Printable View
سلامنقل قول:
من الان دو ماهه که دختر نيستم، يه زنم. مي تونم تست بارداريم هم بهت نشون بدم.
تا جایی که میدونم تا 3 ماهگی میشه بچه رو سقط کرد بدون دردسر ... این چرا خودش رو کشت و مارو ناراحت کرد ؟ :دی
از بس داستانت خوبه خواب بودم یک لحظه بیدار شدم به یاد این افتادم اومدم بگم ...
خوب من با اجازتون داستان کوتاه را برای شما دوستان می گذارم. تقریبا می شه گفت که این نوشته بلندترین داستانکهایی بوده که این مدت برای شما دوستان گذاشته ام. نظر لطفا یادتون نره.
بچه ها و درخت پیر
به اول کوچه که رسید، مسیر جوی آب را دنبال کرد تا به درخت پیر و مهربان ، در انتهای کوچه برسد، اما با دیدن چند پسر بچه که در زیر درخت جمع شده بودند ، از حرکت باز ایستاد. بچه ها با پرتاب سنگ به درخت ، میوه های آنرا که روی زمین می افتادند، جمع می کردند.
مرد جوان با خودش فکر کرد که ای کاش می توانست جلو برود و به بچه ها بگوید:
"این درخت مهربان همیشه میوه های تر و تازه اش را بدون اینکه او حرفی بزند، به او هدیه می داده"
" شما اگر میوه می خواهید او خودش به شما می دهد."
" این درخت پیر سالهای دور وقتی که تازه به این محله آمده بود، همبازی دوران کودکی اش بوده "
"این درخت حتی خارهایش را وقتی او از آن بالا می رفته، مخفی می کرده تا به او آسیبی نرساند"
و ....
اما فکر کرد که گقتن این حرفها احتمالا برای این بچه ها نیز ،مثل بچه های قدیم محله خنده دار و مسخره باشد.
مرد جوان تا رفتن بچه ها در گوشه ای منتظر ماند و در حالی که یکی یکی شاخه های شکسته ی درخت روی زمین می افتادند، بارها و بارها حرفهایش را در درونش فریاد زد. وقتی بچه ها رفتند ، مرد جوان به دوست قدیمی اش نزدیک شد و با دست هایش سعی کرد به درخت تسلی بدهد، اما سوزش تیغ خارها او را شوکه کرد.
مرد جوان وقتی با دقت به تنه ی دوست قدیمی و مهربانش، نگاه کرد ، متوجه شد که پر از خار شده است. مرد جوان هنگام بازگشت ،بر خلاف مسیر آب جوی ، دائما در این فکر بود که چه اتفاقی باعث شده که حتی کوچکترین جوانه های درخت پیر و مهربان نیز خاردار شده اند!
حميد جون...كوتاه بنويسي...بلند بنويسي....حتّي اگه اصلاً ننويسي...مي‌أوني كه اين جا طرفدار زياد داري...!
ولي قشنگ بود داستانت...يادمه اول دبستان كه بودم تلويزيون يه كارتون مي‌داد كه خيلي شبيه اين بود...البتّة اولاش....نه آخراش...!
سعید کجاست ؟ نیومده ..
حمید جان قشنگ بود خیلی ... مخصوصا بر خلاف جریان ابش که به ذهنم نمی رسید استفاده بشه ..
سلام به همگي!
بنيامين، دوست عزيزم منو خيلي شرمنده مي كني. من خيلي خوشحالم كه داستانم روي تو تاثير زيادي داشته، و از طرفي هم ناراحتم كه پايان غمگينش تورو ناراحت كرده... ولي باور كن چاره اي نداشتم! چون اگه پايانش بدون تلخي مي شد، ديگه رو مخاطب تاثيري نمي ذاشت!
راستي بچه ها، به نظرتون داستانام ارزش اين رو دارن كه جايي بزارمشون تا افراد بيشتري بخوننش، مثل وبلاگ؟!
نوشته آقا حميد هم زيبا بود و من رو ياد درخت بخشنده، اثر شل سيلور استاين انداخت. تقليدي از اون كه نبود؟!
با تشکر از لطف شما دوستان گرامی
همونطور که گفتم من هیچ گونه پیش زمینه مطالعاتی در مورد نویسندگی نداشته ام و اقای شل سیلور استاین هم بار اول هست اسمشون ررو می شنوم. ولی به هر حال برام افتخاره که شبیه به نوشته یک بزرگ بوده.
حمید جان داستانت رو پسندیدم اما اینم بگم به پای اون مسجد نمی رسه اونجا خیلی باحوصله تر تشریح کرده بودی
و بخاطر پایان شیرینش تاثیر مثبت روی خواننده می ذاشت البته این نظر منه اما در این داستانت خیلی تعجب کردم
که به عنوان یک پسر همجنست رو اینطور شناختی و اینطور خوب از حال و روز دخترانی که در دام چنین پسرانی می افتند باخبری!اینکه آخرش دختره خودکشی کرد هم منطقی بود چون همونطور که گفتم خوب درک کردی که دختر ها چون موجودات حساسی هستند برخوردشون با چنین مسایلی اینطور شدید می شه منکه هنوز هم فکر می کنم اگه حوصله کنی و رمان بنویسی موفقیت بزرگی بدست میاری اما از این داستانت هم معلوم بود زیاد حوصله نداری!داداشم تخمه بشکن حوصله ات سر نره یک شاهکار ارائه کن!
وسترن! بابا من سعيدم، نه حميد!
البته شما مختاري، هر چي دوس داري صدامون كن آبجي!
اينكه گفتي كم حوصله هستم و ... واقعا يه مقدار بي انصافيه! شما داري مارو مي اندازي تو چاه رمان نويسي، كاري كه علاوه بر حوصله، پشتكار، دقت، تجربه، لطف خدا، وقت كافي بدون ترس از امتحانهاي دانشگاه و... مي خواد كه فعلا ندارم!
اين داستان هم فكر كنم جنبه فمينيستي منو خوب نشون داد، چون تو بعضي از نارفيقاي قديمي دوران دبيرستان، كسي رو سراغ داشتم كه اهل اين جور روابط كثيف بود و هست- اين بود كه همواره دلم براي جهالت اون دخترايي كه با اون مرتيكه دوست! مي شدن، مي سوخت...
الا يا ايها الحميد، قلم تو بسي خوب است ١ گرت وقتي بماند آزاد، بخوان سعدي كه محبوب است!
الا يا ايها الوسترن، چه مي شد تو شوي انترن؟! ١ننويسي تو هي رمان، براي پي30 و دوستان؟!
الا يا ايها المهدي، ندانم چون شدي كم كار ١ بيا و با ميني هايت، فرح را در دل ما كار!
الا يا ايها البنيا، همي گو ترك اين دنيا ١ بشو از her heart بيرون، نمي خواهد تو را، مينا!!
بچه ها... تب شعرم بالا زده بود... خواهشا يه وقتي جدي نگيرينا!! اگه مي تونين با يه بيت شعر تلافي كنين!
:19:من چرا هی به تو می گم حمید :41: اتفاقاً از اسم سعید خیلی حال می کنم اما حالا هی قاطی می کنم(می بینی منم می تونم شعر بگم:31: )خوب عزیز بیفت توی چاه ببین یوسف خودمونو افتاد چی شد؟:21:نقل قول:
تو همه اون چیزهایی که گفتی داری جون آبجی داری این تن بمیره داری ای داد به کی بگم داری؟:19:
دانشگاهت تموم شد دست به کار شو آخر تابستو ن ازت یک رمان پونصد صفحه ای می خوام نگی نگفتم!حالا نشد
پونصد چهارصد و نود وپنج کمتر نباید باشه :5:
شعرت هم...خوب نبود:31:من چرا انترن بشم؟چرا رمانهامو نذارم؟اما نه بی شوخی قسمت مهدی شادی رو خوب
اومدی رفته قایم شده دست از قلم هم خدای نکرده کشیده انگار؟مهدی ؟کجایی داداشی؟:10:
چه خوش اشتها!
500 صفحه؟ چه خبره؟ ما همين كه شيطان كيست رو بخونيم، هنر كرديم!
حالا رو پيشنهادت فكر مي كنم زليخا!
گفتم كه شعرم رو جدي نگيرين، چون بيتي كه گفتم بيشتر وصف حال كساني هستش كه به شما حسودي كنن، كه خوشبختانه تو دوستاتون، فرد حسودي نداريم.
باشه میام بیرون ولی اخرش رو فکر نکنم راست میگی که نمی خواهد تو را .... :دینقل قول:
الا يا ايها البنيا، همي گو ترك اين دنيا ١ بشو از her heart بيرون، نمي خواهد تو را، مينا!!
وبلاگ بزنی برای کارهات خوبه ....
راستی بچه ها یک نظر
من توی وبلاگم براش شما اکانت درست میکنم به عنوان نویسنده مثلا الان یکی دیگه هم هست که با من کار میکنه ...
بعدش هم الان اسم وبلاگ هم خوبه که هست داستان کوتاه ... کمی فکر کنید ...
در ضمن این V.F.D کیه میاد نظرات تخصصی میده میره ؟ یکی از شماست ؟
اگه روی نظرم نظرتون مثبت هست دست به کار شید ...
سلام بچه ها!
اگه نوشته زير قشنگ شده، بگيد تا باهاش تو مسابقه شركت كنم، تا دير نشده!
شرمنده اگه 2 تا پست ميشه، تقصير از گوشيمه!
عذاب وجدان
چهار نفر بوديم؛ نه! سه نفر بوديم. آخه اون روز مصطفي، دوست صميميم نيومده بود مدرسه... بعداً فهميدم که مريض شده بود. به خاطر همين من و اصغر و اکبر که داداشاي دوقلو بودن، داشتيم با اتوبوس برمي گشتيم از مدرسه به خونه و تو دنياي خودمون بوديم... مي گفتيم و مي خنديديم. تا اينکه باز هم نگاهمون به همون دکه روزنامه فروشي سر چهارراه افتادش. رفت و برگشت از مدرسه هميشه من اين دکه رو مي ديدم. يه زنه توش کار مي کرد. من هميشه تعجب مي کردم که چي جوري تو يه دکه زن کار مي کنه... آخه بچه بودم، حاليم نبود... هيچ وقت حتي جرات نکردم برم و از خودش بپرسم. ازش مي ترسيدم. فکر مي کردم فقط زنها ميان و ازش روزنامه يا تنقلات مي خرن. آخه تقريباً به غير از روزنامه هرچيز ديگه اي هم مي شد تو دکه اش پيدا کرد... از بر و بچه هاي مدرسه شنيده بودم که شوهرش مرده و بچه اي هم نداره و تو اين دکه کار مي کنه تا اموراتش بچرخه...
نمي دونم چرا يکدفعه اون فکر احمقانه به سرم زد؛ کنجکاوي يکدفعه از سر و کولم بالا رفت. بايد مي فهميدم که اون زن شبها رو کجا مي خوابه. بايد مي فهميدم که شبها رو هم تو اون دکه سر مي کنه يا نه. به اصغر و اکبر هم گفتم. اولش مي ترسيدن. آخه خيلي نازک نارنجي و سوسول بودن. ولي بالاخره راضيشون کردم. قرار شد همون شب، بريم سراغ دکه.
من که مشکلي نداشتم. آدم تخس و لجبازي بودم. بالاخره با هزار ژانگولر بازي، وقتي همه تو خونه خوابيدن، زدم از خونه بيرون. رفتم سروقت خونه ي دوقلوها. ما و اونها تو يه محله مي نشستيم. اونها هم از خونه اومده بودن بيرون. اولش مي ترسيدن با من بيان، از سرما و تاريکي وحشت کرده بودن، ولي وقتي چراغ قوه ام رو بهشون نشون دادم، بالاخره باهام راه افتادن...
وقتي به اونجا رسيديم، چهارراه خلوت خلوت بود. يه دونه ماشين هم اون حوالي نبود. چراغ قوه دست من بود. يه نگاهي به دکه انداختم: در پشتيش که قفل بود، شيشه جلوش هم بسته بود.
دوقلوها گفتن: "بيا بريم بابا، مگه کسي هم مي تونه شب اينجا بخوابه؟"
ولي من ول کن نبودم. با چراغ قوه از شيشه به داخل دکه نگاهي انداختم. تا چشم مي ديد، پر بود از قوطيهاي سيگار و بسته هاي پفک و بيشتر از همه، دسته هاي بزرگ روزنامه و جدولهاي باطله. به پايين نگاه کردم. سياه سياه بود، عين قير. اون طرف تر، گوشه ي در دکه، يه بخاري نفتي روشن بود. من که ديگه از بودن کسي تو دکه نااميد شده بودم، با ديدن بخاري روشن دوباره فضوليم گل کرد. اين دفعه چراغ قوه رو انداختم رو همون تيکه سياه که معلوم نبود چي بود.
خودم هم نمي دونم چي شد. يه دفعه از زير اون تاريکيها، متوجه يه جفت چشم سياه شدم که با يه حالت ترسناکي داشت به من نگاه مي کرد. از ترس زهره ترک داشتم مي شدم. هم من داشتم جيغ مي زدم، هم اون کسي که اون تو بود. چراغ قوه از دستم افتاد و شکست. از ترس زبونم بند اومده بود. با قدرت تمام پا به فرار گذاشتم و دوقلوها هم دنبالم دويدن. پشت سرم فقط صداي جيغ مي شنيدم. مي دونستم همون زن هستش، ولي جرات نداشتم برگردم تا ببينمش. از کجا معلوم که دنبال ما نمي دويد؟ من فقط صداهاي جيغ يک زن را مي شنيدم...
-----------------------------------------------------------
از فرداي آن روز ديگه به مدرسه نرفتم. چون طاقت نداشتم دکه سر چهارراه رو که به خاطر آتيش سوزي به يه مشت خاکستر تبديل شده بود، ببينم.
نه سعید این چی بود نوشتی ؟ای بابا زهره ترک شدم...چه عذاب وجدان بزرگی...افسرده ام کردی جون تو!به بقیه
خواننده ها رحم کن با این نری مسابقه یه وقت؟مثل من به فکر خودکشی می افتند تو مقصر می شی داداشی!
نه بی شوخی جالب بود اما بازم می گم به پای اولی نمی رسه به چند دلیل اول اینکه اون توی مایه های مذهبی
بود شانسش خیلی بیشتره دوم اینکه تشریح صحنه ها و مکالمات محشر بود آدم کاملاً فضا رو تجسم می کرد سوم
اینکه با پایان خوب مثل داستانهای بزرگ دنیا حس قشنگی به آدم می داد اینم خوب بود اما نمی تونم چیز زیادی در
موردش بگم چون جداً مرا ریخت بر هم!
قشنگ بودن ولی چرا اخرش یک جوری تموم میشه ضد حال میزنه به همه ... :دی
راستی راجع به نظر من فکر کنید ...
شاید هم یک سایت ایجاد شد برای این کار ...
کسی چیزی نمیذاره من بذارم ...
یکی از کارهایی است که تو وبلاگم گذاشتم اگه میخواهید برید اونجا ... :دی
زمان رفتن
18 سالش تمام شده بود ... دیگر زمان رفتن بود ...
وسایلش را با یاد خاطرات تلخ و شیرین لحظاتش جمع کرد و درون کیف قدیمی اش قرار داد ...
همه برای بدرقه او آماده شده بودند ...
هر چهره برایش یک خاطره به همراه داشت, خاطراتی که زندگی اش را تشکیل داده بودند ...
آخرین چهره, چهره ی نگهبان پیر و مهربان پرورشگاه بود ...
وسترن جون بقیه داستان رو بذار کلافمون کردی
اگه نمیخوای بذاری بگو که ما بیخودی الاف نشیم
راست میگه وسترن عزیز بذار بقیه رو ...نقل قول:
وسترن جون بقیه داستان رو بذار کلافمون کردی
اگه نمیخوای بذاری بگو که ما بیخودی الاف نشیم
بچه ها باور کنید خودمم دوست دارم با داستان حاجی و مسجدم برم مسابقه ولی به هیچ وجه نمیشه تو دو صفحه خلاصش کرد!
با اجازتون دیگه من با همین عذاب وجدان شرکت می کنم تو مسابقه!
اگه هم به قول وسترن کسی خودکشی کرد که چه بهتر! (البته بلانسبت ایشون)، اونجوری حتماً من اول میشم!
بنیامین، با پیشنهادت موافقم ولی فعلاً نه! صبر کن تا adsl بگیرم تا ببینیم چی میشه! البته من دوست دارم بقیه هم استقبال کنن! خوبه که ما تو همین تاپیک داستانامون رو بزاریم و هرکدوم که توسط دوستان تایید شد، بزاریم تو وبلاگ، چون عنوان با مسمایی هم بنیامین برای وبلاگ انتخاب کرده، هرچند من از نبود احتمالی وسترن تو وبلاگ ناراحت میشم، چون اونجا دیگه نمیشه رمان گذاشت! به هر حال سایت باشه هم بهتر از وبلاگه ولی معمولاً سایتهای رایگان، درب و داغون و ضایع و پر از تبلیغات هستن!!!
من رفتم تو مسابقه، بچه ها شما هم بیایید، خواهش می کنم!
راستی بنیامین، درباره این نوشته ی آخری هم بگم که، بعضی نوشته های تو از اونجایی که خیلی کوتاهه، حس به خصوصی رو در خواننده القا نمی کنه... مثل همین نوشته آخری... من نفهمیدم طرف وقتی از پرورشگاه داره میره بیرون، ناراحته یا خوشحال؟ اصلاً چرا باید ناراحت باشه؟ سعی کن بیشتر بنویسی و نوشته های پربارتر و بلندتری بنویسی... مطمئن باش راه دور نمیره... من آخه نمی دونم کی گفته داستان کوتاه یا همون مینی مال باید 2-3 خط بیشتر نشه؟؟!
خوشحالم که با نظرم موافقید در ضمن حتما ADSL لازم نیست که .. ماله من هم قطع میشه امروز ... :دینقل قول:
راستی بنیامین، درباره این نوشته ی آخری هم بگم که، بعضی نوشته های تو از اونجایی که خیلی کوتاهه، حس به خصوصی رو در خواننده القا نمی کنه... مثل همین نوشته آخری... من نفهمیدم طرف وقتی از پرورشگاه داره میره بیرون، ناراحته یا خوشحال؟ اصلاً چرا باید ناراحت باشه؟ سعی کن بیشتر بنویسی و نوشته های پربارتر و بلندتری بنویسی... مطمئن باش راه دور نمیره... من آخه نمی دونم کی گفته داستان کوتاه یا همون مینی مال باید 2-3 خط بیشتر نشه؟؟!
سایت پولی میخریم مگه چیه ؟
در ضمن راجع به اخری ناراحت هست به خاطر اینکه میره از دوستاش که خانواده اش هم بودند جدا میشه .. خوشحال هم هست که میره به دنیای ازاد ..
در ضمن قشنگیش به اینه کمه خواننده خودش تصور کنه .. چون تصور همیشه تاثیرش بهتره ....
احساس رهایی
توپ گرد قل می خورد و با ذوق و شوق تمام به این طرف و آن طرف می رفت. وقتی به جنگل رسید، چند درخت پیر را دید که از عمرشان سالهای سال می گذشت و با ریشه های ستبرشان محکم به زمین دوخته شده بودند. توپ گرد به آنها نزدیک شد و شروع به چرخیدن و بالا و پائین پریدن کرد ، به طوری که قابلیتهای جابجای اش را به رخ آنها بکشد.
باد تندی شروع به وزیدن کرد. توپ گرد چشمانش را بست و با احساس غرور و برتری بیشتری ، خودش را به دست باد سپرد. باد وقتی ایستاد ، توپ گرد در یک صحرای برهوط ، که تا کیلومترها هیچ چیز غیر از شن دیده نمی شد ، به زمین افتاد. توپ گردِ آزاد و رها، به یاد خنده های معنی دار درختهای پیر افتاد.
عالي بود آقا حميد!
هرچند سوژه اش يه مقدار قديمي بود، ولي اين بار موقعيتش فرق مي كرد و هنرمندانه بيان شده بود...
شما راجع به داستانم قرار بود نظر بدي!
سلام...
دوستان نظرتون راجع به این داستان چیه؟
پادشاه موشها
سالها پیش، در کشور انگلستان پادشاهی زندگی می کرد که به پنیر خیلی علاقه داشت. این پادشاه ما علاوه بر علاقه ی زیادش به پنیر، کمی بیش از اندکی لوس بود و عادت داشت سر هر مساله ی کوچکی ترتیب دو سه نفر را بدهد. به این طریق که سرخ کند، شقه کند، ببرد، له کند و... باری، بعد از مدتی معلوم شد که کس یا کسانی به انبار پنیر سلطنتی دستبرد می زنند. شاه بعد از اینک داد انباردار سابق را در روغن داغ سرخ کردند، فورا رئیس جاسوسان سلطنتی را احضار کرد و به او یک شبانه روز وقت داد تا مشکل را حل کند. رئیس جاسوس هم از ترس جانش هرچه سریعتر دستور داد برایش پشت جعبه های پنیر جای مخفی ای درست کردند. بعد از بیست و سه ساعت و چهل و هفت دقیقه، درست در زمانی که او داشت اشهدش را می خواند و نامه ای برای خانواده اش می نوشت، متوجه شد که صدای خش خشی از یکی از جعبه ها به گوش می رسد. وقتی سر جعبه را باز کرد با موش دم درازی رو به رو شد که با چشمهای ریز صاف توی صورتش زل زده بود.
وقتی شاهزاده گزارش رئیس جاسوسها را خواند، از شدت عصبانیت چنان جیغی کشید که دهقانان سه فرسخ آن طرفتر هم از جا پریدند. فورا هفت وزیر دربار در حالی که دریک دریک می لرزیدند دوان دوان خود را به تختگاه رساندند. شاه در حالی که از شدت عصبانیت قرمز شده بود و با صدای بلند دندان قروچه می کرد، سرشان داد زد: " اگر تا فردا مشکل رو حل نکنید می دم اون هفت تا صلیب بزرگ چوبی رو که مدتهاست استفاده نکردیم به پا کنن! بعد چنان به صلابه می کشمتون که چهار شقه شید! "
وزیر دست راست فورا جواب داد:" البته ارباب، اما حل این مشکل بسیار ساده است. فورا دستور بفرمایید چند گربه در قصر ول کنند. "
راه حل موثری بود و فورا نسل موشها ور افتاد. البته همونطور که می دونید، تغذیه ی گربه ها ممکنه پنیر نباشه، اما مسلما خیلی بیشتر از موشهاست. لذا گربه ها بعد از مدتی قصر را به گند کشیدند. پادشاه سر وزرایش فریاد کشید:" ای احمقهای کم عقل! حالا چی کار کنیم؟! "
وزرا جواب دادند: " والا حضرتا، تنها راه این است که چند سگ در قصر ول کنیم. "
این راه حل هم نتیجه داد. گربه ها فورا پراکنده شدند، اما سگها چون بیشتر از گربه ها غذا می خوردند، قصر را از گنددانی به کثافتدانی تبدیل کردند. اینبار با فریاد و دندان قروچه های بلندتر پادشاه وزیر چپ در حالی که نزدیک بود خودش را خیس کند، گفت:" تنها راه استفاده از شیره ارباب... دستور بفرمایید فورا چند شیر از باغ وحش به اینجا بیارن! "
شیرها در یک چشم به هم زدن سگها را لت و پار کردند، اما قصر از کثافتدانی به انبار کثافت تبدیل شد. وزرا دیگر منتظر عربده های پادشاه نشدند. فورا چند فیل در قصر رها کردند. شیرها هم با دیدن هیکل فیلها فورا پا به فرار گذاشتند. و البته قصر به یک طویله ی باشکوه تبدیل شد. پادشاه اما این بار فریاد نزد، بلکه داد آن هفت صلیب را مورد استفاده قرار دادند و نتیجتا مجبور شد وزرای جدیدی استخدام کند. وزرای جدید بعد از بیست ساعت و دوازده دقیقه مشورت نظر دادند: " والاحضرتا، تنها راه فراری دادن فیلها استفاده از موشه. چون فیلها حالشون از موشها به هم می خوره. "
با رفتن فیلها، قصر باز هم پر از موش شد. اما پادشاه در حالی که نفس راحتی می کشید گفت:" عوضش از این به بعد می شم شاه موشها! "
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
البته همین رو توی مسابقه هم شرکت دادم. به نظرتون اصلا جالب هست؟ شاید هم به این بخش مربوط نمی شه؟
جالب بود ولی داستانش الهام گرفته از جایی نیست ؟
ممنون از اقا سعید.
خوب مثل اینکه بنیامین جان بد جوری از دست من دلخور هستند چون امدند و نظری ندادند. به هر حال منتظر نظرتون
هستم.
نقل قول:
سلام...
البته توی بخش مسابقه اشاره کرده بودم که بازنویسی یک قصه ی عامیانه ی انگلیسی-اروپایی هست. ببخشید اینجا یادم رفت بگم. :blush:
نقدی بهش ندارید دوستان؟
سلام به شما عضو تازه وارد، دوک جان! من هم فامیلتون هستم، دُکی!نقل قول:
اول از همه بهت خوش اومد میگم که اومدی به این تاپیک و ما رو قابل دونستی، اما خب اگه یه معرفی می کردی خودت رو و از کارهای ادبی قبلی که انجام دادی می گفتی، بدک نبود... منظورم اینه که آماری از خود گُلت و فعالتهای داستان نویسیت به ما بده و در این تاپیک هم فعال باش! هر 2-3 سال یه بار نیا!
شرمنده اگه روده درازی کردم دوست عزیز، من سعید هستم. شوخی هام رو به دل نگیر...
و اما این داستان بازنویسی شده: من خوندمش و جالب هم بود، ولی بهتره که عوض شه، چون اگه مدیران هم شرکتش بدن تو مسابقه، باز هم برنده نمیشه. اگه برنده شه حق بقیه ممکنه ضایع شه. این مسابقه رو گذاشتن که خودت با فعالیتهای خودت و خلاقیت ذهنی خودت، یک داستانی رو بنویسی و شرکت کنی... به هر حال هنوز هم دیر نشده، تا 25 فروردین وقت هست، پس بجنب داداش/خواهر من!
سلام...نقل قول:
ممنونم دوست عزیز (دکی عزیز؟! ) :20: وال... سابقه ی کار ادبی که ندارم، یعنی به طور رسمی. اما خودم توی خونه یک هلک و هلکی می کنم. امیدوارم بتونم عضو مفیدی باشم...:43:
البته فکر کنم حق با شماست... بهتره برم این گنجه ی قصه ها رو بیرون بریزم ببینم چی از توش در میاد؟! :D
پ.ن: راستی من جزء جماعت ذکور هستم! :46:
شاد باشید...
سلامنقل قول:
ممنون از اقا سعید.
خوب مثل اینکه بنیامین جان بد جوری از دست من دلخور هستند چون امدند و نظری ندادند. به هر حال منتظر نظرتون
هستم.
حمید جان دیشب من سند کردم ولی نمیدونم چرا نشده ؟ :((
ولی مگه میشه بیام و نظر ندم ؟
این یکی خیلی قشنگ بود که من اصلا فکر نمیکردم اینطوری تموم بشه ...
در کل خیلی جالب بود ولی اسمش عین بقیه زیاد به داستان نمیومد به نظرم ...
راستی به نوشته من نظر نمیدی ؟ :((
در ضمن دوستان من هم از این به بعد تعداد محدودی رو میذارم تو انجمن بقیه تو وبلاگ هستند ...
راستی اگه بشه بعد از امتحانات یک سایت هم میزنیم برای اینکار ...
سلام
بچه های یک وبلاگ خیلی خوب پیدا کردم حتما بخونید عالیه کارهاش ...
کد:http://atoolah.blogfa.com/
مردانگي
پسر كوچك از مغازه خارج شد. در خيابان شلوغ و پرجمعيت به راه افتاد.
صاحب مغازه بيرون آمد تا بقيه پول مشتري را بدهد. تنها جنسيت صاحب پول يادش مانده بود. با دستپاچگي رو به جمعيت مملو از مردان در خيابان، داد زد: "آهاي آقا!"
از ميان آن جمعيت، تنها پسرك بود كه رو برگرداند و به صاحب مغازه نگاه كرد.
ایده جالبی بود ولی بیانش به نظرم باید پخته ترش کنی.....
سلام...
داستان عشق؟
آقای الف مدتها بود که خانم ب را دوست داشت، اما چون آدم خیلی کم رویی بود نمی توانست احساساتش را بیان کند. حتما می دانید که آدم وقتی کسی را دوست داشته باشد و نتواند به او بگوید، به اصطلاح علما ممکن است از بعضی مرزهای عقلی و ذهنی خاصی عبور کند که نباید. (اگر از من بپرسید می گویم کم کم ممکن است عقل از سرش بپرد!)
باری، تنها دلخوشی آقای الف به این بود که صبح به صبح، موقع آب دادن به باغچه اش چند نظر خانم ب را ببیند و بلکه چند کلمه ای احوالپرسی کند. خانه های این دو نفر درست رو به روی هم بود، و هر دو نفر باغچه های قشنگ و پر و پیمانی داشتند. باغچه ی خانم ب پر بود از کوکب و مریم و رز، و باغچه ی آقای الف پر از عرعر، خرزهره و میمون بود. ( حتما تصدیق می کنید که هیچ ایرادی ندارد که آدم در باغچه اش "میمون" بکارد، تا زمانی که "میمون" نکارد! )
بالاخره بعد از دو سال و اندی کم کم اثرات عشق و عاشقی در آقای الف بروز کرد. به این شکل که تصمیم گرفت برای نشان دادن علاقه اش به خانم ب مثل او در باغچه اش رز و کوکب و مریم بکارد. به همین خاطر یک شب تا صبح با یک تبر و بیل تمام باغچه را زیر و رو کرد. بعد از اینکه تمام خرزهره ها و میمونها و عرعر ها را بیرون کشید، همان گلهای فوق الذکر را کاشت و منتظر شد تا عکس العمل خانم ب را ببیند.
بله، اتفاقا دقیقا به همین دلیل بود که خانم ب با آقای پ ازدواج کرد، چون متوجه شد که آقای الف دیگر همانی نیست که او دو سال و اندی دوست داشت.
-------------------------------------------------------------------------------------------
نظرتون چیه دوستان؟
از اونجایی که من به سبک مینی عادت کردم احتمالا باید این جمله شما هم یه مینی باشه چون چندین مطلب را در این جمله به من اشاره کردید ولی خوب مهمترینش این بخشش بودنقل قول:
در کل خیلی جالب بود ولی اسمش عین بقیه زیاد به داستان نمیومد به نظرم ...
خوب خیلی خیلی خوشحال شدم که دوستان ایراد گرفتند. راستش را بخواهید مدتی بود که فکر می کردم چون از من انتظار کار خوب دارید به کارهام ، کارهای خوب ، می گید ولی خوب خوشحالم که این فکرم اشتباه بوده است.نقل قول:
........... ولی اسمش عین بقیه زیاد به داستان نمیومد به نظرم ...
در مورد اسم مینی هام شما درست می فرمایید باید فکر بیشتری براشون بکنم. بعضی اوقات انقدر برای نوشتن یک مینی وقت می گذارم که دیگه وقتی نوبت اسمش می شه نیروی فکری برام باقی نمونده.
به هر حال ممنونم.
مختصات مرجع ( مختصات مرجع به محیط یک رویداد، که نسبت به آن سنجیده می شود ، گفته می شود)
ما انسانها راه می رویم، می دویم، بالا و پایین می پریم و آزادانه به هر سو که می خواهیم ، می رویم.
اما گیاهان راه نمی روند، نمی دوند، بالا و پایین نمی پرند و آزادانه به هر سو که می خواهند ، نمی روند.
اما اگر مختصات مرجعمان، زمین نباشد چه؟
آیینه ذهن
او برای رها شدن از احساس بد چاقی، آیینه ذهنش را مقعر کرد و از زندگی لذت برد.
سفر های ساده و پیچیده
او از سفر ساده زمینی اش، برای درخت انگور باغچه شان، کود جدیدی آورد. درخت انگور چند ماه بعد از سفر پیچیده زمینی اش، برایش شاخه های
رواریدگونه انگور، آورد.
دوستان علاقمند به شرکت در مسابقه ،داستانک نویسی ، به ادرس زیر مراجعه کنند:
کد:http://www.iran-tcac.com/
سلام دوستان این اولین داستان من تو اینجاست ، من منتظر نظراتتون میمونم.
با اجازه
پیر مرد
چند شب پیش جلوی تلویزیون نشسته بودم و داشتم 4،3 تا کانال رو هی بالا پایین میکردم که یدفه یکی در پشتی حیاط رو باز کرد .
یه پیر مرد با یه بادگیر مشکی تا روی زانو،یه چکمه بلند،که انقدر زیر بارون مونده بود که مثه موش ابکشیده شده بود.
توی یه دستش چند تا ماهی که با کولوش(ساقه برنج)به هم بسته شده بودند اومد داخل.
و شروع کرد یه اسم رو با صدای بلند صدا کردن یه زن از توی اشپزخونمون اومد بیرون با لبی خندان و سلام و احوال پرسی و خسته نباشید گویان .
اومدو ماهی ها رو از پیره مرد گرفت و کمکش کرد که بادگیرشو در بیاره.
من مات و مبهوت مونده بودمو نگاه میکردم که اینا کی ان و خونه ما چیکار میکنن،من اونقدر شکه شده بودم که حتی نمی تونستم داد بزنم.
من اونارو میدیدم و صداشون هم میشنیدم ولی مثه اینکه اونا منو نمیدیدند.
پیر مرد اومد و پیش من نشست یدفه چند تا بچه داد کشان و پدر گویان از بالا تو اتاق من پایین پریدن و از سرو کوله پیر مرد رفتن بالا.
من چند بار به پدر و مادرم گفتم که من از خونه های قدیمی خوشم نمی آد.
نقل قول:
بنی جون پاک منو شرمنده خودت کردی . نه بابا اونجور هم که تو میگی عالی نیست .:18:
پست بالایی هم از بلاگ دادم که با دوستان بیشتر اشنا بشم.
بازم ممنون.