مشاعره سنتی

در نظـــــــــــربازی ما بی‌خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند!

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولـــــــــی(!)
عشق داند که در این دایره سرگردانند!

جلوه گاه رخ او دیده ی من تنها نیست؛
ماه و خورشــید همین آینه می‌گردانند!

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنــــــــده و این قوم خداوندانند!

مفلسانیم و هوای می و مطــرب داریم
آه اگر خرقه ی پشمین به گرو نستانند!

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ!!
عشــــــقبازان چنین مستحق هجرانند!

مگرم چشــــــــــم ســـــــــیاه تو بیاموزد کار
ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند!

عشق داند – شعر از حافظ – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!

ديدم و آن چشم دل سيه که تو داري
جانب هيچ آشنا نگاه ندارد

رطل گرانم ده اي مريد خرابات
شادي شيخي که خانقاه ندارد


حافظ

دريغ صحبت ديرين و حق ديد و شناخت
که سنگ تفرقه ايام در ميان انداخت
دو دوست يکنفس از عمر برنياسودند
که آسمان به سروقتشان دو اسبه نتاخت
چو دل به قهر ببايد گسست و مهر بريد
خنک تني که دل اول نبست و مهر نباخت
سعدی

تا تواني در جهان همراه اهل درد باش
يا مبر نامي ز مردي يا حقيقت مرد باش

شد ز غمت خانه ی سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلـــــم

در طلب گوهر پویای عشق
موج زند موج چو دریا دلــم!

فرش غمش گشتم و آخر ز بخت
رفت بر این سقف مصفا دلـــــم!

در طلب زهره رخ ماهرو
می نگرد جانب والا دلم

روز شد و چادر شب می درد
در پی آن عیش و تماشا دلم

آه! که امروز دلــــــــــــــم را چه شد!؟
دوش چه گفته است کسی با دلم!؟

از دل تو... در دل من... نکته هاست
آه! چه ره است... از دل تــو تا دلم!!

گر نکنی بر دل من رحمتی
وای دلم! وای دلم! وا دلم!!

نسیم وصل – شعر از مولانا – با صدای همایون شجریان بشنوید!

مرا امید وصال تو زنده می دارد
و گر نه هر دمم از بهر هجر توست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

حافظ

كجا روم كه دلم پايبند مهر كسی ست!؟
ســـــفر كنيد رفيقان كه من گرفـــــــتارم!

سعدی

مائيم و مي و مطرب و اين کنج خراب
جان و دل و جام و جامه در رهن شراب
فارغ ز اميد رحمت و بيم عذاب
آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب


خیام

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست
هنگام وداع تو ز بس که گریه کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست

حا فط

تشریف داد و رفـــــت، ندانــــــم ز بیخودی
کاین دوست بود در نظرم یا خیال دوست!

سعدی

تاب بنفشه مي‌دهد طره مشک ساي تو
پرده غنچه مي‌درد خنده دلگشاي تو
اي گل خوش نسيم من بلبل خويش را مسوز
کز سر صدق مي‌کند شب همه شب دعاي تو
حافظ

واعظان کین جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می روند آن کار دگر می کنند
مشکلی دارم ز دانشمندان مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند

در عماد الملک اين انديشه‌ها
گشته جوشان چون اسد در بيشه‌ها
ايستاده پيش سلطان ظاهرش
در رياض غيب جان طايرش
چون ملايک او به اقليم الست
هر دمي مي‌شد به شرب تازه مست
اندرون سور و برون چون پر غمي
در تن هم‌چون لحد خوش عالمي

رومی

یک ذره نسیم خاک پایت بوزیـــــــــــد .:.:. زو گشت درین جهان همه حسن پدید

هر کس که از آن حسن یکی ذره بدید .:.:. بفروخت دل و دیــــــده و مهر تو خرید

سنائی

در عشق تو گاه بت پرستم گويند
گه رند وخراباتي ومستم گويند

اينها همه از بهر شكستم گويند
من شاد به اينكه هر چه هستم گويند

دل خسته و زار و ناتوانم ز غـــــمت .:.:. خونابه ز دیده می‌برانم ز غــمت

هر چند به لب رسیده جانم ز غمت .:.:. غمگین مانم چو باز مانم ز غمت

سنائی

تو بگريزي از پيش يک شعله خام
من استاده‌ام تا بسوزم تمام
تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بين که از پاي تا سر بسوخت
سعدی

تا با خودی دوری ارچه هستی با من .:.:. ای بس دوری که از تو باشد تا من

در من نرسی تا نشوی یکتا مـــــــن .:.:. اندر ره عشق یا تو باشـــی یا من

مولانا

ناف هفته بد و از ماه صفر کاف و الف
که به گلشن شد و اين گلخن پر دود بهشت
آنکه ميلش سوي حق‌بيني و حق‌گويي بود
سال تاريخ وفاتش طلب از ميل بهشت
حافظ

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

حافظ

تا که میایی می پیچه عطر گل یاس!
غنچه سرخ لبات به رنگ گیلاس
ببین چه زیباس
اندی!
دی:

اين عمر به ابر نو بهاران ماند
اين ديده به سيل كوهساران ماند

اي دوست چنان بزي كه بعد از مردن
انگشت گزيدني به ياران ماند

دل خویش را بگفتم چو تو دوست می گرفتم
نه عجـــب که خوبــــرویان بکنند بی وفایـــی!

سعدی

یارب یارب به حق تسـبیح رباب .:.:. کش در تسبیح صد سالست و جواب

یارب به دل کباب و چشم پرآب .:.:. جوشان‌تر از آنیم که در خم، شـــراب

مولانا

به يزدان كه گر ما خرد داشتيم
كجا اين سرانجام بد داشتيم

بسوزد در اتش گرت جان وتن
به از زندگي كردن وزيستن

اگر مايه زندگي بندگيست
دوصد باره مردن به از زندگيست

فردوسي

توبه کردم که تا جانم برجاســـــــــــــت .:.:. من کج نروم نگردم از سیـــــــــــــــــرت راست

چندانکه نظر همی کنم از چپ و راست .:.:. جمله چپ و راست و راست و چپ دلبر ماست

مولانا

تا چند سخن تراشی و رنده زنی
تا کی به هدف تیر پراکنده زنی

گر یک ورق از علم خموشی خوانی
بسیار بدین گفت و شنو خنده زنی

ابو سعید ابوالخیر

یا دلبر من باید و یا دل بر مـــــن .:.:. نی دل بر من باشد و نی دلبـــر من

ای دل بر من مباش بی‌دلبر من .:.:. یک دل بر من به از دو صد دل بر من

مولانا

نه هر تخمي درختي راست رويد
نه هر رودي سرودي راست گويد

به سرهنگي حمايل کردن تيغ
بسا مه را که پوشد چهره در ميغ

تو خونريزي مبين کو شير گيرد
که خونش گيرد ارچه دير گيرد

از اين ابلق سوار نيم زنگي
که در زير ابلقي دارد دو رنگي

نظامی

یارم همه نیش بر سر نیش زند
گویم که مزن ستیزه را بیش زند
چون در دل من مقام دارد شب و روز
میترسم از آنکه نیش بر خویش زند

دي که بهر قتل مي‌کردي شمار عاشقان
من يقين کردم که پيشت در حسابي نيستم
تا عتابت باشد از حلمم دل خوش که من
مرغ آتشخواره‌ام قانع به آبي نيستم
محتشم

من و تو نسل بی پرواز بودیم
اسیر پنجه های باز بودیم

همان بازی كه با تیغ سرانگشت
به پیش چشمهای من ترا كشت

تمام آرزوها را فنا کرد
دو دست دوستی مان را جدا کرد

دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی
اری آری سخن عشق نشانی دارد
خم ابروی تو در صنعت تیر اندازی
برده از دست هر آن کس که کمانی دارد

حافظ

دیدی ای کوته نظر از چاله افتادی به چاه
ای سزای نابجا الله اکبر گفتن است

تا کوی دوست رفتم و جانم به لب رسید
از لطف کردگار سفر بی خطر گذشت
دریای موج خیزد و آن عکس روی ماه
یا نقش روی اوست که در چشم تر گذشت

توان گفتن اين با حقايق شناس
ولي خرده گيرند اهل قياس

که پس آسمان و زمين چيستند؟
بني آدم و دام ودد کيستند؟

سعدی

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن
کس عیار زر خالص نشناسد چو محک
حافظ

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست
با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست

کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر
این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست

شـــهریار

تنگ چشمان نظر به میــوه کنند
ما تماشــــــــــــــاکنان بُستانیم!

تو به سیمای شخص می نگری
ما در آثـــــــــــــــار صُنع حیرانیم!

سعدی

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم

که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم


مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم


من رمیده دل آن به که در سماع نیایم

که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم


مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم


سعدي شيرين سخن

مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردی
به زیر پای هجرانش لگدکوب ســــــــــــــتم کردی

قلم بر بیـــــدلان گفتی نخواهم راند و هم راندی!
جفا بر عاشــقان گفتی نخواهم کرد و هم کردی!

بَدم گفتی و خرســـندم، عفاک الله نکـــــو گفتی
سگم خواندی و خشــنودم، جزاک الله کرم کردی

عنایت با من اولاتر که تادیب جفــــــــــــــــــا دیدم
گل افشان بر سر من کن که خارم در قدم کردی!

غنیمت دان اگر روزی به شــادی در رسی ای دل

پس از چندین تحمل ها که زیر بار غـــــــم کردی!

شب غــــم های "سعدی" را مگر هنگام روز آمد؛
که تاریک و ضعیفش چون چراغ صبحــــدم کردی!

آرام جان - با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!