اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

چه میهمانان بی دردسری هستند مردگان!
نه به دستی ظرفی را چرک می کنند
نه به حرفی دلی را آلوده
تنها به شمعی قانع اند و اندکی سکوت....
و من وقتی این شعر حسین پناهی را
می خوانم زیر نور شمع
احساس را نقاشی کرده ام.
آری طرحی از من
بر تندیس ِ سکوتِ برفی زده می شود.
و ترانه دل را آلوده نمی کند

باز دوباره نصف شب شد

همه خوابیدن دوباره

منم و تاریکیه شب

آسمون پر از ستاره

حالا دنیا ساکته عین من و تو

فاصله قد یه دنیاست بین من و تو

[قسمتی از نامه ی سنجاقکِ بال شکسته
در وداع با پسرکِ مغرور ِ جزیره ی دور افتاده]

...
خوش که می گذرد.
جای عروسک بازی نیست.
کاغذک های سپیدِ گذشته
دیگر رنگ باخته اند.
مانند تو، و خیلی های دیگر.
احساساتم تغییر کرده..
مانندِ موهای سیاهِ تو
که در تابش ِ نور خورشید
انعکاسی خاص داشت
و حالا دیگر
در چشمانِ روشن ِ من
هیچش بازتابی نیست.
گاهی با خود می اندشم
احساساتِ پاک و یک رنگِ گذشته را
چگونه امروز به ناسزا و دروغ تبدیل گشت،
و اعتمادِ بی همتای آن روز ها
به پریشانی های شبانه.
دیالوگ های قبل و بعدِ خواب را
بی شک فراموشی نیست،
اما به یاد داشتنش هم
دلِ بی درد می خواهد.
جاده ی طویل ِ آرزو هامان
ماه ها بود که به دو راهی بر خورده بود
و فقط جرئتِ یک انتخاب
همه چیز را مشخص می کرد.
جرئتی که هرگز،
هیچ یک نداشتیم.
و تنها یک اختلاف
در اعتقاد
دفترچه ی سرنوشتمان را ورق می زد.
زمان که گذشت
همه چیز را با خود
در گذشته مدفون کرد
و همه چیز به یکباره دگرگون شد.
سنجاقکِ بال شکسته
هنوز در تکاپو برای بهبودی بود
که جیرجیرکی آمد
و آواز آشنایی سر داد.
و تمام ِ قورباغه را
با خود به بی نهایت برد.
و این سنجاقک بودکه با صدایی آرام،
و چشمانی خیس،
از گوشه ی مرداب
جزیره ی آرزوهایش را
وداع گفت.



- همه ی بال ها از آنِ تو باد
تا بی نهایتِ پرواز!!



sara-k.blogfa.com

اینروزها با سرنوشتم سخت درگیرم
غمگینم از دست خودم از دست تقدیرم

اینروزها بدجور دلتنگ کسی هستم
بغضم ،غمم ، از زندگی ،از مرگ دلگیرم
شاید که جبر زندگی بوده است هیوا جان
باور بکن اینروزها بی جرم و تقصیرم
بود و نبودم مشکلی را حل نخواهد کرد
"اینکه چرا از زندگی از بودنم سیرم؟؟"
من روح سرگردان این دنیای بیروحم
خواب پریشانی که "نفرین" است ؛تعبیرم
من شوره زارم ،یک بیابان نفرتم ، یاسم
خاک کویرم، تشنه ام ... اما نمک گیرم
آنجا "دوشنبه" آسمان آبی است یکشنبه؟
فرقی به حال تو ندارد اینکه میمیرم؟
**
تو از بهار یشمی غزنین می آیی!
من از فلات تبتم از دشت پامیرم.

آه بود
تکیدهنگاه بود
آن حسرتِ فرو خفته
که در تو به توی سینه
به آهستگی خمود می‌شد
له می‌شد
چو اشگ شمع،
فرو می‌رهید بر خارفرش کویر تن
با نسیم هم‌نوا شده، باد می‌شد
آرام، آرام و بی‌صدا
چون دود
از حلق برون آمده
ول می‌شد
غلت می‌زد
پیچ می‌خورد
آهسته، آهسته، آرام و بی‌صدا
می‌رفت، می‌رفت، می‌رفت
تا شاید تا...شا...ید ... آرامشی یابد.

•••

تکیده نگاه بود
در دل، می‌جست
آن پازاج قبیله را
که نوید داده بود روزی
صبح را، سپیده را
در وادی آن دشت بی‌فروغ
که امید را کاشته بود
در شوره‌زارِ دارخیزانِ شب
تا فردایی نو
درو کند
به دور از دروغ و ننگ
به دور از فریب
مهر را، عشق را، فردا را.
عشق را ؟
فردا را ؟

•••

آن حسرتِ فرو خفته بود
خاموش و سر به تو
سرد و بی‌فروغ
با ریش‌دردی بر دل
پرسه می‌زد در پهنه‌ی خیال
پس کوچه‌های نمورِ یاد را
در بند بند وجودِ در بندِ خویش
و چه غریبانهمی‌زیست!!!
آنی که
به آرزو نشسته بود.
در آرزو نشسته داشت.

•••

آن حسرتِ تکیده‌ی آه بود
چو پروانه
بال نگشوده
پرکشید و رفت
بالا بالا، تا عرش آسمان
تا آنکه هیچ بود
نه هیچ نبود حباب بود
لب بر لب خیال یار آرام گرفت و رفت
آرام ، آرام
آرام گرفت و ...
در جستجوی چه؟
در جستجوی که؟
آیا ...؟

قطره سالهای ِ سیاهی
می چکند هر شامگاه
بر چکادِ طاس ِ خاطراتم.

تنها، نگاه گرم تو
بهانه ای بود
از برای زیستن.

که سردیَش اما
نصیبی بیش نبود
و گرمیَش
حریق نگاه ِ هوس باز ِ رهگذاری ...

به گردنبندی که توی گردنم انداخته‌اند
دیگر آویزان نشو
پنجره‌ها را گِل بگیر
مبادا دوباره عاشقم کنند
صدایم را گِل بگیر
چشم‌هایم را بگذار همیشه باز بمانند و سیاه
لباس مخصوصم را به تن کنم
این جنگ ، آخرین تلاش من برای زنده ماندن خواهد بود
می‌خواستم بروم
از تو
از این خانه
نمی‌خواستم برای عروسک‌هایم پدری کنی
مادر!
وسواس عجیبی گرفته‌ام
در شانه کردن موهام
فر شده‌اند و خاکستری
متوقفم نکن
این جنگ ، آخرین تلاش من برای زنده ماندن خواهد بود
لب‌هایم را از پشت بام فراری بده
لرزش صدایم را از پشت بام فراری بده
قلبم را از پشت بام فراری بده
چشم‌هایم را
بگذار همیشه باز بمانند و سیاه
به گردنبندی که توی گردنم انداخته‌اند
دوباره آویزان می‌شوی
دوباره
آبشارهای مخفی به چشم‌هایت می‌آیند
صخره‌های وحشی به اندامت
چیزی میان دست‌هات و
لرزش صدایم
رد و بدل می‌شود
نه
متوقفم نکن
لباس مخصوصم را به تن کرده‌ام
همان که روی منجوق‌های براقش وقت صلح
فرمان شلیک می‌دادی
این جنگ
آخرین تلاش من
برای زنده ماندن
خواهد بود .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

جدالی سخت در ذهن

میان رفتن
تا مرز تحمل ناپذیر سبک سری
و ماندن
در تنهایی آزاردهنده ی دست وپابستگی

میان رفتن
تا شهوت سیری ناپذیر
و ماندن
درسنتهای بجامانده ی دیرینه

میان رفتن
تا رؤیت ناهنجارترین خودهای جهان
و ماندن
در توهمات پوشنده ی توجیه

میان رفتن
تا راندن کذایی خیمه شب باز ِ چمباتمه زده ی درون
و ماندن
در عادات بر بام رفته ی خوابگردمان

میان رفتن
تا خیس ترین خنده ها
و ماندن
در خشک ترین اندوه ها

میان رفتن
تا عریانی ِ ناب
و ماندن
در هزارتوی خیالات

میان رفتن
تا یکی شدن با تو
و ماندن
در نقشهای رعب انگیز ِ حک شده بر پوست خود

بخاطر دلم خاموش نشو
ستاره ها هرگز نمیمیرند تو برای من خورشیدی
مرگ تو مرگ من است بخاطر دلم فکر خاموشی را به باد بده

وقتی انگشتان تنهایی را به دیوار نفسهایم میکشیدی
کاش به فکر آسمان هم بووودی
آسمان نهایت غرورم بووود
گل من
چقدر بزرگ شدی که تمام تن زمین و
غرور آسمان برایت تنگ است