داستان های كوتاه

او در جایگاه پالاینده و خالص کننده نقره خواهد نشست.»


در Malachi آیه 3:3 آمده است:

این آیه برخی از خانمهای کلاس انجیل خوانی را دچار سردرگمی کرد. آنها نمی‌دانستند که این عبارت در مورد ویژگی و ماهیت خداوند چه مفهومی می‌تواند داشته باشد. از این رو یکی از خانمها پیشنهاد داد فرایند تصفیه و پالایش نقره را بررسی کند و نتیجه را در جلسه بعدی انجیل خوانی به اطلاع سایرین برساند.

همان هفته با یک نقره‌کار تماس گرفت و قرار شد او را درمحل کارش ملاقات کند تا نحوه کار او را از نزدیک ببیند. او در مورد علت علاقه خود، گذشته از کنجکاوی در زمینه پالایش نقره چیزی نگفت.

وقتی طرز کار نقره کار را تماشا می‌کرد، دید که او قطعه‌ای نقره را روی آنش گرفت و گذاشت کاملاً داغ شود. او توضیح داد که برای پالایش نقره لازم است آن را در وسط شعله، جایی که داغتر از همه جاست نگهداشت تا همه ناخالصی‌های آن سوخته و از بین برود.

زن اندیشید ما نیز در چنین نقطه داغی نگه داشته می‌شویم. بعد دوباره به این آیه که می‌گفت: «او در جایگاه پالاینده و خالص کننده نقره خواهد نشست» فکر کرد. از نقره‌کار پرسیدآیا واقعاً در تمام مدتی که نقره در حال خلوص یافتن است، او باید آنجا جلوی آتش بنشیند؟

مرد جواب داد بله، نه تنها باید آنجا بنشیند و قطعه نقره را نگهدارد بلکه باید چشمانش را نیز تمام مدت به آن بدوزد. اگر در تمام آن مدت، لحظه‌ای نقره را رها کند، خراب خواهد شد.

زن لحظه‌ای سکوت کرد. بعد پرسید: «از کجا می‌فهمی نقره کاملاً خالص شده است؟» مرد خندید و گفت: «خوب، خیلی راحت است. هر وقت تصویر خودم را در آن ببینم.»

اگر امروز داغی آنش را احساس می‌کنی، به یاد داشته باش که خداوند چشم به تو دوخته و همچنان به تو خواهد نگریست تا تصویر خود را در تو ببیند

تنها یک ساعت

(لوييز مالارد) زن نحيفي بود. با آن قلب ضعيف بايد با دقت فراوان خبر مرگ شوهرش را به او مي‌‌دادند. خواهرش (ژوزفين) با عباراتي شكسته، جملاتي ناقص و اشاراتي مبهم تا حدودي موضوع را برايش روشن كرد. (ريچارد) دوست همسرش هم آن جا بود. نزديك او. او بود كه وقتي خبر سانحه راه‌آهن را شنيد سراسيمه به اداره روزنامه رفت و نام (برنتلي مالارد) را در صدر اسامي كشته‌شدگان ديد. خيلي از زن‌ها با شنيدن چنين خبري آن را باور نمي‌‌كردند ولي (لوييز) همان لحظه اول گريست. خيلي ناگهاني. در ميان بازوان خواهر اشك‌هايش را ديوانه‌وار روانه ساخت. وقتي سرانجام طوفان‌ اندوه به آخر رسيد به اتاقش رفت و در را به روي خواهر نگران بست. نمي‌‌خواست كسي در خلوتش قدم بنهد. بايد فكر مي‌‌كرد. بايد با اندوه خود به تنهايي دست و پنجه نرم مي‌‌كرد. آن‌جا، روبه‌روي پنجره باز اتاق، يك صندلي راحتي با عظمت
سربرافراشته بود.

بدن كوفته خود را به روي آن انداخت و به درونش فرورفت. خستگي‌اش روح سرگردان بدنش را به تسخير خود درآورده بود. از آن دريچه كه به فضاي بيرون گشوده مي‌‌شد، مي‌‌توانست سرشاخه‌هاي درختان را ببيند كه با جوانه‌هاي تازه شكفته خود، زندگي جديد بهاري را نويد مي‌‌دادند. عطر دلنواز باران در هوا پيچيده بود. آواي موسيقي از دوردست او را به حال خلسه فرو مي‌‌برد و پرستوهاي بي‌‌شماري برروي لبه‌هاي شيرواني چهچهه مي‌‌زدند. تكه‌هايي از آسمان آبي، اينجا و آن‌جا، از ميان ابرهايي كه كپه‌كپه به هم فشرده مي‌‌شدند، خودنمايي مي‌‌كردند. زن، سرش را در ميان بالش صندلي رها كرده بود. كاملا بي‌‌حركت. تا وقتي كه بغضي غريب از گلويش بالا آمد و چانه‌اش را لرزاند. او جوان بود. با چهره‌اي معصوم و آرام. چهره‌اي كه خطوط آن حكايت از احساسات سركوب شده داشت. با اين وجود قدرتي خاص در آن به چشم مي‌‌خورد. ولي حالا‌، چشمانش با نگاهي گنگ به لكه‌هاي آبي آسمان دوخته شده بود. در نگاهش بازتاب اندوه ديده نمي‌‌شد بلكه بيشتر حكايت از افكاري هوشمندانه داشت. انديشه‌اي آرام‌آرام به سوي زن قدم برمي‌داشت و او سراپا در انتظار آن بود. آن چه انديشه‌اي بود؟ نمي‌‌دانست. آنقدر مبهم بود كه نمي‌‌توانست آن را به زبان آورد ولي احساسش مي‌‌كرد. نگاهش از آسمان جدا شد و به صداها، عطرها و رنگي كه فضا را پركرده بود، رسيد. راز نهانش شكفته شد و غوغايي در دلش افتاد. كم‌كم داشت فكري كه آهسته آهسته سراپايش را به تسخير خود درمي‌آورد مي‌‌فهميد. بيهوده كوشيد با حركت دست جلوي آن افكار را بگيرد. وقتي تقلاي بي‌‌سرانجام را رها كرد واژه‌اي زمزمه‌وار از ميان لب‌هايش بيرون جست. واژه‌اي كه بارها و بارها با نفس‌‌هايش در هوا آزاد شد: (رها، رها، رها!) ناگاه ترس، از نگاه خالي او رخت بربست و چشم‌هايش مشتاق و درخشان شدند. نبضش تند و تندتر نواخت و خون درون رگ‌هايش ذره‌ذره بدنش را گرم و آسوده كرد
مي‌‌دانست كه باز هم خواهد گريست. وقتي براي آخرين‌بار او را در بستر مرگ ببيند. چهره‌اي كه هرگز با عشق به او ننگريست حال خاكستري رنگ و ثابت مانده است. اما از سويي آينده‌اي را مي‌‌ديد كه تماما از آن اوست. بازوانش را از هم گشود تا هواي آزادي را بيشتر در آغوش بكشد. ديگر براي خود زندگي مي‌‌كرد. ديگر هيچ اراده‌اي نبود كه برفراز ميل او قرار گيرد. او هميشه يك مخلوق دنباله‌رو بود. هميشه اين همسرش بود كه دستور مي‌‌داد. گاهي دوستش داشت ولي اغلب عشقي نسبت به او احساس نمي‌‌نمود. حالا ديگر چه اهميتي داشت؟! وقتي اين احساس سرخوشانه را تا اعماق وجودش درك مي‌‌كرد و به ناگاه قوي‌ترين انگيزه براي زندگي او را در برگرفت، زمزمه كرد: (رها شدم، جسم و روحم رها شد.( )ژوزفين) پشت در بسته زانو زده بود و التماس مي‌‌كرد: (لوييز، در را باز كن. خواهش مي‌‌كنم. خودت را بيمار مي‌‌كني. به خاطر خدا در را باز كن.) در حالي كه اكسير زندگي از ميان لنگه‌هاي گشوده پنجره سر مي‌‌كشيد، گفت: (برو. من خودم را بيمار نمي‌‌كنم. نه.) و در روياي روزهاي آينده غوطه‌ور شد. روزهاي بهاري. روز‌هايي كه به او تعلق داشت. دعا كرد زندگيش طولاني باشد. برخاست. در را به روي اصرارهاي خواهرانه گشود. برق پيروزي تب‌داري در نگاهش موج مي‌‌زد. ريچارد آن جا پايين پله‌ها در انتظار آنها بود. كسي در را گشود. (برنتلي مالارد) بود كه قدم به درون گذاشت! چمدان در يك دست و چتر در دست ديگر. حتي نمي‌‌دانست سانحه‌اي رخ داده است. حيرت‌زده به گريه بي‌‌اراده ژوزفين و حركت ناگهاني ريچارد كه مي‌‌خواست مانع ديدن او توسط همسرش شود، نگريست. ولي خيلي دير بود...(لوييز بر اثر حمله قلبي ناشي از شادي ناگهاني و بيش از حد مرده است.)

نامه از یک عاشق دل سوخته

سلام عشخ من .

لاستشو بخاي من نمي دونم اين عشخ من يعني چي ولي وقتايي که بابايي ميخاد ماماني لو خَل کنه بهش ميگه عشخ من .

ولي من نمي خوام تو لو خَل کنم . فقط مي خاستم بهت بگم اون علوسکي که يه پا نداله و موهاشم سوخته .. کال من بود .
باول کن نمي خواستم اونجولي بشه ولي دلم مي خواست بدونم توي دل علوسکت چي داله . اخه اون لوزي يه بع بعي رو مرده کردن و اون آقاهه بده که خيلي چاقالو بود با يه چاقو دل بع بعي رو پاله کلد و يه چيزهاي دلازي لو از تو دلش دل آولد . منم از ماماني پُلسيدم ، گفت تو دل همه از اين طنافاي دلاز داله .. بعدش که پاي علوسکت لو کندم ديدم تو دلش هيچي نيست .
لاجع به موهاشم فقط يک کلبيت زدم .. همه اش يه دونه ...نميدونم چطولي همه اش گُل گِلِفت و سوخت .
علان هم تو دلم اندازه انگشتاي دستم و دستاي تو و حسن و لضا غصه دالم که چلا عروسکت رو خلاب کلدم . و تو حالا علوسک ندالي . ولي قول ميدم وقتي بزلگ بشم ، قد عباس آقاي گوشت فلوش ... بلات يک علوسکي بخلم که بخنده و لاه بله .

علان که اين نامه رو بلات نوشتم حالم خيلي بهتَل شد و حالا که فکلشو مي کنم مي بينم علوسکت خيلي زشت بود و خيلي خوب شد که اونو سوزوندم و لنگش لو کندم . تازه حقت بود چون اون لوزي به من از پفکت ندادي ولي به حسن دادي .

خيلي خوب کالي کلدم و بزلگ هم که بشم بلات علوسک نمي خلم دختل لوس عرعرو .
اصلا قهل قهل تا لوز قيامت

شب فرا رسید و چراغها در قصر مرد ثوتمند روشنشدند و خادمان با جامعه هایی مخملی کنار در ایستادند و منتظر آمدن مدعوین شدند.نوازندگان بر سازها نواختند و فضای قصر را طنین انداز نمودند و مردها با زنان رقصیدند و در نیمه های شب سفره های رنگین بر پا گردید و همگی با نوشیدن شراب مست گشتند.
صبح آمد و اشرافزادگان پیش تر شراب عقلشان را ربوده بود و به سبب رقص خسته شده و متفرق گشتن و هر یک به شوی تخت نرمشان رفتن.
خورشید غروب کرد. مردی که لباس کار بر تن داشت درِ کلبه اش را زد و در حالی که لبخند می زند به فرزندانش که کنار آتش نشسته بودند سلام کرد. اندکی بعد همسرش سفره ی شام را مهیّا نمود و همگی مشغول خوردن غذا شدند سپس در آرامش بسر بردند و به خواب رفتند.
پیش از طلوع آفتاب مرد فقیر از خواب بیدار شد و با همسر و فرزندانش اندکی نان و شیر تناول نمود و به سوی کشتزار رفت تا آن را با عرق جبین آبیاری کند و حاصل دسترنج خود را به ثروتمندان قدرتمند بدهد که شب قبل را با پست ترین کارها گذرانیده بودند.
خورشید از پشت کوه نمایان شد و گرمای شدید سر آن مرد فقیر را سوزاند در حالی که ثروتمندان هنوز در خواب عمیقی بسر می برند.
این تراژدی انسان در عرصه ی زمان است و تماشاگران چه بسیارند اما آنان که تأمل و تفکّر می کنند، چه اندکند!

پشت پنجره ای روبه خیابون دختری تنها بود عکس قاب این پنجره شده بود آرام آرام گویی حتی پلک زدن هم از یادش رفته بود چشمهایی به راه این جاده بود در انتظار این جاده بود نسیم مهربان موهای سیاه و آشفته اش را نوازش میکرد باد بوسه های بی پروا به گونه هایش می زد پرندگان برای رفع دلتنگی تصویر این قاب پنجره دختر خیره سر آواز عشق خود را سر می دادند وقتی دلش شکست تو سیلاب اشک چشمهاش شادی و سرخی گونه هاش رفت همچون گل سرخی بود که یکشبه صاعقه ای بر او خورده باشه تکه پاره های قلبش با هر عق زدنی از دهانش خونین خارج می شد انتظار به سر رسید این پنجره قاب خالی شد فقط مسافر اومد اما دیر شده بود جای خالی دختر خیره سر فقط یه قاب عکس بدون عکس بود نه از اون انتظارهای طولانی نه از شبهای بیقراری نه از التماسهای بیکسی کنج دیوار هیچ خبر نبود دیر شده بود برای همه چیز تنها چیزی مانده بود رفتن بود دختر خیره سر همه چیز رو کنار همون قاب خالی گذاشت حتی پنجره هم یادش نمیاد چه تصویری زینت قاب پنجره شده بود خاطره بودن دختر خیره سر با رفتنش دیگه هیچ رنگی نداشت .....................
دیگه هیچوقت پنجره روبه خیابون باز نشد ولی همیشه سرهایی بودن که منتظر دوباره دیدن عکس قاب پنجره بودن حسرت دیدن مسافر حسرت بوسیدن و بوئیدن روی عزیزش همچون سنگ بر قلب دخترخیره سر سنگینی می کند .
به یاد همه یادها ، به یاد کوچه هایی که دست در دست هم قدم میزدیم بیاد تمام گلهایی که بعد از من به سر مزارم می آوری بیاد شهرم ، به یاد تو به یاد روزهای بی خاطره ولی انگاری دختر خودش تکه ای از پنجره شده ولی یه چیزی پنجره قلب دختر خیره سر روبه آسمون باز شده بود

زنى سه دختر داشت که هر سه ازدواج کرده بودند.يکروز تصميم گرفت ميزان علاقه‌اى که دامادهايش به او دارند را ارزيابى کند.يکى از دامادها را به خانه‌اش دعوت کرد و در حالى که در کنار استخر قدم مى‌زدند از قصد وانمود کرد که پايش ليز خورده و خود را درون استخر انداخت.دامادش فوراً شيرجه رفت توى آب و او را نجات داد.فردا صبح يک ماشين پژو ٢٠٦ نو جلوى پارکينگ خانه داماد بود و روى شيشه‌اش نوشته بود: «متشکرم! از طرف مادر زنت»زن همين کار را با داماد دومش هم کرد و اين بار هم داماد فوراً شيرجه رفت توى آب وجان زن را نجات داد.داماد دوم هم فرداى آن روز يک ماشين پژو ٢٠٦ نو هديه گرفت که روى شيشه‌اش نوشته بود: «متشکرم! از طرف مادر زنت» نوبت به داماد آخرى رسيد. زن باز هم همان صحنه را تکرار کرد و خود را به داخل استخر انداخت.امّا داماد از جايش تکان نخورد.او پيش خود فکر کرد وقتش رسيده که اين پيرزن از دنيا برود پس چرا من خودم را به خطر بياندازم. همين طور ايستاد تا مادر زنش درآب غرق شد و مرد. فردا صبح يک ماشين بى‌ام‌و کورسى آخرين مدل جلوى پارکينگ خانه داماد سوم بود که روى شيشه‌اش نوشته بود: «متشکرم! از طرف پدر زنت»

يک ضرب المثل قديمي مي گويد
"از هر دست بدهي از همان دست پس مي گيري" .

در نور کم غروب، زن سالخورده اي را ديد که در کنار جاده درمانده،منتظر بود در آن نور کم متوجه شد که او نياز به کمک دارد جلوي مرسدس زن ايستاد و از اتومبيلش پياده شد در اين يک ساعت گذشته هيچ کس نايستاده بود تا کمکش کند زن به خود گفت مبادا اين مرد بخواهد به من صدمه اي بزند؟ ظاهرش که بي خطر نبود فقير و گرسنه هم به نظر مي رسيد مرد زن را که در بيرون از ماشينيش در سرما ايستاده بود ديد و متوجه آثار ترس در او شد گفت: خانم من آماده ام به شما کمک کنم بهتر است شما برويد داخل اتومبيل که گرمتر است ضمنا" اسم من برايان آندرسون است فقط لاستيک اتومبيلش پنچر شده بود اما همين هم براي يک زن سالخورده مصيبت محسوب مي شد برايان در مدت کوتاهي لاستيک را عوض کرد زن گفت اهل سنتلوئيس است و عبوري از آنجا مي گذشته است تشکر زباني براي کمک آن مرد کافي نبود از او پرسيد که چه مبلغ بپردازد هر مبلغي مي گفت مي پرداخت چون اگر او کمکش نمي کرد هر اتفاقي ممکن بود بيفتد برايان معمولا براي دستمزدش تامل نمي کرد اما اين بار براي مزد نکرده بود براي کمک به يک نيازمند کرده بود و البته در گذشته افراد زيادي هم به او کمک کرده بودند .

او به خانم گفت که اگر واقعا مي خواهد مزد او را بدهد دفعۀ بعد که نيازمندي را ديد به او کمک کند و افزود و آن وقت از من هم يادي کنيد خانم سوار اتومبيلش شد و رفت چند کيلومتر جلوتر، خانم، کافه اي ديد به آن کافه رفت تا چيزي بخورد. پيشخدمت زن پيش آمد و حوله تميزي آورد تا موهايش را خشک کند پيشخدمت لبخند شيريني داشت لبخندي که صبح تا شب سرپابودن هم نتوانسته بود محوش کند آن خانم ديد که پيشخدمت بايد 8 ماهه حامله باشد با اين حال نگذاشته بود که فشار و درد تغييري در رفتارش بدهد آن گاه به ياد برايان افتاد وقتي آن خانم غذايش را تمام کرد، صورتحساب را با يک اسکناس صد دلاري پرداخت پيشخدمت رفت تا بقيه پول را بياورد وقتي برگشت، آن خانم رفته بود

پيشخدمت نفهميد آن خانم کجا رفت. بعد متوجه شد چيزي روي دستمال سفره نوشته شده است با خواندن آن اشک به چشمش آمد چيزي لازم نيست به من برگرداني من هم در چنين وضعي قرار داشتم شخصي به من کمک کرد همان طور که من به تو کمک کردم اگر واقعا مي خواهي دين خود را ادا کني اين کار را بکن نگذار اين زنجيرۀ عشق همين جا به تو ختم شود زير دستمال چهارصد دلار ديگر هم بود آن شب او به آن نوشته و پول فکر مي کرد آن خانم از کجا فهميد که او و شوهرش به آن پول نياز داشتند

بچه ماه آينده به دنيا مي آمد و آن وقت وضع بدتر هم مي شد شوهرش هم خيلي نگران بود همان طور که کنار شوهرش دراز کشيده بود به نرمي او را بوسيد و آهسته در گوشش گفت همه چيز درست ميشه دوستت دارم برايان آندرسون

یک خانم 45 ساله که یکحملهء قلبی داشت و در بیمارستان بستری بود .
در اتاق جراحی که کم مونده بود مرگرا تجربه کند خدا رو دید و پرسید آیا وقت من تمام است؟ خدا گفت:نه شما 43 سال و2 ماه و 8 روز دیگه عمر می کنید.

در وقت مرخصی خانم تصمیم گرفت دربیمارستان بماند و عملهای زیر را انجام دهد
کشیدن پوست صورت-تخلیهء چربیها(لیپوساکشن)-عمل سینه هاو جمع و جور کردن شکم .
فقط به فکر رنگ کردن موهاش و سفیدکردن دندوناش بود !!!!

از اونجايي كه او زمان بيشتري براي زندگي داشت از اينرو او تصميم گرفت كه بتواند بيشترين استفاده را از اين موقعيت (زندگي) ببرد.بعد ازآخرين عملش او از بيمارستان مرخص شد

در وقت گذشتن از خیابان در راه منزلبوسیلهء یک آمبولانس کشته شد .
وقتی با خدا روبرو شد او پرسید:: من فکر کردم شمافرمودید من 43 سال دیگه فرصت دارم چرا شما مرا از زیر آمبولانس بیروننکشیدید؟

خداجواب داد :من شمارو تشخیص ندادم!!!

نتیجه : اونقدر روی شانس های دوباره سرمایهگذاری نکن !

نتیجه 2: اونقدر خودتو عوض نکن که خدا همنشناستت!!!

دختر کوچيک و پدرش از رو پلي ميگذشتن. پدره يه جورايي مي ترسيد، واسه همين به دخترش گفت: «عزيزم، لطفا دست منو بگير تا نيوفتي تو رودخونه.» دختر کوچيک گفت: «نه بابا، تو دستِ منو بگير..» «فرق ش چيه؟» پدر که گيج شده بود پرسيد.
«تفاوت خيلي زيادي داره» دختر کوچيک جواب داد: «اگه من دستت رُ بگيرم و اتفاقي واسه م بيوفته، امکانش هست که من دستت رُ ول کنم. اما اگه تو دست منو بگيري، من، با اطمينان، ميدونم هر اتفاقي هم که بيفوته، هيچ وقت دست منو ول نمي کني.»

در هر رابطه ي دوستي اي، ماهيت اعتماد به قيد و بندهاش نيست، به عهد و پيمان هاش هست. پس دست کسي رُ که دوست داري رُ بگير، به جاي اين که توقع داشته باشي اون دست تو رُ بگيره..

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

توضيح دهيد که چگونه مي توان با استفاده از يک فشارسنج ارتفاع


يک آسمان خراش اندازه گرفت؟





سوال بالا يکي از سوالات امتحان فيزيک در دانشگاه کپنهاگ بود






يکي از دانشجويان چنين پاسخ داد: "به فشار سنج يك نخ بلند مي بنديم. سپس فشارسنج را از بالاي آسمان خراش طوري آويزان مي کنيم که سرش به زمين بخورد. ارتفاع ساختمان مورد نظر برابر با طول طناب به اضافه طول فشارسنج خواهد بود."





پاسخ بالا چنان مسخره به نظر مي آمد که مصحح بدون تامل دانشجو را مردود اعلام کرد. ولي دانشجو اصرار داشت که پاسخ او کاملا درست است و درخواست تجديد نظر در نمره ي خود کرد. يکي از اساتيد دانشگاه به عنوان قاضي تعيين شد و قرار شد که تصميم نهايي را او بگيرد.






نظر قاضي اين بود که پاسخ دانشجو در واقع درست است، ولي نشانگر هيچ گونه دانشي نسبت به اصول علم فيزيک نيست. سپس تصميم گرفته شد که دانشجو احضار شود و در طي فرصتي شش دقيقه اي پاسخي شفاهي ارائه دهد که نشانگر حداقل آشنايي او با اصول علم فيزيک باشد.





دانشجو در پنج دقيقه ي اول ساکت نشسته بود و فکر مي کرد. قاضي به او يادآوري کرد که زمان تعيين شده در حال اتمام است. دانشجو گفت که چندين روش به ذهنش رسيده است ولي نمي تواند تصميم گيري کند که کدام يک بهترين مي باشد.


قاضي به او گفت که عجله کند، و دانشجو پاسخ داد: "روش اول اين است که فشارسنج را از بالاي آسمان خراش رها کنيم و مدت زماني که طول مي کشد به زمين برسد را اندازه گيري کنيم. ارتفاع ساختمان را مي توان با استفاده از اين مدت زمان و فرمولي که روي کاغذ نوشته ام محاسبه کرد."


دانشجو بلافاصله افزود: "ولي من اين روش را پيشنهاد نمي کنم، چون ممکن است فشارسنج خراب شود!"





"روش ديگر اين است که اگر خورشيد مي تابد، طول فشارسنج را اندازه بگيريم، سپس طول سايه ي فشارسنج را اندازه بگيريم، و آنگاه طول سايه ي ساختمان را اندازه بگيريم. با استفاده از نتايج و يک نسبت هندسي ساده مي توان ارتفاع ساختمان را اندازه گيري کرد. رابطه ي اين روش را نيز روي کاغذ نوشته ام."




"ولي اگر بخواهيم با روشي علمي تر ارتفاع ساختمان را اندازه بگيريم، مي توانيم يک ريسمان کوتاه را به انتهاي فشارسنج ببنديم و آن را مانند آونگ ابتدا در سطح زمين و سپس در پشت بام آسمان خراش به نوسان درآوريم. سپس ارتفاع ساختمان را با استفاده از تفاضل نيروي گرانش دو سطح بدست آوريم. من رابطه هاي مربوط به اين روش را که بسيار طولاني و پيچيده مي باشند در اين کاغذ نوشته ام."



"آها! يک روش ديگر که چندان هم بد نيست: اگر آسمان خراش پله ي اضطراري داشته باشد، مي توانيم با استفاده از فشارسنج سطح بيروني آن را علامت گذاري کرده و بالا برويم و سپس با استفاده از تعداد نشان ها و طول فشارسنج ارتفاع ساختمان را بدست بياوريم."



"ولي اگر شما خيلي سرسختانه دوست داشته باشيد که از خواص مخصوص فشارسنج براي اندازه گيري ارتفاع استفاده کنيد، مي توانيد فشار هوا در بالاي ساختمان را اندازه گيري کنيد، و سپس فشار هوا در سطح زمين را اندازه گيري کنيد، سپس با استفاده از تفاضل فشارهاي حاصل ارتفاع ساختمان را بدست بياوريد."



"ولي بدون شک بهترين راه اين مي باشد که در خانه ي سرايدار آسمان خراش را بزنيم و به او بگوييم که اگر دوست دارد صاحب اين فشارسنج خوشگل بشود، مي تواند ارتفاع آسمان خراش را به ما بگويد تا فشارسنج را به او بدهيم!"



دانشجويي که داستان او را خوانديد، نيلز بور، فيزيکدان بزرگ دانمارکي بود!!!