اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

چقدر موهایم را

اندازه بگیرد

تا ۷ ساله شوم برای دبستانی

که هر شب خوابم را می بیند

در کدام کوچه بنشینم

تا خستگی چشمهایم را بچری

و ادب کنی عادتم را

که دیگر منتظرت نمانم

تو نیامدی

و من حالا ۷۰ سالگی ام را

توی دبستان خوابهایم

می نشینم

و برای ندیدنت

بی حوصلگی چشمان بد عادتم را

ادب میکنم

او ن می آ ید ...!

سپید می شوم

به افق چشم های سیاهت

و تیتر می شوم

توی صفحه ی حوادث

که مردم بخوانند

شب گذشته

جوانی خود را به گیسوی دخترکی آویخت

و سپیده دم

جان داد...

خلاصه بهاری دیگر

بی حضور تو

از راه می رسد

و آن چه که زیبا نیست

زندگی نیست

روزگار است

تردید نکن به بودنم من آخرین نگاهتم
من شعله ی عذاب تو آغاز یک گناهتم

از من نرنج به دل نگیر هم صحبت سخن پذیر
تنها فقط از من نبود این حس و شهوت این دلیل

از رفتنم نرنج نگو این مرد بد بد کرد و رفت
من مرد بد بودم ولی حتی زمان هم شک نکرد

حالا که تنها می رمو تنهاییا حق تو شد
تنها بمون که بی دلیل این حق برات ناحق نشد

از من نرنج به دل نگیر هم صحبت سخن پذیر
تنها فقط از من نبود این حس و شهوت این دلیل

باور نمی کنی ولی من دیگه نیستم مال تو
حتی همین خواستن یه روز اصلا نبوده حق تو

من با خودم می جنگم و تو با خدای خوبیات
من از خودم می رنجم و تو از تموم دوریات

باور نمی کردی یه روز رفتن برات جدی میشه
گفتی دو روزُ طی کنیم آینده ها عادی میشه

آینده ی عادی تو رسیده از راه دراز
رسیده تا بهت بگه منم همون دیروز ناز

دیروزی که رفت و نموند مثل همین امروز ها
تنها دعا می مونهو فریاد و این نفرین ها

از من نرنج به دل نگیر هم صحبت سخن پذیر
تنها فقط از من نبود این حس و شهوت این دلیل

با دریغی سنگین
شعر آمیخته با حسرت یک خاطره را
قصه حادثه ی برج و کبوتر را
یک بار دیگر می خوانم

ای پرنده ی مهاجر ای مسافر
ای مسافر من، ای رفته به معراج
تو به اندازه ی قدرتِ پریدن
تو به اندازه ی دل بُریدن از خاک... عزیزی

زیر این گنبدِ نیلی،‌ زیر این چرخ ِ کبود
تویِ یک صحرایِ دور،‌ یه برج ِ پیر و کهنه بود

یه روزی، زیر ِ هجوم وحشی بارون و باد
از افق، کبوتری تا برج ِکهنه پَر گشود
خسته و گمشده از اون وَر ِ صحرا می اومد
باد پَراشو می شکست، بارون بهش سیلی می زد

برج تنها سرپناهِ خستگی شد
مهربونیش مَرهَم ِ شکستگی شد

اما این حادثه ی برج و کبوتر
قصه ی فاجعه ی دلبستگی شد

آخر ِ این قصه رو... تو می دونی، تو می دونستی!
من نمی تونم برم... تو می تونی،تو می تونستی!

باد و بارون که تموم شد، اون پرنده پَر کشید
التماس و اشتیاقُ تویِ چشم ِ برج ندید
عمر ِ بارون، عمر ِ خوشبختی ِ برج ِ کهنه بود
بعد از اون، حتی تو خواب هم اون پرنده رو ندید

ای پرنده یِ من، ای مسافر ِ من
من همون پوسیده یِ تنها نشینم
هجرتِ تو هر چه بود، معراج ِتو بود
اما من اسیر ِ مردابِ زمینم

راز پروازُ فقط تو می دونی، تو می دونستی
نمی تونم بپَرم... تو می تونی، تو می تونستی

چشم هاي تو ديگه واسه من نيست ... مي دونم
دل تو جاي ديگه است، رسواي من نيست ... مي دونم

حالا ديگه آشنا شده دست هاي تو با ديگري
مي دونم شدي ديوونش، بي هوا و سرسري

سازتُ كوك مي كني، واسه چشاش تو بخوني
نگاتُ از من مي دزدي، دنبال نگاش مي ري

يادته، من واسه تو فرشته بودم يه روزي
حالا من شدم غريبه اينُ تو خوب می دونی

زمستون...
تن عريون باغچه چون بيابون
درختا با پاهای برهنه زير بارون
نمي دونی تو که عاشق نبودی
چه سخته مرگ گل برای گلدون

گل و گلدون چه شب ها نشستن بی بهانه
واسه هم قصه گفتن عاشقانه

چه تلخه، چه تلخه
بايد تنها بمونه قلب گلدون
مثل من که بی تو
نشستم زير بارون زمستون

زمستون...
برای تو قشنگه پشت شيشه
بهاره زمستون ها برای تو هميشه

تو مثل من زمستونی نداری
که باشه لحظه چشم انتظاری
گلدون خالي نديدي
نشسته زير بارون
گلای کاغذی داری تو گلدون

تو عاشق نبودی
ببينی تلخه روزهای جدايی
چه سخته، چه سخته
بشينم بی تو با چشمای گريون

تو می روی

ساکت و بی هیاهو

و می دانی که

صبح بی تو…

رنگ بعد از ظهر یک آدینه را…

دارد

به خواب هايم سرك نكش


وقتي در بيداري ندارمت

به که باید دل بست؟

نقش هر خنده که بر روی لبی می شکفد

نقشه ای شیطانیست

در نگاهی که تو را وسوسه ی عشق دهد

حیله ای پنهانیست

به که باید دل بست ؟

سینه ها جای محبت همه از کینه پر است

هیچ کس نیست که فریاد پر از مهری را

گرم پاسخ گوید!!!!