شعر گمنام

دو میل بافتنی گرفته ام
برای شبهای بلند پاییزی
تا برایت شالی ببافم
وقتی کنار شومینه
روی صندلی می نشینم


شالت را
به رنگ سرنوشتمان
خواهم بافت
سیاه
با گره هایی کور


نمی دانم
در کدامین زمستان
آن را به دور گردنت
خواهی پیچید


ولی امیدوارم
گرمت کند
!امیدوارم

کوله بارت را که پر کنی از فراموشی

درست مثل این است که رفته باشی توی دم و دستگاه خدا

دکمه ی >> را زده باشی

زمان را برده باشی برده باشی

تا

دوباره باران بزند

چله ی مرداد

خورشید که غـــــــروب میکرد دلم گرفت
ولی جایی دگر، کسی با طلوعش خندید

م. آریو

قوطی خالی رنگ سبز ...
نقاشیم / قد دلتنگی شماست
جوش خورده حِس من به آسمان
که ریگ می­شوید مدام؟
پشت کفش مات من
چند پُتکِ مات الهام :
دوست داشتنم وسط
خِرت و پِرتهای عاشقانه هم ...
جفت هشت دل / بند بند خشت
بسکه من کوهِ درد ...
کوه به کوه ... / پس ... آدم شده­اید؟
پای این خیال خام
آنقدر خیس خورده­اید که
حدس­های­تان گیر می­کند
روی زخم شعر بی­دلیل
(من که ترک عادتم !!!) / نمک نریز!
کم کَمَک
کار این بوم هم تمام می­شود
ولی مگر
رنگ چشمهای­تان / سبز نیست؟

تو می توانی
همینطور که روزهای زوجت را
روی تخت هیچ نفره ات دوش می گیری
خاطرات قهوه ایم را سر بکشی
و
هیچی شاعرانه غزلهایم را به چالش بکشی
بی آنکه لازم باشد
حتی لحظه ای
به ازدحام خیابانهای این شهر زل بزنی
و منتظر کسی شوی
که هرگز نخواهد آمد
حتی خیلی دیر !!!

شاعر که شدم
نردبانی بلند بر می دارم
پای پنجره ی پرسه های پسین پروانه می گذارم
و به سکوت سلام آن روزها سرک می کشم
شاعر که شدم
می آیم کنار کوچه ی کبوترها
تاریخ یادگاری دیوار را پررنگ می کنم
و می روم
شاعر که شدم
مشق شبانه ی تمام کودکان جهان را می نویسم
دیگر چه فرق می کند
که معلمان چوب به دست
به یکنواختی خطوط مشق های شبانه
شک ببرند یا نبرند ؟
شاعر که شدم
سیم های سه تارم را
به سبزه های سبز سبز ده گره می زنم
و آرزو می کنم
آهنگ پاک صدای تو را بشنوم
شاید که شاعری
تنها راه رسیدن به دیار رؤیا
و کوچه های خیس کودکی باشد

کشیدم از جگر آهی
تو میآیی تو میآیی
زمستان دلم گل کرد
به لبخند شکوفایی
تو ای بانوی رویایی

من .

.. او ...

(ما)

(. من. )

اين بود عشق ...

کفشی خریده ام

نه برای رفتن

برایت می فرستم

که برگردی

مي‌خواستم دنيا را عوض كنم

دنيا عوض شد

اما كار من نبود



مي‌خواستم انسان را دگرگون كنم

انسان‌ها دگرگون شدند

نه آن‌گونه كه من مي‌خواستم



حالا ديگر

فقط مي‌خواهم

تو را نگه‌دارم

همان‌گونه كه بودي

بي هيچ تغييري

پيچيده در روياهاي كاغذي‌ام




و تو

مي‌دانم

عوض نخواهي شد

همان‌گونه كه بودي گريزپا

پرطغيان و تغيّر

ويران‌گر

رودخانه‌ي آتش

ابري بالاي سرت گرفتم
گفتم:
گنجشكي در قلبم لانه كرده
چتري روي سرت گرفت
گفت:
دوستت دارم
رفتيد
ابرم روي سرم
خيس خيس خيس
نبضم گنجشك مي زند

گیسوی تو روی شانه تا می لرزد
در عرش دل و دست خدا می لرزد

در تو چه شرابی است که با دیدن تو
زانوی تمام تاک ها می لرزد

پرواز چه لذتی دارد
وقتی
زنبور کارگری باشی
که نتوانی
عاشق ملکه بشوی...!

می خراشی و می خراشندت
به دنبال گنجی که گفته اند
در پس پیشانی . . .
هرگز نیافتیم.

گفتی دوستت دارم؛


رفتی، نگفتی تا کِی.....

شعر واژگون می‌گویی

شب را برده‌ای کجا؟

.....

من زنبیل گذاشته بودم

تو به چشم چپم می‌خندی

به چشم راستم اخم می‌کنی


من ستاره‌ بافته‌ام

باز اندازه‌ات نیست


روزها تنت کن

آسمان را

بالی برای پرواز ندارم

حسرتش را که می‌توانم داشته باشم؟

نکند این را هم می‌خوای از من بگیری؟

از مه که گذشتیم
تو از باران و ابر نبودی
خیس می‌شوم از باران
از مه
تو اما
می‌شکنی‌ام...

محکم بگیر دستم را

و احساسم را لحظه‌ای باور کن

همین یک لحظه

رسیدن به تو غنیمت است

من

به پایان دلتنگی می‌اندیشم


آن نهایتی

که همیشه تو را

خواهم داشت

بادهای ناآرام روحم را زخم می زنند

کسی نمی داند

این روزها

من در عبور لحظه های سرد

گم شده ام....

حرف هایم

تنها واژه های جا مانده از تنهایی است

پس هیچ نمی گویم

تا آزرده خاطر نشوی

تحقير ميشدم كه تو قد جهان شدي

با روح بغض كرده من اشنا شدي

سرما گرفته بود دو دست مرا که تو

در اين دو قطب يخ زده اتشفشان شدي

و من تمام وسعت خود را دعا شدم

شايد تو مستجاب شوي ،ناگهان شدي!

روح مرا سکون عجيبي گرفته بود

دريا شدي و باد شدي،بادبان شدي

تسخير کرده بود مرا دستهاي خاک

تو امدي و بال مرا اسمان شدي

تاريک بود دخمه بختم که امدي

تنها ترين ستاره اين کهکشان شدي

چيزي نداشتم همه از دست رفته بود

اما براي من ، تو زمين و زمان شدي

فرقي نمي کند که به هم ميرسيم يا !...

در سينه ام براي ابد جاودان شدي

یک شب قبل از خواب نقاشی کشیدم خورشید کشیدم دریا کشیدم کوه کشیدم آدم کشیدم خانه کشیدم

درخت کشیدم ..

خواستم درخت ها را رنگ کنم که خوابم برد از خواب که بیدار شدم دیدم کسی همه ی رنگ ها و نقش هایم را

برد و از همه ی آن نقش ها و رنگ ها تنها سیاه ماند و خاکستری ..

این طور بود که درخت هایم سیاه ماند و خاکستری !


چه کسی جعبه ی مدادرنگی هایم را بر داشت ؟

مداد سبزم کو ؟

می خواهم اینجا را از نو رنگ کنم

مداد سبزم کو ؟

اینجا تاریک است من از تاریکی بیزارم

خورشید من کو ؟

اینجا سرد است من از سرما بیزارم

خورشید من کو ؟

اینجا هنوز زمستان است سرما است و یخبندان است

بهار من کو ؟

اینجا درخت ها شکوفه نمی کنند پرنده ها نمی خوانند

بهار من کو ؟

چه کس جعبه ی مداد رنگی هایم را برداشت

مداد سبز من کو ؟

می خواهم درخت هایم را رنگ کنم

مداد سبز من کو ؟


گفتم مداد سبزم نیست درخت هایم سیاه و خاکستر ی مانده اند ..

گفت باید کاری کرد پیش از آنکه دیر شود پیش از آنکه درخت ها خشک شوند !

و این طور بود که او آمد مداد سبزش را برداشت و نقشی کشید نقشی به رنگ سبز !

منتظرت هستم
در چنان هوايي بيا
كه دست برداشتن از تو
غير ممكن باشد .
( فاطمه عباسي )

وقتی بمیرم
دوباره فکر خواهم کرد
پیراهن نخی آبی ام را
گران خریده ام؟
و هر صبح
عجله خواهم کرد
تو را با دو زنگ تلفن
بیدار کنم؟

وقتی بمیرم
دوباره نان و عسل خواهم خورد
و روی تقویم
تاریخ روزهای مردنم را سیاه خواهم کرد؟

وقتی بمیرم
چقدر راه خواهد بود
تا برای تو گل هایی از بهشت بیاورم؟
تا
به
تو
سر بزنم؟!

شعری برای باران سروده ام
شعری برای دردهای بی کران قطره ها
که در نی نی اشک چشمانم متولد میشوند
و در راستای خطی، آرام
بر روی گونه هایم جاری می شوند!
باران را میبویم
بویی نمیدهدولی دستانش بسیار مهربانند
زیرا مرا به یاد تو سوق میدهند
میلی برای رسیدن به تو
خدای خوب من!
در نگاه چشمانم
صدایی فریاد میزند که
که آمده ام تا بمانم برای تو
و اشکها به یاری من می آیندو
یاری دستانم است که بی هیچ چشمداشتی
به سویتو دراز شده اند
آری من تو را میخواهم
تو را
خدای مهربانم را!
مرا ببخش

باز ما ماندیم و شهر بی تپش
وآنچه كفتارست و گرگ و روبه ست.
گاه می گویم فغانی بركشم,
باز می بینم صدایم كوته ست.

ای خوش اندر گنج دل زر معانی داشتن
نیست گشتن لیک عمر جاودانی داشتن
عقل را دیباچه اوراق هستی ساختن
علم را سرمایه بازارگانی داشتن
کشتن اندر باغ جان هر لحظه ای رنگین گلی
وندر آن فرخنده گلشن باغبانی داشتن
دل برای مهربانی پروراندن لاجرم
جان به تن تنها برای جانفشانی داشتن
ناتوانی را به لطفی خاطر آوردن بدست
یاد عجز روزگار ناتوانی داشتن
صید بی پر بودن و از روزن بام قفس
گفتگو با طائران بوستانی داشتن

تو همه چاره ي من همه بيچاره ي تو
تو همه پاره ي تن تن همه آواره ي تو
تو خودت شوق مني شوق منم ديدن تو
شاهد اشک مني مست خنديدن تو
بديهات به جون من شاديها پيشکش دلت
هميشه شعر و صدام کم مياره تو گفتنت
تو نه ارزون نه کمي به قيمتت جون بزارم
کاش ميشد خنده هاتو گوشه ي گلدون بزارم
يک کلام ختم کلام بدجوري داغونم عزيز
يا دو دستامو بگير يا برگ عمرم رو بريز

غم چشمهای تو را دوست دارم

صدای تو چون رویش سبز و خاموش جنگل

طنین صدای تو را دوست دارم

شبی چون شهاب

فروزنده ، تابنده ، افتنده ، میرنده ، ناگه

به صحرای دلم پا نهادی

در این دشت بی آفتاب و ستاره

گل من ، گل من

فقط جای پای تو را دوست دارم

نمی خندی آخر که بشکفم از هم

بخواهی ، نخواهی ، بدانی ، ندانی

گل ابری ام ، های های تو را دوست دارم

میان چنین خنده های فروشی غریبم ، غریبم

من آن غصه آشنای تو را دوست دارم

گم راه می شویم
عاشق می شویم و... تنها
میان این همه تن ها – می شویم
عشق را تو آفریدی
شک را تو ،
حتی ... شعر را
که دین و ایمان است.

خداوندا!
با احترام و عرض آداب:
ما مردم ساده دلی هستیم.
برای یک بار هم که شده است
بیا و ما را
از این سر درگمی مزمن
رهایی بخشا!

ای کاش کسی ازعاشقی بو ببرد

دل را به شکار چشم آهو ببرد

خسته شدم از خودم خریداری کو ؟

تا قلب مرا به شرط چاقو ببرد

ای کاش که درد و داغ می آوردی

یک پنجره رو به باغ می آوردی

وقتی که به دیدن دلم می آیی

ای کاش کمی چراغ می آوردی

این عصر که عصر ظلمت و بیداد است

شاعر همه ی رسالتش فریاد است

یک شاعر مرد می شناسم آن هم

بی هیچ سخن فروغ فرخزاد است

من مانده ام این که بنده باشم یا نه؟

بازی بکنم برنده باشم یا نه ؟

با چشم خودت اشاره ای کن از دور

ای عشق بگو پرنده باشم یا نه ؟

دلتنگ رفتیم کسی دم نمی زند حتی پرنده هم مژه بر هم نمی زند

دیوانگی درست ولی چرا کسی سنگی بدون طعنه به آدم نمی زند


مال یه شاعر گمنامه

اين ماه بوي باديه‌هاي تو را دارد
و اين صدا كه تا صور مي‌تند
شكل ديگر بودن را
نجوا مي‌كند

هميشه صبح من از روشنايي حضور تو آغاز مي‌شود