Printable View
«طفلی به نام شادی،
دیری است گم شده است!
با چشم‌های روشن براق،
با گیسویی بلند، به بالای آرزو!
هر کس از او دارد نشان،
ما را کند خبر!
این هم نشان ما:
یک سو خلیج پارس،
سوی دگر خزر!»
پ.ن: شنیدم دکتر روزهای سه شنبه دانشگاه تهران هستن، خوش بحال دانشجوهای دانشگاه تهران ..........
آخرین برگ سفرنامه ی باران
این است
که زمین چرکین است.
گر دلی آسوده ز آشوب زمن می داشتم
خاطری خندانتر از صبح چمن می داشتم
تا زدم چچون غنچه دم بر باد رفتم همچو گل
کاشکی مهر خموشی بردهن می داشتم
اشک لرزانم که افتادم ز چشم آشنا
کاش یک بار دگر روی وطن می داشتم
داستان عشق من شیرین تر از قرهاد بود
گر نگفتم پاس عشق کوهکن می داشتم
همچو خورشید سحر بودی اگر مشتی زرم
جای در آغوش گل های چمن می داشتم
سود و سودایم کجا بودی به تدبیر جنون
گر هراس نام و ننگ
خویشتن می داشتم...
ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران
ایینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران
بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران
ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران
گفتی : به روزگاران مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران
بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران
پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران
وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران
وه چه بیگناه گذشتی نه کلامی نه سلامی
نه نگاهی به نویدی نه امیدی به پیامی
رفتی آن گونه که نشناختم از فرط لطافت
کاین تویی یا که خیال است از
این هر دو کدامی ؟
روزگاری شد و گفتم که شد آن مستی دیرین
باز دیدم که همان باده جامی و مدامی
همه شوری و نشاطی همه عشقی و امیدی
همه سحری و فسونی همه نازی و خرامی
آفتاب منی افسوس که گرمی ده غیری
بامداد منی ای وای که روشنگر شامی
خفته بودم که خیال تو به
دیدار من آمد
کاش آن دولت بیدار مرا بود دوامی
نه توانم به تو پيوستن و نی از تو گسستن
نه زبند تو رهائی نه کنار تو نشستن
اي نگاه تو پناهم! تو ندانی چه گناهيست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن
محمدرضا شفیعی کدکنی
پ.ن: تصوير از آلبوم "One" از "مهران" عزيز است!
نفسـم گرفـت ازین شـب در این حصــار بشــکن
در این حصــارِ جادویــیِ روزگار بشکــن
چو شقــایـق از دلِ سنـگ برآر، رایـتِ خــون
به جنــون، صلابـتِ صخــره ی کوهســار بشـکن
تــو که ترجمــانِ صبـحی به ترنــم و ترانــه
لبِ زخــم دیــده بگشــا، صــفِ انتــظار بشــکن
ســرِ آن نــدارد امشــب که برآیـــد آفتـــابی
تو خــود آفتــاب خــود بــاش و طلســم کار بشــکن
بسـرای تا که هستــی که ســرودن اسـت بــودن
به ترنــمی دژِ وحشــتِ این دیــار بشکـن
شــب غارتِ تتــاران، همه سو فکــنده سایــه
تـو به آذرخشـی این سایــه ی دیـوسـار بشکــن
ز بــرون کسی نیایـد چو به یــاری تـــو اینجـــا
تو ز خویشتــن برون آ سپــه تتــار بشکـــن
"محمد رضا شفیعی کدکنی"