نقل قول:
نوشته شده توسط ENTEZAR
منهم اين سال جديد را به شما تبريك مي گم ممنونم از لطفتون
Printable View
نقل قول:
نوشته شده توسط ENTEZAR
منهم اين سال جديد را به شما تبريك مي گم ممنونم از لطفتون
شب وصل
یــار بـــــود و ستــــاره بـــــود و خــــدا** شــب وصــل و امــیــد و مــهــر و صـفـا
گوشــه ای دنــج فــارغ از کــم و بــیـش** در کــنــارم نـشـــســتـه، نــیـســت جـــدا
نـــــوش خــنــدی قــشنـــگ بـــر لــب او** دردلـــم بس خــروش و بــس غــــوغــا
اخــتــر بـــخــت مــن در آن شــب خـوش** شــــد درخـــــشان در آســمــــان وفـــــا
جـــامــــه ای از حـــریــر بـر تــن داشـت** تـــــن ســــیـــمــیـــن ز زیـــر او پــیـــدا
گــوشــــۀ مـــوی او دو یـــاس ســپـید** بــــا شــــمـیـمـی کـــه بــــود روح افــزا
آســـمـــان هـــم حســـودیـــش مــی شـــد** از چــنــیـن اخــتـــری کــــه بـــُد آنــجــا
او پـــر از عـــشوه بـــود و مـــن پـر شور** در جــمـــال و خـــصـــال بـــی هـــمــتــا
او بـــه مـــاه هـــم کـــرشــمـــه مـی فرمود** گـــــویــــیـــــا مـــــاه آمــــــده آنــــجــــا
گـــفـــتـــه هـــایـــش وزیـــن و خوش آهنگ** نــغـــمـــه ای دلــنــشـیـن و هــوش رُبـا
گـــرچــــــه روی زمــــیـــن مـــکانــــم بـــود** لـــــیـــــــک در اوج بــــــــودم و بـــــالا
کاش امـــشـــب ســــپــــیــــده بــــر نــــدَمَـــد** چـــون کــــه دانــــم کـــــه او رود فــردا
یا که «جـــاویـــد» مـــی شــد ایــن شب وصل** تـــا نـــگـــــردم دوبــــاره مــــن تــنـهــا
سلام
آقای جاوید میگم که این عیدیه که بیکارید پس یه دوتا شعر از اون شعر قشنگاتون بگید
موفق باشید
ممنون
راز و نیاز
پیرزنی کوربُد و گوژپشت// هستی او یک بز و مرغ و خروس
کلبۀ کوچک زگِل و خشت خام//کهنه حصیری زبرای جلوس
شیربز و بیضۀ مرغش خوراک// حرفۀ او رشتن نخ بود و بس
فصل زمستان که هوا سرد بود// گرمی کاشانه اش از خار و خس
در سحری سرد به درگاه حق// رازو نیازی بنمودی چنین :
شاکر لطف و کرمت ای خدا// نیست مرا جز توپناهی یقین
نسیتمی لایق این لطف تو// من چکنم این همه شرمندگی
نیست زبانی که بگویم ثنا // چون منم و این همه درماندگی
چشم ندادی که کنم بس گناه// مال ندادی که منیّت کنم
قدرت آزار ندادی به من// تا که جفا یا که اذیّت کنم
سیر نخفتم که شوم بی خبر// ازغم بی نانی طفل یتیم
گرم نَبُد کلبۀ محزون من// تا که نشوم با غم آنها ندیم
کس نَبُوَد در برِ من تاکنُم//غیبت ونمّامی این یا که آن
پای ندارم که نِهَم بر خطا // یا که شوم دردسر دیگران
همدم من این بز و مرغ و خروس// بسته زبانند وهمه هستی ام
قوت من از جانب آنان بُوَد// موجب دلگرمی و سرمستی ام
خانۀ من مأمن ابليس نيست// چون كه در آن معرفت كبرياست
او نتواند كه فريبم دهد// چون دلم آكنده زمهر خداست
مهر تو« جاويد» و منم ناسپاس// بنده شرمنده ام و بي پناه
ساتر اعمال سخيفم تويي// عفو نما آن چه كه كردم گناه
گهَر عمر
عمر مانند ِ آب رفته زجوي// بازگشتش زهي خيال بُوَد
اين گُهر مايه چون زكف دادي//دستيابي به آن محال بُوَد
اي جوان قدر دان نعمت باش// تا براي تو اين مجال بُوَد
ازجواني خود ببر بهره// او چويخ تابع زوال بُوَد
خوب يا بد به سر شود عمرت// چون طبيعت بدين روال بُوَد
گر بري از جواني خود سود// اين عمل موجب كمال بُوَد
دل به دنياي عشوه گر مَسپار// گرچه خوش صورت و جمال بُوَد
سيرت خويش را نكو گردان// سيرت نيك بي زوال بُوَد
نام «جاويد» بِه زعمر دراز// عمر خوبست به اعتدال بُوَد
سيزده به در
ايرانيان به سنّت ديرين خويشتن// ازكوچك و بزرگ،خرد و كلان پيرمرد و زن
درصبح سيزده زماه دل انگيز فرودين // روز نشاط و خرّمي و شادي زمين
در دامن طبيعت سرسبز نوبهار// روزي به سركنند كه مانَد به يادگار
هرسو نظر كني همه سبز است و لاله زار// شادي به دل جوانه زده با قدرت بهار
سبزه گره زنند به امّيد سال نيك// يا بند ازبراي خود امسال يك شريك
باکی نیست
اگه می خوای تو منو تنها بذاری ، باکی نیست// روی قلبم کوهی از غمها بذاری، باکی نیست
تو برو ولی بدون خدایی هم اون بالا هست// گرچه می دونم تو با اون کارنداری،باکی نیست
دل من دریای بی کرون مهره حالیته// اگه تو قلبت گُل کینه می کاری، باکی نیست
روز اوّل سخن از مهر و وفا گفتی به من// چی شده حالا ایجور زمن بیزاری،باکی نیست
تو پروندی مرغ عشقم از روی بوم دِلِت// جای اون جغد فراق اگه می ذاری، باکی نیست
یادته اون روزا که ذلیل یه نگام بودی// اگه امروز برخرِ ِمراد سواری، باکی نیست
اومدی دشنۀ مژگونت فرو کردی به دل// حالا یکی یکی اونو درمی آری،باکی نیست
از کمون ابروهات تیر نگات خورد به دلم // اگه صد تیر جفا رومن بباری ، باکی نیست
می خوام «جاوید» بمونه عهدی که ما بسته بودیم// اگه تو وفا به این عهد نداری، باکی نیست
حسرت به دل
***********************************
بعد یکسال که در نوبت ماشین بودم// بس بدهکار به مادرزن و رامین بودم
مُنشی شرکت مذکور تلفن فرمود// ماشینت آمده برخیز و بیا خیلی زود
صبحدم سرخوش و شاداب شدم من راهی// بسکه خوشحال بُدم لب نزدم بر چایی
الغرض رفتم ودادند به من تحویلش// عذرخواهی بنمودند ازاین تأخیرش
هرچه کردند که در باز شود، باز نشد// کوفتند چند عدد مشت و لگد ، بازنشد
شیشه اش را بشکستند و شدم داخل آن// باد در غبغب و خوشحال به دستم فرمان
تا که استارت زدم بانگ غریبی برخاست// مانده بودم که چنین بانگ و صداها زکجاست
سعی کردم بزنم دنده تکانش بدهم// تا از آنجا کمی تغییر مکانش بدهم
سعی من بی خود وگویی موتورش جام شده// عین اسبی که پس از سرکشی اش رام شده
دکمه بوق زدم صندلی اش گردان شد // کولرش را که زدم آینه اش چرخان شد
دنده قاطی شد و دررفت دوچرخش از جا // گیج بودم که چه حادث شده است در اینجا
مات و مبهوت ازاین چیزعجیب الخلقه// عصبانی شدم از اینکه بخوردم حُقه
عرض کردند به من چون که گارانتی بُوَد این// جای غم نیست ، مبادا که شوی تو غمگین
بهر تعمیر به تهران ببیرمش اکنون // بعد شش ماه دگر باز بیاید بیرون
دست خالی به سوی خانه سرازیر شدم// دیگراز خودرو وما شین و اوتول سیر شدم
ماند «جاوید» به دل حسرت ماشین قشنگ // خورد بر قلب من از غصّه بسی تیر خَدَنگ
نیّت خیر!!
***************************
دیروز وزین نامه ای یک آگهی داشت//تخم هوسی به این دل زارم کاشت
اعلامیه راخواندم ، با شوروولع// یک لحظه مرا بُرد سوی آز و طمع
یک شرکت نو ظهور با نیّت خیر//وامی بدهد به شاغل و کاسب و غیر
پول تو اگر بماند اینجا یکسال// دوبله کندو به تو دهد در هر حال
بی بهره و بی رباست این وام ، بدان//خالی زهمه ریاست این وام، بدان
این وام بلا عوض بود درهرحال// پولت به امانت است نزدش یکسال
دادم خبرش به مادر فرزندم // آن همسرمهربان و آن دلبندم
گفتم که دگر دوره عُسرت بگذشت//هنگامۀ درد و رنج و محنت بگذشت
از آنچه دراین جریده آورده شده// آرام و قرار این دلم بُرده شده
هرچیزکه داشتم زنقدینگی ام//از پول و طلا لوازم زندگی ام
تقدیم نمودمش به شرکت فی الفور// بی آنکه برم به کاراندیشه وغور
چون قدری ازاین قضیّه وحال گذشت// از دادن پول قدر یکسال گذشت
با شادی و شور نزد شرکت رفتم// روجانب آن خیر و برکت رفتم
افسوس نه شرکتی به جا بود و نه کَس// آن مرغ رمیده بود از قید قفس
جا تر شده بود و بچّه ای نیز نبود// آن زیرک دزد پولها را برِبود
یک چند چو من زار و پریشان آنجا//بودند به صد آه و فغان وغوغا
او بُرد همه دار وندار مارا// هم زندگی و هم اعتبار ما را
از حرص و طمع بود دراین دام شدم//از دولت آزاین چنین خام شدم
« جاوید» بکُن برون توآزاز دل خویش// تا آنکه نباشدت غمی از کم و بیش
نوکردولت
نوکر دولت شدم دستم دراز است پیش او// تارسد پایان ماه عمرم به پایان می رسد
با دویست و ده تومن پولی که می گیرم کنون// گرشوم بیمار کی پولم به درمان می رسد
درخوراک و خرج منزل هم بسی در مانده ام// با چنین اوضاع کی کارم به سامان می رسد
یک طرف بقّال گوید چوب خطّت پرشده// موجرم زان سو دگر چون شیر غرّان می رسد
پول آب و برق و گاز قوزی بُوَد بالای قوز// از تلفن ناله ام آن سوی ایران می رسد
میوه را باید نگاهی کرد واز پیشش گذشت// حال کی دستم به ران مرغ بریان می رسد؟
بهر دانشگاه ، مهران پول می خواهد زمن// بهر کیف و کفش خود مهرانه گریان می رسد
والدۀ آقا مصطفی ازبهرخرج و بَرج خود // گاه با ناز و ادا گاهی شتابان می رسد
غم مخور «جاوید» گر حسرت به دل داری بسی// چون در آن دنیا غم و حسرت به پایان می رسد