چه حالت خجسته اي پيدا كردم الان :دي
شب شد و يكي بيخبر اومد و در زد و حيرونم كرد / تو بودي و 2 تا چشماي سيات كه ستاره بارونم كرد
مست 2 تا چشات شدم چشاي تو افسونم كرد / من كه پريشون نبودم و زلف تو پريشونم كرد !!!
اين دل ديوونه رو ميكشي با خود كجا ؟! / شرم بر روي تو ميدوني كه جادوي تو مست و غزل خونم كرد !!!
تو اگر ميدانستیـــــــــ که چه زخمی دارد ...
که چه دردی دارد ....
خنجـــــر از دست عزيزان خوردن...
هرگـــز از من نمی پرسيــــدی
که چرا
تنهايیــــــــــ ؟
زندگی غمکده ای بیش نبود / بهر ما جز غم و تشویش نبود
به کدام خاطره اش خوش باشم / که کدام خاطره اش نیش نبود . . .
روزگاری جاده ای بودم غرق تردد ، جاده ای که از رفت و آمد لحظه ای خالی نمیشد
من که بسیار غریبان را به آبادی رساندم ، عاقبت خود ماندم و ویرانه و تنهائی خود . . .
نمی دانم، چرا میگویند: دیوانگان، همیشه خندانند!
من خودم گاه گاهی...گریه میكنم.
نشنیده بگیر ... مهم نیست ... صدای شکستنم بود ...
دست خودمـــــان نیست که روی حرفمان نمی مانیم . .
ما بر زمینی ایستاده ایم
که هـر روز خودش را
دور میـزند. . .
زندگی ام یه سان پروانه ایست که دور شمعی خاموش پرهایش میسوزد
و من چه بیهوده به فکر نشسته ام حسرت پرواز را . . .
روزی با خودم فکر میکردم که اگر او را با غریبه ای ببینم شهر را به آتش میکشم
اما الان حتی حاضر نیستم کبریتی روشن کنم تا ببینم او کجاست . . .
من به تو نگاه کردم... تو به ساعت...
تو قرار داشتی... من بی قراری...