باز بر سطح ماه فرود خواهیم آمد
در هفته آینده ناسا سفینه ی طراحی شده خود را به منظور پرتاب؛ از کالیفرنیا به پایگاه فضایی کندی منتقل می کند تا برای پرتاب آن در 24 آوریل گامی موثر برداشته باشند "ماهواره مشاهده و بررسی دهانه های برخوردی بر روی ماه" که به اختصار آن را LCROSS هم می نامند راه پر پیچ و خمی را برای رسیدن به ماه در پیش دارد همچنین LCROSS شامل دما سنج و دستگاه اندازه گیری میزان تشعشات هسته ای ساطع شده از سطح ماه و و دستگاه های ساده حفاری در سطح ماه است.
تمامی بسته ها ظرف مدت 4 روز به ماه انتقال داده می شوند و در مدت چند ماه در مدار قرار می گیرند و تحقیقات برای پیدا کردن مسیر های به هم فشردگی مواد در ماه به طور رسمی آغاز می شود. در اوایل آگوست LCROSS در دو مرحله به ماه نزدیک می شود در مرحله نخست راکت خود را – که به اندازه ی یک اتومبیل است – از مدارگرد جدا کرده و به سرعت آن را به سمت ماه روانه می کند و البته سرعتی حدود 9000 کیلومتر در ساعت خواهد داشت و در واقع با این عمل قمست قطب شمال ماه نشانه گرفته می شود، قسمتی که اغلب از نظرها پوشیده شده بود.در فشردگی که واقع در قطب شمال است انتظار می رود که 220 تن ماده از سطح ماه آزاد شود والبته این مقدار به اندازه ای خواهد بود که تا 50 کیلومتر از سطح ماه هم پیش می رود بطوریکه با تلسکوپ های زمینی قابل رویت خواهد بود.
سپس LCROSS خود به سمت ماه پرواز می کند و در یک نمایش دیدنی به سطح آن برخورد می کند اما قبل از آنکه بر اثر برخورد از بین برود اطلاعات بسیار خوبی را به زمین مخابره خواهد کرد.البته ماهگرد اکتشافاتی به طور دقیق به این رویداد چشم می دوزد و دیگر سفینه های واقع در ماه هم آن را یاری خواهند کرد
بودجه 79 میلیون دلاری این پروژه بسیار تعجب انگیز است چون اکثر از وسیله های تکنولوژی علمی همراه با آن در بسیاری از ابزار های علمی موجود است این سفینه همچنین یک مدل ساده از ماموریت بسیار بزرگ در آینده است که می تواند با بهره مندی از تکنولوژی روز دنیا بسیار سریع تر و هدفمند تر عمل کند.
داشتن اطلاعات درباره آب بر روی ماه می تواند بسیار سودمند باشد چراکه ماه میتواند مانند یک پایگاه پرتاب موشک به مریخ کمک کند و یا اینکه با جاذبه نسبتا کم ماه (یک ششم زمین) می تواند باعث استفاده از موشک های ضعیفتر برای رسیدن به زمین باشد زیرا دیگر جاذبه کمتری برای رها شدن نیاز است. همچنین هیدروژن موجود در سطح ماه می تواند به عنوان سوخت سفینه ها قابل استفاده باشد و هزینه های پرتاب آن را تا حد بسیار زیادی کم کند.
آسمان شب ایران
اران های هیدروکربنی دریاچه های تیتان را پر می کنند
تصاویر اخیر فضاپیمای کاسینی ناسا از تیتان با ثبت تغییراتی در دریاچه ها که ناشی از بارش باران است، وجود دریاچه هایی از هیدروکربن مایع را تایید کردند.
برای سالیان متعدد، دانشمندان کاسینی گمان می کردند که مناطق تیره و تاریک نزدیک قطب های شمال و جنوب تیتان ممکن است دریاچه هایی از مایع باشند. تحلیلی که در 10بهمن ماه در مجله ی «Geophysical Research Letters» از تصاویر جدید مناطق قطب جنوبی تیتان منتشر شد، خصوصیات دریاچه جدیدی را آشکار می سازد که در تصاویر گرفته شده از همان مناطق در سال گذشته دیده نشده بود. وجود سیستم های ابری گسترده که در طی یک سال ناحیه را می پوشانند بیان کننده این است که دریاچه های جدید ممکن است نتیجه ی یک باد و باران شدید باشند و احتمال وجود ، اندازه و توزیع تعدادی از دریاچه ها بر روی سطح تیتان ممکن است به آب و هوای قمر و تغییر فصول بستگی داشته باشد.
دوربین های با وضوح بالای بخش علمی تصویربرداری کاسینی (ISS) امروزه تمام سطح تیتان را با یک مقیاس جهانی نقشه برداری کرده اند. یک نقشه به روز شده از تیتان که هفته گذشته توسط تیم تصویر برداری کاسینی منتشر شد، شامل نخستین تصاویر فروسرخ نزدیک از قسمت هایی از " ناحیه ی دریاچه " در شمال نیمکره اصلی تیتان است که در تاریخ 25 مرداد 1387 عکس برداری شده بود (نیمکره ی اصلی یک قمر نیمکره ایست که جهت چرخش آن به دور خود همواره به سوی جهت حرکت قمر به دور سیاره است). تصاویر جدیدی که از ISS بدست آمده، مکمل داده های باوضوح بالای حاصل از طیف نمای نقشه برداری نورمرئی و فروسرخ کاسینی (VIMS) و ابزارهای RADAR هستند.
چنین مشاهداتی ذخایر بیشتری از متان مایع را در نیمکره ی شمالی نسبت به نیمکره ی جنوبی ثبت کرده است. دانشمندان کاسینی پیش بینی می کنند همچنان که نیمکره ی شمالی به سمت تابستان حرکت می کند، سیستم های ابری همرفتی عظیمی در آنجا شکل می گیرند و بارندگی های بیشتر در نیمکره شمالی نسبت به نیمکره جنوبی ، می تواند باعث پر شدن دریاچه های شمالی از هیدروکربن ها شود.
تعدادی از دریاچه های قطب شمالی بزرگ هستند. دریاچه ی کراکن میر (Kraken Mare) اگر پر شود ، مساحتی در حدود 400 هزار کیلومتر مربع دارد و از نظر اندازه تقریبا 5 برابر اندازه ی بزرگترین دریاچه ی شمال آمریکا است. تمام مناطق "دریاچه ای" تاریک قطب شمالی به وسیله ISS با وسعتی بیشتر از 000،510 کیلومتر مربع مشاهده شده اند که به طور تقریبی 40 درصد وسیع تر از بزرگترین دریاچه زمین ،دریای خزر می باشند.
با این وجود، تبخیر از چنین منابع سطوح گسترده ای نمی تواند متان از دست رفته در اتمسفر توسط بارندگی و شکل گیری و رسوب گذاری نهایی در روی ذرات غبار آلود مشتق از متان را جبران کند.
تیتان تنها قمر در منظومه شمسی است که جو غلیظی دارد و فعل و انفعالات تدریجی پیچیده ای در آن رخ می دهد. دانشمندان مشغول بررسی این موضوع هستند که چرا مایعات به جای عرض های جغرافیایی پایین، در قطب ها جمع می شوند.
«تونی دلگنیو»(Tony DelGenio) از موسسه گودارد ناسا و عضوی از گروه تصویر برداری کاسینی، گفت: "مدارهای تیتان ممکن است نسبتا خشک باشند زیرا همچنان که نور خورشید بین دو نیمکره جابجا می شود آنها فقط بخش مختصری بارندگی در بهار و پاییز را تجربه می کنند. دریافتن اینکه آیا ابرها و دریاچه های موقتی طی چند سال آینده در نزدیکی استوا شکل می گیرند یا نه بسیار جالب توجه خواهد بود".
منبع: نجوم
