اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

غربت ديرينه ام را با تو قسمت مي كنم
تا ابد با درد و رنج خويش خلوت مي كنم
رفتي و با رفتنت كاخ دلم ويرانه شده
من در اين ويرانه ها احساس غربت مي كنم
چشم هايم خيس از باران اشك و انتظار
من به اين دوري خدايا كي عادت مي كنم؟
مي روم قلب تو را پيدا كنم
برق چشمان تو را معنا كنم
مي روم شايد كه در دشتي بزرگ
معني عشق تو را پيدا كنم
مي روم تا با نگاه گرم تو
اين دل ديوانه را شيدا كنم

روزگار اما وفا با ما نداشت

طاقت خوشبختي ما را نداشت
پيش پاي عشق ما سنگي گذاشت
بي گمان از مرگ ما پروا نداشت
آخر اين قصه هجران بود و بس
حسرت و رنج فراوان بود و بس
يار ما را از جدايي غم نبود
در غمش مجنون عاشق کم نبود
بر سر پيمان خود محکم نبود
سهم من از عشق جز ماتم نبود

و من هم چنان تنهايم
و اين تنهايي تاريک و تلخ را
هيچ کس باور نمي کند...

هنوز هم
در پيچ و خم نادانسته ها
پرسه مي زنم

هنوز راه حلي
براي اين دلتنگي نیافته ام
خسته ام
خسته از اين راه بي پايان
خسته و رنگ پريده
از وحشت بي تو بودن

هنوز درگيرودار احساس
دست و پا مي زنم...

امشب به سوگ آرزوها نشسته ام
و در غم نبودنت
اشک فراق مي ريزم

امشب شمع حسرت ارزوهايم
که بر باد رفته است
ذره ذره آب مي شوم
امشب براي مرگ آرزو هايم
لباس سياه پوشيده ام
کاش امشب
براي عرض تسليت به خانه دلم بیاید
کاش امشب
بود و دلداري ام مي داد
دفتر ارزوهايم را ورق مي زد

اما افسوس ..........
افسوس که رفته اي
و شکسته شدنم را نمي بيني
افسوس...

شبي غمگين شبي باراني و سرد
مرا در غربت فردا رها کرد

دلم در حسرت ديدار او ماند
مرا چشم انتظار کوچه ها کرد

به من مي گفت تنهايي غريب است
ببين با غربتش با من چه ها کرد

تمام هستي ام بود و ندانست
که در قلبم چه آشوبي به پا کرد

و او هرگز شکستم را نفهميد
اگر چه تا ته دنيا صدا کرد

حدس مي زنم شبي مرا جواب مي کني
قصر کوچک دل مرا خراب مي کني

سر قرار عاشقي هميشه دير کرده اي
ولي براي رفتنت عجب شتاب مي کني

من از کنار پنجره تو را نگاه مي کنم
و تو به نام ديگري مرا خطاب مي کني

من از پروانه بودن ها
من از دیوانه بودن ها
من از بازی یک شعلهٔ سوزنده
که آتش زده بر دامان پروانه

نمی ترسم

من از هیچ بودن ها
از عشق نداشتن ها
از بی کسی و خلوت انسان ها

می ترسم...

من از عمق رفاقت ها
من از لطف صداقت ها
من از بازی نور
در سینهٔ بی قلب ظلمت ها

نمی ترسم

من از حرف جدایی ها
مرگ آشنایی ها
من از میلاد تلخ بی وفایی ها

می ترسم...

آتش زدم همه چیز را یکجا باهم
و خط زدم خودم را
بدون هیچ حرفی
و گم کردم خاطراتم را
دیگر صدای پای مرا نخواهید شنید
دیگر نه من خواهم ماند
نه انتظار شب هایم...
چون همه چیز را یکجا باهم به آتش کشیدم
اول خودم را آتش زدم
و بعد همان کوچه ی پاییز را
که خودم را در آن گم کردم...
و من بودم کسی که برای مرگ خودش تابوت ساخت
تابوتی سیاه
از جنس تنهایی...

تو ضیافت سکوتم
تو اگه قدم بذاری
می بینی از تو شکستم
اما تو خبر نداری
بی تو از زمزمه دورم
بی تو از ترانه عاری
زخم تو : زخم همیشه
اینه تنها یادگاری
گوش بده !‌ ترانه هام ترجمه ی چشمای توست
تو تموم قصه هام همیشه جای پای توست

این شعر را برای تو میگویم
در یک غروب تشنه بهار
در نیمه های این ره شوم آغاز
در کهنه گور این غم بی پایان
این آخرین ترانه لالاییست
در پای گاهواره خواب تو
باشد که بانگ وحشی این فریاد
پیچد در آسمان شباب تو
بگذار سایه من سرگردان
از سایه تو دور و جدا باشد
روزی به هم رسیم که گر باشد
کس بین ما نه غیر خدا باشد

من تکیه داده ام به دری تاریک
پیشانی فشرده ز دردم را
میسایم از امید بر این در باز
انگشتهای نازک و سردم را
آن داغ ننگ خورده که می خندید
بر طعنه های بیهوده ‚ من بودم
گفتم که بانگ هستی خود باشم
اما دریغ و درد که زن بودم

چشمان بیگناه تو چون لغزد
بر این کتاب در هم بی آغاز
عصیان ریشه دار زمانها را
بینی شکفته در دل هر آواز
اینجا ستاره ها همه خاموشند
اینجا فرشته ها همه گریانند
اینجا شکوفه های گل مریم
بیقدرتر ز خار بیابانند
اینجا نشسته بر سر هر راهی
دیو دروغ و ننگ و ریا کاری
در آسمان تیره نمی بینم
نوری ز صبح روشن بیداری

بگذار تا دوباره شد لبریز
چشمان من ز دانه شبنمها
رفتم ز خود که پرده بر اندازم
از چهر پاک حضرت مریم ها
بگسسته ام ز ساحل خوشنامی
در سینه ام ستاره توفانست
پروازگاه شعله خشم من
دردا ‚ فضای تیره زندانست
من تکیه داده ام به دری تاریک
پیشانی فشرده ز دردم را
می سایم از امید بر این در باز
انگشتهای نازک و سردم را
با این گروه زاهد ظاهر ساز

دانم که این جدال نه آسانست
دیریست کاشیانه شیطانست
روزی رسد که چشم تو با حسرت
لغزد بر این ترانه درد آلود
جویی مرا درون سخنهایم
گویی به خود که همدرد من او بود