نثرهای عاشقانه

چگونه بنویسم احساسی را كه گنگ و نا آشنا در من ریشه دوانده شاخ و برگهایش ذهنم را در بر گرفته جانم را تسخیر و همه باورهایم رابه سایه هایی از وهم تبدیل كرده است. هیچ نمیدانم در كجای این راه بی نشان ایستاده ام یك نگاه به پشت سر یك نگاه به پیش رو نه اطمینانی به درستی راه آمده نه امیدی به ادامه راه مانده نه میتوان ماند نه میتوان بازگشت ناگزیری از رفتن ، رفتن ، رفتن

آهسته اگرْ درْ عشقْ ، پایی می روی ، حاشا نكن...آهسته اگرْ درْ پی خدا می روی ، تنها نرو...خسته ام...پاهایم...پرپرشده ام... روح ام ، خسته شده ام...بارم سنگین...روزم بسی بلندتر ازْ اینْ سختی هاست...به آسانی گذشتند دوستانی نوبهارْ ازْ برگهای پاییزی زرد دلم...تو مثال مه و خورشید ، ولی نورت كو؟؟؟تو درْ اینْ بین و نزدیكی ،ولی دورت كو؟؟؟تو پی روشنی من باش، كه من خاموش ام...تو پی آمدن بهاران باش كه من ، بی برگم...تو سكوت نفس حبس مرا درْ حاشیه ها حفظ بكن...آهسته برپا گشته ام...گرچه هیچْ شدم...امّا خدا را درْ هرْ نفس موجود می توان فهمید...آری كه منْ آنم...منْ‌ آنم كه بودم...برآنم كه بودم... خدا را شمردم...امّا من ،‌ جانم پُرْ ازْ اینْ تنهایی...راهم پُرْ ازْ اینْ تنهایی...اینجا براستی ها كه قحطی نور و میوه ی تاریكی به فراوانی ،‌ هست...تو امّا ،‌ گذشتم ازْ تو...گذشتم ازْ من...گذشتم ازْ شیطان...گذشتم ازْ گذشته ام...من امّا ، ایستاده ام درْ خودم... ایستاده ام درْ خدا...ایستاده ام درْ كودكی...درْ پاكی...درْ عشق...درْ مادرم...امّا درد دورانها همینْ اندكْ‌ زمان ما نبوده است... ازْ ازل بوده و تا پایان دنیا درْ ماست...درْ آهسته ترینْ‌ نمازْ،‌ خدا نزدیكتر است...درْ آرامترینْ اخلاق ،‌ خدا حضورش پیداست... ولیكن همه می دانیم ،‌ كه نمی دانیم شناخته ایم هیچ اینْ تن؟؟؟گاهْ‌ حتی توبه ها پریشانی نیست...گاه حتی غم ها پشیمانی نیست... امّا من ،‌ با تو دارمْ جنگ ، ایْ من جدید...با تو دارمْ قهر،‌ ایْ روح پلید...ازْ تو دارم غم ،‌ ایْ‌ درد مدید...امّا یادگار عشق هركس ،‌ زخم اینْ‌ روح است...یادگار عشق ،‌ با خدا بودن...امّا ایْ تو ، آهسته برو كه جادّه ها بیدار شدند...امّا تو كه باعشقی بدان ، واژه ی عشقْ به تنهایی ،‌ پریشانی است...عشق خدا گیر و بس ازْ اینْ كشمكش روح تهی...عشق خدا گیر و ازْ راه دگرْ شو جدا ...تو خدایی ،‌ ای خدا؛؛؛

مي‌گويند سه چيز زاده عشق نيست: جدايي، سفر، فراموشي، ولي آن زمان که تو مرا تنها گذاشتي و فراموشم کردي من لحظه لحظه عاشقت شدم...

اگه نيوتن قبل مرگش چشماي تو رو مي ديد معني حقيقي جاذبه رو مي فهميد

چي مي شد اگه خدا امروز وقت نداشت به ما بركت بده ، چرا كه ديروز ما وقت نكرديم از او تشكر كنيم . چي مي شد اگه خدا فردا ديگه ما را هدايت نمي كرد ، چون امروز اطاعتش نكرديم . چي مي شد اگه خدا امروز با ما همراه نبود ، چرا كه امروز قادر به دركش نبوديم

وقتي نگاهت را برايم تنگ كردي پروانه شمع دلم را منگ كردي وقتي نگاهت را سرودم باورم شد با من مدارا مي كني ،نه! جنگ كردي روزي كه باور هاي خيسم را شكستي ديگر چرا پاي دلم را لنگ كردي؟ اينجاخدايان مرا آتش كشيدند آن لحظه اي كه قلب خود را سنگ كردي ديدي غزلهايم تمامي رنگ مي باخت اين آخرين شعر مرا كمرنگ كردي

از گابريل گارسيا ماركز مي پرسند: اگه بخواي يه كتاب صد صفحه اي در مورد اميد بنويسي، چي مي نويسي؟ مي گه 99 صفحه رو خالي مي ذارم. صفحه ي آخر سطر آخر مي نويسم اميد آخرين چيزي است كه مي ميرد

ببخشین شما پولدارین ? هوا بدجورى توفانى بود و آن پسر و دختر كوچولو حسابى مچاله شده بودند. هر دو لباس هاى كهنه و گشادى به تن داشتند و پشت در خانه مى لرزیدند. پسرك پرسید:«ببخشین خانم! شما كاغذ باطله دارین» كاغذ باطله نداشتم و وضع مالى خودمان هم چنگى به دل نمى زد و نمى توانستم به آنها كمك كنم. مى خواستم یك جورى از سر خودم بازشان كنم كه چشمم به پاهاى كوچك آنها افتاد كه توى دمپایى هاى كهنه كوچكشان قرمز شده بود. گفتم: «بیایین تو یه فنجون شیركاكائوى گرم براتون درست كنم.» آنها را داخل آشپزخانه بردم و كنار بخارى نشاندم تا پاهایشان را گرم كنند. بعد یك فنجان شیركاكائو و كمى نان برشته و مربا به آنها دادم و مشغول كار خودم شدم. زیر چشمى دیدم كه دختر كوچولو فنجان خالى را در دستش گرفت و خیره به آن نگاه كرد. بعد پرسید: «ببخشین خانم! شما پولدارین » نگاهى به روكش نخ نماى مبل هایمان انداختم و گفتم: «من اوه... نه!» دختر كوچولو فنجان را با احتیاط روى نعلبكى آن گذاشت و گفت: «آخه رنگ فنجون و نعلبكى اش به هم مى خوره.» آنها درحالى كه بسته هاى كاغذى را جلوى صورتشان گرفته بودند تا باران به صورتشان شلاق نزند، رفتند. فنجان هاى سفالى آبى رنگ را برداشتم و براى اولین بار در عمرم به رنگ آنها دقت كردم. بعد سیب زمینى ها را داخل آبگوشت ریختم و هم زدم. سیب زمینى، آبگوشت، سقفى بالاى سرم، همسرم، یك شغل خوب و دائمى، همه اینها به هم مى آمدند. صندلى ها را از جلوى بخارى برداشتم و سرجایشان گذاشتم و اتاق نشیمن كوچك خانه مان را مرتب كردم. لكه هاى كوچك دمپایى را از كنار بخارى، پاك نكردم.

چقدر وحشتناكه كه هیچكس دلش برای من تنگ نشد هیچكس نپرسید كجایی؟حتی اونایی كه خیلی دم از معرفت می زدند!!!! یاد حرف همسایه افتادم كه یک بار بهم گفته بود ... به سایه ها دل نبند!...... راست گفت

شكسپیر میگه: فراموش كن چیزی رو كه نمی تونی بدست بیاری ، وبدست بیاور چیزی رو كه نمی تونی فراموشش كنی

پروردگارا می خوانم تو را به راستی پاسخم گوی کدامین نفر زمین را در فرود و آسمان را در بر فراز ابرها به گونه ای قرار داده است که آسمان بر زمین نیفتد؟ کدامین نفر بر دو اسب باد و ابر مهار زده است؟ آه ای خردمند کدامین نفر اندیشهُ نیک آفریده است؟ احساس آن روز چرا چشمان پر دردت شکسته است؟ چرا رنگ در امید تو دیگر برای عشق تو پایان ندارد؟ ازین سر در گمی آینده ای را برای سخت پاشیدن به روی هستی ات آماده کردی بس که ریختی درد وجودت را به دامان فکر فکری نمانده برایت به جز فکر دیگری سروی ولی نه آن سرو پر شکوه سروی ولی نه در آغوش آسمان زیبای من تا به کی تازیانهُ طبیعت را به جان خری؟ هزاران بار اگر اشک شرابی را به گونه هایت حس کردی حال نهایت چه شد؟ گاه می گویم چه می شد من به جز احساس غمگین خاموشی حس دیگری را با نهایتم احساس می کردم کاش می شد پنج حس وجودت را کناری برای حس شیشم واگذارم و آن حس جدید آشتی را برای شعر از تو نوشتن در اعماق وجودم خاک می کردم نه می خواهم ببینم بی تو را پیمان نه می خواهم شنیدن را به جز تو نه می خواهم حس با دست لمسم نه می خواهم ببویم گل به جز تو و در آخر که هستم من بدونت نه می خواهم ببوسم من لبی را و آن حس جدید اشتی را برای خود به یادت خاک می کردم و قلبم را کنارت یاد می کردم تو را قسم تو ماه من چگونه ای که من به جز تو دیگر این دنیا را نیستم؟ چگونه ای که هستی ام را با هستی تو احساس کردم؟ آمدی و فهمیدم که دنیا قبل از آن چیزی به جز تو را کم داشت و آن احساس با تو بودن بود پاک خاموش آرام و درخشان تو ماه زمینی من بدان که هنوز که هنوز است احساسم را با احساس آن روز قیاس می کنم و اینک چرا چشمان پر دردم شکسته است؟

ای كاش می توانستم باران باشم تا تمام غمهای دلت را بشویم ای كاش می توانستم ابر باشم تا سایه بانی از محبت برویت می گسترانیدم ای كاش می توانستم اشك باشم تا هر گاه كه آسمان چشمت ابری می شد باریدن می گرفت ای كاش می توانستم خنده باشم تا روی لبانت بنشینم و غنچه بسته لبانت را بگشایم ای كاش می توانستم یك پرنده باشم و پر می گشودم و تا دور دست ها در كنار تو پرواز می كردم و ای كاش سایه بودم تا نزدیك ترین كس به تو می شدم... آری ای كاش سایه بودم تا همیشه و همه جا همراه تو باشم

او برای همیشه دیر کرده است... آیینه پرسید که چرا دیر کرده است نکند دل دیگری او را سیر کرده است خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است تنها دقایقی چند تأخیر کرده است گفتم امروز هوا سرد بوده است شاید موعد قرار تغییر کرده است.. خندید به سادگیم آیینه و گفت احساس پاک تو را زنجیر کرده است گفتم از عشق من چنین سخن مگوی گفت خوابی سال‌ها دیر کرده است در آیینه به خود نگاه می‌کنم ـ آه! عشق تو عجیب مرا پیر کرده است راست گفت آیینه که منتظر نباش او برای همیشه دیر کرده است

وقتی سرت را بالا می گیری توی آسمان شب نگاهت به جای دیدن ماه به طرف ستاره ها کشیده می شه. هزاران هزار ستاره. کدامین ستاره به تو چشمک می زند؟ ستاره کم نور یا ستاره ای پر فروغ؟ دنبال ستاره ای باش که چشمکش تنها برای توست و تنها برای تو نور می تاباند. از چشمک های ممتد و پیاپی ستاره های بزرگ و نورانی بپرهیز. آن ستاره به همه می نگرد و همه به آن می نگرند

نگاه به چشمهای آرام و خسته من نكن، این چشم یك دنیا اشك در آن است! نگاه به چهره پریشان من نكن، این چهره، عاشق چهره توست! دوستت دارم چون كه تو اولین و آخرین معشوق من هستی! دوستت دارم چون زمانی كه دفتر عشق را می گشایی و میخوانی با خواندن نوشته هایم اشك از چشمانت سرازیر می شود. دوستت دارم چون از زندگی و دنیا گذشته‌ای تا با من بمانی

ای کاش آموخته بودیم عاشقانه زیستن را
زیرا آنان که عاشقانه نزیسته اند، عاشقانه مردن را نیز نتوانند
ای کاش باور داشتیم آفتاب را و تابش هر روزه اش را که بی دریغ است
و ایمان داشتیم به رویش دوباره هر دانه ای، بذری، جوانه ای
ای کاش می دانستیم چگونه بودن را
تا شاید چگونه شدن را خود بر می گزیدیم

وآنگاه بهار را شایسته میزبانی می شدیم

آره. داشتیم چی می گفتیم؟ بنویس.

مارو دیوونه و رسوا کردی. حالیته؟

ما رو آواره‌ی صحرا کردی. حالیته؟

آخه مام واسه خودمون معقول آدمی بودیم. دست‌کم هر چی که بود،آدم بی‌غمی بودیم. حالیته؟

سروسامون داشتیم. کس و کاری داشتیم. آی دیگه یادش به خیر. ننه‌مون جورابمون رو وصله می‌زد. مارو نفرین می‌کرد. بابامون خدابیامرز سرمون داد می‌کشید. به‌مون فحش می‌داد. با کمربند زمون اجباریش ،پامونو محکم می‌بست .ترکه‌های آلبالو رو کف پامون می‌شکست . حالیته ؟

یاد اون روزا به خیر ،چون بازم هر چی که بود سروسامونی بود . حالیته؟

ننه‌ای بود که نفرین بکنه ، بعد نصف شب پاشه لحاف رو آدم بکشه. که مبادا پسرش خدانکرده بچاد . که مبادا نورچشمش سینه پهلو بکنه . حالیته؟

ه,...بابایی بود که گاه و بی گاه سرمون داد بزنه. باهامون دعوا کنه. پامونو فلک کنه. بعد صبح زود پاشه ما رو تو خواب بغل کنه؛ اشکای شب قبلو که رو صورتمون ماسیده بود کم کمک با دستای زبر خودش پاک کنه. حالیته؟

می‌دونی. بابامون چند سال پیش عمرشو داد به شما. هرچی خاک اونه عمر تو باشه. مرد زحمتکشی بود. خدا رحمتش کنه . ننه‌ام کور و زمینگیر شده. ا,ی...دیگه پیر شده . بیچاره غصه ما پیرش کرد. غم رسوایی ما کور و زمینگیرش کرد. حالیته؟

اما راستش چی بگم؟ تقصیر ما که نبود. هر چی بود زیر سر چشم تو بود. یک‌کاره تو راه ما سبز شدی. ما رو عاشق کردی. ما رو مجنون کردی . ما رو داغون کردی. حالیته؟

آخه آدم چی بگه قربونتم. حالا از ما که گذشت. بعد از این اگه شبی، نصف شبی، به کسونی مثل ما قلندر و مست و خراب، تو کوچه برخوردی، اون چشا رو هم بذار. یا اقلاً دیگه این‌ریختی بهش نگاه نکن. آخه من قربون هیکلت برم! اگه هر نگاه بخواد این جوری آتیش بزنه، پس باهاس تموم دنیا تا حالا سوخته باشه ...

شاعر و فرشته ای با هم دوست شدند. فرشته پری به شاعر داد و شاعر، شعری به فرشته.

شاعر پَر فرشته را لای دفتر شعرش گذاشت و شعرهایش بوی آسمان گرفت و فرشته شعر شاعر را زمزمه کرد و دهانش مزه عشق گرفت.

خدا گفت : دیگر تمام شد. دیگر زندگی برای هر دوتان دشوار می شود، زیرا شاعری که بوی آسمان را بشنود، زمین برایش کوچک است و فرشته ای که مزه عشق را بچشد، آسمان برایش تنگ

قسم خوردم تا آخرين نفس دوستت بدارم و عاشقت باشم


اما مي دانم كه تو ديگر دوستم نداري


قسم خوردم جز عشق تو ، هيچ عشقي را به سراچه قلبم راه ندهم


اما فهميدم كه تو معناي عشق مرا از ياد برده اي


قسم خوردم از غم عشق تو ديوانه شوم و بميرم


اما فهميدم كه حتي براي مردن هم خيلي دير شده خيلي !


شايد هيچ وقت احساس مرا درك نكني و عشق مرا ناديده بگيري


اما سوگند يك عاشق ، هرگز شكستني نيست


پس باز هم قسم مي خورم كه هرگز و هرگز سوگندهايم را نشكنم


و تا پاي جان عاشق بمانم و عاشق بميرم

..........وقتی شب آرام آرام به خلوت خاموش من پا می گذارد



...ومن در ستاره باران خدا ستاره تو راندارم


.... لبخندشیرینترا ندارم......حضور آرامت مدتهاست در کنارم نیست

وقتیدلتنگ تو ام اما چشمانتنیستتابیقراریمرا در خود گم کند
وقتیماه رویت در تاریکی این شبها بی فروغاست
وقتی رقص گیسوانت را در سر انگشتانم ندارم
وقتی نوازش دستان مهربان وگرمت را ندارم
وقتی نگاه معصو مانه ات را برای همیشه به خاطره ها سپرده ام
وقتی تنهای تنهایم و یاد تو تنها مهمان شبهای بی صبح من است
.....من میمانم و یاد تو و دلیپر درد
سفره ای از عشق و غزل.... و شمعی که به یاد چشمانروشنت تا صبح می درخشد
در خیالم .... برایت کلبه ای در سبزترین خلوت دنج خدا میسازم ...
و با خواهش نگاهم تو را به این ضیافت عاشقانهمی خوانم
به دستانلطیف و کوچکت هزاران بوسه می زنم
نیاز دلم را با ناز نگاهت پیوند می زنم هزارانگلبرک شقایق را نثار لبخند
نگاهت می کنم
و با تو تا اوج آبی عشق پرمیکشم
با ز هم هوا پر از شعرو غزل و قاصدک است
تو را می خوانم
:غزلهای خاموش دلم را بی دغدغه تا بلندای وجود فریاد میزنم
دوستت دارم..... دوستتدارم....... دوستت دارم

از بس كه اسمان دلم ابريست تمام خاطراتم نمناك شده...نمي دانم چرا؟دريا را هم كه ديدم به ياد تو افتادم...روي ماسه هاي ساحل نوشتم:اگر طاقت شنيدن داري،من هم شهامت گفتنش را دارم..دوباره به دريا نگاه كردم...برگشتم...اين بار روي ماسه ها نوشتم:دوستت دارم

برای نوشتن شب مهتابی می خواهم ، کنار ساحل دریا ؛


حضور می خواهم ، یک آغوش همیشه گشوده .


برای نوشتن لحظه های ناب می خواهم ، ثانیه های بی تکرار؛


روزهای بی شمارش ، وشبانگاهان بی پایان .


اما نه ! برای نوشتن بهانه می خواهم ؛


بهانه ام خواهی شد؟!

خدایا!خدای من! بارها آمدی و من نبودم
دست تو را وقتی از پرتگاه می افتادم دیدمکه مرا گرفتی
نگاه مهربانت را دیدم وقتی تنها بودم و می گریستم
صدای زیبایترا شنیدم وقتی خسته بودم
من تو را دیدم/بارها و بارها/من تو را می شناسم/بارها وبارها
من تو را از آن وقتی می شناسم که آن شب که فقط من و تو به یادشداریم
با من بودی و ماندی
من تو را از آن وقتی می شناسم که عشق را به منآموختی و با من بودی و ماندی
من تو را می شناسم/من تو را خوب می شناسم
هر روزتو را می بینم/ تو می آیی اما من سنگدل دست تو را رد می کنم
این بار به پایالتماست می افتم و می گویم
من آمده ام یک بار دیگر بیا.

همه هستي من آيه تاريكي‌‏ست
كه ترا در خود تكرار كنان
به سحرگاه شكفتن‌‏هاو رستن‌‏هاي ابدي خواهد برد
من در اين آيه ترا آه كشيدم آه
من در اين آيهترا
به درخت و آب و آتش پيوند زدم
زندگي شايد
يك خيابان درازست كه هرروز زني با زنبيلي از آن مي‌‏گذرد
زندگي شايد
ريسمانيست كه مردي با آن خودرا از شاخه مي‌‏آويزد
زندگي شايد طفلي‌‏است كه از مدرسه برمي‌‏گردد
زندگيشايد افروختن سيگاري باشد در فاصله رخوتناك دو همآغوشي
يا عبور گيج رهگذريباشد
كه كلاه از سر بر مي‌‏دارد
و به يك رهگذر ديگر با لبخندي بي معنيمي‌‏گويد: صبح بخير
زندگي شايد آن لحظه مسدوديست
كه نگاه من در ني ني چشمانتو خود را ويران مي‌‏سازد
و در اين حسي است
كه من آن را با ادراك ماه و بادريافت ظلمت خواهم آميخت
در اتاقي كه به اندازه يك تنهاييست
دل من
كهبه اندازه يك عشقست
به بهانه‌‏هاي ساده خوشبختي خود مي‌‏نگرد
به زوال زيبايگل‌‏ها در گلدان
به نهالي كه تو در باغچه خانه‌‏مان كاشته‌‏اي
و به آوازقناري‌ها
كه به اندازه يك پنجره مي‌‏خوانند
آه ...
سهم من اينست
سهممن اينست
....

كوله ‌پشتي‌اش‌ را برداشت‌ و راه‌ افتاد. رفت‌ كه‌ دنبال‌ خدا بگردد؛ و گفت: تا كوله‌ام‌ از خدا پر نشود برنخواهم‌ گشت.نهالي‌ رنجور و كوچك‌ كنار راه‌ ايستاده‌ بود.مسافر با خنده‌اي‌ رو به‌ درخت‌ گفت: چه‌ تلخ‌ است‌ كنار جاده‌ بودن‌ و نرفتن؛ و درخت‌ زير لب‌ گفت: ولي‌ تلخ‌ تر آن‌ است‌ كه‌ بروي‌ و بي‌ رهاورد برگردي.
كاش‌ مي‌دانستي‌ آن‌چه‌ در جست‌وجوي‌ آني، همين‌جاست.
مسافر رفت‌ و گفت: يك‌ درخت‌ از راه‌ چه‌ مي‌داند، پاهايش‌ در گِل‌ است، او هيچ‌گاه‌ لذت‌ جست‌وجو را نخواهد يافت.
و نشنيد كه‌ درخت‌ گفت: اما من‌ جست‌وجو را از خود آغاز كرده‌ام‌ و سفرم‌ را كسي‌ نخواهد ديد؛ جز آن‌ كه‌ بايد.
مسافر رفت‌ و كوله‌اش‌ سنگين‌ بود.
هزار سال‌ گذشت، هزار سالِ‌ پر خم‌ و پيچ، هزار سالِ‌ بالا و پست. مسافر بازگشت. رنجور و نااميد. خدا را نيافته‌ بود، اما غرورش‌ را گم‌ كرده‌ بود. به‌ ابتداي‌ جاده‌ رسيد. جاده‌اي‌ كه‌ روزي‌ از آن‌ آغاز كرده‌ بود.
درختي‌ هزار ساله، بالا بلند و سبز كنار جاده‌ بود. زير سايه‌اش‌ نشست‌ تا لختي‌ بياسايد. مسافر درخت‌ را به‌ ياد نياورد. اما درخت‌ او را مي‌شناخت.
درخت‌ گفت: سلام‌ مسافر، در كوله‌ات‌ چه‌ داري، مرا هم‌ ميهمان‌ كن. مسافر گفت: بالا بلند تنومندم، شرمنده‌ام، كوله‌ام‌ خالي‌ است‌ و هيچ‌ چيز ندارم.
درخت‌ گفت: چه‌ خوب، وقتي‌ هيچ‌ چيز نداري، همه‌ چيز داري. اما آن‌ روز كه‌ مي‌رفتي، در كوله‌ات‌ همه‌ چيز داشتي، غرور كمترينش‌ بود، جاده‌ آن‌ را از تو گرفت. حالا در كوله‌ات‌ جا براي‌ خدا هست. و قدري‌ از حقيقت‌ را در كوله‌ مسافر ريخت. دست‌هاي‌ مسافر از اشراق‌ پر شد و چشم‌هايش‌ از حيرت‌ درخشيد و گفت: هزار سال‌ رفتم‌ و پيدا نكردم‌ و تو نرفته‌اي، اين‌ همه‌ يافتي!
درخت‌ گفت: زيرا تو در جاده‌ رفتي‌ و من‌ در خودم.
و پيمودن‌ خود، دشوارتر از پيمودن‌ جاده‌هاست.

نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن ...
ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ...
کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ...
کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم
و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است
میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم...
کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم...
میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود
میدانم که نمیدانی بدون تو دیگربهانه ای نیست برای ادامه ی زندگی جزانتظار آمدنت ...
انتــــــــــــــــــــــ ـــــــظار ...
شش حرف و چهار نقطه ! کلمه کوتاهيه . اما معنيش رو شايد سالها طول بکشه تا بفهمي !
تو اين کلمه کوچیک ده ها کلمه وجود داره که تجربه کردن هر کدومش دل شير مي خواد!
تنهايي ، چشم براه بودن ، غم ؛غصه ، نا اميدي ، شکنجه رو حي ،دلتنگی ، صبوری ، اشک بیصدا ؛
هق هق شبونه ؛ افسردگي ، پشيموني، بي خبري و دلواپسي و .... !
براي هر کدوم از اين کلمات چند حرفي که خيلي راحت به زبون مياد
و خيلي راحت روي کاغذ نوشته ميشه بايد زجر و سختي هايي رو تحمل کرد
تا معاني شون رو فهميد و درست درک شون کرد !!!

متنفرم از هر چیزی که زمان را به یاد من میاورد... و قبل از همه ی اینها متنفرم
از انتظار ... از انتــــــــــــــــــــــ ـــــــــظار متــــــنـــــفــــــرم

تمام زندگيم را دلتنگي پر کرده است...
دلتنگي از کسي که دوستش داشتم و عميق ترين درد ها و رنجهاي عالم را در رگهايم جاري کرد !
درد هايي که کابوس شبها و حقيقت روزهايم شد٬ دوری از تو حسرتي عميق به قلبم آويخت و پوست تن کودک عشقم را با تاولهاي دردناک داغ ستم پوشاند .
دلتنگی براي کسي که فرصت اندکي براي خواستنش ٬ براي داشتنش داشتم.
دلتنگي از مرزهايي که دورم کشيدند و مرا وادار کردند به دست خويش از کساني که دوستشان دارم کنده شوم .
در انسوي مرزها دوست داشتن گناه است ٬ حق من نيست ٬ به اتش گناهي که عشق در آن سهمی داشت مرا بسوزانند .
رنجي انچنان زندگي مرا پر کرده است٬ آنچنان دستهاي مرا از پشت بسته است٬ آنچنان قدمهاي مرا زنجير کرده است که نفسهايم نيز از ميان زنجير ها به درد عبور مي کنند . . .
دوست داشتن تو چنان تاوان سنگيني داشت که براي همه عمر بايد آنرا بپردازم ... و من این تاوان سنگین را با جان و دل پذیرا شدم .
همه عمر ٬ داغ تو بر پيشاني و دلم نشسته است و مرا می سوزاند .
تو نمايش زندگي مرا چنان در هم پيچيدي که هرگز از آن بيرون نيايم. . . آنقدر دلتنگ دوريش هستم .. آنقدر دلتنگ سرنوشت خويشم .. آنقدر دل آزرده عشق تو هستم که همه هستيم را خوره بي کسي و تنهايي مي جود . . .
به او نگاه مي کنم ٬ به او که چون بهشت بر من مي پيچد و پروازم مي دهد .
به او که لبهايش از اندوه من مي لرزند .
به او که دستهاي نيرومندش ٬عشقي که سالها پيش اجازه اش را از من گرفتند جرعه جرعه به من مي نوشاند . . . . .
به او که چشمهايش در عمق سياهي مي خندید و دنيايم را ستاره باران مي کرد.
به او که باورش کردم و دل به او باختم
به او که دلم مي خواهد در آغوشش چشمهايم را بر هم بگذارم و هرگز ٬ هرگز ٬هرگز به روي دنيا بازشان نکنم .
به او که تکه اي از قلب مرا با خود خواهد برد
به او که مرزهاي سرنوشت ٬ سالها پيش دوريش را از من رقم زده است. سراسر زندگيم را اندوهي پر کرده است که روزها و ماهها از اين سال به سال ديگر آنها را با خود مي کشم و ميدانم که زمان ٬ شايد زمان ٬ داغ مرا بهبود بخشد ولي هرگز فراموش نخواهم کرد که از پشت اين ديوار شيشه اي نگاهش چگونه عمق وجودم را لرزاند .
لبهايش لرزش لبهايم را نوشيد و دستانش ترس تنم را چيد و نفسهايش برگهاي رنگين خزان را به باران عاشقانه بهار سپرد .

به هميشه سنگ صبورم


درك تنهايي و دلتنگي ام
يك دنيا صبر مي خواست و مهر
و تو چه با سخاوت هر دو را در برداشتي

اي معني سبز تمام كلام ناگفته ام
تو را تا هنگام كه نفسي در كنج سينه باشد
با همه وجود و با دستان خاليم
به خاطر خواهم داشت ...

آسمان هم مهرباني نگاهت را وام گرفته
در ترنم باران و نم اشكت چه پاكي نهاده
اما ديدگان اين هميشه غصه دار باران چشمان تو را هرگز تاب ندارد
پس با دستانت مهرباني زدودن اشكها را برايم به ضيافت بخوان
تا بگويم با اين لبهاي ترك خورده از عطش عشق
تو را تا آن هنگام كه جاني در بدن باشد
به خاطر خواهم داشت...

دوستت دارم ، نه به خاطر شخصیت تو ، بلکه به خاطر شخصیتی که من در هنگام با تو بودن پیدا می کنم.
هیچ کس لیاقت اشکهای تو را ندارد و کسی که چنین ارزشی دارد باعث اشک ریختن تو نمی شود.
اگر کسی تو را آن طور که می خواهی دوست ندارد ، به این معنی نیست که تو را با تمام وجودش دوست ندارد.
دوست واقعی کسی است که دستهای تو را بگیرد ولی قلب تو را لمس کند .
بدترین شکل دلتنگی برای کسی آن است که در کنار او باشی و بدانی که هرگز به او نخواهی رسید .
هرگز لبخند را ترک نکن ‚ حتی وقتی ناراحتی چون هر کس امکان دارد عاشق لبخند تو شود.
تو ممکن است در تمام دنیا فقط یک نفر باشی ، ولی برای بعضی افراد تمام دنیا هستی.
هرگز وقتت را با کسی که حاضر نیست وقتش را با تو بگذراند ، نگذران .
شاید خدا خواسته است که ابتدا بسیاری افراد نامناسب را بشناسی و سپس شخص مناسب را ، به این ترتیب. وقتی او را یافتی بهتر می توانی شکرگزار باشی.
به چیزی که گذشت غم مخور ، به آن چه پس از آن آمد لبخند بزن .
همیشه افرادی هستند که تو را می آزارند ، با این حال همواره به دیگران اعتماد کن و فقط مواظب باش که به کسی که تو را آزرده ، دوباره اعتماد نکنی.
خود را به فرد بهتری تبدیل کن و مطمئن باش که خود را می شناسی قبل از آنکه شخص دیگری را بشناسی و انتظار داشته باشی او تو را بشناسد .
زیاده از حد خود را تحت فشار نگذار ، بهترین چیزها در زمانی اتفاق می افتد که انتظارش را نداری .

گابریل گارسیا مارکز

دو خط موازى زاییـده شدند . پسرکى در کلاس درس آنها را روى کاغذ کشید. آن وقت دو ‏خط موازىچشمشــان به هم افتاد. و در همان یک نگاه قلبشـان تپیـد. و مهر یکدیگر را در ‏سینه جای دادند. خط اولى گفت:ما مى توانیم زندگی خوبی داشته باشیم. و خط دومی ‏از هیجان لــرزید. خط اولی گفت: و خانه اى داشته باشیم در یک صفحه دنج کـاغذ‎ .‎

من روزها کار میکنم. می توانم بروم خط کنار یک جاده دور افتاده و متروک شوم ،یا خط کنار ‏یک نردبام. خط دومی گفت: من هم می توانم خط کنار یک گلدان چهار گوش گل سرخ ‏شوم ،یا خط یک نیمکت خالی در یک پارک کوچک و خـــلوت‎.‎

خط اولی گفت: چه شغل شاعـــرانه اى. و حتمأ زندگی خوشی خواهیــم داشـت‎.‎
در همین لحظه معلم فریاد زد: دو خط موازی هرگز به هم نمىرسند و بچه ها تکرار ‏کردند: دو خط موازی هیچ وقت به هم نمی رسند‎.‎

دو خط موازی لـرزیدند. به همدیگــر نگـاه کردند. و خط دومی پقی زد زیر گریـه‎ .‎
خط اولی گفت: نه این امکان ندارد . حتمأ یک راهی پیدا میشود .خط دومی گفت: ‏شنیدی که چه گفتند؟ هیچ راهی وجود ندارد. ما هیچ وقت به هم نمی رسیم. و دوباره ‏زد زیر گریه. خط اولی گفت: نباید نا امید شد. ما از این صفحه کاغذ خارج می شویم و ‏دنیا را زیر پا می گذاریم. بالاخره کسی پیدا میشود که مشکل ما را حل کند. خط دومی ‏آرام گرفت. و اندوهنک از صفحه کاغذ بیرون خزید. از زیردر کلاس گذشتند. و وارد حیاط ‏شدند. و از آن لحظه به بعد سفرهای دو خط موازی شروع شد. آنها از دشتها ‏گذشتند ..... ، از صحراهای سوزان ..... ، از کوههای بلند ..... ، از دره های عمیق .......، ‏از دریاها ....... ،از شهرهای شلوغ‎.....‎

سالها گذشت ؛

و آنها دانشمندان زیادی را ملاقات کردند. ریاضیدان به آنها گفت: این محال است.هیچ ‏فرمولی شما را به هم نخواهد رساند. شما همه چیز را خراب میکنید. فیزیکدان گفت: ‏بگذارید از همین الآن نا امیدتان کنم. اگر می شد قوانین طبیعت را نادیده گرفت، دیگر ‏دانشی به نام فیزیک وجود نداشت. پزشک گفت: از من کاری ساخته نیست، دردتان بی ‏درمان است. شیمی دان گفت: شما دو عنصر غیر قابل ترکیب هستید. اگر قرار باشد با ‏یکدیگر ترکیب شوید ، همه مواد خواص خود را از دست خواهند داد. ستاره شناس ‏گفت: شما خودخواه ترین موجودات روی زمین هستید. رسیدن شما به هم مساوی ‏است با نابودی جهان. دنیا کن فیکون می شود . سیـارات از مدار خارج می شوند. کرات با ‏هم تصادم میکنند. نظام دنیا از هم می پاشد . چون شما یک قانون بزرگ را نقض کرده ‏اید. فیلسوف گفت: متاسفم... جمع نقیضین محــال است‎.‎

و بالآخره به کودکی رسیدند. کودک فقط سه جمله گفت: شما به هم میرسید. نه در ‏دنیاى واقعیات. آن را در دنیاى دیگری جستجو کنید...... دو خط موازی او را هم ترک کردند. ‏و باز هم به سفرهایشان ادامه دادند. اما حالا یک چیز داشت در وجودشان شکل میگرفت. ‏‏«آنها کم کم میل به هم رسیدن را از دست میدادند.» خط اولی گفت: این بی ‏معنی است. خط دومی گفت:چی بی معنی است؟ خط اولی گفت:این که به هم ‏برسیم. خط دومی گفت: من هم همینطور فکر میکــنم. و آنها به راهشان ادامه دادند‎.‎

یک روز به یک دشت رسیدند. یک نقاش میان سبزه ها ایستاده بودو نقاشی میکرد.خط ‏اولی گفت:بیـا وارد آن بوم نقاشی شویم و از این آوارگی نجات پیــدا کنیم‎.‎
خط دومی گفت: شاید ما هیچوقت نباید از آن صفحه کاغذ بیرون می آمدیم. خط اولی ‏گفت:در آن بوم نقاشی حتمأ آرامش خواهیم یافت. و آن دو وارد دشت شـدند.روی دست ‏نقاش رفتند و بعد روی قلمش. نقاش فکری کرد و قلمش را حرکت داد‎.‎

و آنها دو ریل قطار شدند که از دشتی می گذشت. و آنجا که خورشید سرخ آرام آرام ‏پایین می رفت ، سر دو خط موازی عاشقانه به هم میرسید‏‎.‎

پیشکش به آستان مقدس علی بن موسی الرضا علیه السلام:

- در غمگین ترین غروب تاریخ و در انتهای دورترین نشانی روزگار کهنه ترین بغض های خود را فرو خورده ام و به پابوس درگاه بلندت آمده ام چونان همیشه تنها با بضاعت اشک و آه.

- با پایی خسته به آستان تو قدم گذاشته ام.
که رهنمود بی انتهاترین جاده ها، که درد آشنای سنگلاخ ترین بن بست ها که فرسوده ی دردناک ترین تاول هاست.

- دستی درمانده را به سوی تو دراز کرده ام.

- که افسرده ی بی فایده ترین جست و جوها، که زخمی اشتباه ترین دوستی ها که گم شده خطا ترین همراهی هاست.

- چشمی امیدوار را خیره به راه نگاهت نشانده ام.
که مسافر تاریک ترین شب ها، که تماشاچی هرزه ترین مضحکه ها، که عزادار سیاه ترین مصیبت هاست.

- گوشی منتظر را بر در پیغامت خوابانده ام.
که آشفته ی پر ازدحام ترین صداها، که دردمند خراشنده ترین زنجموره ها که رنج دیده ی ناموزون ترین نغمه هاست.

- زبانی ناتوان را به پرسش و خواهش تو گماشته ام.
که خسته ی خاکی ترین التماس ها، که آزرده ی سست ترین بافته ها که عفونت زده ی دروغ ترین بدگویی هاست.

- ای ریشه دا رترین درخت مهر.
خنکای سایه سارهای نگاهت را از جان کویری و تشنه ام دریغ مکن.

- ای زود جوش ترین چشمه ی لطف و صفا.
اندوه مرا از زلال بی دریغ لبخندت محروم نساز.

- ای نزدیک ترین آسمان آشنایی.
بال های خسته ی مرا در سخاوت بی پایان خود رها کن.

- ای پاسخ پرسش های بی جواب
ای آرامش التهاب های بی سرانجام
ای ضامن گریختن های مضطرب ...
باز هم آهوی همیشه ی تو از صیاد گریخته است
ای آغوش همیشه باز ...

هیچ کس اینجا پست نمی ده؟
بابا من می خوام بدونم کارم چطوره !!!
یه پیشنهادی انتقادی چیزی
ادامه بدم یا نه؟؟؟

ادامه بده رونیکا جان، استفاده می کنیم... :10:

مرد از راه چشم و زن از راه گوش به دام عشق می افتد .

دوری ، عشق را شدت می بخشد و نزدیكی ، قوت .

پیری مانع از عشق نیست . اما عشق تا حدی مانع از پیریست .

هرگز ندانستم چگونه ستایش كنم تا آنكه آموختم چگونه دوست بدارم .

عشق ناتمام می گوید : من تو را دوست دارم چون به تو نیاز دارم .

عشق تمام می گوید : من به تو نیاز دارم چون تو را دوست دارم .

در حساب عشق یك به اضافه یكی برابر است با همه چیز و دو منهای یك برابر با هیچ .

محال است عاشق باشی و عاقل .

عشق چیزی جز یافتن خویش در دیگران و شادكامی در شناخت نیست .

عشق همانند پروانه ایست كه اگر سفت بگیری له می شود و اگر سست بگیری می گریزد .

عشق چون میوه است . ممكن است خوب به نظر آید اما تا وقتی كه نرسیده آن را گاز نزن .

عشق چون ساعت شنی است . با خالی شدن مغز ، قلب پر می شود .

عشق غلبه خیال بر خرد است .

مرد به كرات عشق میورزد ، اما كم . زن به ندرت ، اما بسیار .

مردها همواره میخواهند اولین عشق یك زن باشند و زن ها دوست دارند آخرین عشق یك مرد باشند .

تنها پاداش عشق ، تجربه عاشقی است .

با عشق وشكیبائی چیزی نا ممكن نیست .

سه نوع از دست دادن داریم که به ترتیب از یکدیگر دردناکترند:
اول آنکه زنده باشی وکسی به خاطر تو بمیرد
دوم آنکه بمیری وکسی به خاطر تو زنده باشد
وسوم اینکه همدیگر را از دست بدهید در حالی که هردو محکوم به زندگی کردن باشید!

چرا وجودت اینقدر برایم ناباور است؟
می ترسم به تو نزدیک شوم ویکباره تز دیدگانم محو شوی
اگر میتوانستی دنیای زیبای صداقتم را ببینی اینگونه از من نمی گریختی
می خواستم جسم مرده ام را روح باشی وبرای تو مامنی ازآسایش محض باشم ... برای تو ای همیشه در سفر
می خواستم با گامهای تو باشم وچه زیبا بود اگر همراهم بودی اگر دمی به راستی با من همنفس می شدی!
آنگاه شبهایم چه نورانی بود و با تو خورشید چه ناچیز ! آه خدایا از این بی سر وسامانی به تنگ آمده ام از این حیرانی به عذابم
آه خدایا چه کرده امکه این چنین بر من خشم گرفته ای و اسیر غم هایم ساخته ای؟
رنگ رخسارم خبر از درد دارد ... دردی که چون مار حلقه بز ذره ذره وجودم دارد
خدایا چرا چنین عذابی برایم نوشتی میان جمعی آشنا به تنهایی محکومم کردی؟!همه آشنا ولی بیگانه گشته اند نه بد بختان مرا به بدبختی قبولم میکنند که همدلم باشند ونه خوشبختان مرا میپذیرند چون که نشانی از آن با خود ندارم ...
عجب دردیست تنهایی عجب غمیست بی همزبانی
خداوندا در این نیمه شب صدایم را بشنو ویاری ام ده!

امشب همه چيز رو به راه است

همه چيز ........ باورت مي شود ؟

ديگر ياد گرفته ام شبها بخوابم " با یاد تو "

تو نگرانم نشو !

همه چيز را ياد گرفته ام !

راه رفتن در اين دنيا را هم بدون تو ياد گرفته ام !

ياد گرفته ام که چگونه بي صدا بگريم !

ياد گرفته ام که هق هق گريه هايم را با بالشم ..بي صدا کنم !

ياد گرفته ام چگونه با تو باشم بي آنکه تو باشي !

ياد گرفته ام ....نفس بکشم بدون تو......و به ياد تو !

ياد گرفته ام که چگونه نبودنت را با روياي با تو بودن...

و جاي خالي ات را با خاطرات با تو بودن پر کنم !

ياد گرفته ام که بي تو بخندم.....

ياد گرفته ام بي تو گريه کنم...و بدون شانه هايت....!

ياد گرفته ام ...که ديگر عاشق نشوم به غیر تو !

ياد گرفته ام که ديگر دل به کسي نبندم ....

و مهمتر از همه ياد گرفتم که با يادت زنده باشم و زندگي کنم !

اما هنوز يک چيز هست ...که ياد نگر فته ام ...

که چگونه.....! براي هميشه خاطراتت را از صفحه دلم پاک کنم ...

و نمي خواهم که هيچ وقت ياد بگيرم ....

تو نگرانم نشو !!

"فراموش کردنت" را هيچ وقت ياد نخواهم گرفت ...

سلام جالب بود

به هرجا که نگاه میکنم تو را میبینم،تصویر تو تنها چیزیست که

چشمهایم باور میکند.دستان لرزانم را دراز میکنم تا صورت مهربانت را

لمس کنم،اما تصویرت به یکباره محو میشود و من به یاد میاورم که تو ...

چشمانم را آرام میبندم،صدایت در گوشم میپیچد ، طنین خنده هایت

همه جا را پر میکند.بی اختیار لبخند میزنم،ولی صدایت دورو دورتر

میشود و من به یاد میاورم که باز هم تو نیستی و این فقط خیال توست

که مرا دنبال میکند.و چه شیرین است رؤیایی که رنگ از وجود تو

میگیرد . دلم میخواهد با تو کنار ساحل بنشینم،سرم را روی شانه های

مردانه ات بگذارم و امواج آبی کف آلود را نگاه کنم و به آواز امواج گوش

بسپارم.دلم برای آرامش نیلگون امواج تنگ شده است...

به نام دل، که دل تنگِ توست، به نام لحظه ای که دل، دل تنگت می شود، به نام لحظات دل تنگی، که پُر از یادِ توست... به نام ِ یادِ خوشَت که پُر از شوقِ دیدار ِ توست. گوشه ای تنها نشسته ام... تو را نمی بینم، ولی تو را در قلبم می شنوم، زیرا هنوز دلم در رهن عشق توست... مرا می بینی؟ مرا می شنوی؟ فقط باورم کن...