Printable View
نفرت از تو ديوانه ام مي كند
مرا به حد جنون مي كشاند
-بي آرام و قرار
سرگشته و بي هويت-
نفرت از تو از عمق ناپيداي وجودم بالا مي آيد
به چشمهايم مي رسد
زل مي زند به آينه از پشت آن روزنه هاي مات
و عبور مي كند از پشت تمام ديوارها
نفرت از تو
زخمي التيام نيافته
تا هست
بودنم را
سوختنم را
به هرز رفتنم را
معني مي كند!
حسی بالاتر از دلتنگی ...
حسی تلخ تر از دلتنگی ست
وقتی صدایش به من می گوید :
" دوستت دارم "
و نگاهش خیره در چشمان دیگری ست !
حسی تلخ تر از دلتنگی ست
وقتی می گوید
تمام لحظه هایش را به یاد من خط می زند
ولی شب هایش را با دیگری مشق می کند !
حسی تلخ تر از دلتنگی ست
وقتی تمام ثانیه هایم نیز عاشق یاد او هستند
ولی او ...
حتی به گریه هایم شک می کند !!
می دانم همین روزها برایش تمام می شوم...
شاید اگر بغضم می شکست دل تنگی آنقدر تلخ نبود
اینجا دلم تنگ
آنجا دلم بی قرار
حالا دیگر
نه اینجا ٬ نه آنجا
سوسوی چراغی نیست
و در میان این همه برج و بارو
در همهمه ی این همه نقاب
بدنبال مُهر عبور خویش می گردم
......
و خیره در بُهت آئینه
به داغ مُهری که بر پیشانیم خورده است
به سقوط ام در عمیق ترین خط پیشانیم !!!
و چروک های زیر چشمانم
که هر روز بیشتر از دیروز
بر چهره ام چوب خط می کشند
می نگرم
و به نهال لرزانی که در دست هایم
برای سایه سار فردا کاشته ام !!!
و قدم هایی که هیچ نقشی و ردی
بر سنگفرش این خیابان ها نمی نگارد
تا کسی نشانیم را نجوید
و به سالن انتظاری که
جز هیچکس
هیچ نیست !!!
و باز یادم می آید که
چقدر دل تنگم
دل تنگم و نيست قرارم زين دل تنگم
بي خود ز خود و بي تاب ز تابم
تا كي بنالم زين ناله ي جانخراشم
جانم ميخراشد و ليك دل مي نوازدم
كي هيچ كس برو سوي دلدارم
در تو نشدم قرارم و ببرم سو كوي يارم
مي نالم و مي هراسم و مي ميمرم زين دل تنگم
مي ميرم و مي ماند بجا اين دو خط آه و فغانم
كاش نبود لااقل گوشخراش اين ناله ام
چه كنم كه نمانده در من هيچ نشان از طبع و ذوقم
سلام
سايه هاي قلبم را برايت تلگراف مي زنم
جواب را به خط نابينايان بده
سالهاست اين قلب لعنتي
كور شده است!
يكي بود، يكي نبود
آنكه بود، هر كه بود، من نبودم
يكي بود، يكي نبود
از ابتدا هم سهم من یکی بود که نبودم
هر چه بود، هر چه نبود
عشق بود، معشوق بود، من عاشق انگار آدم نبودم
غروبِ بی کَسی هایم
در این خلوت نشینی ها
طلوع ِ اقتدار ِ
صبح ِ فردا می شود
با تو ...
بده ساقی شراب از لعل نابت
بسوزانم ز عشق جاودانت
بیفشان زلف در صبح تمنا
بشورانم ز عطر گیسوانت
بریز از خمر عشقت ذره ای می
که باشم بنده و بیمار جامت
ببخشم جان به رسم دوستداران
بمیرانم ز تیر ابروانت
رهایم کن ز هر چه خود پرستی
اسیرم کن زمهر دیدگانت
به چوگان و فانوشی به جان ریز
ببخشم می ز ابروی کمانت
نپرسم در هوای عشق چونم
دلی دارم اسیر ناتوانت
شده مهرش حبیبا بر غم هجر
طبیب آشکارا و نهانت
بر آسمان خاطره من نگاه تو
چون ماهتاب روشن شبهای زندگی است
اینجا درون لحظه های سخت انتظار
اوج تمنا از سر غوغای بندگی است
نام تو راز دیدن و پرواز خاطره
در بوستان اشتیاق با تو بودن است
یاد تو هم در لحظه های تلخ دوریت
انگیزه ای بر داستان بی تو ماندن است
چشمان تو ندیده ام اما تو را یقین
دارم به جان بی بهای خویش باورت
شاید که دیده باشمت اما ز روی جهل
نشناختم رخساره زیبا و دلبرت
ای کاش بر حرمان من می آمدی چو نور
تا در هوای دیدنت شب را سحر کنم
بر من بتاب تا زنور پاک چهره ات
ز اندیشه بیمار خود حرمان به در کنم
می خوانمت ز جان و می ترسم از حضور
یعنی یکی نباشدم گفتار با عمل
ای پاکتر ز پاکی دنیای فانی ام
درمان ببخش بر دل آلوده از دغل
ای وای از دورنگی و تزویر بی حساب
که اینجا به دامن همه بنشسته بی صدا
در هاله ای از دوستی و الفت و وفا
جنگی است بین دیده و دلهای بی وفا
بگذر ز عیب بودنم یا رام کن حبیب
اما مران از بارگاه خویشتن مرا
کاین عاشق درمانده بیمار بی طبیب
دل بسته بر مهر تو ای مقصود اولیا
اندرخورا
سلامنقل قول:
ممنون بابت زيبايي شعر
احساس قشنگت مستدام