما دربدر شد

ندونستم چرا مرغ عشقم
توي عاشقي بي بال و پر شد

تو رفتي و سهم ما سفر شد
دل آروم ما دربدر شد

ندونستم چرا مرغ عشقم
توي عاشقي بي بال و پر شد

توي اين غربت پر هول و هراس
دارم عين ماهيا جون مي كنم

خسته ام از تظاهر به سادگي
جاي دندون هزار گرگ رو تنم

نه كسي مي دونه كه من چي مي خوام
نه خودم دونستم عيب كار كجاست

تا به هر كي مي گي عاشقي چيه،
مي گه بگذر عاشقي تو قصه هاست

تو رفتي و سهم ما سفر شد
دل آروم ما دربدر شد

ندونستم چرا مرغ عشقم
توي عاشقي بي بال و پر شد

تو رفتي و سهم ما سفر شد
دل آروم ما دربدر شد

ندونستم چرا مرغ عشقم
توي عاشقي بي بال و پر شد

نمي دونم............

غم آوارگی و در بدری...
غم تنهایی و خونین جگری.

آه قاصدک همه مرا از خویش می رانند٫
همه دیوانه ترین می خوانند.

دار و ندار من غم است٫
مهد گهواره من ماتم است٫

آه قاصدک غم دارم٫
غم به اندازه سنگینی عالم دارم...

كاش ميشد هيچ کس تنها نبود
کاش ميشد ديدنت رويا نبود
گفته بودي با تو مي مانم وليرفتي و گفتي که اينجا جا نبود
ساليان سال تنها مانده امشايد اين رفتن سزاي من نبود
من دعا کردم براي بازگشتدست هاي تو ولي بالا نبود
باز هم گفتي که فردا ميرسيکاش روز ديدنت فردا نبود