اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

رؤيا



دوش در كلبه ما رقص كنان آمده بود

خوش بود آمدنش وه چه زمان آمده بود

اين چه رؤيا و چه خوابيست كه من مي ديدم
بهر ديدار گدا شاه شهان آمده بود

تن بيمار من از عشق لبش جان مي داد
به پرستاری اين دل چه دوان آمده بود

دل سرگشته ما را قدحی پر مي داد
به تماشای دلم موی فشان آمده بود

مستم از چشم خمارش نخورم باده و می
بی می و باده مرا تاب و توان آمده بود

ناز مي كرد و لبش را نچشيديم و برفت
بهر آشوب دل و بردن جان آمده بود

من در اين دوزخ خاكی ز غمش مي سوزم

دست از اين قائله بردار چه دانی منصور
ز غمش عالم و آدم به فغان آمده بود

خاطره ای شوم

گفتم كه غمئ جز غم فرياد ندارم


گفتئ كه سرت را به روئ سينه گذارم



گفتم كه دگر طاقت هجر تو ندارم


گفتئ كه بشويد غمت از ديده غبارم



گفتم كه نظر كن تو به اين اشگ روانم


گفتئ كه نيايد نم اشگ تو به كارم



گفتم كه من از آتش هجر تو بسوزم


گفتئ كه بجز سوختنت چاره چه دارم



گفتم نگرانم كه شوم خاطره ائ شوم


گفتئ نرود ياد تو گر جان بسپارم



گفتم كه دگر از من درمانده چه خواهئ


گفتئ ثمرئ جز غم و درد تو ندارم



گفتم كه بجز حسرت تو ماحصلئ نيست


گفتئ ببرد محنت تو صبر و قرارم



گفتم كه بده جامئ از آن لعل لبانت


گفتئ نشود قسمت تو بوس و كنارم



گفتم كه دگر سوخته اين دل زفراق


گفتی که بود محنت تو نقش مزارم



گفتم غم منصور كجا مي شود آخر


گفتئ غم تو هم سفر ليل و نهارم

سه شنبه

چرا تلخ و بی حوصله؟

سه شنبه

چرا این همه فاصله؟

سه شنبه

چه سنگین! چه سرسخت، فرسخ به فرسخ!

سه شنبه

خدا کوه را آفرید!

تیره گون شد کوکب بخت همایون فال من

واژگون گشت از سپهر واژگون اقبال من

خنده ی بیگانگان دیدم نگفتم درد دل
آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من

با تو بودم ای صبا روزی که عقل از من گریخت
گر تو هم از من گریزی وای بر احوال من

روزگار این سان که خواهد بی کس و تنها مرا
سایه هم ترسم نیاید دیگر از دنبال من

قُمری بی آشنایم بر لب بام وفا
دانه و آبم ندادی مشکن آخر بال من

ای صبا گر دیدی آن مجموعه ی گل را بگو
خوش پراکندی ز هم شیرازه ی آمال من

به غربت می رود از کویِ مستان
دلم از دردِ بی مهریِ یاران
شده آواره و نالان و گریان

دلم دردِ جدایی را کشیده
ز بی مِهران، سخن هایی شنیده
دلم چون اشکی از دیده چکیده
ز بس نامَردیِ دزدانه دیده

دلم تنها شد و بی یار و یاور
خطایِ عاشقی بنموده باور
دلم بوی رُخت افکنده از سَر
چو لاله در بیابان گشته پَرپَر

دلم دیگر شده دیو ِجفاکار
بیندازد ز تن سرهایِ بسیار
به دل نادادِگان تیری زند زار
به راهِ عاشقان ریزد بسی خار

دلم از بندِ مه رویان برَسته ست
به دریایی سراسر خون نشسته ست
سَر ِخویشان و یاران را شکسته ست
به رویِ دشمنان در را ببسته ست

دلم این را بیامُخته ز گُرگان
همان دلبر نمایانِ پَریسان
ولی دیگر نبندم دل به خوبان
دلم از عاشقی گشته پشیمان...

مـــن اکـنـــون گـــم شـــده ام
در حـــیاط تنـــهایـی خــــویـــش
خانه ای که پنجره هایش به اندازه ی دیدن توست
و پله هایش موزون با ظرافت قدم هایت
و در آن مــــوســـیـقــی اســـت
که نا خودآگاه همراه آن می گویی
تنها گل های زرد است که می رویند
و درختانــــــی که از دیــوار بالا آمــده اند
و تو را در میان کوچه های خیس می جویند
تمام آرزوهای دلم را به یکباره به دست باد دادم

از جدا شدن نوشتی
رو تن زخمی هر برگ

گریه کردم و نوشتم
نازنینم یا تو یا مرگ

به تو گفتم باورم کن
میون این همه دیوار

تو با خنده ای نوشتی
همنفس خدانگهدار

بنویس مهلت موندن یه نفس بود

سهم من از همه دنیا یه قفس بود

بنویس که خیلی وقته واسه تو گریه نکردم

سر رو شونه هات نذاشتم، مثل دستات، سردِ سردم
من که تو بُن بستِ غربت، سهمی از آوار پاییز

فکر چشمای تو بودم با دلی از گریه لبریز

شب عاشقونه ی من چه حروم شد

مهلت بودن با تو که تموم شد

ندونستم باید از تو می گذشتم

وقتی از غربت چشمات می نوشتم




بنویس مهلت موندن یه نفس بود

سهم من از همه دنیا یه قفس بود

بنویس که خیلی وقته واسه تو گریه نکردم

سر رو شونه هات نذاشتم مثل دستات سرد سردم

از جدا شدن نوشتی رو تن زخمی هر برگ

گریه کردم و نوشتم نازنینم یا تو یا مرگ

به تو گفتم باورم کن میون این همه دیوار
تو با خنده ای نوشتی هم نفس خدانگهدار

آهای تویی که از اون مینویسی

بدون مرام اون از جنس سنگِ
اونی که لاف عاشقی را میزد
ببین تنهام گذاشته با کلی نیرنگ
غریبی بی کسی اندازه داره
آخه دل منم خدایی داره
یه گیتار شکسته، همدم من
یه کولی و غریب و بی نشونه
کسی که یه روز دلش با من بود
ببین قلبش شده یه تیکه از سنگ
برید بهش بگین فرقی نداره
بخواد پیشم بمونه یا نمونه

بعد از آن ديوانگي ها ‚ اي دريغ
باورم نايد که عاقل گشته ام
گوييا او مرده در من کاينچنين
خسته و خاموش و باطل گشته ام
هر دم از آيينه مي پرسم ملول
چيستم ديگر بچشمت چيستم ؟
ليک در آينه مي بينم که واي
سايه اي هم زانچه بودم و نيستم
همچو آن رقاصه هندو بناز
پاي ميکوبم ولي بر گور خويش
وه که با صد حسرت اين ويرانه را
روشني بخشيده ام از نور خويش
ره نميجويم بسوي شهر روز
بيگمان در قعر گوري خفته ام
گوهري دارم ولي آن را ز بيم
در دل مردابها بنهفته ام
مي روم ... اما نميپرسم ز خويش
ره کجا ... ؟ منزل کجا ...؟ مقصود چيست ؟
بوسه مي بخشم ولي خود غافلم
کاين دل ديوانه را معبود کيست
او چو در من مرد نا گه هر چه بود
در نگاهم حالتي ديگر گرفت
گوييا شب با دو دست سرد خويش
روح بي تاب مرا در بر گرفت
آه ... آري ... اين منم ... اما چه سود
او که در من بود ديگر نيست نيست
مي خروشم زير لب ديوانه وار
او که در من بود آخر کيست کيست ؟؟؟؟

و تو رفتي تنها
آخر قصه ي ما اينجا بود
خداحافظ همان کلامي بود
که تو در پشت خنده ها کشتي
( و در آن لحظه هيچ حرفي نيست )
نازنينم خداحافظ
پشت سر هيچ نگاهي به هرچه مانده مکن
شب و روز من با تنهايي
مثل يک برگ زير پاي بي تفاوتي است
تو برو
ماندن من مرگ من است ...
نازنينم خداحافظ
تو خودت شاخه اي از فاصله را هديه ام آوردي
تو خودت خواستي که دور از هم
شعله خاطره ها را به دست باد دهيم
و من ميان بهت و غرور
حرف آخر را زدم ...
نازنينم خدافظ
بعد از تو نه سوي دگري خواهم رفت
که ببخشايمش هر آنچه که در قلبم هست
و نه دستي به کسي خواهم داد
اگر از سمت سادگي به سوي من آيد
( به من آموختي که به دنيا بايد
با غريبان آميخت ، از غريبان آموخت )
نازنينم خداحافظ
ببخش من را گر بي بهانه اي تو را به سوي خود خواندم
آن زماني که بهانه تمام ماندن بود
من فقط جوشيدم
همه حرفي تازه بودند و
من فقط خنديدم
ببخش من را گر هرچه که مي آمد با من ، گفتم ...
نازنينم خداحافظ
من تو را مي بخشم
اگر باور نکردي آنچه با من بود
اگر حتي نديدي قطره اي را که براي تو بروي گونه ي تنهايي ام خشکيد
يا حتي نفهميدي چگونه دوستت داشتم ...
نازنينم خداحافظ
نخواهم گفت هرگز نقشي از تو
پيش چشمانم نخواهم ماند
نخواهم گفت هرگز هيچ جايي نيستت در کنج تنهايي من
هرگز نخواهم گفت ديگر نگاهي نيست
آهي نيست
يا از ياد خواهم برد آن حرفي که بر قلبم تو حک کردي ...
نازنينم خداحافظ
ياد آن روز بخير که به تو مي گفتم
(( خداحافظ ولي مردانه بايد گفت تاپيوند و ريشه هست پا بر جا
و تا خورشيد مي تابد
و تا اينجاست دستي و دلي از مرگ بي پروا ...))
نازنينم خداحافظ
ميان ما هر آنچه بود ، گذشت
من و تو سوي فرداها روان هستيم
پريد از چشمهايم خواب ديروزت
من و تو ، حال تفسير ميان دو غريبه در جهان هستيم...............