مشاعره سنتی

يوسف مصري تويي کز عشق تو گرد جهان
هست صد يعقوب کنعاني زهي کافر بچه

در مسلماني مگر از کافري باز آمدي
تا براندازي مسلماني زهي کافر بچه

سنایی

همگان منع کنند تا که رهایت سازم
با خیالت چه کنم امید پایانم نیست

محمد قدیمی

تف برويش باز گردد بي شکي
تف سوي گردون نيابد مسلکي
تا قيامت تف برو بارد ز رب
هم‌چو تبت بر روان بولهب

رومی

به آيين اهورا ماندن دل
وطن تير و کمان آرش ماست
سياوشهاي غرق آتش ماست
وطن منشور آزادي کورش

ممنون از شعر زیباتون از آقای مصطفی بادکوبه ای با اجازه شما کاملش رو هم قرار میدم برای دوستان:

  محتوای مخفی: متن کامل 

شبی دل بود و دلدار خردمند / دل از دیدار دلبر شاد و خرسند
که با بانگ بنان و نام ایران / دو چشمم شد ز شور عشق گریان
چو دلبر شور اشک شوق را دید / به شیرینی ز من مستانه پرسید
بگو جانا که مفهوم وطن چیست / که بی مهرش دلی گر هست دل نیست
به زیر پرچم ایران نشستیم / و در را جز به روی عشق بستیم
به یمن عشق در ناب سفتیم / و در وصف وطن اینگونه گفتیم
وطن یعنی درختی ریشه در خاک / اصیل و سالم و پر بهره و پاک
وطن خاکی سراسر افتخار است /که از جمشید و از کی یادگار است
وطن یعنی سرود پاک بودن / نگهبان تمام خاک بودن
وطن یعنی نژاد آریایی / نجابت مهرورزی باصفایی
وطن یعنی سرود رقص آتش / به استقبال نوروز فره وش
وطن خاک اشو زرتشت جاوید / که دل را می برد تا اوج خورشید
وطن یعنی اوستا خواندن دل / به آیین اهورا ماندن دل
وطن شوش و چغازنبیل و کارون / ارس زاینده رود و موج جیهون
وطن تیر و کمان آرش ماست / سیاوش های غرق آتش ماست
وطن فردوسی و شهنامه اوست / که ایران زنده از هنگامه ی اوست
وطن آوای رخش و بانگ شبدیز / خروش رستم و گلبانگ پرویز
وطن شیرین خسرو پرور ماست / صدای تیشه افسونگر ماست
وطن چنگ است بر چنگ نکیسا / سرود باربدها خسرو آسا
وطن نقش و نگار تخت جمشید / شکوه روزگار تخت جمشید
وطن را لاله های سرنگون است / ز یاد آریو برزن غرق خون است
وطن منشور آزادی کوروش / شکوه جوشش خون سیاوش
وطن خرم ز دین بابک پاک / که رنگین شد ز خونش چهره خاک
وطن یعقوب لیث آرد پدیدار / ویا نادر شه پیروز افشار
به یک روزش طلوع مازیار است / دگر روزش ابومسلم بکار است
وطن یعنی دو دست پینه بسته / به پای دار قالی ها نشسته
وطن یعنی هنر یعنی ظرافت / نقوش فرش در اوج لطافت
وطن در هی هی چوپان کرد است / که دل را تا بهشت عشق برده است
وطن یعنی تفنگ بختیاری /غرور ملی و دشمن شکاری
وطن یعنی بلوچ با صلابت / دلی عاشق نگاهی با مهابت
وطن یعنی خروش شروه خوانی / زخاک پاک میهن دیده بانی
وطن یعنی بلندای دماوند / ز قهر ملتش ضحاک در بند
وطن یعنی سهند سر فرازی / چنان ستار خانش پاک بازی
وطن یعنی سخن یعنی خراسان / سرای جاودان عشق و عرفان
وطن گلواژه های شعر خیام / پیام پر فروغ پیر بسطام
وطن یعنی کمال و الملک و عطار / یکی نقاش و آن یک محو دیدار
در این میهن دو سیمرغ است در سیر/ یکی شهنامه دیگر منطق الطیر
یکی من را ز دشمن می رهاند / یکی دل را به دلبر می رساند
خراسان است و نسل سربداران / زجان بگذشتگان در راه ایران
وطن خون دل عین القضات است / نیایش نامه پیر هرات است
وطن یعنی شفا قانون اشارات / خرد بنشسته در قلب عبارات
نظامی خوش سرود آن پیر کامل / زمین باشد تن و ایران ما دل
وطن آوای جان شاعر ماست / صدای تار بابا طاهر ماست
اگر چه قلب طاهر را شکستند / و دستش را به مکر و حیله بستند
ولی ماییم و شعر سبز دلدار / دو بیت طاهر و هیهات بسیار
وطن یعنی تو و گنجینه راز / تفعل از لسان الغیب شیراز
وطن آوای جان می پرستان / سخن از بوستان و از گلستان
وطن دارد سرود مثنوی را / زلال عشق پاک معنوی را
تو دانی مولوی از عشق لبریز / نشد جز با نگاه شمس تبریز
مرا نقش وطن در جان جان است / همان نقشی که در نقش جهان است
وطن یعنی سرود مهربانی / وطن یعنی شکوه همزبانی
وطن یعنی درفش کاویانی / سپید و سرخ و سبزی جاودانی
به پشت شیر خورشیدی درخشان / نشان قدرت و فرهنگ ایران
زعطر خاک میهن گر شوی مست / کویر لوت ایران هم عزیز است
وطن دارالفنون میرزا تقی خان / شهید سرفراز فین کاشان
وطن یعنی بهارستان مصدق / حضوری بی ریا چون صبح صادق
زخاک پاک ما پروین بخیزد / بهار آن یار مهر آیین بخیزد
که از جان ناله با مرغ سحر کرد / دل شوریده را زیر و زبر کرد
وطن یعنی صدای شعر نیما / طنین جان فضای موج دریا
وطـن، يعني خزر صياد جنگل/ « خليج فارس رقص نور مشعل
وطن یعنی دیار عشق و امید / دیار ماندگار نسل خورشید
کنون ای هم وطن ای جان جانان / بیا با ما بگو پاینده ایران

---------------------
شب تاريك و سنگستون و مو مست / قدح از دست مو افتاد و نشكست
نگه دارنده اش نيكو نگه داشت / وگرنه صد قدح نفتاده بشكست

بابا طاهر

تو را که هر چه مرادست می‌رود از پیش
ز بی مرادی امثال ما چه غم دارد.

ده می را په رینه ده می را په رین
هه تا كه ی به سستی و به په ستی بژین ؟

ندبه خوانیم تو را هر سحر آدینه
تو كدام آینه ای ؟ صلّ علی آیینه

تو كدام آینه ای، ای شرف الشمس غریب
كه زد از دوری دیدار تو چشمم پینه

از همه آینه ها چشم رها كرده تری
می زنند آینه ها سنگ تو را بر سینه

لوح محفوظ خدا! آینگی كن یك صبح
كه جهان پر شده از آتش و كفر و كینه

در همه آینه ها نام تو را كاشته ایم
ندبه خوانیم تو را هر سحر آدینه

هر آنکه تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت
دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست

ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده
وگر تو می ندهی داد روز دادی هست

تشنه باديه را هم به زلالي درياب
به اميدي که در اين ره به خدا مي‌داري

دل ببردي و بحل کردمت اي جان ليکن
به از اين دار نگاهش که مرا مي‌داري

يوسف ز مي وصل تو در چاه فرو شد
منصــور ز شوقـت بـه سر دار بـرآمـد



....

دختران دارم چون ماه پس پرده دل
ماه رويان سماوات مرا دامادند

دخترانم چو شکر سرتاسر شيرينند
خسروان فلک اندر پيشان فرهادند

.
.

همه لب بر لب معشوق چو ني نالانند
دل ندارند و عجب اين که همه دلشادند

مولانا

در مشهد و یزد و قم و سمنان و لرستان
لطفی ست که در کلگری و نیس و پکن نیست

در دامن بحر خزر و ساحل گیلان
موجی ست که در ساحل دریای عدن نیست

در پیکر گلهای دلاویز شمیران
عطری ست که در نافهّ آهوی ختن نیست

آواره ام و خسته و سرگشته و حیران
هرجا که روم هیچ کجا خانهّ من نیست

تو بنده یی گله از پادشاه مکن ای دل
که شرط عشق نباشد شکایت از کم و بیش

ز سنگ حادثه خواهی که منحنی نشوی
مباش همچو ترازو تو در پی کم و بیش

شهپر شاه هوا ، اوج گرفت
زاغ را دیده بر او مانده شگفت
سوی بالا شد و بالاتر شد
راست با مهر فلك ، همسر شد
لحظه‎ یی چند بر این لوح كبود
نقطه ‎یی بود و سپس هیچ نبود

دلا غـافـل ز سبحـانی چه حاصـل
مطیع نفس و شیطانی چه حاصل
بـود قــدر تو افــزون از مــلایـک
تو قدر خود نمیدانی چه حاصل

بابا طاهر

ليلي اگرچه شور عرب شد به دلبري
شيرين زبان من ز عرب تا عجم گرفت

.
.
عيد است و هرکه هست بتي را گرفته دست
امروز نيست بر من مست اي صنم گرفت

محتشم کاشانی

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود
حلقه پیر مغان از ازلم در گوش است
بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود

در ره او چو قلم گر به سرم بايد رفت
با دل زخم کش و ديده گريان بروم

نذر کردم گر از اين غم به درآيم روزي
تا در ميکده شادان و غزل خوان بروم

من عاشقم و چو عاشقان خوشخويم
ور رحم کني زخم زني اين گويم

ناساز از آنيم که سازي داريم
بد خوي از آنيم که نازي داريم

مولانا

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی
تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم.

مگر موج دريا ز دريا جداست
چرا بر «يكي» حكم «كثرت» كنيم؟
پراكندگي حاصل كثرت است
بياييد تمرين وحدت كنيم
«وجود» تو چون عين «ماهيت» است
چرا باز بحث «اصالت» كنيم؟
اگر عشق خود علت اصلي است
چرا بحث «معلول» و «علت» كنيم؟

من از بیگانگان دیگر ننالم .... که هرچه کرد با ما آن آشنا کرد

گر از سلطان طمع کردم خطا بود ...ور از دلبر وفا جستم جفا کرد

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را.
پیشاپیش روز پدر مبارک.

اگر دشنام فرمايي و گر نفرين دعا گويم.............جواب تلخ مي زيبد لب لعل شكر خا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است با دوستان مروت با دشمنان مدارا.
حافظ

آدم بیافرید که آدم بماند در این جهان
آدم نشد که مایه ی رنج و عذاب شد

دل کرد بسي نگاه در دفتر عشق
جز دوست نديد هيچ رو در خور عشق

چندانکه رخت حسن نهد بر سر حسن
شوريده دلم عشق نهد بر سر عشق

ابوسعید ابوالخیر

قحط جود است آبروي خود نمي‌بايد فروخت
باده و گل از بهاي خرقه مي‌بايد خريد

گوييا خواهد گشود از دولتم کاري که دوش
من همي‌کردم دعا و صبح صادق مي‌دميد

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

حافظ شیراز

تورا از نگاه یار بینم خوش تر است.
یار من گر تو باشی چهره خویش خوش تر است!:دی

تويي كه بر سر خوبان كشوري چون تاج ............ سزد اگر همه دلبران دهندت باج

حافظ

جوان‌هایی که دوستشان داشتیم
پیرمردهای خوبی از کار در نیامدند

دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا بنوش باده و غم دل ببر ز یاد

دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
چراغهای رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست


فروغ فرخزاد

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد
بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق
اما نه چنین زار که اینبار افتاد

هیییییییییی

دلم بي وصل ته شادي مبيناد........... ز درد و محنت آزادي مبيناد
خراب آباد دل بي مقدم تو ............. الهي هرگز آبادي مبيناد

باباطاهر

دلم هوای یک فنجان قهوه کرده است
که در هشیاری عصر بنوشم
و بعد با سر انگشت
داوودی ها را
از چشمهای زیبای آن عکس قدیمی دستچین کنم


امیر تیکنی

می تراود ز لبم قصه سرد
دلم افسرده در این تنگ غروب
سهراب سپهری

باز غربال فتن، «خانه ی ملت» لرزاند
هر که پایبند کسان بود به پایین غلطاند

وقف، از مال کسان رنگ خیانت دارد
رای بر ماندن افساد، خجالت دارد

محمد صادق شهبازی